บทที่ 13 ตกงาน

หลิวไห่เก็บของออกจากโรงเรียน น้ำตาของเขายังคงคลอเบ้า ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาสักคน เขาสะพายกระเป๋าเป้แล้วเดินออก ไปหาพ่อที่รออยู่นอกห้อง

พ่อของเขาตบไหล่เขาเบา ๆ พาเขาเดินออกจากโรงเรียน ท่ามกลางสายตาของนักเรียนคนอื่น หลิวไห่รู้สึกเสียใจและ เสียดาย ทั้งทบทวนความผิดพลาดของตัวเอง พ่อของเขาไม่ว่า เขาสักค่ยังยิ้มให้เขาอย่างภาคภูมิใจ นั่นยิ่งทำให้เขาร้องไห้จน สะอื้น

“ผมทำพ่อตกงานแล้ว เราเพิ่งย้ายมาอยู่ฮ่องกงแท้ ๆ” พ่อของหลิวไห่จึงบอกว่า

“ไม่เป็นไรหรอก พ่อยังมีพวกพ้องอยู่แกทำถูกแล้วพ่อภูมิใจ ในตัวแก

“ผมเสียใจครับที่ไม่รู้จักระงับอารมณ์ให้มากกว่านี้ ความจริง ถ้าผมใจเย็นลงสักนิดยอมถูกซ้อมก่อนเรื่องมันอาจจะไม่เป็น แบบนี้ก็ได้ เพราะผมลงมือก่อนแท้ ๆ

“ก็ถือไว้เป็นบทเรียน คราวหลังจำไว้ให้ดีที่ประธานพูดนั้นมี เหตุผล เขาเป็นคนเก่งมากสิ่งที่เขาพูดมักจะถูกเสมอ”

พ่อตบไหล่ของเขา
“ตอนนี้ที่สำคัญคือเรื่องเรียนของแก หาโรงเรียนที่ไม่มีชื่อ เสียงหน่อยน่าจะยังพอมีเปิดรับ”

หลิวไห่สงสารพ่อ เมื่อตกงานแล้วไหนจะค่าใช้จ่าย

“ไม่ต้องห่วงพ่อมีเงินเก็บอยู่ก้อนหนึ่ง พอสำหรับส่งแกเรียน และทำธุรกิจเล็ก ๆ ของเราได้ พ่อของแกก็เป็นคนเก่งคนหนึ่งนะ ไม่ตายหรอก”

“ครับพ่อ ผมขอโทษนะครับ”

“เลิกพูดคำนี้เถอะ พอพูดจริง ๆ ไม่คิดว่าแกจะเท่ห์ขนาดนี้ ไอ้ นี่มันเท่ห์เหมือนพ่อจริง ๆ คิดปกป้องคนอื่นเป็นด้วย”

“ครับ”

“ต่อไปเราพ่อลูกจะได้เริ่มชีวิตใหม่กันจริง ๆ พ่อก็มีเส้นสายมี พรรคพวกอยู่ที่นี่บ้างไม่ต้องห่วงนะ พ่อสัญญาว่าจะเลี้ยงดูแก อย่างเต็มที่ไม่ให้มีอะไรบกพร่อง”

“พ่อครับ”

“อะไรอยากบอกรักพ่อเหรอ”

หลิวไห่หน้าแดง เขาเป็นผู้ชายไม่พูดคำเชย ๆ น่าอายพวกนี้ เป็นอันขาด ในขณะที่พ่อของเขาหัวเราะ

“เอาล่ะ ถ้ารักก็แค่บอกพ่อ แต่ถึงแกจะไม่บอกพ่อก็รู้ว่าแกรัก พ่อเหมือนที่พ่อรักแก”

หลิวไห่ยิ้มออกแล้ว เขาพยักหน้าแล้วเดินเร็วขึ้นยังถูกพ่อแซวเรื่องบอกรักตามหลังมาติด ๆ

หลิวไห่หวนคิดถึงเรื่องราวตั้งแต่เขายังเด็กและอาศัยอยู่ใน สถานสงเคราะห์ เป็นเพราะเขาตัวค่อนข้างผอม จึงมักถูกคนอื่น รังแกอยู่เรื่อย น้องชายของเขาก็ไม่เอาไหนแค่คนเดินผ่านก็ ร้องไห้แล้ว

ตอนเด็ก ๆ เขามักจะรำคาญน้องรองเสมอ ลำพังตัวเขาเองก็ เอาตัวไม่รอดเด็กคนนั้นยังตามเขาแจคอยให้เขาช่วยเหลืออยู่ เรื่อย จนกระทั่งวันหนึ่ง ในขณะที่พวกเขาสองคนถูกรังแก เขาจํา ได้ว่าวันนั้นเป็นวันอาทิตย์ สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าของเขาอยู่ ติดกับโบสถ์คริสต์จึงมีคนมาโบสถ์ค่อนข้างเยอะ

ในขณะที่พวกเขากำลังกอดกันร้องไห้อยู่นั้น เด็กผู้หญิงคน หนึ่งก็โผล่มาซัดเด็กอัธพาลพวกนั้นจนวิ่งหนี เขาตื่นเต้นมากที่ได้ เห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจะเก่งขนาดนั้น

