บทที่ 06 ซึ่งรถ

เจนอารีชะงักไป

ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ค่อยตั้งสติได้ แล้วรีบดึงมือตัวเองกลับ มา “คุณพูดอะไรของคุณ? ตอนนี้คุณเป็นคนที่มีแฟนอยู่นะ”

“ฉันไม่…….. จู่ๆ ลินคอล์นก็นึกขึ้นได้ “คุณหมายถึงมาทิลด้า ใช่ไหม? ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ”

เจนอารีสายหน้า พลางมองหน้าลินคอล์นราวกับมองคนไม่รู้ จัก “พวกคุณเอาก็เอากันแล้ว แต่คุณกลับมาบอกว่าไม่มีอะไรนั้น หรือ? หรือว่าคุณกำลังอยากเล่นกับความรู้สึกของมาทิลด้า คุณครูกลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? นั่นเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ของฉันนะ”

ลินคอล์นรีบอธิบายอย่างจนปัญญา “ฉันกับเธอไม่ได้เป็นอะไร กัน แต่เธอกำลังตามจีบฉันอยู่ ซึ่งฉันสัญญาว่าเมื่อคืนฉันแค่เมา เธอเลยพาฉันกลับไปที่บ้านเธอและฉันสาบานว่าฉันไม่ได้แตะ ต้องเธอแม้แต่นิดเดียวเลย

“แต่ทิลด้าบอกว่าคุณเป็นแฟนของหล่อน……….

“นั่นเธอยอมไปเองฝ่ายเดียวต่างหากล่ะ

เจนอารีเงียบไปสักพัก “ต่อให้เป็นแบบนี้แต่คุณก็เป็นคนที่ทิ ลด้าชอบ”
ลินคอล์นขมวดคิ้ว “คุณก็เลยยอมยกฉันให้เธองั้นหรือ?” เจนอารียมประชดตัวเอง “ฉันจะไปมีสิทธิ์บอกว่ายอมที่ไหนล่ะ ระหว่างคุณกับฉันมันจบไปนานแล้วไม่ใช่หรือ?”

อยู่ๆลินคอล์นก็ยื่นแขนสองข้างดึงเจนอารีเข้าไปกอด “พวก เราเริ่มต้นใหม่ได้

มีเพียงเสื้อผ้าบางๆกันอยู่ เจนอารี่สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของ ลินคอล์นเหมือนกันเมื่อก่อนไม่เคยเปลี่ยน กลิ่นกายที่มีกลิ่นของ แสงอาทิตย์ งดงามจนทำให้เธอรู้สึกละอายใจตัวเอง

“มันสายไปแล้ว!” เจนอารีหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด ตอน ที่เธอเมาและยอมยกครั้งแรกของตัวเองให้ผู้ชายคนอื่นอย่าง ง่ายดายแบบนั้น เธอก็ไม่มีทางเหมาะสมกับเขาอีกต่อไป

มันสายไปแล้ว

ในหัวสมองของเจนอารีกลับมีภาพหน้าตาอันหล่อเหลาแต่ก็ น่ารังเกียจของเบรย์เดนขึ้นมาทันทีเอง เลยยึดมือเตรียมจะผลัก ลินคอล์นออก

“ไม่สายไปหรอก!” ลินคอล์นไม่ยอมปล่อยมือ ก่อนจะใช้แขน ทั้งสองข้างรัดเอวเจนอารีแน่นขึ้น ทำเอาทั้งสองคนตัวติดแน่น

และพอดีกับที่มีรถโรลส์รอยซ์ที่ดึงดูดสายตาผู้คนมาจอดอยู่ ตรงหน้าทั้งสองคนพอดี ล้อรถนั้นเกือบเชียบโดนขากางเกงของ ลินคอล์น ลินคอล์นตกใจจนรีบปล่อยเจนอารี

พอกระจกรถลดลงมา ใบหน้าผู้ชายที่เพอร์เฟคจนไม่มีข้อตำหนิก็ปรากฏเข้าไปในสายตาของเจนอารีอย่างไม่มีสัญญาณ

“ขึ้นรถสิ!” สายตาอันเย็นชาของเบรย์เตนกวาดมองบนตัว ลินคอล์นสุดท้ายมาหยุดอยู่บนหน้าเจนอารี

เจนอารีมองเบรย์เดนแล้วชะงักไปสักพัก

จู่ๆผู้ชายคนนี้โผล่ขึ้นมาตรงนี้ได้ยังไง?

