บทที่ 15 ผู้ชายคนนี้มันพังเน่าทะลุทะลวงหมดแล้ว

ทุกคนที่คุ้นเคยกับ เบรย์เดนจะรู้ว่า เขาสายตาสั้นนิดหน่อย เวลาทํางาน เขาจะสวมแว่นตา แต่เวลาอื่น ก็มักจะไม่สวมมัน แต่ วันนี้ไม่รู้เพราะอะไร เขากลับลืมถอด

เจนอารหายใจไม่ออก น้ำเสียงและแววตาของเบรย์เดนทำให้ เธอตระหนักได้อีกครั้งว่าชายตรงหน้าน่ารังเกียจขนาดไหน คน คนนี้พังเน่าทะลุทะลวงหมดแล้ว

“นายยังสวมแว่นตาอีกหรอ อย่างนั้น ยิ่งทำให้นายดูเหมือน เดรัจฉานในคราบมนุษย์มากกว่า” เจนอารีกัดฟัน

“เดรัจฉานในคราบมนุษย์?” เบรย์เดนไม่โกรธแต่กลับหัวเราะ

“เธอเข้าใจความหมายของคำนี้จริงๆ หรือ? ”

เจนอารี: “แค่เห็นนาย ก็เข้าใจได้เองแล้ว”

เบรย์เดนพยักหน้า “ดีมาก ฉันจะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน ความคำนี้ให้ดี ให้เธอได้เข้าใจความหมายที่แท้จริงของพวก มันยิ่งขึ้น”พูดไปพลาง ก็เริ่มปลดหัวเข็มขัดบนกางเกง

เจนอารีถอยหลังไปหนึ่งก้าว “นาย…นายทำอะไร? ”

“มาห้องน้ำ ก็ต้องมาเพื่อแก้ปัญหาสิ ” เบรย์เดนยิ้ม พลาง เหลือบมองเจนอารี “เธอคงไม่คิดว่าฉันอยากทำเรื่องอย่าง เดรัจฉานในคราบมนุษย์กับเธอที่นี่หรอกมั้ง? ”
“นาย… นายมันไร้ยางอาย “เจนอารีโกรธสุดๆ จริงๆ เธอจะ พูดก็ไม่ได้…ก็ในเมื่อกลายเป็นแบบนี้แล้ว

“ยังไม่ไปอีกเหรอ?” เบรย์เดน: “อยากดู?”

“…” เจนอารีเกือบสําลักตาย ใครจะอยากเห็น ใครอยากเห็น กัน ไร้ยางอาย ชั้นต่ำ สารเลว อันธพาล เบรย์มนุษย์

เจนอาร์ไม่กล้าอยู่ต่ออีกต่อไป เธอรีบพุ่งหนีออกจากห้องน้ำ ชาย เมื่อกลับมาถึงที่นั่ง มาทิลด้าก็กลับมาแล้ว เธอกำลังจิ้ม สเต็กชิ้นเล็ก ๆ มาป้อนลินคอล์น แต่ลินคอล์นกลับผลักมือเธอ ออก แล้วเอียงหัวไปด้านข้าง ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมกิน

พอเห็นเจนอากลับมามาทิลด้าที่แพ้ก็ดึงมือกลับอย่างไม่มี ความสุข

“อารีที่รัก ทําไมหน้าเธอแดงขนาดนี้ล่ะ?” มาทิลด้ามองไปที่

เจนอารีด้วยความแปลกใจ

เจนอารียกมือขึ้นลูบหน้า ร้อนมาก “เมื่ออยู่ในห้องน้ำ…ร้อน นิดหน่อยน่ะ

มาทิลด้าร้องอ๋อ และไม่ได้เจาะลึก “รีบกินเถอะ คอล์นสั่งมาให้ เธอใหม่ชิ้นนึง” ”

เจนอารีมองสเต็กชิ้นใหม่ตรงหน้า Well done ในที่สุดไม่ ทําให้คนกลัวขนาดนั้นแล้ว

มาทิลด้าถอนหายใจและพูดต่อว่า “ฉันขอพูดนะ อารีที่รัก ทําไมเธอเหมือนคอล์นเลย สเต็กกิน Well done ไม่ได้นะ? สเต็กแบบสุกเกินไป เนื้อแข็ง อร่อยเลยๆ ในความเป็นจริง ที่อร่อยที่สุดคือ Medium rare นุ่มละเมียดมา เธอลองดู

