บทที่ 1 ทวงหนี้

สภาพของโรงฝึกที่ถูกรื้อค้นจนเละตุ้มเป๊ะ คนของเธอสามคน ถูกทำร้ายและยังถูกบังคับให้คุกเข่าอยู่ต่อหน้าผู้ชายคนหนึ่ง ใน มือของผู้ชายคนนั้นมีปืนที่กำลังจ่อเข้าไปที่หัวของครูฝึกของเธอ

หลี่เจียซินกลืนน้ำลายลงคอ พวกเขามองหน้าเธอแล้วบอกเธอ ให้หนีไป หลี่เจียซินน้ำตาคลอเบ้า เธอกำมือแน่นปล่อยถุงผักผล ไม้ที่เพิ่งซื้อมาลงไปกองกับพื้น ส้มลูกหนึ่งกลิ้งไปหยุดที่หน้าของ ชายคนหนึ่งที่หนึ่งอยู่บนเก้าอี้ มันก้มลงเก็บส้มที่หยุดเมื่อกลิ้งมา โดนขาของมันขึ้นมา

ใบหน้าที่เป็นรอยนั้นแลดูน่ากลัว มันหยิบส้มขึ้นมาคมแล้ว แสยะยิ้มพร้อมกับปอกส้มช้า ๆ

“ถ้าเงินไม่มีก็ขายตัวให้ฉัน เข้าซ่องสักปีสองปีแป๊บเดียวก็ใช้ หนี้หมดตอนนั้นอยากได้ตึกคืนก็ไม่สาย”

มันพูดเหมือนคนมีน้ำใจ แต่ช่างเป็นน้ำใจที่น่าขยะแขยงเป็น อย่างยิ่ง

หลี่เจียซินยังคงสั่นไม่หยุด เธอค่อย ๆ ก้าวเข้ามา ครูฝึกคนนั้น ของเธออายุเกือบจะห้าสิบปีแล้ว เขายังแข็งแรงคล่องแคล่วแต่ก็ ยังสู้คนเกือบสิบคนอีกทั้งยังมีปืนอยู่ในมือไม่ได้ ส่วนครูฝึกอีก สองคนก็มีสภาพไม่ต่างกัน ถึงแม้ว่าคนพวกนั้นจะสะบักสะบอม เช่นกันแต่สุดท้ายทุกคนก็ต้องยอมแพ้ต่อลูกกระสุนที่ยิงออกมา
หลี่เจี่ยซินรู้สึกสงสารพวกเขาสุดหัวใจ เธอไม่ได้ร้องให้เธอ มองคนพวกนั้นทีละคน จดจำใบหน้านั้นเอาไว้ในสมอง สำรวจ อาวุธในมือของแต่ละคนอย่างรวดเร็วแต่ไม่รีบร้อน

คนพวกนั้นคิดว่าเธอเป็นผู้หญิง ยังหน้าตาสะสวยบอบบาง แม้แต่แรงจะฆ่าไก่ยังไม่มีจึงได้แต่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

แน่นอนว่าพวกมันกำลังคิดว่าตัวเองจะเป็นคิวที่เท่าไหร่ที่จะได้ ลิ้มลองผู้หญิงสวยคนนี้

“ที่ผ่านมาเธอมีคนปกป้องมาตลอด ทำให้เข้าถึงตัวยาก แต่ มันคิดว่ามันแน่เลยจัดการให้มันรู้เสียหน่อยว่าใครเป็นใคร ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

หลี่เจียซินเบิกตากว้าง

“แกทําอะไรคุณอา”

คุณอาหลิวของเธอที่พอจะพึ่งพาได้ เป็นตำรวจใหญ่ในท้องที่ ทำให้ที่ผ่านมาพวกทวงหนี้โหดยังไว้หน้าเธออยู่บ้าง แต่ตอนนี้ เกิดอะไรขึ้น

“ไม่ต้องกลัว ไม่ถึงตายหรอกแค่พิการเท่านั้น”

ผู้ชายคนนั้นหลี่เจียซินพิจารณาแล้ว เธอไม่คุ้นหน้า ท่าทางจะเป็นลูกพี่ใหญ่ของพวกมันที่ถึงกับลงมือเอง นั่นเป็น เพราะว่าสัญญาหนี้เลือดที่พ่อของเธอได้เผลอไปเซ็นเอาไว้เพื่อ พยุงกิจการโรงเรียนต่อสู้แห่งนี้

เดิมทีก็สามารถส่งเงินคืนได้ไม่สะดุด แต่ต่อมามีนายทุนใหญ่ต้องการซื้อที่ดินแถวนี้เพื่อพัฒนาเมืองและมีนักการเมืองให้ ความร่วมมือ กดราคาจนชาวบ้านแทบจะไม่เหลืออะไร ทั้งยังส่ง คนมาข่มขู่สารพัดให้ขายในราคาต่ำ คนหลายคนทนไม่ไหว หวาดกลัวจําใจขายและย้ายออกไป