แต่ว่ามาทันเวลาพอดีเลย

เจนอารีเปิดประตูรถและนั่งเข้าไปอย่างไม่ลังเล เธอไม่อยาก ไปพัวพันกับลินคอล์นอีกต่อไปแล้ว เพราะเธอกลัวตัวเองจะหวั่น ไหวจริง

“อารี อย่าไปนะ…….. ลินคอล์นอยากห้ามไว้แต่เจนอารขึ้นรถ ปิดประตูเรียบร้อย และวินาทีต่อมารถก็วิ่งออกไปไกลแล้ว มีแต่ ควันรถที่พ้นใส่หน้าเขาอย่างเต็มเปา

มองจากกระจกรถ เจนอารีเห็นได้ชัดว่าลินคอล์นวิ่งตามรถมา สักพักแต่เบรย์เดนขับเร็วเกินไป เพียงพริบตาเดียวเมื่อมองไปอีก รอบก็ไม่เห็นวี่แววของลินคอล์นแล้ว

ในใจของเจนอารีก็รู้สึกโล่งขึ้นมาทันที จบแล้ว มันจบลงไปอีก ครั้งแล้ว

ในตอนนั้น ความสัมพันธ์ความรักของครูและนักเรียนระหว่าง เธอกับเขาไม่เป็นที่ยอมรับของสังคม และลินคอล์นต้องทุ่มเท ความปวดร้าวลงไปด้วยข้อแลกเปลี่ยน นั่นคือการโดนยกเลิก ใบประกอบวิชาชีพครูและยังทำให้แม่ตัวเองโมโหจนเสียชีวิต
เพราะเหตุนี้ ตอนนั้นต่อให้เธอและเขารักกันมากแค่ไหน แต่ สุดท้ายก็จบด้วยการเลิกกัน และในตอนนั้นอาร์เธอร์ก็มายุ่งกับ เธอไม่หยุด ตอนนี้เมื่อกลับมาคิดดูแล้วตอนนั้นมีเรื่องเกิดขึ้น มากมายในเวลาเดียวกัน และมันอาจจะเป็นฝีมือของอาร์เธอร์

“ผู้ชายของคุณนี่ เยอะดีนะเนี่ย” เบรย์เดนจับพวงมาลัยรถ ด้วยหน้าตาเฉยชา พลางพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและไม่มีอารมณ์ร่วม อะไร

เจนอารีที่กำลังจมอยู่กับความทรงจำโศกเศร้า ในอดีตก็หัน หน้ามาด้วยความโมโห และทันใดนั้นความโมโหก็พุ่งสูง มากกว่าเดิม ผู้ชายคนนี้มันปากร้ายจริงๆ เวลาเจอหน้ากันไม่เคย มีคําพูดดีๆเลย

“ใช่ คุณก็เป็นหนึ่งในนั้น” การปากร้ายใส่กัน ใครจะทำไม่ เป็นล่ะ

เบรย์เดนยิ้มด้วยความโมโห “คุณมายั่วจนทำให้ฉันโมโห นะ!” เพิ่งพูดจบ จู่ๆเขาก็ยึดแขนยาวของเขามาลากเจนอารี กระชากเข้าไปในอ้อมกอดเขา นั่งลงบนต้นขาของเขา

“คุณทำอะไรเนี่ย ขับรถอยู่นะ” เจนอารีตกใจเตรียมหนีออกมา แต่ผู้ชายคนนั้นกลับล็อกมือสองข้างเธอไว้บนพวงมาลัย แล้ว ปล่อยมือพลางเหยียบคันเร่ง

จู่ๆรถก็พุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และทิศทางพวงมาลัย ก็อยู่ในกำมือของเจนอารี

เจนอารีรีบจับพวงมาลัยไว้ก่อนอันดับแรก ก่อนจะเหยียบเบรกรถทันที แต่พอเธอเพิ่งยกขาขึ้น ขาอีกข้างของเบรย์เดนก็ทับลง มา พลางหนีบขาสองข้างเธอไว้ทำให้เธอขยับไม่ได้

ทีนี้เจนอารีก็ไปไหนไม่ได้และไม่กล้าไปด้วยซ้ำ ในสถานการณ์ แบบนี้ ถ้าไม่ระวัง อาจจะทำให้รถเสียหายและคนเสียชีวิตได้

“ทำไม? แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ?” มือสองข้างที่ว่างเปล่าของ เบรย์เดนก็จับไปที่เอวของเจนอารีและขยับไปติดตัวจากด้านหลัง ริมฝีปากที่เยือกเย็นถูไถไปที่คอของเจนอารี “เมื่อกี้ปากของคุณ มันพูดเรื่องลามกเก่งกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?”

“คุณ……อย่ามามั่วนะ” เจนอารีรู้สึกทั้งตัวเหมือนโดนไฟช็อต ตั้งแต่คอเธอจนนิ้วมือทำเอามือที่จับพวงมาลัยรถอยู่สั่นเบาๆ

เบรย์เดนมองดูท่าทีของเจนอารีด้วยความพอใจ “คุณเป็นผู้

หญิงที่เคยหย่าจริงหรือเปล่าเนี่ย? ทำไมฉันรู้สึกคุณดูใสซื่อจัง

หรือว่ากำลังแกล้งแสดงต่อหน้าฉันเนี่ย?”

