บทที่11 กฎระเบียบที่เขาตั้ง

บทที่11 กฎระเบียบที่เขาตั้ง

“ให้ฉันลองคิดดูก่อน”

สรุปสุดท้ายหานเส่โยวก็พาเสิ่นเฉียวกลับตระกูลเย่ไป

“เวลาสามวันก็ไม่นาน เฉียวเฉียว รีบตัดสินใจ คิดได้แล้วก็ โทรบอกฉันนะ”

ในหูแว่วเสียงดังกึกก้องถึงคำพูดของหานเส่โยวที่ทิ้งไว้ก่อน เธอจะไป

“ถ้าอยากอยู่ที่ตระกูลเย่ต่อไป ก็ต้องกำจัดเด็กไปซะ”

“เฉียวเฉียว ลูกสาวของตระกูลเสิ่นทั้งสองคนจะพังทั้งคู่ไม่ได้! ”

เสิ่นเฉียวมองตัวเองในกระจก

จะต้องทำยังไงดี ต้องเอาเด็กออกจริงๆหรอ

เมื่อคิดถึงมัน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากทางด้านนอก เสิ่นเฉียว ตื่นตัวขึ้นในทันที เธอดึงประตูห้องน้ำเปิดออก เป็นจังหวะเดียว กับที่เห็นเซียวซู่เข็นเย่โม่เซินเข้าไปในห้อง
สายตาลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ ยังไม่ถึงหนึ่งวินาที เสิ่น เฉียวก็กลับมาได้สติ เธอเดินเข้าไปยังด้านในด้วยความ ประหม่า

“หยุดอยู่ตรงนั้น” เสียงอันเยือกเย็นแว่วมา

ฝีเท้าของเสิ่นเฉียวหยุดลง ราวกับมีรากงอกยึดลงกับพื้น เคลื่อนย้ายไปไหนไม่ได้

“คิดดีแล้วเรอะ” รอยยิ้มอันเย้ยหยันปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก ของเย่ไม่เซิน สายตาเขาเป็นอันตรายดังเช่นเสือดาวซึ่งกำลัง กระหายเลือดอย่างไรอย่างนั้น

นิ้วชี้ทั้งสองของเสิ่นเฉียวบิดเข้าหากัน เธอกัดริมฝีปากล่าง “บอกว่าสามวันไม่ใช่รึไง”

“คุณยังกล้ามาเรียกร้องสามวันกับผมอีกรี”

เย่โม่เซินเสียงแข็งขึ้น สายตากลับมาเยือกเย็นขึ้นอีกหลาย

ส่วน

เสิ่นเฉียวอดที่จะเบิกตาโตไม่ได้ “คุณพูดแล้วจะไม่รักษาคำ พูดรึไง”

ดวงตางดงามทั้งคู่เบิกกว้าง เปี่ยมไปด้วยความตกตะลึงและ ประหลาดใจ เหมือนน้ำพุร้อนที่กำลังจะปะทุ เย่โม่เซินหรี่ตา แคบลง เสียงหัวเราะเยาะเย้ย “คุณอยากเล่นเกมส์ ได้กฎกติกา ผมบอกคำไหนก็คำนั้น”

เล่นเกมส์รี ริมฝีปากแดงของเสิ่นเฉียวสั่นไหว ชีวิตหนึ่งชีวิต เขากล้าพูดกับเธอว่ามันเป็นเกมส์อย่างนั้น

“ถ้าหากว่าไม่เต็มใจ ไม่พอใจมาก ถ้าอย่างนั้นก็ดี เก็บข้าว ของของคุณออกไป ไสหัวออกไปจากตระกูลเย่ซะ”

เมื่อฟังถึงตรงนี้ เสิ่นเจียวก็ก่าก๋าปั้นแน่น

เขายั่วยุให้เธอออกไป นั่นแปลว่าเขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะ อยู่ในตระกูลเย่ต่อ

อย่างไรก็ตามยังมีเวลา เสิ่นเฉียวขี้เกียจจะเถียงกับเขาอีก เธอคลายหมัดที่กำอยู่ออก และค่อยๆเอาผ้าปูเตียงออกมาปู เข้าไปตามมุมเตียง

เย่ไม่เซินคิดว่าเธอคงจะเถียงกับเขา ใครจะรู้วินาทีก่อนหน้า นี้เธอยังจ้องเขาตาเขม็ง ดวงตาเปี่ยมไปด้วยความน้อยอก น้อยใจ แต่วินาทีต่อมาความคับอกคับใจนั้นกลับอันตรธาน หายไป เธอหันไปไม่สนใจเขาอีกต่อไป

กับเขา ไม่ต้องมองเธอก็มั่นใจได้

ความรู้สึกทำตัวลอยเหมือนกับปุยฝ้ายนี้ ทำให้เย่โม่เซินไม่ พอใจเป็นอย่างมาก!
“เขียว คุณออกไป

เมื่อได้ยิน เซียวซูก็ประหลาดใจ แต่ว่าคุณชายเย่ วันนี้ฉันยัง ไม่ได้ช่วยคุณ….

