ตอนที่ 19 อดทนไว้

บรรยากาศจู่ๆก็เป็นความเก้อเขินเล็กน้อย

“มือของคุณเย็นมาก” เสี่ยวหนานที่หน้าแดง ก็พูดเสียงต่ำขึ้น มา พยายามที่จะระงับความเขินอาย

“อืม”

คุณหมอจิ่ง พูดตอบเสียงเข้ม ไม่กล้ามองเธออีก

การตรวจที่น่าเขินอาย ในที่สุดก็สิ้นสุดลง

“อัตราการเต้นของหัวใจคุณผิดปกติเล็กน้อย เต้นเร็วมาก คุณ ยังต้องใช้เงินเพื่อตรวจอย่างละเอียดอีกรอบเถอะ” คุณหมอจึง เก็บหูฟังแพทย์ แล้วพูดถึงผลการตรวจ

“ไม่ ไม่ต้อง……….เดี๋ยวหนานระงับหัวใจของตัวเองที่เต้นแรง ลุกขึ้นมานั่ง “ฉันสบายดี สบายดีมาก

เธอคิด ถ้าคนไข้ผู้หญิงทุกคนต้องถูกหมอที่ทั้งหล่อและน่ารัก ขนาดนี้มาตรวจแบบนี้ ถ้าใจไม่เต้นแรง งั้นก็แปลว่าเจอผีแล้วล่ะ

ความทรงจําที่ผ่านมายังเหมือนกับฉากละครที่เล่นมาเมื่อวาน ปรากฏชัดอยู่ตรงหน้าของเสี่ยวหนานทำให้เธออดไม่ได้ที่จะต้องช่วย
แต่หน้าอกกลับรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง แม้แต่ขอบตาก็แต่ง ขึ้นมา

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ เท้าไปโดนก้อนหินเล็กๆ ที่อยู่ข้างเท้า เข้า แล้วรีบเดินไปที่แผนกผู้ป่วยในอย่างรีบร้อน

เวลาที่สาม เสี่ยวหนานตื่นขึ้นมาจากเตียง อยากจะดื่มน้ำ แต่ กลับพบว่า ในกาต้มน้ำอยู่ขีดล่างสุด

จริงๆแล้ว เธอยังอดทนได้อยู่ แต่เธอก็กังวลว่าพอเสี่ยวเชียง

หยังตื่นมาอยากดื่มน้ำจะทำยังไง

ดังนั้น เธอยังคงลุกขึ้นมา เดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วยเพื่อกด

เวลาเช้าตรู่นี้ ทางเดินในโรงพยาบาลเงียบมาก แต่เสียว

หนานกลับไม่คาดคิดว่า พอออกจากห้องพักผู้ป่วยจะเห็นเขา

จิ้งอี้เซวียน กำลังนั่งพักอยู่บนเก้าอี้อยู่ตรงนั้นไม่ไกลมาก

สองมือของเขายังคงล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อกาวน์สีขาวอย่าง เคยชิน เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย จึงไปบนกำแพงด้านหลังเบาๆ ขมวดคิ้วแน่น หลับตา กำลังพักผ่อนอยู่

ใบหน้าที่หล่อเหลานั้น เผยให้เห็นว่ากำลังเหนื่อยอยู่นิดหน่อย แต่ความหล่อมีชาติตระกูลของเขาไม่จางหายไปเลยสักนิด

ไม่ว่าจะที่ไหน ไม่ว่าจะตอนไหน เขาก็มักจะดูเป็นคนมีชาติตระกูลสูง

เขาคงดูเหนื่อยมากจริงๆ

งานที่หนักขนาดนี้ ร่างกายที่แข็งแรงก็มีตอนที่อ่อนล้าได้ เสียวหนานยังคงเดินเข้าไปหาเขา

รู้สึกว่ามีเข้ามาใกล้ จู่ๆเขาก็ลืมตาขึ้นมา

ตอนที่สายตาเย็นชาคู่นั้นมองไปที่เสี่ยวหนานสายตาเข้มขึ้น อยู่ในความเหนื่อยล้านั้น

เขาค่อยๆลุกขึ้นมานั่งตัวตรง ขมวดคิ้ว “ดึกขนาดนี้ ยังมาทำ อะไรที่โรงพยาบาล

เสี่ยวหนานเม้มริมฝีปาก ในใจรู้สึกสั่นเล็กน้อย แต่กลับไม่ แสดงออกมา “ญาติไม่สบาย ฉันมาดูแลเขาที่นี่”

“อืม…..

