บทที่ 9 อันธพาลประจำโรงเรียน

เงินเฟย คนใหม่จึงได้รับความรักอย่างท่วมท้นมาตั้งแต่นั้น กลายเป็นคุณชายสกุลเงินที่ใคร ๆ เห็นก็เกรงอกเกรงใจ ต่อมา ไม่นานมารดาของเขาได้รับเลี้ยงเด็กเพิ่มอีกคนกลายเป็นคุณหนู รอง เฉินวิ่ง ผู้ทั้งสวยและฉลาดเฉลียวความฉลาดของเธอดู เหมือนจะแซงหน้าเงินเฟยอแต่ก็ไม่ได้รับความโปรดปรานเท่า กับเฉินเฟยอ ผู้หล่อเหลาและขี้อ้อนคนนั้น

ในสายตาของเฉินอิ๋ง เฉินเฟยอวี้จึงเหมือนตัวน่ารังเกียจที่ แอ๊บแมนต่อหน้าพ่อแม่แต่เบื้องหลังแอบทำเรื่องเลวทราม หลัง จากเฉินเฟยอวี่เรียนจบมาจากต่างประเทศพ่อบุญธรรมของพวก เขาก็ตั้งใจจะยกบริษัทให้เฉินเฟยอแต่จู่ ๆ ก็เกิดอุบัติเหตุเสีย ชีวิตอย่างไม่คาดฝัน

หลังจากนั้นการบริหารตกอยู่ในมือของคุณนายเฉิน จนกระทั่ง คุณนายเฉินล้มป่วยลงมาอีกคนและต้องการให้เฉินเฟยอ แต่งงานก่อนที่เธอจะเสียชีวิต จู่ ๆ วันหนึ่งเฉินเฟยอวก็พาผู้หญิง คนหนึ่งเข้ามาในบ้านพร้อมกับแนะนำว่าคือคู่หมั้นของเขาจน ตอนนี้เวลาผ่านไปหนึ่งปีแล้วเขาก็ยังคบกับคู่หมั้นและยังย้าย บ้านไปอยู่ด้วยกันอีกด้วย ทั้งหมดก็เพื่อบังหน้าคนในบริษัท

เรื่องราวของเฉินเฟยอดูจะราบเรียบเป็นอย่างมาก ใช้ชีวิต อย่างสุขสบายและเติบโตมาอย่างดี แต่เรื่องราวของหลิวไห่กลับ ไม่เป็นเช่นนั้น
ครอบครัวอุปถัมภ์ของหลิวไห่เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่สูญเสีย ภรรยาไปจากโรคมะเร็ง เขามาช่วยเหลือเด็กเป็นประจำที่บ้าน เด็กกำพร้า และวันหนึ่งได้พบหลิวไห่เข้า เขาชื่นชมความฉลาด ของเด็กคนนี้จึงมาหาบ่อยครั้ง จนกระทั่งพบว่าน้องชายฝาแฝด ของเขาถูกรับเลี้ยงไปแล้วทำให้เด็กชายซึมเศร้าลง

เมื่อเห็นเด็กชายไม่ร่าเริงเหมือนเดิมคุณหลิวจึงคิดอุปการะ เด็กน้อย ไม่นานเด็กคนนี้ก็ได้ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พร้อมพ่อบุญธรรมคนใหม่ ยังได้ใช้แซ่หลิวและพ่อของเขายังตั้ง ชื่อว่าไม่ซึ่งแปลว่ามหาสมุทร เพราะพ่อต้องการให้เขาเป็นคน ใจคอกว้างขวางเหมือนชื่อของเขา

หลิวไห่มีครอบครัวใหม่แล้วเขาดีใจเป็นอย่างยิ่ง คุณหลิวดูแล เขาอย่างดี ถึงครอบครัวของเขาจะไม่เทียบเท่าครอบครัวของ เฉินเฟยอ แต่เขาก็มีความสุขมาก หลิวไห่เรียนจนมัธยมต้น

ในช่วงมัธยมปลายเขาต้องย้ายตามพ่อบุญธรรมมาที่ฮ่องกง และในตอนนั้นเองที่เขากลับไปที่บ้านเด็กกำพร้าและตามหาที่อยู่ น้องชายเพื่อทิ้งจดหมายให้น้องชาย ตั้งแต่นั้นมาพวกเขาจึงเริ่ม ติดต่อกันอีกครั้งโดยที่ผู้ใหญ่ทั้งสองครอบครัวไม่มีใครรู้เรื่อง

วันแรกที่เขาเข้าเรียนหนังสือหลิวไห่มีน้ำใจก็ต้องเจอเรื่องไม่ เป็นธรรมในโรงเรียน ด้วยหน้าที่การงานของพ่อบุญธรรมเป็นถึง ผู้จัดการบริษัทก่อสร้างยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่ง เขาจึงได้เข้าเรียน โรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง

ช่วงพักกลางวันหลิวไห่เจอผู้ชายคนหนึ่งถูกคนกลุ่มหนึ่งรุมแกล้งอย่างหนัก ท่าทางของคนกลุ่มนั้นจะมีอิทธิพลในโรงเรียน อยู่ไม่น้อย แม้กระทั่งในโรงอาหารยังกล้าที่จะระรานคนอื่น

“ไอ้แว่นกินไปสิวะ กลัวไรที่บ้านก็เก็บขยะขายไม่ใช่เหรอถ้า ไม่ใช่เพราะทุนโง่ ๆ นั่นจะอยู่โรงเรียนของฉันได้เหรอวะ ถ้าใครรู้ เข้าว่าที่นี่มีลูกคนจนอยู่ด้วยคงน่าอายแย่”

พูดจบหนึ่งในคนกลุ่มนั้นก็เทข้าวของผู้ชายผอมใส่แว่นคนนั้น ลงพื้น ผู้ชายคนนั้นหลิวไห่เห็นเขาเป็นเด็กเรียนนั่งหน้าและยกมือ ตอบแทบจะทุกวิชา ไม่คิดว่าจะถูกเพื่อนแกล้งแบบนี้

หลิวไห่มือแน่น เดิมที่คิดว่าตัวเองเป็นคนใหม่ไม่คิดที่จะยุ่ง เรื่องของใคร แต่คนที่นี่ดูแล้วต่างหวาดกลัวไม่มีใครยื่นมือไป ช่วยเด็กคนนั้นเลยแม้แต่คนเดียว เด็กคนนั้นมองข้าวของตนที่ ถูกคนพวกนั้นเททิ้งด้วยดวงตาแดง เขากำหมัดแน่นอย่าง เจ็บปวดแต่ไม่ตอบโต้อะไร

ในขณะที่หลิวไห่กำลังคิดจะไปช่วย ก็ถูกคนคนหนึ่งดึงแขนเอา

ไว้

“ครูหลิน”