“หล่อนอยากเป็นคุณนายน้อยไม่ใช่รึ งั้นพวกนี้วันหลังก็ให้ หล่อนทำก็แล้วกัน”

เสินเจียว งกําลังจัดการกับผ้าปูเตียงอยู่ทางด้านหน้า เธอ หยุดการเคลื่อนไหวชั่วขณะ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน

“คุณจะให้ฉันทําอะไรคะ”

“บอกหล่อนสิว่าคุณนายเย่ต้องทำอะไรบ้าง

เซียวซู่มองเย่โม่เป็นอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ เธอก็ทําถามที่เขาว่าโดยการที่บอกกับเสิ่นเฉียว

“คุณชายเยขาแข้งไม่ค่อยดี ตอนที่เขาอาบน้ำคุณต้องคอย เฝ้าอยู่ข้างๆ ทางที่ดีที่สุดคือเรียกเมื่อไหร่ก็ต้องขานรับเมื่อนั้น คุณชายเย่ให้คุณทำอะไรคุณก็ทำตามนั้น” พูดจบ เซียวซู่ก็ยัง ไม่วางใจ เธอยังเดินไปที่ข้างๆเสิ่นเฉียวกระซิบอีกสองสามคำ

เสิ่นเฉียวตอนแรกก็ตั้งอกตั้งใจฟังเพื่อที่จะจำให้มั่น แต่เมื่อ ได้ยินแล้ว ใบหน้าขาวรูปไข่นั้นก็แดงระเรื่อขึ้น เธอกัดริม ฝีปากตัวเองเบาๆ “ต้องทำอย่างนี้ด้วยเรอะ”
เขียวเป็นคนหยาบคายหน่อยๆ เธอสูดลมหายใจเข้าเบาๆ “ก็แน่สิ ทำดีๆล่ะ ระวังคุณชายเย่โมโหจนต้องโยนเธอออกมา ล่ะ”

เนเฉียวถูกเขาทําเอาจนตกใจหดหัวลง พร้อมพยักหน้า

“ฉันทราบแล้ว” หลังจากที่กำชับเสร็จเรียบร้อย เซียวซูก็กลับไปรายงานเย่โม่

เซิน “คุณชายเย่ ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนล่ะ”

“อื้อ”

หลังจากที่เซียวซู่ออกจากห้องไป เธอยังคงไม่วางใจ ดังนั้น เธอจึงยืนอยู่ที่หน้าประตูเอาหูแนบกับกำแพงเพื่อฟังเสียง ภายใน

ในห้องมีเหลือเพียงเย่โม่เซินและเธอสองคนเท่านั้น

เสิ่นเฉียวนึกถึงคำพูดที่เซียวซู่บอกกล่าวเธอพวกนั้น หน้าเธอ ก็แดงระเรื่อขึ้นมาสองสามส่วน

“ยืนมื้ออยู่ทำไมล่ะ มานี่สิ!” เย่โม่เซินอยู่ๆก็เอ็ดขึ้นเสียงแข็ง

เสิ่นเฉียวถูกเขาทำเอาตกใจ ร่างเล็กกะทัดรัดเดินงุ่มง่าม เข้าไปหาเขาอย่างสั่นสะท้าน
“สั่นทำไม” เย่โม่เซินเห็นท่าทางหวาดกลัวของเธอ เขาจึงพ่น ลมอย่างไม่พอใจ และกล่าวตำหนิเธอ “เข็นผมเข้าไปห้องน้ำ

ดังนั้นเสิ่นเฉียวจึงได้แต่ทําตามที่เขาบอก เข็นเขาเข้าไปใน ห้องอาบนํ้า

ห้องอาบน้ำของตระกูลเย่นั้นใหญ่โตโอ่อ่า อาจจะเพราะคำนึง ถึงเรื่องที่ขาของเย่โม่เขินนั้นใช้การไม่ค่อยสะดวก ห้องน้ำจึง ถูกออกแบบสร้างขึ้นมาเป็นพิเศษ แต่หลังจากที่เข็นเขาเข้าไป ข้างในแล้ว ลมหายใจอันเย็นยะเยือกของเย่ไม่เซินก็แผ่ซ่าน กระจายไปทั่วทุกบริเวณในห้องอาบน้ำ

เมื่อผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง จู่ๆห้องน้ำก็เหมือนจะเล็กลงไป ตามที่เซียวซู่บอกไว้ เสิ่นเฉียวกระซิบถาม เสื้อผ้าของคุณ อยู่ที่ไหน ฉันจะไปหยิบเสื้อผ้ามาให้คุณก่อน”

“ชุดนอนอยู่ในตู้แรก เอาชุดสีน้ำเงินมา”

