บทที่ 7 ฉันขอยืมเงินคุณหน่อยค่ะ

หลี่เจียซินไม่ได้ฆ่าโจรทั้งสามคน พวกมันไม่สามารถหนีไป ไหนได้เพราะถูกเธอยิงเข้าที่ข้อเท้าอย่างแม่นยำจนพวกมันต้อง นอนกองกันที่พื้น

หลี่เจียซินช่วยผู้หญิงคนนั้นออกจากกองขยะ ตัวเขาเหม็นไป ทั้งตัวและตอนนี้ผมของเขาก็ถูกกระชากหายไปแล้ว

“พี่สาว….ผมพี่”

หลี่เจียซินตาค้าง มองผู้หญิงที่ไม่เหมือนผู้หญิงมีผมที่สั้น เกรียนทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังมีผมยาวสลวยเต็มหัว ผู้หญิงคนนั้น จับผมแล้วทำท่าเหนียมอาย ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มด้วย เครื่องสำอางจนแน่น ยังมีขนตายาวเฟื้อยนั่นอีกแม้จะเป็นแสงไฟ อันสลัวจากท้องถนนก็ยังสามารถเห็นมันได้ชัดเจน

“วิกผมน่ะ ความจริงฉันไม่ใช่หญิงแท้”

เธอเอ๊ยเขายังบิดมือเล็กน้อย หลี่เจียซินกะพริบตาหลายครั้ง เธอเข้าใจแล้ว เธอเริ่มเดาไปมั่ว หรือว่านี่คือคุณชายจากตระกูล ใหญ่ที่มีใจเป็นหญิงเลยถูกพ่อแม่ไม่พอใจจนต้องสั่งฆ่า

และแล้วเธอก็ส่ายหน้าเมื่อคิดว่าตัวเองฟุ้งซ่านเกินไปแล้ว “ขอบคุณพี่สาวมากนะคะที่ช่วยฉัน ไม่คิดว่าจะเก่งขนาดนี้

สุดยอดเลย”
“รีบไปกันเถอะก่อนที่พวกมันจะตามมา

หลังจากหายตกตะลึงหลี่เจียซินก็นึกได้ เธอจับมือของเขาแล้ว ทั้งสองคนก็ออกวิ่งจนในที่สุดหลี่เจียซินก็พาเขาคนนั้นกลับมาที่ บ้านของเธอได้อย่างปลอดภัย

“พี่สาวฉันขอใช้โทรศัพท์หน่อย”

มือถือของเธอก็หายไปแล้ว หลี่เจียซินจึงต้องเดินขึ้นไปที่ชั้น สองในตอนนี้เป็นเวลาตีห้าห้านาที อาจารย์เฉียนหรืออาเจียนข องหลี่เจี่ยซินคงตื่นแล้ว อาเจียนตกใจเมื่อเห็นสภาพของหลี่เจีย

“ออกไปเที่ยวทำไมกลับมาในสภาพนี้ มีใครมาหาเรื่องเหรอ”

“เดี๋ยวฉันเล่าให้อาฟังค่ะ ยังได้ช่วยคนไว้อีกด้วยขอร้องอา ช่วยมาดูหน่อยค่ะ เขาได้รับบาดเจ็บด้วย”

“ได้สิ เดี๋ยวอาให้อาหญิงลงไปดูให้เขารอสักครู่”

“ขอบคุณค่ะ”

หลี่เจียซินถือโทรศัพท์ลงไปด้านล่างพร้อมผ้าสะอาดผืนโต หญิงสาวยื่นทั้งผ้าทั้งโทรศัพท์ให้เขา ผู้ชายคนนั้นกระแอมกด โทรศัพท์ถึงคนคนหนึ่ง ส่งเสียงห้าวแบบผู้ชายร้อยเปอร์เซ็นต์ ออกไป

