ตอนที่ 1 ตัวแทน

ตอนที่ 1 ตัวแทน

ณ โรงแรมจักรพรรดิในห้องพักชุดประธานาธิบดีซึ่ง ปกคลุมไปด้วยความมืด

ฉินเหมียนนอนถอนหายใจเบาๆอยู่บนเตียงไหมแท้นิ่ม

นุ่มด้วยความกังวล

มือของเธอที่กำแน่นอยู่ใต้ผ้าห่มเริ่มมีเหงื่อซึมออกมา แล้ว เธอถูไปมาบนผ้าปูที่นอนอย่างเงียบๆก่อนจะรีบ ยกมือขึ้นราวกับถูกไฟช็อต ประตูถูกเปิดออก เงาร่างสูง ใหญ่หนึ่งกำลังเดินเซมายังฉินเหมียน

คือหวีโย่วถิง เป็นนักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง

ฉินเหมียนใจเต้นแรงขึ้น เธอตื่นเต้นจนแทบหยุดหายใจ หวีโย่วถิงทิ้งตัวลงบนตัวเธอทันที ลมหายใจที่ร้อนรน เร่าร้อนของเขาทำให้แก้มเธอแดงก่ำ

เธอยื่นมือออกไปคล้องคอชายหนุ่มไว้อย่างสั่นเทา จูบ เข้าบนริมฝีปากเยือกเย็นของเขาอย่างระมัดระวัง หัวใจ

ของเธอแทบจะทะลักออกมาอยู่แล้ว “เวยหยูน เธอมาได้ไง”นัยน์ตาราวเยี่ยวเพราะความมึนเมา ระคนความเกียจคร้านที่แสนเย้ายวนกำลังจ้อง มองเธออยู่

เมื่อเห็นเช่นนี้ ฉินเหยียนรู้สึกลนลานขึ้นมาทันที

ถึงแม้ว่าเธอกับเมิ่งเวยหยูนจะเป็นฝาแฝด หน้าตาคล้าย กันมาก แต่หากถูกจับได้ขึ้นมา……..ความกังวลทั้งหมดได้ กลายเป็นความมุ่งมั่นเพื่อบรรลุเป้าหมาย เธอจูบเข้าบน ริมฝีปากนั้นอีกครั้ง เริ่มต้นสู่มารยาร้อยเล่มเกวียน

ความเร่าร้อนกระหน่ำไปทั่วร่างเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ฉิน เหมียนสั่นเทาไม่หยุด ร้องคราง ดิ้นรนอยู่ภายใต้เสียง ครางของหวีโย่วถิง…….….…….…….

หยุดน้ำที่ไหลไปทั่วหน้าแยกไม่ออกแล้วว่าคือเหงื่อหรือ

น้ำตา ความปวดร้าวราวกับกระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆในเวลา นี้ สำหรับเธอแล้วถือเป็นการถูกปลดปล่อยที่ดีที่สุด

ขอเพียงผ่านคืนนี้ไป ทุกคนก็จะได้ในสิ่งที่เหมาะสม

ในที่สุด ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ชายหนุ่มข้างกาย หลับไปแล้ว ฉินเหมียนหยิบเสื้อผ้าข้างเตียงที่เตรียมไว้ แต่แรกขึ้นมาสวมใส่อย่างเยือกเย็น
เธอเห็นประตูถูกเปิดออกเล็กน้อย ก็รีบสวมใส่เสื้อผ้าให้ เร็วยิ่งขึ้น ขณะที่เธอเดินเท้าเปล่ามาถึงข้างประตู ประตูก็ ถูกเปิดออกด้วยความแรง คือหญิงสาวคนหนึ่งที่ใบหน้าเห มือนเธอเป๊ะ เมิ่งเวยหยูน

“หึ มองอะไร ยังไม่รีบไปโรงพยาบาลอีก ถ้าตายขึ้นมา อย่าหาว่าฉันกับพ่อไม่ช่วยนะ”เมิ่งเวยหยูนก้าวเข้าห้องมา อย่างเย่อหยิ่ง มองเธออย่างดูถูกสุดๆ

สะบัดประตูปิดอย่างแรงราวกับตบหน้าฉินเหมียนอย่าง จ้ง ในสายตาของพ่อและน้องสาว เธอก็เป็นเพียงถุงขยะ ที่ใช้เสร็จแล้วจะทิ้งขว้างอย่างไรก็ได้ตามใจชอบ

ความโกรธก็พุ่งทะลักออกมา ทว่าเมื่อนึกถึงผู้เป็นแม่ ที่นอนต่อสู้อยู่กับความตายในโรงพยาบาล ฉินเหยียนได้ แต่อดกลั้นกลืนความโกรธแค้นนั้นลงไป

ทว่าคำพูดนั้นที่ว่าพ่อไม่ได้ไม่ช่วยเหลือ…นเหมียนรู้ สึกหดหู่ใจเหลือเกิน เกลียดเข้ากระดูกดำ

ครึ่งเดือนก่อนหน้านี้ เธอพาแม่ที่ป่วยหนักมารักษาใน เมือง และได้พบกับพ่อที่หายตัวไปกว่าสิบปีเข้าโดย บังเอิญ เดิมทีคิดว่าพ่อจะนำความหวังมาให้แม่ ใครจะไป รู้ว่ากลับเป็นการเริ่มต้นของความทรมานอีกอย่างหนึ่งต่าง หาก
ในฐานะสามี เงื่อนไขในการรักษาภรรยาของตน คือ ให้ลูกสาวแท้ๆคนหนึ่งของตนไปหลอกเรื่องความ พรหมจรรย์แทนลูกสาวอีกคนหนึ่ง

น่าขันสั้นดี

แต่ฉินเหมียนรู้สึกว่าตนต่างหากคือคนที่น่าขันที่สุด ทำได้เพียงยอมทำเรื่องบ้าบอเช่นนี้

เธอสะบัดฝุ่นที่ไม่มีบนตัวเธอออก ราวกับตุ๊กตาที่ไม่มี ความรู้สึกใดๆ นัยน์ตาเยือกเย็นไร้อารมณ์ความรู้สึก