เด็กผู้หญิงคนนั้นยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอมาให้เขาแล้วฉุดให้ลุก ขึ้น น้ำเสียงของเธอช่างน่ารักเป็นอย่างยิ่ง

“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะปกป้องนายเอง”

คำพูดนี้ดูเหมือนจะสลักเข้าไปในจิตใจของเขา เขาไม่เคยเจอ ใครที่น่ารักและเท่ห์แบบนี้มาก่อนในชีวิต เธอเป็นเหมือนนางฟ้า ตัวน้อยของเขา และ ได้กลายมาเป็น ฮีโร่ในดวงใจของเขาแล้ว

หลังจากนั้นมาทุกวันอาทิตย์เขาจะคอยไปใกล้ ๆ กับโบสถ์นั่น เพื่อหวังจะได้พบเธออีกสักครั้ง
วันอาทิตย์ต่อมาเขาก็ได้พบกับเด็กหญิงคนนั้นอีกพร้อม ตะกร้าขนมที่เธอนำมาฝาก เธอเป็นเด็กสาวที่น่ารักและใจดีมาก เธอคาดโทษเด็กคนอื่นที่รังแกพวกเขาว่าหากรู้อีกว่าพวกนั้น รังแกคน จะจับหักขาให้หมด ตั้งแต่นั้นมาจึงไม่มีใครกล้ามา รังแกพวกเขาสองคนพี่น้องอีกเลย

และหลังจากนั้นไม่นานพวกเขาสองพี่น้องก็ได้รับอุปการะต้อง ออกจากบ้านเด็กกำพร้า เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มาที่โบสถ์แล้ว เขาจึงไม่มีโอกาสได้บอกลาเธอ เพราะมีเธอเป็นแรงผลักดัน หลิว ใ จึงอยากปกป้องคนอื่นบ้างเขาจึงมีความคิดที่จะเป็นตำรวจ หวังว่าสักวันเขาจะไปยืนต่อหน้าเด็กคนนั้นแล้วบอกเธอว่า

เขาพร้อมแล้วต่อไปไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาจะเป็นคนปกป้องเธอ เอง

สองพ่อลูกมาถึงบ้านต่างมองหน้ากัน เมื่อคนของประธานกู้มา ที่บ้านและขับไล่เขาออกจากบ้านทันที พวกเขาเพิ่งย้ายมาที่นี่ ข้าวของไม่เยอะมากจึงเก็บของที่จำเป็นแล้วออกมาโดยไม่สนใจ

หลิวไห่ยังรู้สึกผิด ในขณะที่พ่อของเขายังให้กำลังใจ

“ไม่ต้องห่วงนะ พวกเราไปหาบ้านเช่าเล็ก ๆ อยู่แล้วค่อยคิด ว่าจะทำยังไงต่อไป”

หลิวไห่พยักหน้า มองพ่ออย่างซาบซึ้งใจในตอนนี้กระทั่งรถ ของพ่อก็เป็นรถบริษัทจำเป็นต้องคืนเขาไปทุกอย่าง พวกเขาสอง พ่อลูกไม่เหลืออะไรแล้วเพราะคนเลวคนนั้นหรือเพราะเขากันแน่ หลิวไห่ยิ่งรู้สึกผิดในใจ แทบจะไม่เชื่อว่าเพียงแค่ไม่ยอมก้มหัวให้คนคนหนึ่งจะทำให้ชีวิตพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบ นี้

วันนี้กว่าจะหาที่พักได้ก็มืดค่ำ วันนั้นเป็นวันแรกที่พ่อสอนให้ เขาดื่มเหล้า เพียงแต่ใบหน้าของพ่อไม่ได้เต็มไปด้วยความทุกข์ กลับมีรอยยิ้มเต็มใบหน้าและขอบคุณที่เขาอยู่เคียงข้างพ่อ

หลิวไห่จึงหัวเราะกับโชคชะตาของตัวเองอีกครั้ง

หลายปีต่อมาหลิวไห่สอบเข้าโรงเรียนนายตำรวจได้ด้วย คะแนนอันดับหนึ่ง และเขาก็จบมาด้วยคะแนนอันดับหนึ่งเช่นกัน อีกไม่กี่วันจะเป็นวันมอบตัวเข้ารับราชการ พ่อของหลิวไห่ทำ กิจการทัวร์เล็ก ๆ เพื่อเลี้ยงปากท้องของพวกเขาจึงอยู่รอดมาได้ อย่างสงบสุข พวกเขาได้ลืมเรื่องของประธานกู้และลูกชายไปจน หมดสิ้น

เรื่องที่คิดว่ากำลังเป็นไปด้วยดีกลับมีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ตั้งแต่นั้นมาก็เปลี่ยนแปลงชีวิตของหลิวไห่อย่างสิ้นเชิง ในขณะที่ เขากำลังรอพ่อกลับบ้านเพื่ออวดผลสอบอยู่นั้น เรื่องที่ไม่คาดคิด ก็เกิดขึ้นอีกจนได้