“ผมเอง ถนนซิวหัวสุดถนนตรงมุมถังขยะมีคนช่วยผมไว้พวก มันถูกยิงสามคนไม่รู้ยังอยู่หรือเปล่าส่งคนไปดูหน่อย แล้วมารับ ผมที่นี่”
พูดจบเขาก็ถือโทรศัพท์ออกห่าง ถามเสียงหวานเล็กกับหลี่

เจียซิน

“ที่นี่ที่ไหนคะ”

หลี่เจียซินตามยังไม่ทัน เธออึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะบอกที่อยู่ ของตัวเองให้เขาไป

อาจารย์เฉียนลงมาแล้วพร้อมอาหญิง หลี่เจียซินแนะนำคนทั้ง สอง ในขณะที่ถามเขา

“นี่อาเฉียนของฉันและภรรยาไม่ต้องกลัวนะคะ อาหญิงจะทำ แผลให้คุณเธอเป็นพยาบาลค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ชายหนุ่มในชุดผู้หญิงคนนั้นตอบเสียงเล็กอย่างนอบน้อมและ ซาบซึ้งใจ โชคดีแผลที่เขาได้รับเป็นแค่แผลกระสุนที่ถากออกไป ไม่มีกระสุนฝังในแต่ทุกครั้งที่ถูกแอลกอฮอร์ล้างแผล

ผู้ชายตัวโตสูงร้อยแปดสิบกว่าเซ็นติเมตร ทั้งยังมีกล้ามแน่น ไปทั้งตัวกลับร้องราวกับเด็กน้อยคนหนึ่ง

“คุณอาขาเบา ๆ ค่ะ ฉันเจ็บค่ะ โอ๊ย ฮือ ดูเลือดสิคะ เลือด”

หลี่เจียซินกอดอกมองเขาอย่างนึกเอ็นดู ตั้งแต่เกิดมาผู้ชายที่ อยู่รอบตัวเธอก็ล้วนแข็งแรง ถึงจะถูกตีถูกฟันแทบตายก็ไม่มีใคร ร้องสักแอะ

“ความจริงพวกเราไม่อยากยุ่ง แต่ในเมื่อมีวาสนาได้ช่วยชีวิตกันแล้วยังไงก็ควรรู้เรื่องสักหน่อย”

อาเฉียนพูดขึ้น

ผู้ชายคนนั้นเช็ดหน้าเช็ดตา แต่เครื่องสำอางเป็นของอย่างดี กันน้ำและทนทานเป็นอย่างยิ่ง ถึงจะถูหน้าแรง ๆ แบบนั้นก็ยังไม่ หลุด หลี่เจียซินจึงไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา แต่ดูจาก ท่าทางแล้วคงต้องหล่อเหลาเป็นอย่างมาก ผิวพรรณของเขา เกลี้ยงใสมือนุ่มนิ่มยิ่งกว่ามือของเธอคงไม่เคยลำบากมาก่อนใน ชีวิตนี้

รูปร่างของเขาสูงโปร่ง จนเธอต้องแหงนศีรษะมอง สัดส่วนนั้น ก็สูงน่าจะพอ ๆ กับผู้ชายคนนั้น คนที่เธอเพิ่งจะยัดเงินห้าสิบ หยวนใส่มือแล้วต่อยเขาจนสลบก่อนจะออกมา

หลี่เจียซินจู่ ๆ ก็หน้าแดงขึ้นมา เพราะฤทธิ์ยาทำให้เธอเบลอ จนจําเขาได้ไม่ชัดเจน รู้แต่ว่าแค่เห็นก็ชอบเขามากแล้วตรงสเป็ก เธอเป็นอย่างยิ่ง แต่กลับจดจํารายละเอียดปลีกย่อยไม่ได้ รู้เพียง ดวงตาของเขานั้นสวยมาก สวยเหมือนดวงตาของคนคนนี้

