บทที่ 12 ผมจะลาออกครับ
หลิวไห่เล่าเหตุการณ์ตามความจริง พร้อมทั้งมีครูหลินเป็น พยาน ประธานกู้รับฟังด้วยสีหน้าราบเรียบจนกระทั่งหลิวไห่เล่า จบ
“ถ้าแบบนี้นายก็หมายความว่าลูกฉันเป็นอันธพาล ผอ.คุณ ว่ายังไงที่ผ่านมาคุณล้วนเป็นคนรายงานความประพฤติเขาน บอกเขาเป็นเด็กดีครูต่างรักใคร่ไม่ใช่เหรอ จะไปทำแบบนั้นกับ ครูผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ได้ยังไง”
ผอ.ปาดเหงื่อ เขามองครูหลินและหลิวไห่อย่างไม่เต็มตานัก ยังหลบสายตาประธานพร้อมกับบอกว่า
“ที่ผมรายงานเป็นความจริงครับ จะให้เพื่อน ๆ คนอื่นมาเป็น พยานก็ได้ ส่วนเรื่องทำร้ายครูหลินก่อนนั้นผมไม่เห็นจริง ๆ ครับ ไม่แน่ครูหลินอาจจะเข้าใจผิด”
ครูหลินและหลิวไห่ อ้าปากค้างกับคำพูดบิดเบือนของ ผอ.
หลิวไห่พยายามอธิบาย
“ผมพูดความจริงครับ กู้เพิ่งเป็นฝ่ายแกล้งนักเรียนคนหนึ่ง ครู หลินไปห้ามเลยถูกดูถูกและทำร้าย ผมทนไม่ไหวเลยเข้าไปห้าม ผมยอมรับว่าต่อยเขาเพราะถูกยั่วยุ แต่เพราะเขาทำร้ายครูนะ ครับ ผมทนไม่ไหว”
ประธานกู้หัวเราะเสียงดัง กระทั่ง ผอ.ยังยืนตัวสั่น หากเขาไม่บอกให้พูด ผอ.ยังไม่กล้าเอ่ยปาก แล้วเด็กนี่เป็นใครจึงได้ยืนพูด ฉอด ๆ อยู่ตรงหน้าเขา โดยที่เขายังไม่ได้อนุญาต
“น่าสนุกจริง ๆ เป็นเด็กที่ไม่กลัวใคร สายตาแข็งกร้าวและ ค่อนข้างจะไม่มีสัมมาคารวะไปสักหน่อย”
คุณหลิวค้อมตัวลงอีกครั้ง
“ขอโทษครับท่านประธาน ลูกชายผมเพียงแต่พยายาม อธิบายความจริง”
ประธานมองพ่อของหลิวไห่
“อืม เลี้ยงลูกได้ไม่เลวแต่เลือดร้อนไปหน่อย
จากนั้นสายตาของประธานกู้ก็จับจ้องที่หลิวไห่
“ลุงจะบอกอะไรให้นะเจ้าหนู การจะเป็นฝ่ายชนะต้องรู้จักแพ้ ก่อนเธอถึงจะได้เปรียบ ดื้อด้านดันทุรังแบบนี้มีแต่จะทำให้ตัวเอง และคนอื่นลำบาก เพราะฉะนั้นลุงว่านายทำผิดไปก้มหัวขอโทษ กู่เจิ่งที่โรงพยาบาลซะ จะคุกเข่าก็ได้ลุงจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิด ขึ้น ส่วนเรื่องกู้เพิ่งก่อเรื่องหากครูหลินไม่ว่าอะไรก็ให้เลิกแล้วต่อ กันเถอะ ต่อไปก็ช่วยกันสั่งสอนเขาให้ดีแล้วกัน”
ผอ. ดีใจเป็นอย่างยิ่ง อย่างน้อยก็ไม่มีคำว่าไล่ออกหลุดออก มาจากปากของประธานกู้ยังไงหลิวไห่ก็เพิ่งย้ายเข้ามาและผล การเรียนของเขาเรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะ เขาเองก็เสียดายเป็น อย่างมากถ้าต้องให้หลิวไห่ออกจากโรงเรียน
“ท่านประธานช่างเป็นคนใจกว้างจริง ๆ ครับ หลิวไห่รีบคุกเข่าขอโทษท่านประธาน เรื่องจะได้จบ ๆ ท่านช่างเป็นผู้ใหญ่ น้ำใจประเสริฐเป็นอย่างยิ่ง
หลิวไห่มองพ่อของตัวเอง เขามือแน่นแล้วมองของหลินทําร้ายเนื้อเลอะเทอะยังศักดิ์ศรีหน้าอื่นอีก ผู้ชายคน
