บทที่ 1 ขอร้องหละ ให้ฉันเรียนจบมหาลัยก่อนนะ

บทที่ 1 ขอร้องหละ ให้ฉันเรียนจบมหาลัยก่อนนะ

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูดังขึ้น ภายในห้องที่เงียบสงบ ไป่หลิงซี สะดุ้ง ผ้าห่มที่อยู่ในมือถูกกำแน่นขึ้นอย่างเงียบๆ เผยให้ เห็นนิ้วเรียวสีขาวใส

ด้วยเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้น ไป๋หลิงซีสูดหายใจเข้าลึกๆ ฟันที่เรียงตัวเป็นระเบียบกัดริมฝีปากแดงของตัวเองอย่าง ควบคุมไม่ได้ จนกระทั่งกลิ่นเลือดอบอวลขึ้นมาภายใน ปาก

“ผมเลยบอกแล้วไง ทุกอย่างบนร่างกายคุณ เป็นของผม ทั้งหมด คุณไม่มีสิทธิ์ละเมิดพวกมัน”

ข้างแก้มปวดขึ้นมา คางถูกบีบยกขึ้นมาอย่างแรง มอง เข้าไปในดวงตาคู่นั้นที่มีลักษณะคล้ายดาวที่ลอยอยู่บน ฟ้ายามค่ำคืน ผู้ชายคนนั้นยืนอยู่สูง ราวกับจักรพรรดิ และเอ่ยปากพูดอย่างเย็นชา ริมฝีปากสีแดงสดเม้มแน่น มุมปากยกขึ้นทำมุม มองลึกลงไปในตาของเธออย่างเย็น ชาราวกับสระน้ำเย็น
“รู้ รู้แล้ว!”

สนใจแก้มที่เจ็บปวดนั้นขึ้นมาไม่ไหว ไป่หลิง อ้าปาก ค้าง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นแผงอกที่เปลือยเปล่าของเขา อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้นมา! กวางน้อยภายในใจสั่นไหว ขนมา

เธอรู้ดีว่าตัวเองไม่มีแรงที่จะต่อต้านเขา ความรักที่ ต่าต้อยของเธอ เขากลับเกลียดชังจนถึงขีดสุด!

“เชื่อฟังก็ดีแล้ว”

มู่วิ่งเหยียนปล่อยคางของไป่หลิงซีออก นิ้วที่เรียวยาว ของเขาสัมผัสผ่านผิวบนใบหน้าของเธอ ค่อยๆถูไถอยู่ อย่างนั้น สายตาไปหล่นอยู่ไหลของเธอที่โผล่ออกมา จากผ้าห่ม รอยจูบจางๆที่ฝังอยู่บนนั้น ในที่สุดก็ทำให้เขา กระตุกยิ้มออกมาอย่างพอใจ และอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย

“ผมจำได้ว่าเมื่อวานเป็นวันที่คุณต้องไปรายงานตัว!”

ดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์ดี หันไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่อยู่ด้าน หลังออก มองเห็นเสื้อสีดำที่ถูกแขวนไว้เต็มไปหมด ดึงมัน มาสวมทันที

เขาชอบสีดำ เพราะว่าเขานั้นก็ใช้ชีวิตอยู่ในความมืดและสีนี้ก็เหมาะกับเขามาก

“ใช่ ใช่แล้ว

ร่างของไปหลังสั่นไหว ใบหน้าที่เคยขาวชิดอยู่ก่อน ก็ ซีดมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่ลมหายใจก็ยังอ่อนแรงลงด้วย คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะยังจําได้

“เข้ามหาวิทยาลัยไหนหละ?”

เขาจดกระดุมไปด้วย พลางถามไปด้วยอย่างไม่ใส่ใจ เท่าไหร่ กระดุมคริสทัลสีขาวเกลียวสอดอยู่ที่ปลาย นิ้วของเขา ด้วยแสงประกายอ่อนๆ ทั้งสวยและมีเสน่ห์ มาก และมู่จิ่งเหยียนที่เป็นแบบนี้ เธอกลับไม่กล้ามองอีก เพราะเธอรู้ดีว่า ต่อมา มือที่สวยงามคู่นั้น อาจจะหล่นมา อยู่บนหน้าของเธอ!

