ตอนที่ 7 ปล่อยเลยตามเลย

ตอนที่ 7 ปล่อยเลยตามเลย

หวางสือชานรู้สึกตั้งแต่เมื่อกี้แล้วว่าในหมู่ผู้คนมีใบหน้า คุ้นเคยอยู่คนหนึ่ง อดใจไม่ไหวอยากดูเหลือเกินว่าเป็น ใคร นึกไม่ถึงว่าจะเป็นคู่หมั้นของเจ้านาย เมิ่งเวยหยูน คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเมิ่ง

คุณหนูเมิ่งไปจองร้านอาหารรอเจ้านายแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นชุดที่ไม่เหมือนสไตล์ปกติแบบนี้ และ ยังเป็นลมอยู่ในห้องโถงโรงพยาบาลอีก

“เจ้านายครับ คุณหนูเมิ่งคงไม่ได้ตามเรามาหรอกนะ ครับ”หวางสื่อซานนึกถึงความคลั่งไคล้ของเมิ่งเวยหยูนที่ มีต่อเจ้านายของตน รู้สึกว่าการคาดเดาของตนก็ใช่ว่าจะ ไม่มีเหตุผล

“หาหมอก่อน”หวีโย่วถิงสีหน้าสับสน ยืนเอกสารในมือ ให้หวางสือซาน นั่งลงอุ้มฉินเหมียนขึ้นมา รีบสาวเท้าไป ยังห้องพยาบาลที่อยู่ใกล้ห้องโถงที่สุด

เพิ่งจงเหลียนได้ข่าวจากสายสืบของตนว่าหวีโย่วถึงและ ฉินเหมียนอยู่ที่โรงพยาบาล ก็รีบตามไปทันที

เขาจะให้ฉินเหมียนและหวีโย่วถิงเจอกันไม่ได้เด็ดขาด มิเช่นนั้น แผนการของพวกเขาก็จะเปิดโปง
แต่แน่นอน ตอนที่เขาไปถึง มันสายไปเสียแล้ว เพราะ หวีโย่วถึงพบเข้ากับฉินเหยียนแล้ว

เขาทำได้เพียงปล่อยเลยตามเลย ทำท่าทีเป็นห่วงกังวล แสร้งทำเป็นตามหาเมิ่งเวยหยูนปรากฏขึ้นในห้องรักษา พยาบาล และถือโอกาสแสดงบทพ่อแสนดี

เขายุ่งโน่นยุ่งนี่ แค่ตรวจสอบโครงการต่างๆก็หนักมาก พอแล้ว

เพิ่งจงเหลียนเห็นฉินเหมียนนอนอยู่ในห้องผู้ป่วยวีไอ พือย่างปลอดภัย รู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง ความโกรธพุ่ง ทะยานขึ้นมา ทว่าเพราะหวีโย่วถิงอยู่ด้วย ความโกรธ ความหมดในใจทำได้เพียงสลายกลายเป็นความห่วงใย บนใบหน้า

“คุณเมิ่ง เวยหยูนเธอเป็นอะไร”หวีโย่วถิงนั่งอยู่เป็น โซฟาในห้องผู้ป่วย สายตาเพ่งมองใบหน้าคุ้นเคยบน เตียงนั้น ทว่ากลับเกิดความรู้สึกแปลกใหม่ขึ้น

เขาไม่เคยเห็นเมิ่งเวยหยูนหน้าสดมาก่อน……….และ ท่าทางที่น่าเวทนาขนาดนี้

ในความทรงจําของเขาเมิ่งเวยหยูนแทบอยากจะแกล้ง ป่วยมาขอความห่วงใยจากเขา แล้วจะเป็นไปได้อย่างไร ที่ป่วยขนาดนี้แต่ไม่พูดอะไรและมาโรงพยาบาลเอง

“เฮ้อ ที่จริงไม่อยากบอกเรื่องนี้ให้นายรู้ แต่ตอนนี้ปิดไม่ อยู่แล้ว………หนมาที่นี่เพราะแม่อุปถัมภ์ของเธอป่วย หนัก พักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลมาตลอด แต่ก็กลัว นายจะเป็นห่วง ดังนั้นจึงวิ่งไปๆมาๆทั้งสองทาง”

แม่อุปถัมภ์

“แล้วการแต่งตัวแบบนี้ของเธอคือ..”มันผิดปกติมาก จริงๆ หวีโย่วถิงน้ำเสียงราบเรียบ แววตาใต้ขนตาหนา งอนนั้นก็มองอารมณ์ไม่ชัดเจนเช่นกัน

“ตอนเด็กเวยหยูนเคยอยู่กับแม่อุปถัมภ์ที่ชนบทมาก่อน ช่วงหนึ่ง เพื่อไม่ให้แม่อุปถัมภ์ของเธอรู้สึกแปลกหน้า เธอ จึงเตรียมเสื้อผ้าไว้สองชุด ”

ความสามารถในการเล่าเรื่องเป็นตุเป็นตะนั้นของเมิ่ง จงเหลียน หากเขาบอกว่าเป็นอันดับสองคงไม่มีใครกล้า บอกว่าตนเป็นอันดับหนึ่งแน่