ที่นี่เป็นสมบัติเก่าแก่ของครอบครัว หลี่เจียซินเหลือมันเป็น ที่สุดท้ายที่พ่อของเธอฝากให้ดูแลก่อนตาย และเธอไม่ต้องการ ขายมันให้นายทุนหน้าเลือด ยังมีครูฝึกที่เติบโตมาในตระกูล ของเธอทั้งครอบครัวของพวกเขาที่เธอต้องดูแลรวมแล้วเกือบสิบ ชีวิต

เดิมทีเธอก็พยายามมากอยู่แล้วเพื่อรักษาที่นี่เอาไว้ กระทั่งไป ออกรายการศิลปะของจีนมีชื่อเสียงขึ้นมา คนรู้จึงแห่มาสมัครกิ จการกำลังไปได้ดีแต่ดันเกิดเรื่องนี้เสียก่อน ที่เจ้าของพ่อกัน กลายเป็นนายทุนคนนั้นที่ต้องการซื้อตึกนี้

“คุณหนูหนีไปครับ ไม่ต้องสนใจพวกผม”

“คุณอา”

หลี่เจียซินรู้สึกคล้ายตัวเองถูกบีบหัวใจ เมื่อเห็นผู้ชายสองสาม คนเริ่มซ้อมคนของเธอ

หลังจากพิจารณาพวกมันแต่ละคนอย่างละเอียด หลี่เจียซินก็ พบว่าพวกมันมีมากจนเกินไป อีกทั้งแต่ละคนยังมีปืนถ้าจะ เอาชนะในครั้งนี้เธอต้องเร็วและจับตัวเจ้านายของพวกมันเอาไว้

หลี่เจียซินยกมือขึ้น น้ำตาของเธอไหลออกมาอาบสองแก้ม
“ปล่อยพวกเขาไปเถอะ ฉันยินดีจะชดใช้หนี้ให้อยากให้ทำ อะไรก็ได้ทั้งนั้นขอแต่อย่าทำร้ายพวกเขา”

ผู้ชายคนนั้นหัวเราะลั่น เมื่อเห็นท่าทางของหลี่เจียซิน เขากวัก มือเรียกเธอไปใกล้ ๆ

“เข้ามา สาวน้อย ให้ฉันดูตัวเธอให้ชัด ๆ หน่อย ว่าง่าย ๆ

แบบนี้ไม่ก็ไม่มีปัญหา”

เพราะหลีเจียนเป็นคนสวยมาก ร้อยคนที่เดินมาจะมีสักคนที่ หน้าตาสวยสมบูรณ์ทั้งยังหุ่นดีมาก ๆ แบบนี้ ผู้ชายที่เห็นใคร ๆ ก็ย่อมอ่อนระทวยอยู่บ้าง

หลี่เจียซินเดินไปใกล้ ๆ ผู้ชายคนนั้นอย่างระแวดระวัง ท่าทาง ยังหวาดกลัวอยู่มาก

ลูกน้องคนหนึ่งทีของมันพูดขึ้น

“นายครับระวัง ผู้หญิงคนนี้มันไม่ธรรมดา”

แต่ลูกน้องคนนั้นกลับถูกเขาตบเข้าที่หน้า

“แค่ผู้หญิงอ่อนแอคนเดียว จัดการไม่ได้ต้องให้ฉันลงมาดูเอง เลี้ยงเสียข้าวสุก”

หลี่เจียซินยังสะอื้น ที่เห็นเขาทำร้ายคน

“ไม่ต้องกลัวเธอเป็นสินค้าชั้นยอด ให้ตายเถอะยิ่งดูใกล้ ๆ ยิ่ง สวย เอาล่ะคุกเข่าลงใกล้ ๆ ฉันแล้วเงยหน้าขึ้น

หลี่เจียซินค่อย ๆ คุกเข่าลง มันยังหัวเราะอย่างพอใจ ลูกน้องคนนั้นถูกผลักให้ถอยห่างไปแล้ว

หลี่เจียซินค่านวณทิศทางการเคลื่อนไหวในหัวอย่างรวดเร็ว โดยที่มันไม่ทันสังเกต ก่อนที่เธอจะคุกเข่าลงด้วยทักษะอันยอด เยี่ยมและความรวดเร็วที่คนคาดไม่ถึงและไม่มีใครระวังตัว หล เจียซินก็ถีบผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ข้างนายของมัน ดึงปืนออกจาก มือของชายที่กำลังจ่อเข้าที่หัวของครูฝึกของเธอออกมาหมุนตัว ราวพายุแล้วใช้ปืนนั้นจ่อเข้าที่หัวของเจ้านายของพวกมันแทน

ผู้ชายสองคนที่ถูกหลี่เจียซินล้มถึงกับจุกลุกไม่ขึ้น หลี่เจียซิน หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เธอตบเข้าไปที่ศีรษะของผู้ชายคนนั้นอย่าง แรงกระทั่งหัวของเขาแตก

“ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ฆ่าแกหรอกอย่างมากก็ทำให้เป็นอัมพาต ทั้งตัว อย่างน้อยก็ทำให้พิการ ทีนี้จะแกจะปล่อยคนของฉันได้ หรือยัง”