“ฉัน ฉันชอบเมืองเจียงเฉิงมาก!

น้ำเสียงของเธอเบาลงเรื่อยๆ จนสองคำสุดท้ายเกือบ จะไม่ได้ยิน แต่ว่าเขาก็ยังคงได้ยินมัน การเคลื่อนไหวใน มือหยุดลงทันที สายตาที่เยือกเย็นและคมราวกับมีดนั้น หล่นอยู่บนร่างกายเธออีกครั้ง! “ดังนั้นแล้ว?”

ดังนั้น…….?
ไป่หลิง สะดุ้ง เงยหน้าขึ้นและ สบตาเข้ากับสายตาขอ งมู่จึ่งเหยียนพอดี ราวกับว่าถูกบางอย่างกัดเข้าเต็มๆ ตื่น ตระหนกและหลบตาราวกับทำความผิดอีกครั้ง!

เขาเป็นโจรของเธอ โจรที่เธอไม่มีทางหนีพ้นได้ เธอ เต็มใจที่จะยอมโจรคนนี้จับ และไม่อาจปลดปล่อยตัวเอง ได้!

“คุณสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเมืองเจียงเฉิง!”

เขาให้คำตอบเธออย่างตรงๆ และยังให้สายตาที่เย็นชา กับเธอเหมือนกัน น่ากลัวราวกับถูกแช่แข็ง

“ฉัน… …

เธอรู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่สามารถปิดบังเขาได้ เป็นเธอ ที่ไร้เดียงสามากเกินไป และคิดว่าขอแค่ยื้อเวลาจนกว่า จะประกาศผลสอบก็พอ เสร็จแล้วเธอแค่เดินทางไปเมือง เจียงเฉิงก่อน แต่คิดไม่ถึงเลยว่า…. …เขากลับถามออกมา ก่อน จริงๆแล้วเขาไม่เคยได้สนใจเรื่องของเธอมากนัก

“คุณอยากหนีไปจากผม?”

“ไม่นะ ไม่ ฉันแค่อยากเรียนจบจากมหาวิทยาลัยที่แม่ ฉันเคยเรียนเท่านั้น ไม่มีความหมายอื่นเลยจริงๆ ขอร้องหละ คุณให้ฉันไปเถอะนะ ฉันสัญญาว่าจะเชื่อฟังทุก อย่าง คุณจะให้ทำอะไรฉันก็ยอม!”

ไป่หลิงซีรีบตอบ ราวกับกลัวคำว่าไม่ยอมของเขาแค่คำ เดียวก็สามารถฆ่าเธอได้!

“ผมจะให้คุณทําอะไรก็ได้หมดเลย?”

โยนกางเกงในมือทิ้ง เขาเริ่มมองผู้หญิงตรงหน้าด้วย ความสนใจอีกครั้ง

เส้นผมที่ยาวและนุ่มลื่นกระจัดกระจายอยู่บนผ้าปูที่นอน

สีชมพู

เขายังคงจำอุณหภูมิหลังจากที่ห่อหุ้มฝ่ามือใหญ่ได้ เขา ชอบผมของเธอ นอกจากสระทำความสะอาดแล้ว ก็ไม่ได้ ทําอะไรเลย กลับสามารถทําให้เขารักจนไม่วางมือ

ไป๋หลิงซีเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง และสบเข้ากับสายตาขอ งมู่จิ่งเหยียนที่จ้องมา เธอรู้ว่าตัวเองไม่สามารถถอยหลัง กลับไปได้แล้ว แต่ก็ยังกลัวอยู่ดี

“ขอแค่ให้ฉันได้อยู่ที่เมืองเจียงเฉิงจนเรียนจบ มหาวิทยาลัย ฉัน… …ฉันยอมทําทุกอย่าง!”
หอบทองและดังเลนิดหน่อย ในที่สุดมือที่ทำผ้าห่มไว้ก็ คลายออก เริ่มค่อยๆขยับไปที่ข้างเคียงของร่างนั้น