ตอนที่ 5 ในที่สุดก็ได้พบเจอกัน

“งั้นรบกวนคุณหมอจิ่ง สั่งยาให้ฉันด้วย”

รู้อยู่แล้วว่าเขาคุยโวโอ้อวดความรู้ แต่ใครทำให้เขากลายมา เป็นหมอล่ะ”

“เสี่ยวหลิน ช่วยสั่งยาให้คุณหยีแทนฉันที

“ได้ค่ะ”

พยาบาลเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไป

จิ้งอี้เซวียน หยิบรายการตรวจตรงปลายเตียงขึ้นมา กำลัง เขียนอะไรสักอย่างลงไปบนนั้นอย่างรวดเร็ว มือจับปากกา ขาว และสะอาดสะอ้าน

สุดท้าย ก็พูดกับหยีซีโร่ว่า “อาการของคุณฟื้นตัวได้อย่างค่อน ข้างดี พักผ่อนเยอะๆ กินยาให้ตรงเวลา มีอะไรก็เรียกฉันได้ ตลอดเวลา”

เขานําปากกา ใส่เข้าไปในกระเป๋าเสื้อ สองขาก้าวเดินออกไป จากห้องพักผู้ป่วย โดยไม่หันกลับมามอง

“พี่ พี่ เป็นอะไร ตะลึงงันอีกแล้วนะ เป็นยังไง เขาเป็นยังไงบ้าง เขาดูหล่อและโดดเด่นเป็นพิเศษใช่ไหม” จิ้งอี้เซวียน ก้าวเท้า ออกไปหยีซีโร่ก็รีบถามความคิดเห็นของพี่สาวทันที

เสี่ยวหนานก็มีสติกลับมา มองความรักที่แน่วแน่บนใบหน้ารูปไข่ของน้องสาว ในใจของเธอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกกระสับ กระสาย

“ฉันไปเอายาก่อนนะ”

เธอรีบหาคำพูดมาพูดกับน้องสาว แล้วออกจากห้องพักผู้ป่วย ไปอย่างรวดเร็ว

บนทางเดินยาว จิ้งอี้เซวียน กำลังคุยไปด้วยเดินไปด้วยกับ หมอกลุ่มหนึ่ง เขาก็หันหน้าไปคุยกับหมอที่อยู่ข้างๆสองประโยค เป็นบางครั้ง

ถึงแม้ระยะห่างจะไกลมาก แต่เสียวหนานก็ยังคงเห็นภาพรอย ยิ้มที่ทำให้คนหลงใหลนั่นบนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน

เหมือนอยู่อีกโลกหนึ่ง กลับไปเมื่อปีก่อน เขาก็ยังคงเป็นเขา รอยยิ้มที่สว่างเหมือนดวงดาว เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไป จากเดิมเลย แต่ทุกอย่างก็ได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว

อย่างน้อย รอยยิ้มนี้ เธอก็ไม่สามารถเห็นมันเหมือนเขาอยู่ ตรงหน้าได้อีกแล้ว

หัวใจรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย

เสี่ยวหนานสติกลับมา ก็รีบเดินตามไปหาเขาอย่างรวดเร็ว

“คุณหมอจ๋ง”

หยีเสี่ยวหนานยืนและตะโกนเรียกชื่อเขาอยู่ข้างหลัง

ไม่มีคําตอบตอบกลับมา
ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าทำเหมือนไม่ได้ยิน แล้วเดินไปข้างหน้าต่อ

“คุณหมอจิ่ง”

เสี่ยวหนานก็เดินตามไปอีกสองสามก้าว

ในที่สุดจึงเซวียน ที่อยู่ข้างหน้าก็หยุดเดิน หมอทุกคนก็หยุด เดินตาม

ทั้งสองมือของเขาล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อกาวน์สีขาว หันหลังมา สายตาไม่อยากจะมอง แต่ก็ต้องมองไปที่หยีเสี่ยวหนานที่อยู่ตรง หน้า “คุณหยี มีอะไรงั้นเหรอ”

“อืม”

เสียวหนานพยักหน้า หัวใจเต้นระรัว

มองหมอคนอื่นที่อยู่รอบๆเขา เธอเม้มริมฝีปาก รู้สึกอึดอัดเล็ก น้อย “คือว่า ขอคุยกับคุณตามลำพังได้ไหม

“ฉันจะคุยแค่เรื่องอาการป่วยเท่านั้น เรื่องอื่น…..ขอโทษด้วย ฉันยุ่งมาก”

จิ่งอี้เซวียน พูดจบ ก็หันหลังจะเดินไป

หมอหลายคนที่อยู่ข้างๆ ก็คิดว่าเป็นคนในครอบครัวที่รักจึง เซวียน คนหนึ่ง จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

