ตอนที่ 3 ผู้หญิงบ้า

หยีเสี่ยวหนานเพิ่งเดินออกมาจากห้องทำงานของหัวหน้า ห ซานซานก็ยื่นโทรศัพท์มือถือมาตรงหน้าเธอ “เสี่ยวหนาน โทรศัพท์มือถือของคุณเสียงดังมาสิบกว่ารอบแล้ว รีบดูเลยว่ามี คนโทรหาคุณเพราะมีเรื่องด่วนหรือเปล่า”

“เป็นสายจากโรงพยาบาลใช่ไหม” หนีเสี่ยวหนานยังไม่ทัน วางกระดาษที่อยู่ในมือก็รีบร้อนรับโทรศัพท์มือถือมาดู

“ไม่ใช่ๆ วางใจเถอะ ถ้าเป็นสายจากโรงพยาบาลฉันช่วยคุณ รับสายไปนานแล้ว

เสี่ยวหนานเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดู ถอนหายใจออกมายาวๆ อย่างโล่งอก เพียงแค่เป็นสายของหลี่หย่าเพื่อนสนิทของน้อง สาวที่โทรเข้ามา

เธอรีบโทรกลับไปทันที ไม่นานก็โทรติด “พี่เสี่ยวหนานแย่ แล้ว”

“เป็นอะไร เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ” “เป็นซีโร่ ซีโร่ เธอ……….ระโดดตึกฆ่าตัวตาย

ตุ้ม คำนี้ ถ้าเป็นเหมือนระเบิด สมองของเสี่ยวหนานคงแตก กระจุยกระจายไปหมดแล้ว

“แต่คุณวางใจได้ พี่เสี่ยวหนานซีโร่ ตอนนี้ไม่ได้เจ็บหนักอะไรแล้ว

หลมหย่าพูดมาสองประโยค ทำให้เสี่ยวหนานราวกับว่านั่งอยู่ บนรถไฟเหาะ เธอจับหน้าอกที่เต้นแรง แล้วรีบถามเธอว่า “งั้น สรุปแล้วตอนนี้ซีโร่ เป็นอย่างไรกันแน่

“พวกเราพาเธอมาส่งโรงพยาบาลแล้ว หมอบอกว่าไม่ได้บาด เจ็บหนักอะไร แต่…….ขาหักไปข้างหนึ่ง และสมองกระทบ

กระเทือนเล็กน้อย…….

เสี่ยวหนานกลับอ้าปากค้าง “นี่ยังเรียกว่าไม่ได้บาดเจ็บหนัก อะไรอีกเหรอ หมอคนไหนพูด

เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อย

“คือ…..คือหมอที่รักษาซีโร่ พูด”

“ช่างเถอะๆ ตอนนี้พวกคุณอยู่ที่โรงพยาบาลไหน ฉันจะรีบไปหา”

“โรงพยาบาลฟูเรน”

“ได้ ฉันไปลางานก่อน อีกสักพักจะโทรไปหาคุณใหม่

เสี่ยวหนานรีบกดวางสาย แล้วไปลางานกับหัวหน้า

เธออยู่บนรถไฟใต้ดินแล้วกดโทรหาหลมหย่าอีกครั้ง “ซีโร่ ทำไมจู่ๆถึงฆ่าตัวตาย

หลมหย่ารู้สึกอึกอักใจเล็กน้อย
“หย่า คุณยังเห็นฉันเป็นที่อยู่ไหม คุณบอกความจริงกับฉัน

มา” “โอเค ฉันจะบอก คือมันเป็นแบบนี้ จริงๆแล้วซีโร่ ก็ได้ถือว่า

ฆ่าตัวตายหรอก เธอตั้งใจจะกระโดดลงมาจากชั้นสาม

“เธอบ้าไปแล้วงั้นเหรอ” เสี่ยวหนานตะโกนออกมาด้วยความ โมโห และก็ไม่สนใจว่าตัวเองจะยังอยู่ในที่สาธารณะ

“เธอ….จริงๆแล้วเธอเห็นหมอศัลยแพทย์ระบบประสาทและ สมองคนหนึ่งในโรงพยาบาลฟเรน เหมือนจะนามสกุลว่านิ่ง แต่ คุณหมอจึง คนนี้ไม่ได้สนใจและรักเธอเลยสักนิด สุดท้ายเธอ ทำได้แค่คิดวิธีแย่ๆแบบนี้ออกมา

คุณหมอจิ่ง งั้นเหรอ คงจะไม่ใช่คนเดียวกันกับพวกพยาบาล พูดถึงวันนั้น ที่แม้แต่น้ำเสียงก็สามารถทำพวกผู้หญิงท้องได้ หรอกนะ

“ฉันคิดว่าเธอคงจะบ้าไปแล้วจริงๆ เธอไม่น่าไปหาหมอ ศัลยกรรมสมองเลย น่าจะไปหาหมอจิตเวชถึงจะถูก” เสี่ยวหนาน โกรธจนตัวสั่น “รักคนๆหนึ่งมากขนาดนี้เลยเหรอ หา ถึงได้เอา ชีวิตตัวเองมาล้อเล่น เธอคิดว่าเธอเป็นใคร เธอรู้หรือเปล่าว่า ใครเป็นผู้ให้กำเนิดเธอมา เธอถึงได้ทำเรื่องที่อกตัญญูต่อแม่ ต่อ พี่สาวของเธอ ต่อทุกคนที่เป็นห่วงเธอนั้นเหรอ อ่อนต่อโลกจริงๆ