“คุณจะคิดยังไงก็ตามใจละกัน” เจนอารียิ้มด้วยความโมโห แต่เธอไม่อยากอธิบาย แต่กลับเห็นผู้ชายคนนี้เอาสมุดเล่มสีแดง ออกมาจากลิ้นชัก ในรถ เป็นใบหย่าของเธอและอาร์เธอร์นั่นเอง

คืนนั้นใบหย่ามันตกบนรถของผู้ชายคนนี้จริงด้วย

เบรย์เดนเปิดดูใบหย่าแล้วพูดด้วยเสียงเบื่อหน่าย “ดูจากวันที่ ที่คุณหย่าเนี่ย คุณเกือบทำให้ฉันเป็นชู้แล้วนะเนี่ย” กลางวันเพิ่ง จะหย่ากัน พอตกกลางคืนก็carsex ช่วงระยะตรงกลางระหว่างนี้ ห่างกันเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นเอง
เจนอารีสําลัก “พูดจาให้มันรู้เรื่องหน่อย

เรื่องไร้สาระที่เกิดขึ้นหลังจากดื่มเหล้าคืนนั้น เธอไม่อยากกลับ ไปคิดเลย

เบรย์เดนก็ไม่โมโหแล้วพูดต่อ “สามีเก่าหน้าตาก็ไม่ใช่ไม่ดี ทําไมถึงหย่ากัน?”

“มันไม่เกี่ยวกับคุณ” คนอย่างอาร์เธอร์เธอก็ไม่อยากพูดถึง เหมือนกัน

เบรย์เดนหยักคิ้ว “เพราะผู้ชายคนเมื่อกี้งั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่” เจนอารีเปลี่ยนจากท่าทีที่เดิมแรกไม่สนใจกลายเป็น รีบปฏิเสธทันที ในสมองมีแต่ภาพหน้าตาของลินคอล์นที่โด นอาร์เธอร์ต่อยจนมีแต่รอยแผลเพื่อเธอ ฉายขึ้นมาอย่างเดียว ใบหน้าที่ตาและคิ้วราวกับภาพวาด อบอุ่นชุ่มชื่นราวกับหยก อย่างนั้น ไม่ควรโดนทำร้ายเลยแม้แต่น้อย

นัยน์ตาสีดำาเบรย์เดนหรี่ลง “กำลังคิดถึงเขาใช่ไหม?

ในขณะที่กำลังพูดอยู่ก็เหยียบคันเร่งของรถแรงๆอีกครั้ง “อ่า!” เจนอารีตะโกนออกมา จู่ๆรถก็พุ่งเร็วขึ้นทำเอาเธอถอย หลังกระแทกไปโดนหน้าอกของเบรย์เดน

มีเพียงเสื้อผ้าบางๆกันไว้ มันทำให้เธอสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิบน ตัวเบรย์เดน มันแตกต่างกับความอบอุ่นของลินคอล์นโดยสิ้นเชิง ทั้งร้อนแผดเผาและร้อนลวก ตอนทั้งสองคนตัวติดกันแน่น ทันใด นั้นมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนแผ่นหลังของเธอเหมือนกำลังถูกไฟไหม้อยู่เลยล่ะ

มือทั้งสองข้างของเจนอารียงสั่นแรงจนไม่สามารถบังคับมือที่ กำพวงมาลัยได้เลยล่ะ

“นั่งอยู่บนขาของฉันแต่กำลังคิดถึงผู้ชายคนอื่น คุณอยากตาย หรือไง?” มือเบรย์เดนที่จับเอวของเจนอารอยู่ จู่ๆ ก็บีบแน่นขึ้น สายตาที่คมกริบกำลังเผยความอันตรายอยู่

“คุณ……. เจ.อารีรู้สึกเอวตัวเองจะโดนผู้ชายคนนี้โอบรัดจน แทบหัก มันเจ็บจนทําเอาเธอหายใจลึกแต่เวลาแบบนี้เธอกล้าที่ จะอาละวาดใส่ผู้ชายคนนี้ที่ไหนล่ะ ผู้ชายคนนี้มันบ้าไปแล้ว คำ พูดที่เตรียมจะด่าคนอยู่พอมาถึงปากก็กลืนลงไป

เบรย์เตนยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นสภาพเจนอารีที่โมโหแต่ไม่กล้า พูดสักคํา เขาเหมือนจะพอใจ จนเอาคางไปเกยไหล่เจนอารีแล้ว มองข้างหน้า อยู่ๆก็ยกมือขึ้นมา “เห็นไหมว่าข้างหน้ามีคนอยู่ คนหนึ่ง ขับรถไปชนให้เขาตายเลย”