พูดมาทิลด้าสเต็กชิ้นเล็ก ๆ เธอป้อนให้ลินคอล์น ไปปากของอารี

เจนอารีเพิ่งว่าทำไมลินคอล์นถึงไม่ยอมกิน เพราะสเต็กงมาทิลด้าเป็นแบบ Medium rare นี่เอง

เพราะเคยไปเรียนต่อประเทศ ขนบธรรมเนียมการใช้ชีวิต บางอย่างของมาทิลด้าค่อนข้างทางตะวันก็สเต็กMedium rare คนจีนโดยทั่วไปแล้วมีน้อยมากรับได้

ไม่เอา ตัวแล้ว

มาทิลด้าได้ยอมคิดด้านบนนี้คือเลือด จริงแล้วพวกมันคือไมโยโก ลบิน

แต่เธออธิบายยังไม่ทันจบ ลินคอล์นก็พูดขัดว่า ไม่ อยากกิน เธออย่า

มาทิลด้าอึ้ง เพราะเธอฟังความไม่พอใจน้ำเสียงของ ลินคอล์นออก ถึงกระทั่งมี

“เป็นไร ฉันลองชิมก็” เจนอารีเห็นทั้งสองคนไม่ความกันเพราะเธอ อดกลั้นความขยะแขยงในใจอ้าปากเล็กน้อยไปกัดสเต็กสีแดงเข้มขึ้นเล็กนั้น

“ก็บอกว่าอย่าไปฝืน” ลินคอล์นเอื้อมมือไปแย่งสเต็กชิ้นนั้นทั้ง ส้อมไปจากมือของมาทิลด้า คำพูดนี้บอกทั้งเจนอารีและมาทิลด้า

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฝืนนะ” มาทิลด้ามองไปที่ลินคอล์น ในแวว ตาประกายความสำนึกผิด

ในตอนนั้นเจนอารีก็ยิ่งอึดอัดใจขึ้น เธอหันหน้าไปทางอื่น แต่ กลับเห็นเบรย์เดนเดินออกมาจากห้องน้ำ และเดินตรงมาทางเธอ

เจนอารีหลังแข็งทื่อในทันที

อย่างไรก็ตาม เบรย์เดนกลับเหมือนไม่เห็นเธอ เดินผ่านข้าม ตัวเธอไปตรงๆ จากนั้นจึงนั่งลงที่นั่งริมหน้าต่างที่อยู่ห่างไปสิบ เมตร ราวกับกำลังรอคนมากินฉันวกลางวันด้วยกัน

เจนอารีถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“นั่นไม่ใช่แฟนเธอเหรอ? ไม่แนะนำหน่อยเหรอ? ” แต่ ลินคอล์นกลับพูดขึ้นมาตอนนี้

เจนอารีตัวแข็งทื่ออีกครั้ง

ตอนแรกเพื่อให้ลินคอล์น ยอมแพ้ไป เธอจึงใช้เบรย์เดนเป็น โล่กำบัง ใครจะไปคิดว่าจะมีช่วงเวลาแบบวันนี้

เมื่อมาทิลด้าได้ยินดังนั้น ก็ตื่นเต้น “พระเจ้า อารีที่รัก นั่นคือ แฟนเธอหรอ หล่อจะตาย แข็งแรงกว่าอาร์เธอร์ตั้งเยอะ! บอก ตามตรงนะ เธอไปคบแฟนใหม่ที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ฮี เธอไม่ได้บอกฉันเลย รีบเลย เรียกเขามาแนะนำซัก หน่อย ”

เจนอารีได้แต่รู้สึกหัวซา “เขา…เขานัดเพื่อนมาแล้ว ไปเรียก เขามาคงไม่ค่อยสะดวก ครั้งหน้าละกัน ครั้งหน้าฉันจะแนะนำให้ พวกเธอรู้จัก ”