“พี่เสี่ยวหนานคุณก็อย่าไปโกรธเลย ฉันด่าเจ้าโง่นั่นหลาย รอบแล้ว แต่เธอก็ไม่เข้าใจ เธอบอกว่าถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ ก็จะไม่ โอกาสได้เข้าไปใกล้ชิดกับหมอศัลยแพทย์ประสาทและสมองคนนั้น คุณก็เห็นว่าตอนนี้เธอกำลังหลงใหล ก็อย่าไปโกรธเธอเลย

“เหอะ” เสี่ยวหนานยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันคิดว่าสมองของเธอ ดงกระทบกระเทือนจนแตกไปนานแล้ว”

“หยีซีโร่ทางที่ดีคุณต้องอธิบายเรื่องนี้กับฉันมาซะดีๆ

เสี่ยวหนานพอเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย เอากระเป๋าวางไว้บน โต๊ะข้างๆเตียงด้วยความโกรธ จ้องมองไปที่หยีซีโร่ที่เต็มไปด้วย ผ้าพันแผลอยู่บนเตียงด้วยความโกรธ

หยีซีโร่มองเสี่ยวหนานที่กำลังโกรธจนขอบตาแดงขึ้นมา

ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและน่าสงสาร “ฉันเจ็บ.…..…….

“คุณก็ยังไม่ตายหนิ”

เสี่ยวหนานนั่งลงไปบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงของเธอด้วยความ

โกรธ

เห็นอารมณ์แบบนี้ของพี่สาวหยีซีโร่ก็น้ำตาไหลออกมาจาก ขอบตาด้วยความรู้สึกผิด “พี่ คุณอย่าโกรธเลยนะ คราวหลังฉัน ไม่กล้าทําแล้ว”

“ถ้ายังมีครั้งหน้า ฉันจะไม่ให้อภัยคุณเลย

เสี่ยวหนานมองขาที่เข้าเฝือกข้างนั้นของน้องสาวตัวเอง ในใจ ก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา แต่ปากกลับต่อว่าเธออย่างแรง “ไล่ตาม ผู้ชาย แม้แต่ชีวิตก็เอาไปแขวนบนเส้นด้ายเอาไว้ ช่างไร้สาระจริงๆ”

หยีซีโร่แอบมองเสี่ยวหนานที่กำลังโกรธ แล้วพูดอย่าง

ระมัดระวังว่า “พี่ ฉันชอบเขามากจริงๆนะ

“หยีซีโร่ฉันจะเตือนคุณเอาไว้เลยนะ ชอบก็ส่วนชอบ แต่ห้าม ท่าเรื่องแบบนี้อีกเด็ดขาด”

เธอไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ ว่าผู้ชายแบบไหนถึงสามารถ ทำให้น้องสาวของตัวเองทำเรื่องสิ้นคิดได้ขนาดนี้

หยีซีโร่ออดอ้อน ขอความเมตตากับเสี่ยวหนาน ฉันรับปาก ว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีกแน่นอน

“ถ้ามีครั้งหน้าอีก คนที่กระโดดตึกจะเป็นฉัน พี่สาวของคุณ เอง” เสี่ยวหนานพูดอยู่ก็ลุกขึ้นไปเทน “เอาเถอะ มาพูดเรื่องคุณ หมอนิ่ง อะไรนั่นที่คุณชอบกันเถอะ เขาเป็นคนยังไง เชื่อถือได้ ไหม ตกลงคนนั้นเขามีเสน่ห์อะไรที่สามารถทำให้คุณทำเรื่องสิ้น คิดแบบนี้ได้”

“พี่จู่ๆคุณก็ถามมาเยอะขนาดนี้ ฉันจะตอบคุณยังไงล่ะ เขา เป็นหมอที่รักษาฉัน เดี๋ยวอีกสักพักเขาก็จะมาตรวจ คุณก็ดูเอง เถอะ แต่ดูก็ส่วนดูนะ คุณจะหลงไหลเขาอีกคนไม่ได้ เขาเป็นของ ฉัน”หยีซีโร่พูดอย่างล้อเล่น

เสี่ยวหนานไม่ได้ตลกด้วย “เอาเถอะ ฉันไม่เหมือนสิ้นคิด เหมือนคุณหรอก เดี๋ยวสักพักก็มาแล้ว ฉันจะต้องถามเขาให้ได้ ว่าในสายตาของหมอใหญ่วิ่งอย่างเขา ว่าตกลงอาการป่วยแบบ ไหนถึงจะเรียกว่าหนักหนาสาหัสกันแน่”
เธอพูดอยู่แล้วก็ยกกาน้ำร้อนในมือขึ้น “น้ำหมดแล้ว ฉันไป เติม ก่อน”

เสี่ยวหนานถือกาน้ำร้อนออกไปจากห้องพักผู้ป่วย

ออกจากห้องแล้วเลี้ยวขวา ตามทางเดินยาวตรงไปยังห้องกด

ระหว่างที่เงยหน้าขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ ก็เหมือนกับว่าเห็นแผ่น หลังของคนที่ห่างหายไปนาน เสื้อกาวน์ใหญ่สีขาวที่สะอาด สะอ้านของเขา สองมือที่ล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อกาวน์ เดินไปข้าง หน้าด้วยท่าทางสบายๆ แต่กลับยังไม่ทันได้มองเห็นเขาชัดเจน แผ่นหลังนั้นก็หายไปตามทางเดินยาวอย่างรวดเร็ว