บทที่ 11 ประธานกู้

หลิวไห่กระโดดจากโต๊ะอาหารของตัวเองมาหยุดอยู่หน้าเพิ่ง แต่ถูกลูกล้อของกู้เพิ่งเข้ามาขวางเสียก่อน

เพิ่งผลักคนพวกนั้นออก แล้วเงยหน้ายกมุมปากท้าทายเขา

“ไอ้ลูกหมาตัวนี้อยากหาเรื่องตายก็ปล่อยมัน

หลิวไห่ยิ้มเย็น

“ฉันไม่อยากมีเรื่อง นายปล่อยครูไปเถอะ”

หลิวไห่ยังคงใจเย็นในขณะที่เพิ่งหัวเราะอย่างชั่วร้าย นักเรียนเริ่มเข้ามามุงดูพวกเขา ใครจะกล้าคิดว่านักเรียนใหม่ที่ เพิ่งย้ายเข้ามาในวันแรกจะกล้าหาเรื่องอันธพาลอันดับหนึ่งใน โรงเรียนที่แม้กระทั่งพวกครูยังกลัวเกรง

“โอ้อวดเก่งซะด้วย เอาสิหากว่าเก่ง กูจะทำอะไรอีครูร่านลูก เมียน้อยนี่ก็ได้ มันกล้ามายุ่งเรื่องของกูมันก็ต้องได้รับโทษ เหมือนมึงยังไงล่ะ อยากลองกินตีนเหรอถึงได้เลือกแบบนี้ โถ่ ไอ้ กระจอก”

สิ้นคำว่าไอ้กระจอก กู้เพิ่งก็ลงไปนอนนับดาวที่พื้นแล้ว เพราะ ความฝันที่จะเป็นตำรวจหลายปีมานี้เขาจึงเฝ้าฝึกฝนร่างกาย อย่างเต็มที่แรงที่เขาซัดกู้เพิ่งไปเมื่อสักครู่ไม่นับว่าเต็มส่วน แต่ กลับทำให้ลูกคุณหนูที่วัน ๆ มีแต่คนคอยปกป้องล้มคว่ำไม่เป็น ท่าในหมัดเดียว
ลูกน้องของเพิ่งเห็นลูกพี่ลงไปทักทายพื้นก็ตัวสั่น ไอ้หมอนี่ มันเป็นใครมาจากไหน หรือมีใครหนุนหลังกันแน่พวกเขาจึงได้ แต่ยืนชื่อบี้ออยู่แบบนั้น

ครูหลินกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอลุกขึ้นยืนได้แล้ว และตอนนี้ก็กำลังเป็นห่วงหลิวไห่เป็นอย่างยิ่ง

ช่างโชคร้ายเหลือเกินที่วันนี้ประธานกู้มีนัดกับผอ. เพื่อฟังผล ประกอบการและเล่นหมากกันในรอบหลายเดือน เรื่องของกู้เพิ่ง และหลิวไห่จึงถูกส่งตรงไปยังประธานกู้ทันที

ทันทีที่รถของประธานกู้พร้อมด้วยรถขององครักษ์อีกหลายคัน เลี้ยวเข้ามาในโรงเรียน ครูหลายคนถึงกับใบหน้าถอดสีไม่รู้จะ รายงานเรื่องนี้ยังไงดี

ที่ผ่านมาเคยมีนักเรียนหลายคนมีเรื่องกับกู้เพิ่งสุดท้าย ทนาย ของประธานกู้ที่รับหน้าที่ดูแลก็สั่งให้ทุกคนถูกไล่ออก แต่นั่นเป็น เพียงโทษทะเลาะวิวาทที่เพิ่งไม่เคยถูกทําร้าย แต่วันนี้เด็กเกเร คนนั้นถึงกลับถูกหามเข้าโรงพยาบาลเพราะฟันกรามหัก

เรียกว่าร้ายแรงที่สุดก็ว่าได้ ต่างคนต่างคาดการณ์กันไปต่าง ๆ นานาว่าหลิวไห่จะถูกลงโทษยังไง แน่นอนว่าอันดับแรกถูกไล่ ออก รองลงมาอาจถูกแจ้งความจับไปนอนในคุกสักปีสองปี โทษ ฐานทําร้ายร่างกายและพยายามฆ่า