แบบมันช่างทำเหมือนเป็นหมาตัวหนึ่งศักดิ์ศรี ยิ่งกว่าเมิงอีก เขานั้น
ดวงของหลิวไห่แข็งกร้าว มองพ่อของคนที่เลี้ยงตัวเองอย่างเต็มที่ซีดเซียวและไม่เขาจึงตอบว่า
“ไม่ครับ ผมผิด ผมสอนว่าหากทำผิดต้องยอมรับ แต่ครั้งนี้ได้ว่าการสั่งสอนเลวคนหนึ่งจะเป็นเรื่องแต่ผู้ใหญ่ที่ปิดตาเข้าข้างคนเลวนั่นต่างหากที่ผิด ผมไม่ คุกเข่าขอโทษกู้เมิ่งโดยเด็ดขาด”
ประธานมองหน้าเขา ทุกในห้องต่างตกตะลึงหลิวไห่จะกล้าหาญพูดไปแบบนั้น
ผู้จัดการหลิว คุณยังไง กับเด็กหัวรั้นหัวแข็งแบบนี้ คุณเป็นคนเลี้ยงเขาแท้จริงแล้วนิสัยเหมือนกันหรือเปล่า ไหน คุณลองสั่งสอนเขาหน่อยให้รู้สึกผิดชอบโอกาสและอีกครั้ง ไม่เช่นทั้งและอาจจะต้องกระเด็นออกจากที่ของผม”
“ท่านประธาน พ่อของผมไม่เกี่ยวนะครับ ท่านจะไล่คน ออกแบบนี้ไม่ได้ ท่านประธาน
หลิวไห่ร้องไห้ออกมา เขาทั้งเจ็บใจและเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ในโลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าความอยุติธรรมถึงขั้นนี้เลยเหรอ พ่อของ เขาจับมือเขาเอาไว้พร้อมส่ายหน้า เป็นการห้ามไม่ให้เขาพูด
หลิวไห่ร้องไห้ นี่เขากำลังทำอะไรที่ผิดพลาดอยู่ใช่หรือเปล่า
“ว่ายังไงล่ะ ผู้จัดการหลิว คุณก็รู้ว่าคนในองค์กรของเรามี เยอะแยะพร้อมจะขึ้นมาแทนคุณได้ทุกเมื่อ ทุกคนล้วนเป็นคนของ ผมหากลูกหลานของเขาไม่เชื่อฟัง ก็ต้องสั่งสอนพ่อแม่ไม่ใช่เห รอ หรือคุณคิดว่าผมพูดผิด”
ประธานหัวเราะอย่างขบขัน คล้ายกับว่าเรื่องของคนพวกนั้น ไม่เกี่ยวกับตัวเอง เขานั่งพิงเก้าอี้อย่างสบายมี ผอ.โรงเรียน ใน น้ำชาให้ด้วยความนอบน้อม
หลิวไห่ร่างกายสั่นระริก ตอนนี้อยากจะอาละวาดให้ทุกอย่าง พังพินาศ ก่นด่าในความอยุติธรรมที่พ่อของเขาและตัวเขากำลัง ได้รับ
“แกคิดว่าแกทำผิดแล้วอยากก้มหัวคุกเข่าให้กู้เพิ่งหรือเปล่า” พ่อของเขาถามออกมา ใบหน้ายังดูอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง
“พ่อครับผม…”
พ่อของหลิวไห่ยิ้มตบไหล่ของลูกชายเบา ๆ พร้อมพยักหน้า
“พ่อรู้จักแกดี”
ประธานกู้พูดแทรกขึ้น
“ว่ายังไงผู้จัดการหลิว ผมไม่มีเวลามากนะวันนี้คุณกับลูกทำ ผมเสียเวลาเล่นหมากล้อมกับ ผอ.แล้ว”
พ่อของหลิวไห่ค้อมตัวอีกครั้ง เขามองประธานนั่งแล้วยิ้ม ออกมา
“ผมคิดว่าลูกของผมไม่ผิดครับ เขาทำสิ่งที่ลูกผู้ชายสมควรทำ ปกป้องผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง ถ้าท่านคิดว่าผมทำผิดพลาดผมก็ ยินดีจะลาออกครับ”
“พ่อ”
หลิวไห่ตะโกนออกมาอย่างคาดไม่ถึง คนทั้งห้องต่างนิ่งงัน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