“ได้” เสิ่นเฉียวหันกายไปเพื่อไปหยิบชุดนอนสีน้ำเงิน เมื่อ เธอกลับมาเธอพบว่าเย่โม่เซินได้ถอดเสื้อผ้าของเขาออกแล้ว ร่างกายส่วนบนอันเปลือยเปล่าทําเอาเสิ่นเฉียวตกอกตกใจ เธอกรีดร้องและหันไปพร้อมปิดตาตัวเอง

“ร้องโวยวายทําบ้าอะไร” เย่โม่เซินขมวดคิ้ว
“คุณจะถอดเสื้อผ้าทำไมล่ะ”

พอได้ยิน ดวงตาของเย่โม่เซินก็ฉายแววไม่พอใจ เขาหัน ศีรษะไปจ้องผู้หญิงที่ยืนที่ออยู่หน้าประตูหันหลังให้เขาไม่กล้า เข้ามาใกล้ เขาก้มลงมองเหลือบมองตัวเอง จากนั้นก็มีรอยยิ้ม เย้ยหยันปรากฏที่มุมปาก

“ทำไม จะแสร้งทำเป็นสาวบริสุทธิ์กับผมอย่างนั้น

เสิ่นเฉียวอยากจะให้เขาสวมใส่เสื้อผ้าซะ แต่พอคำพูดนั้นมา ถึงริมฝีปากเธอกลับต้อนกลืนมันกลับลงไป ก็ถูกของเขา ถ้า ไม่ถอดเสื้อผ้าแล้วจะอาบน้ำยังไง

เมื่อคิดได้ดังนั้น เสิ่นเฉียวก็หลับตาลง และหายใจเข้าลึกๆ เธอสะกดจิตตัวเอง พวกเธอเป็นสามีภรรยากันแล้ว! ก่อน

แต่งงานเธอก็คิดใคร่ครวญเรื่องนี้มาดีแล้ว ก็ไม่ใช่เรื่องน่า ประหลาดแปลกใจอะไร

ครุ่นคิดแล้ว เสิ่นเฉียวก็หันกลับไป สีหน้ามีอาการสงบนิ่งลง

“เอาเสื้อผ้ามาสิคะ ฉันจะช่วยเก็บให้คุณ คุณยังต้องการอะไร อีกมั้ยคะ”

“ถอดเสื้อผ้า”
เผนเฉียวกระแอมเสียงหนึ่ง ก่อนจะเดินขึ้นหน้าไป

มาช่วยแก้เข็มขัดก่อน”

แก้เข็มขัดเรอะ

สายตาเสิ่นเฉียวจับจ้องไปทางเย่โม่เซิน เขาเป็นคนขาพิการ เวลาปกติไม่น่าจะได้ออกกำลังกาย เสิ่นเฉียวคิดว่าเขาคงจะ อ้วนพุงพลุ้ยมาก แต่ว่าไม่คาดคิดหน้าอกเขากลับแข็งแกร่ง หน้าท้องก็แบนเรียบ

“ทำอื้ออะไรอยู่ แก้เข็มขัดสิไม่ได้ยินหรือไง” เสียงอันเย็น เยือก เสียงของเย่โม่เซินดังขึ้นมา

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นก็ปะทะกับสายตาอันเฉียบคมของเขา เธอพยักหน้าด้วยความตื่นตระหนก ขณะเดียวกันมือทั้งคู่ก็แก้ เข็มขัดให้เขาอย่างลนลาน

แต่ว่าเธอไม่เคยเจอกับเจ้าสิ่งนี้มาก่อน ทำยังไงก็แก้ไม่ออก…

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว

ดวงตาเขาจับจ้องไปยังหน้าผากของหญิงสาวเบื้องหน้าที่เต็ม ไปด้วยเหงื่อเย็น ดูเหมือนว่าเธอจะร้อนรนและตื่นตระหนกเอาจริงๆ
“คุณผู้หญิง นี่คุณตั้งใจรึเปล่าเนี่ย”

“ต๊ะ” เสิ่นเฉียวยิ่งตื่นตระหนกเข้าไปใหญ่ เธอยิ่งรน ไม่รู้ว่า จะหาทางคลายมันออกได้ยังไง ตื่นเต้นลนลาน น้ำเสียงเธอพู ดกับเย่ไม่เป็นราวกับจะร้องไห้ “ฉัน ฉันทำไม่เป็น..…….

หญิงสาวมืออ่อนราวกับไร้กระดูก ด้วยหัวใจอันอบอุ่น สาย ตาเย่โม่เซ็นค่อยๆมืดทึบ นัยน์ตาสีเข้มคู่นั้นดูเหมือนว่ากำลังมี พายุกำลังก่อตัวอยู่

“คุณ คุณทำเองแล้วกัน ตามนั้นนะ!”

เสิ่นเฉียวยังไม่ทันได้พูดให้จบ ข้อมือเธอก็ถูกเย่โม่เซินจับเอา ไว้ ก่อนจะถูกเขาดึงเข้าไปในอ้อมแขน