บทที่ 4 ไร้ยางอายจริง

บทที่ 4 ไร้ยางอายจริง

มู่ฟางหรนพูดขัดอย่างเย็นชา ความดูหมิ่นและโกรธ แค้นในสายตาปะทุขึ้นอีกครั้ง จ้องไปในตาของไป่หลิงซี ราวกับมองขยะมูลฝอยที่น่าขยะแขยง “ถึงมู่จิ่งเหยียนจะ เป็นคนอยากได้เธอ นั่นก็เป็นเพราะเห็นแก่ผลประโยชน์ ของบริษัทLKกรุ๊ป หรือเธอคิดว่ามู่จิ่งเหยียนจะชอบผู้ หญิงอย่างเธอจริงหรอ? คิดเพ้อเจ้อ!”

“ทำไมจะไม่ได้ พวกเราเป็นคู่หมั้นกันนะ และคุณปู่ก็ เคยบอกไว้ว่าเมื่อฉันเรียนจบมหาลัย พวกเราก็สามารถ แต่งงานกันแล้ว ทำไมพี่มู่จิ่งเหยียนถึงชอบฉันไม่ได้หละ!”

ไป่หลิงซีรู้สึกว่าตัวเองได้รับความไม่เป็นธรรม ทุกข์ใจ มาก ทําไมพวกเขาถึงได้รังเกียจตัวเองนัก ทั้งยังรังเกียจ แม่ของเธอด้วย ถึงจะเป็นเพราะเจียงรั่วฉิง หรือว่ามีมู่จิ่ง เหยียนที่รังเกียจเธอแค่คนเดียวก็ยังไม่พอหรอ? ทำไมทุก คนถึงต้องรังเกียจเธอด้วย!

“ชอบเธอ? ฮาฮา เธอฝันไปหรือเปล่า เรื่องขาของเจียง รั่วฉิงก็เป็นเพราะเธอนะ ชาตินี้มู่จิ่งเหยียนก็คงไม่มีวัน ชอบผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอได้! เธอตัดใจไปซะเถอะ!”

ภายในตาของมู่ฟางหรนมีความสั่นไหวเล็กน้อย แม้ว่าเธอก็ไม่ได้ชอบเจียงรั่วฉิงเหมือนกับ แต่เมื่อเทียบกับไป๋ หลิงซีแล้ว เธอก็จะเอาเจียงรั่วฉิงมาสู้กับเธอโดยไม่ลังเล เลย!

“ฉันไม่ได้ทำ เรื่องนั่นไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน! จริงๆแล้วฉัน ไม่ได้ทําอะไรเลยด้วยซ้ำ เจียงเฉิงเป็นคนตกลงไปจาก บนบันไดเอง!”

ความกลัวประกายออกมาจากในตาของไป่หลิงซี ราวกับ ย้อนกลับไปเมื่อ5ปีก่อน เธอกับเจียงรั่วฉิงก็แค่แย่งดินสอ สีกันเท่านั้น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจียงรั่วฉิงตกลงไปจากบน บันไดได้ยังไง เจียงรั่วฉิงสูญเสียขาทั้งสองข้างไป ส่วน เธอกลับสูญเสียความเชื่อใจจากทุกคน!

“ไม่ได้ทำอะไรเลย? เจียงรั่วฉิงนั้นถูกเธอผลักตกบันได ไง และเธอยังแย่งผู้ชายของเจียงรั่วฉิงไปด้วย ไร้ยางอาย จริงๆ!”

เล็บของมู่ฟางหรนที่ทาด้วยน้ำยาทาเล็บสีแดงสดบีบ แขนของไปหลิง ด้วยความโกรธ เมื่อเห็นร่างของไป๋หลิง ซีร่วงลงไปบนพื้น บนใบหน้าก็เผยความภูมิใจออกมา “มี แม่ยังไงก็ย่อมมีลูกสาวอย่างนั้นจริงๆ ไร้ยางอายเหมือน กันเลย!”

“คุณโกหก แม่ของฉันไม่ได้ไร้ยางอาย คุณต่างหากที่เป็นคนไร้ยางอาย!”

เพียะ!

“เด็ก น า เธอบอกว่าใครไร้ยางอาย!”