มองแผ่นหลังของเขาที่เดินจากไป เสี่ยวหนานสูดหายใจเข้า ลึกๆ กําหมัดแน่น แล้วพูดอย่างคลุมเครือว่า “คุณหมอวิ่ง ฉัน ขอร้องให้มือที่สูงส่งของคุณ ปล่อยน้องสาวของฉันไปได้ไหม”
จึงอี้เซวียน หันหลังกลับมา

สายตาที่เรียบนิ่งก็เย็นชาเหมือนน้ำแข็งทันที “คุณพูดว่าอะไร นะ พูดอีกที”

เสียงที่ออกจากปากบางก็ยิ่งเย็นชาจนทำให้คนสั่นไปทั้งตัว

ให้มือที่สูงส่งปล่อยน้องสาวของเธอ เหมือนปีนั้นที่เธอขอร้อง ให้ตัวเองปล่อยเธอไปอย่างนั้นเหรอ เขา จึงอี้เซวียน สำหรับเธอ แล้วเป็นงูงั้นเหรอ เป็นสัตว์ร้ายสินะ

เห็นหยีเสี่ยวหนานไม่พูดอะไร เขาก็ยกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา

“น้องสาวของคุณน่ารักกว่าคุณตั้งเยอะ

“แต่เธอกระโดดตึกก็เพราะคุณ

“แล้วไง” จิ้งอี้เซวียน เลิกคิ้ว ถามเธอเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัว เอง

เสี่ยวหนานพยายามจะมองข้ามความโหดร้ายของเขา สูดลม หายใจเข้าไปแล้วพูดว่า “ดังนั้น ถ้าคุณไม่ได้ชอบเธอ ได้โปรด พูดกับเธอให้ชัดเจน อย่าให้โอกาสอะไรกับเธอเลย”

จิ่งอี้เซวียน ฟังเธอพูดจบ ก็ส่งเสียงออกมาว่า เชอะ แล้วยิ้ม

ยิ้มนั้นดูเย็นชาและเยาะเย้ย โดยที่ไม่ละสายตาเลยสักนิด

เขาก้าวเดินมาข้างหน้า เข้ามาใกล้เชี่ยวหนานสองมือยังล้วง อยู่ในกระเป๋าเสื้อ ขมวดคิ้ว จ้องมองเธอ แล้วพูดอย่างขำๆว่า “เธอจะชอบหรือไม่ชอบฉัน ก็เป็นเรื่องของเธอ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ แล้วก็ คุณหยี ต้องขอโทษจริงๆ ฉัน จิ้งอี้เซวียน เป็นเพียง แค่หมอคนหนึ่ง ไม่สามารถห้ามใจของคนอื่นได้ เรื่องของคุณ ฉันคงช่วยไม่ได้”

เขาพูดจบ ก็หันหลังเดินน่าหมอคนอื่นไปโดยที่ไม่หันมามอง

เขาเดินไปแล้ว แต่ข้างๆกลับเหมือนยังคงเหลือกลิ่นกายของ เขาไว้

เมื่อคุณรู้สึกชอบใครสักคนหนึ่ง ร่างกายของเขาจะมีกลิ่น พิเศษที่ไม่สามารถอธิบายได้

และในตอนนั้น สิ่งที่เหลือไว้ข้างกายของเสี่ยวหนานก็คือกลิ่น กายที่พิเศษนั้น ค่อยๆซึมเข้าไปในหัวใจของเธอ ที่ยังคงอยู่อย่าง ยาวนานมาก

ในคฤหาสน์ทางตอนใต้ของไต้หยูนถึง

เสี่ยวหนานกำลังกอดหมอนนั่งอยู่บนโซฟา หัวจมไปกับหมอน ถามไต้หนถึงที่อยู่ข้างๆอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า “คุณรู้ไหมว่าวันนี้ ฉันเจอใคร”

“หึม” ไต้หยูนถึงยื่นแก้วน้ำมา “ดื่มน้ำก่อน

เสี่ยวหนานเอาหัวกดลงไปบนหมอนลึกกว่าเดิม ส่ายหน้า “ไม่ อยากดื่ม”

ไต้หยูนถึงเอาแก้วน้ำวางไปบนโต๊ะยาว ใช้ตัวสะกิดเธอ “ตกลงว่าไปเจอใครมา ถึงได้มีท่าทางวิญญาณหลุดออกจากร่าง แบบนี้”
“จ๋ง เชวียน” เสียงของเสี่ยวหนานเล็ดลอดออกมาจากภาย

ใต้หมอน

การกระทำของใต้หยูนถึงที่จะดื่มน้ำก็ชะงักค้างกลางอากาศ สักพัก “ในที่สุดก็เจอแล้วเหรอ” ไต้หยูนถึงไม่ได้มีท่าทาง ตกใจอะไร นำแก้วน้ำที่อยู่ในมือวางกลับลงไปบนโต๊ะยาว

“คุณรู้นานแล้วเหรอว่าเขามาเมือง A” ในที่สุดเสี่ยวหนานก็ เงยหน้าขึ้นมา ถามได้หยูนถึง