จิ่งอี้เซวียน เพียงแค่พูดอย่างพึมพำ และก็ไม่ถามอะไรอีก

“คุณล่ะ ยังไม่เลิกงานอีกเหรอ” เสี่ยวหนานถามเขา

“อืม เข้ากะกลางคืน ยากมากที่จะมีเวลาพัก จึงมางีบหลับอยู่ ตรงนี้”

จริงๆแล้ว เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากพยาบาลไม่นาน บอกว่า คนไข้คนหนึ่งที่ตึกนี้ของเขาเกิดเรื่องแล้ว ยากมากที่จัดการกับ คนไข้ให้เรียบร้อย ถึงได้มาหาเวลาว่างนอนพักสักหน่อย
“คุณล่ะ มาดูแลญาติก็เข้ากะกลางคืนเหมือนกันเหรอ มาจาก ตรงนั้น เขาถามต่อ

คำพูดของจิ้งอี้เซวียน ทำให้เสี่ยวหนานไม่เข้าใจเล็กน้อย

“ตอนห้าทุ่มกว่า” จิ้งอี้เซวียน เพียงแค่ถามเบาๆ ยื่นมือไปตบ ที่เก้าอี้ข้างๆตัวเอง เป็นการแสดงให้เสี่ยวหนานมานั่งลง

เสี่ยวหนานแปลกใจเล็กน้อย “ตอนนั้นคุณเห็นฉันเหรอ” เธอคิดว่ามีเพียงแค่เธอที่มองแผ่นหลังของเขา ไม่คิดว่าเขาก็ มองเธอเช่นกัน

เสี่ยวหนานนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆเขา

“อืม จิ้งอี้เซวียน ถึงสายตาจะดูแย่ แต่การมองเห็นก็ไม่ได้แย่ ขนาดนั้น” เขาตอบกลับ

เสี่ยวหนานถูกเขาพูดตอกกลับก็พูดอะไรไม่ออกเลย

เธอเข้าใจความหมายของเขา

“หยีเสี่ยวหนาน”

ทันใดนั้นเขาก็เรียกเธอขึ้นมา

ชื่อของเธอพอออกมาจากปากของเขา เสี่ยวหนานก็นึกถึง ท่าทางของเขาที่เรียกชื่อเธอครั้งแรก ในฐานะคนไข้อีกครั้ง
หัวใจเต้นเป็นจังหวะด้วยความรู้สึกที่คลุมเครือ

“หึม” เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา

“อย่าให้น้องสาวของคุณมาตอแยกับฉันอีก” เขาขมวดคิ้ว แล้วพูดด้วยความเย็นชา

เสี่ยวหนานเม้มริมฝีปาก มองเขา ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออก

มาดี

สักพัก เธอส่ายหน้า รู้สึกเหนื่อยหน่ายเล็กน้อย “ฉันก็ไม่ สามารถเกลี้ยกล่อมเธอได้เหมือนกัน”

“อีกอย่าง….” จู่ๆเสียวหนานก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้

สายตาลดต่ำลงเล็กน้อย “คุณหมอวิ่ง รู้สึกว่าเธอน่ารักมากไม่ใช่ เหรอ” จิ้งอี้เซวียน ยิ้มมุมปากเล็กน้อย แต่ข้างในไม่ได้ยิ้มตาม

อธิบายทีละคำ ราวกับว่ากลัวเสี่ยวหนานจะไม่เข้าใจ “สิ่งที่ฉัน

พูดถึงคือเธอน่ารักกว่าคุณต่างหาก”

เจ้าคนนี้นี่

เสี่ยวหนานไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขา เพราะเธอพ่ายแพ้ ให้กับเขาตลอดมา

“ฉันไม่พูดกับคุณแล้ว รู้สึกง่วงนิดหน่อย แล้วจะไปกดน้ำด้วย”

“อืม”
เสียวหนานจะเดินไป เขาก็ไม่รั้งเอาไว้

ทั้งสองคนต่างก็สงบและอ่อนโยนมาตลอด แต่มีเพียงพวกเขา เท่านั้นที่ชัดเจนภายในใจตัวเองว่าหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะนั้นมัน เต้นเพราะใคร

“คุณ……พักผ่อนด้วยล่ะ

เสี่ยวหนานสุดท้ายก็ปล่อยวางไม่ได้

พูดจบก็ถือกาต้มน้ำเดินจากไป

มองแผ่นหลังที่ซูบผอมของเธอที่หายไปตรงมุมทีละนิดจิ้งอี้เซ วียน ก็เกริมฝีปากขึ้นมาเย้ยหยัน

ลุกขึ้นเดินเข้าไปในลิฟต์