กระทั่งคนคนนี้ที่นั่งอยู่ต่อหน้าเธอพูดแนะนำตัวอย่างเป็น ทางการ

“สวัสดีค่ะ ไม่ปิดบังนะคะในเมื่อพวกคุณเห็นฉันในสภาพนี้ แล้ว ฉันชื่อเฉินเฟยอวี่ค่ะ เรื่องที่เกิดขึ้นคงเป็นเพราะฉันกำลังจะ ขึ้นเป็นประธานบริษัทเลยมีคนไม่ชอบใจ ความจริงเรื่องที่ฉันมีใจ เป็นผู้หญิงไม่มีใครรู้วันนี้เกิดนึกอยากออกมาเที่ยวไม่คิดว่าพวก

มันจะตามมา เพราะมีแต่คนที่ไว้ใจได้ที่รู้เรื่องความชอบของฉันเลยมาบอดี้การ์ดมาไม่กี่คน ผลที่ได้คือต้องหนีตายแบบนี้ ถ้าไม่ เจอพี่สาวคนสวยเข้าคงได้ตายข้างถังขยะไปแล้วค่ะ”

อาเฉียนยกมือปิดปาก ท่าทางตกใจเป็นอย่างมาก

“คุณคงไม่ใช่คุณชายใหญ่เฉินคนนั้นหรอกนะ ข่าวใหญ่ของ เมืองเราผมเพิ่งดูก่อนเข้านอนเมื่อคืน ว่าคุณกำลังจะรับตำแหน่ง ประธานบริษัทต่อจากแม่ของคุณและกำลังจะเข้าพิธีหมั้นกับคุณ หนูสกุลใหญ่คนหนึ่งไม่ใช่เหรอ”

เขาพยักหน้า ดูจะเป็นเรื่องเศร้าสำหรับเขากรีดนิ้วเช็ดน้ำตาที ไหลลงมาตามร่องแก้ม เหมือนผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งดูน่า ៗ สงสารเป็นอย่างยิ่ง

“ฉันไม่ได้ชอบผู้หญิงจะแต่งงานได้ยังไงคะ ทั้งหมดเพราะถูก คุณแม่บังคับท่านกำลังป่วยฉันก็ไม่อยากขัดใจ เรื่องนี้ก็ขอร้อง พวกคุณช่วยเก็บเป็นความลับ เห็นพวกคุณมีน้ำใจช่วยคนแบบนี้ ท่าทางจะเป็นคนดีจริง ๆ”

ความจริงข่าวลือของเฉินเฟยอรี่มีมาไม่น้อย เขาเป็นพวกลูก คุณหนูรักสบาย แม่ของเขากำลังป่วยหนักอยากให้เขาแต่งงาน และรับช่วงกิจการ เฉินเฟยอวี้มีน้องสาวคนหนึ่งเป็นนักธุรกิจที่ เก่งกาจ ตรงกันข้ามกับเฉินเฟยอที่วัน ๆ เอาแต่กินเที่ยวชื่อเสียง ของเขาฉาวโฉ่ถึงจะมีข่าวว่าเขาเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกันแต่ก็ มีข่าวว่าเขาควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเช่นกัน

เมื่อได้เห็นกับตาในวันนี้หลี่เจียซินก็รู้แล้วว่าข่าวไหนเป็นข่าวปลอม
“แล้วพี่สาวคนสวยชื่ออะไรคะ บุญคุณครั้งนี้เฟยอต้อง ตอบแทนให้เหมาะสมที่สาวต้องการอะไรบอกฉันได้เลยนะคะ ไม่ ต้องเกรงใจ”

หลี่เจียซินยิ้มแล้วยื่นมือออกไป

“ฉันชื่อหลี่เจียซินค่ะ เป็นเจ้าของโรงเรียนสอนต่อสู้ถ้าจะ ตอบแทนฉันขอยืมเงินคุณสักก้อนได้หรือเปล่าคะ ตอนนี้โรงเรียน ของฉันกำลังจะถูกยึด”