ความโกรธประกายขึ้นมาในดวงตาของมู่ฟางหรน ง้าง มือขึ้นอยากจะฟาดไปอีกครั้ง แต่กลับได้ยินเสียงดังขึ้น มาจากชั้นล่าง เธอเหลียวมองอย่างเย็นชา พูดด้วยน้ำ เสียงดูถูก: “วันนี้จะปล่อยเธอไปก่อน แต่จะบอกให้นะว่า ถึงเธอจะอยากแต่งงานกับมู่จิ่งเหยียนแต่ก็ฝันไปเถอะ ชาตินี้ทั้งชาติยังไงฉันก็ไม่มีทางยอมรับหรอก”

ไป่หลิงซีมองแผ่นหลังที่ค่อยๆหายไปนั้น น้ำตาเอ่อล้น ออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ สาวใช้สองคนเดินผ่านมาก็ มองเห็นไป่หลิงซีที่กองอยู่บนพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความ อึดอัดใจ ความประหลาดใจก็ประกายขึ้นมาบนใบหน้า แต่เพียงไม่นานก็ทําราวกับว่าไม่เคยเห็นอะไรมาก่อน และรีบเดินจากไป

อยู่ที่บ้านตระกูลไป๋ ไป๋หลิงซีก็เป็นเหมือนดาวที่โชคร้าย นอกจากคุณปู่ไป๋แล้ว ก็ไม่มีใครกล้าลืมตามองเธอเลย แต่น่าเสียดาย ที่คุณปู่ไป๋ไม่ออกจากห้องมาหลายปีแล้ว ทุกอย่างของตระกูลไป๋ รวมถึง บริษัทLKกรุ๊ป ล้วนมีมู่จิ่ง เหยียนที่เป็นลูกติดมากับหญิงหม้ายที่เป็นภรรยาคนที่ สองเป็นคนดูแล แม้แต่ไป่หลิงซีที่มีสิทธิและเป็นทายาทเพียงคนเดียว ก็ยังเป็นคู่หมั้นของเขาเช่นกัน ดังนั้นอยู่ที่บ้านตระกูลไป๋มู่จิ่งเหยียนถึงจะเป็นเจ้านาย เพียงคนเดียวที่พวกเขามอง คนที่มู่จิ่งเหยียนเกลียด ถึง พวกเขาจะใจกล้ามากแค่ไหน ก็ไม่กล้าวิ่งไปสงสารไป หลังซี

“ทำไมถึงต้องไปเรียนมหาลัยไกลแบบนั้น อยู่ที่เมืองเยน เฉิงกับปู่ไม่ดีหรอ?”

คุณปู่ไปที่แอนหลังนอนอยู่บนเตียง กุมมือของไป่หลิง ไว้ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ! พูดขึ้น “ร่างกายกายของ ปู่ก็ปีหนึ่งไม่สู้อีกปีแล้ว กลัวว่าจะรอไม่ถึงวันที่เธอเรียน ”

“คุณปู่คะ คุณจะต้องอายุยืนยาวเป็นร้อยปีแน่ คุณ วางใจเถอะ ทันทีที่หลิงหลิงเรียนจบก็จะรีบกลับมาอยู่กับ คุณปู่แน่นอนค่ะ จะไม่ไปที่ไหนอีก! อย่าลืมไปนะคะว่า หลังจากที่หลิงหลิงเรียนจบก็จะแต่งงานแล้ว คุณปู่จะต้อง ได้เห็นหลิงหลิงมีความสุขนะ!”

ไป๋หลิงซีกุมมือของคุณปู่ไป์ไว้แน่น ความไม่สบายใจ ประกายอยู่ภายในตา บนโลกใบนี้คนที่สนใจตัวเองคงจะ มีแค่คนชราเพียงคนเดียวที่อยู่ต่อหน้าเธอคนนี้

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องไปเมืองเจียงเฉิง เมืองเยนเฉิงก็มี มหาวิทยาลัยที่ดีเหมือนกัน ของแค่เธอยอม!”
“คุณปู่คะ ฉันอยากเรียนจบจากมหาวิทยาลัยที่แม่คะ เรียนค่ะ นี่คือความหวังเพียงสิ่งเดียวของฉันตลอดระยะ เวลาที่ผ่านมา คุณก็ให้ฉันได้สมหวังเถอะนะคะ

ไป่หลิงชีพูด พลางน้ำตาที่เธออยู่ที่เบ้าตาก็อดไม่ได้ที่จะ ล้นออกมา ที่ผ่านมาเธอไม่เคยเห็นหน้าแม่ของตัวเองเลย ว่ากันว่าเธอตายเพราะทนเจ็บตอนที่คลอดตัวเองไม่ไหว