มาทิลด้าไม่สน คว้ามือของเจนอารีและส่ายไปมา “อย่า เพื่อนของเขายังไม่มาตอนนี้หน เธอเรียกเขามาพูดสักสอง ประโยค พวกเราจะได้รู้จักกันสักหน่อย ใช้เวลาไม่กี่นาทีเอง ”

แต่ตอนนั้นเองลินคอล์นก็พูดขึ้นว่า “ทิลด้าอย่าฝืนเลย บางที ฉันอาจจะเข้าใจผิดไปเองก็ได้ แล้วเจนอารีกับผู้ชายคนนั้นอาจ ไม่ได้มีความสัมพันธ์หนุ่มสาวกันก็ได้ ”

“อา? ไม่ใช่หน่า? “มาทิลด้ารู้สึกผิดหวังทันที ” อารีที่รัก ตกลง

เขาเป็นแฟนเธอหรือเปล่า? ”

เจนอารีจ้องลินคอล์น ลมหายใจของเธอเริ่มหนักขึ้นหลายส่วน ลินคอล์นเหมือนจะช่วยเธอพูด แต่ความจริงแล้วกำลังกระตุ้นเธอ เขาอยากจะดูว่าตกลงวันนั้นเธอได้โกหกหรือเปล่า

วันนั้นยังไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่โกหก เมื่อกี้เธอก็ไม่ได้ไปถามเขา ตอนนี้เขากลับมาทดสอบเธอแล้ว เจนอารีเริ่มโกรธ เธอตบโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืน “ได้ ฉันจะเรียกเขามา” ”

พอคำพูดออกจากปากไปเจนอารีก็รู้สึกเสียใจทันที แต่ในการยิงธนู ลูกธนูไม่มีการหันหลังกลับ เมื่อคำพูดออกจากปาก ก็ไม่มีทางให้ถอยแล้ว

เจนอารีได้แต่ยึดสู้ เดินไปหาเบรย์เดน

“ท่านประธานเบรย์เดน!” เจนอารีนั่งลงตรงข้ามเบรย์เดนด้วย ท่าทางสบายๆ แต่น้ำเสียงกลับตื่นตระหนก

“มีธุระหรอ?” เบรย์เดนพลิกดูเมนูในมือโดยไม่เงยหน้า

เจนอารีกัดฟัน ท่าทีที่เฉยชาของชายหนุ่มที่เผชิญหน้า เธอ อยากจะหันหลังกลับและเดินจากไปทันที แต่พอหันกลับไปมอง ลินคอล์นกับมาทิลด้าที่กำลังมองเธออยู่ เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และตัดสินใจไปตายดาบหน้า

“อยากให้นายช่วยหน่อย” เจนอารีฮึดสู้ แล้วเข้าประเด็นตรงๆ “ปลอมตัวเป็นแฟนฉันต่อหน้าเพื่อนฉันได้ไหม? แค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวก็พอ ”

“หืม?” เบรย์เดนเงยหน้ามองเจนอารีแล้วหันไปมองลินคอล์น กับมาทิลด้าที่อยู่ไกลออกไป ทันใดนั้น ก็หัวเราะเบาๆ เอนตัวไป ข้างหน้า ขยับเข้าไปใกล้เจนอารีแล้วพูดว่า “แฟนเก่าพาแฟน ใหม่มาด้วย เพราะงั้น เธอก็เลยต้องการแฟนใหม่ด้วยเหรอ? ”

เจนอารีเถียงไม่ออก เพราะการสืบเสาะรากและธรรมชาติของ ปัญหาก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ต้องยอมรับว่า ชายคนนี้ไม่เพียงแต่ ปากร้ายแต่สายตายิ่งร้ายกว่า

เมื่อเห็นเจนอารียอมรับเงียบๆ เบรย์เดนก็เอนตัวพิงไปด้าน หลัง มืออีกข้างพาดอยู่หลังเก้าอี้ แล้วพูดด้วยสายตาเกียจคร้านว่า “ทำไมฉันต้องช่วยเธอ ให้เหตุผลฉันมาหน่อย