หวางสื่อซานยืนฟังอยู่อย่างเงียบๆด้านข้าง ในใจก็รู้สึก สงสัยไม่น้อย ดูไม่ออกเลยจริงๆ ว่าคุณหนูเมิ่งที่ถูกเลี้ยง ดูมาอย่างตามใจจะมีมุมแบบนี้ด้วย ช่างน่าสนใจจริงๆ
จากนั้น เมิ่งจงเหลียนใช้ข้ออ้างว่าจะไปชำระค่ารักษา พยาบาล รีบออกไปเล่าเรื่องทั้งหมดและเตรียมการกับห ซิ่วเจินและเมิ่งเวยหยูนไว้เรียบร้อย

เรื่องนี้จะพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว และอีกเดี๋ยวเมื่อฉัน เหมียนฝืนขึ้นมา……เขาต้องรีบกันหวีโย่วถิงออกไป

เพิ่งจงเหลียนเดินเข้าห้องผู้ป่วยอีกครั้ง ทำทีเป็นจัด ผ้าห่มให้ฉินเหมียน ก็ลองเอ่ยปากพูดดู“คุณชายหวี เวยห ยูนไม่อยากให้นายรู้เรื่องนี้มาโดยตลอด นี่เธอก็ใกล้จะ ตื่นแล้ว ฉันว่านาย.……..…..

“เจ้านายครับ อีกสักครู่เรามีการประชุมสำคัญ ผมว่าเรา ไปกันก่อนเถอะครับ”หวางสื่อซานเอ่ยเตือน คุณหนูเมิ่ง ต้องการปกปิดขนาดนี้ น่าซาบซึ้งนัก เขาก็ควรจะช่วยเธอ หน่อย

เห็นหวางสื่อวานเอ่ยปาก เมิ่งจงเหลียนรีบพยักหน้า เสริมทัพ”ใช่ๆ คุณชายหวีไปยุ่งเรื่องงานก่อนเถอะ ที่นี้ฉัน มาเฝ้าก็พอ”

หวีโย่วถิงมองเมิ่งเวยหยูนบนเตียงอีกครั้ง บนหน้าผาก มีรอยเขียวช้ำ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย สร้างความกังวลให้ เพิ่งจงเหลียนเหลือเกิน

“หน้าผากเจ็บขนาดนั้น อย่าลืมทายาด้วยนะ”
ที่แท้ก็แค่คำสั่งเสีย เมิ่งจงเหลียนโล่งใจไปที รีบพยัก หน้าตอบรับ ก่อนจะส่งหวีโย่วถิงออกนอกประตูไป

ทว่าจู่ๆหวีโย่วถึงนึกอะไรขึ้นได้ ชะงักเท้าพลางเอ่ย”อีก สามวัน มีงานเลี้ยงฉลองครบรอบแปดสิบปีของคุณย่าที่ บ้าน ให้เวยหยูนมาช่วยหน่อยละกัน”

แววตาของเมิ่งจงเหลียนถูกคำว่างานเลี้ยงที่บ้านจุด ประกายขึ้น ถึงแม้ว่าเมิ่งเวยหยูนจะเป็นแฟนของหวีโย่วถิ งมาเป็นเวลาปีครึ่งเต็มๆ และใช่แม่หวีนั้นชอบเวยหยูน ทว่าหวีโย่วถิงกลับเหมือนหลีกเลี่ยงตลอดเวลา ความ สัมพันธ์ของทั้งคู่จึงไม่พัฒนาสักที

เขาฟังจากที่หวีโย่วถึงพูด หมายความว่าความสัมพันธ์ ของทั้งสองครอบครัวจะพัฒนายิ่งขึ้นในเร็ววันสินะ

เพิ่งจงเหลียนท่าเป็นสงบนิ่งตอบตกลงไป แต่ทันทีที่หวี โย่วถิงจากไปแล้วเขาก็รีบรายงานข่าวดีนี้ให้หลี่ซิ่วเจิน และเมิ่งเวยหยูน

เมื่อเมิ่งเวยหยูนได้รู้ว่าความพัฒนานี้มีความเกี่ยวข้องกับ ฉินเหมียนที่เธอดูถูกก็โมโหมาก หลังเตรียมการทุกอย่าง พร้อมแล้ว ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงทันที

เมื่อมาถึงก็เห็นฉินเหมียนที่ก่อนหน้านี้เกือบจะทำให้แผล แตกนอนหลับสบายอยู่บนเตียง เธอตรงดิ่งเข้าไปฟาดฝ่ามือลงจนจวนจะถึงหน้าของฉันเหมือนอยู่แล้ว

“เฮ้ เธอจะตบมันทำไม มันยังต้องใช้ใบหน้านี้ไปร่วมงาน เลี้ยงที่บ้านตระกูลหวีในอีกสามวันข้างหน้าแทนเธอนะ ถ้าบาดเจ็บขึ้นมาจะบอกกับหวีโย่วถึงอย่างไร”