หลายคนอาจมองว่าเป็นเรื่องชกต่อยของเด็กผู้ชายทั่วไป ไม่ น่าถึงขั้นติดคุก แต่ใครจะรู้ว่าประธานกู้ที่รักลูกยิ่งกว่าแก้วตา ดวงใจคนนี้จะโกรธแค่ไหน
รถเก๋งสีดำคันหนึ่งเลี้ยวตามขบวนรถของประธานเข้ามา เขา จอดรถอย่างเงียบเชียบไม่ได้รับการต้อนรับจากใคร ผู้ชายคน นั้นเป็นคนตัวสูง ใบหน้าถึงจะมีอายุแล้วก็ดูดีเป็นอย่างยิ่ง

ครูหลินที่ยังอยู่ในสภาพย่ำแย่ที่ถูกทำร้ายกำลังยืนอยู่ข้าง หลิวไห่ที่ก้มหน้าอยู่ในห้องรับแขก

เมื่อประธานเข้ามาถึง ทั้งครูทั้ง ผอ.ต่างยืนขึ้นโค้งให้เขา อย่างให้เกียรติ

หลิวไห่เห็นผู้ชายทรงอิทธิพลคนนั้นก้าวเข้ามารู้ว่าเขาเป็น เจ้าของโรงเรียนในใจของเขายังหวังว่าประธานกู้จะมีเมตตาอยู่ บ้างไม่เช่นนั้นคงยุ่งเกี่ยวกับงานเรื่องด้านการศึกษาที่ต้องดูแล เด็กไม่ได้

เขาใส่สูทสีน้ำเงินเข้ม ท่าทางองอาจและเหมือนมีรัศมีบาง ประการอยู่รอบ ๆ ตัว เป็นรัศมีที่ข่มคนอื่นให้ดูเล็กจนตัวลีบ เขา ไม่ได้มองหลิวไห่เพียงแต่นั่งตัวตรง ฟัง ผอ.รายงานเรื่องที่เกิดขึ้น

“กู้เพิ่งทำไมถูกทำร้ายได้ไม่เห็น ผอ.จะรายงานเรื่องนี้ สาเหตุที่เด็กคนนั้นทำร้ายลูกผม

เสียงของประธานกู้ฟังดูเยือกเย็นเป็นอย่างยิ่ง หลิวไห่รู้สึก ใจชื้น เขาได้ยินครูโทรเรียกพ่อของเขาแล้ว ไม่นานพ่อก็คงมาถึง

ครูกำลังจะอธิบาย พ่อของเพิ่งก็มาถึงพอดี

“พ่อ”

คุณหลิวยิ้มให้หลิวไห่อย่างให้กำลังใจ เด็กชายเพียงเห็นพ่อของตัวเองก็รู้สึกว่าน้ำตากำลังไหลเอ่อ ยิ่งท่าทางนอบน้อม ต่อท่านประธาน เขายิ่งรู้สึกว่ากันประธานสร้าง โรงเรียนแห่งขึ้นก็เพราะต้องการสร้างให้ลูกชายหัวแหวนให้อยู่ในสภาพดีที่สุด

เพราะเป็นแบบพ่อแม่ปกครองทั้งใครขึ้นชื่อว่าเคยอยู่โรงเรียนนี้ได้รับการพิจารณา พิเศษให้เข้า

เพิ่งจึงกลายเป็นคนที่อยู่ฐานะพิเศษที่ใครก็กลัว และไม่ อยากเรื่องด้วย

คุณหลิวความสนใจ

ลูกของผู้จัดการหลิวเหรอ ทำไมบังเอิญแบบ”

“ครับ ขอโทษด้วยที่ลูกชายผมสร้างความเดือดร้อนใจให้ ท่านประธาน

ประธานกู้โบกมือ

เรื่องเล็กน้อย เป็นเรื่องทะเลาะของเด็กผู้ชายวัยรุ่น อย่า ใส่ใจเลยมาเพราะต้องการเล่นหมากกับผอเป็นปกติ เท่านั้น”

“ยังไง

คุณหลิวค้อมตัวอีกครั้ง ประธานหัวเราะเสียงภายในห้องแห่ง นอกจากพ่อของหลิวไห่และประธานกู้แล้วก็ไม่มีใครกล้า พูดอะไรอีก

“เอาล่ะ ไหน ๆ ก็มาแล้ว ผมก็เป็นคนยุติธรรมจะให้โอกาส ลูกชายผู้จัดการอธิบายว่าทำไมถึงต่อยลูกชายผมจนต้องเข้าโรง พยาบาลแบบนั้น”

คุณหลิวมองหลิวไห่ พร้อมกับบอกให้เขาอธิบาย “ท่านประธานเป็นคนยุติธรรมไม่ต้องกลัว มีอะไรก็เล่าไปตาม ความจริง”

“ครับ”