ตอนที่ 6 ผลลัพธ์ที่ได้มาอย่างไม่คาดคิด

“เจ้าอยู่ด้านนอกแล้วกัน ระวังตัวหน่อย ข้าจะเข้าไปแล้ว”

หลี่ชวนถึงปรับธนูหน้าไม้ในมือ มองไปที่กู้ชื่อที่หนึ่ง พร้อมยัง กำชับขึ้นมาอีกที

ถึงแม้ว่าจื่อจะเป็นแม่ที่ไม่ดีเท่าไหร่ แต่สายเลือดก็ยังขึ้น กว่าน้ำ เหมาต้านผูกพันกับนาง แม้ว่าจะเพื่อเหมาต้านแล้ว เขา เองก็หวังอยากให้กู้ซื้อซีดีขึ้นไปอีก

กู้จื่อจริง ๆ แล้วก็รู้สึกกลัวที่จะต้องเข้าไปด้วยกัน อันที่จริง ผู้ใหญ่ในหมู่บ้านล้วนไม่กล้าที่จะเข้าไปในป่าลึกคนเดียว ถึง แม้ว่าจะไปกับชายรูปงามมันก็จะดีอยู่หรอก แต่เธอเองก็ยัง เสียดายชีวิต ได้ยินดังนั้นก็รู้สึกลิงโลดขึ้น “ได้ ท่านก็ระวังตัว หน่อยแล้วกัน”

ในตอนนี้หลี่ชวนถึงนับว่าเป็นต้นไม้ใหญ่เพียงต้นเดียวของ บ้าน ถ้าหากว่าเขาล้มลง จื่อที่ตอนนี้ก็ยังไม่ได้คิดเลยว่าจะ ดูแลตัวเองยังไง ก็รู้สึกไม่ค่อยแน่ใจ อีกทั้งยังมีเหมาต้านอีกหนึ่ง คน

ทั้งสองคนแยกกันที่ตรงนี้ จื่อซีเองก็ไม่ได้ว่างมือลง คล้อง ตะกร้าเอาไว้เดินไปทั่ว ๆ

ในฤดูนี้ แม้กระทั่งผักป่าก็มีโหรงเหรงน้อยมาก ช่างน่าเวทนา จริง ๆ
กู้ชื่อกัดฟัน หรือว่าจะถือตะกร้าเดินเข้าไปลึกอีกสักหน่อย

ในป่ามีต้นไม้ที่ตายล้มนอนขวางอยู่เป็นจำนวนไม่น้อย ใน ทันใดนั้น ดวงตาของจื่อ ก็เป็นประกายขึ้น เธอรีบตรงเข้าไป ด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ด้านบนของต้นไม้มีของสีดำ ๆ ขึ้นอยู่ นั่น มันไม่ใช่เห็ดหูหนูหรอกหรอ!

เห็ดหูหนูวิธีทำมันช่างง่ายดายมาก ชุ่มคอเป็นอย่างยิ่ง มีฤทธิ์ เย็น แต่ว่ากู้จื่อชีในตอนนี้ที่แม้กระทั่ง ใบผักใบหญ้าที่ยังหากินไม่ ได้จะไปสนใจเรื่องพวกนี้กันเสียที่ไหน

คนที่นี่ดูท่าคงไม่รู้กันว่าของสีดำแบบนี้จริง ๆ แล้วมันกินได้ บริเวณกว้างทั่วทุกมุมล้วนใช่ทั้งนั้น ไม่มีใครรู้ว่าจื่อรู้สึกดีใจ เก็บได้จนเต็มตะกร้าใบใหญ่

ในทันใดนั้นเอง เสียงหักเปราะของต้นไม้ที่ตายแล้วก็ดังขึ้น

กู้ซื้อรู้ตัวก็เงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นหมาป่าตัวหนึ่งที่หิวโซตัว ผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกแยกเขี้ยวอย่างดุร้ายจับจ้องมาที่ เธอ

ขาอ่อนระทวย กู้จื่อลืมแม้กระทั่งคิดว่าจะวิ่ง ทรุดตัวลงนั่ง ด้วยสมองอันขาวโพลน

ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีความรู้อะไร แต่ว่าในที่ที่เธอใช้ชีวิตอยู่นั้น หมาป่าโดยทั่วไปแล้วนับว่าเป็นสัตว์คุ้มครอง ถ้าหากไม่ใช่ว่า ตั้งใจไปที่เขตสงวนรักษาสัตว์ป่าล่ะก็ ยังไงก็ไม่มีทางที่จะเจอ หมาป่าของจริงตัวเป็น ๆ แบบนี้ได้
หมาป่าตัวนั้นกึ่ง ๆ ย่อตัว เตรียมตัวที่จะพุ่งโจมตีเข้าหาเหยื่อ ของมันด้วยความแข็งแกร่งดุดัน

จื่อซีรีบหลับตาปี ในใจคิดเพียงอยู่แค่เองเดียว นี่ฉันมาในที่ ผีบ้าผีบอที่นี่ ข้าวปลาอาหารก็ยังไม่ได้กินให้อิ่มหนำเลยด้วยซ้ำ มือของหลี่ชวนถึงฉันเองก็ยังไม่ทันได้สัมผัส สวรรค์คงจะไม่ให้ ฉันจากไปแบบนี้หรอกใช่ไหม!

เสียงของหัวลูกธนูที่แหวกอากาศ พร้อมกับเสียงของหมาป่าที่ ร้องขึ้นอย่างโหยหวน

กู้ชื่อลืมตาขึ้น ก็มองเห็นหลี่ชวนถึงที่ยังคงอยู่ในท่าดึงคันธนู ไว้เป็นรูปโค้ง หล่อไม่บันยะบันยังเลยจริง ๆ

“เจ้าหมาป่าตัวนี้คงจะหิวจนหน้ามืดตาลาย ไม่เช่นนั้นก็คงจะ วิ่งหนีไปนานแล้ว”

หลี่ชวนถึงไม่ได้สนใจสายตาอันเซ่อซ่าของเธอ ตรงเข้าไป ตรวจดูเหยื่อที่ตอนนี้ล้มตัวลง

“ใช่น่ะสิ ใช่น่ะสิ ต้องขอบคุณท่าน ถ้าไม่อย่างนั้นข้าในวันนี้ก็ จะกลายเป็นซากอยู่ในท้องหมาป่าไปแล้ว”กู้ชื่อซีรีบชมเขา คน อื่นจะพูดอย่างไรก็นับว่าเพิ่งช่วยเธออยู่หลัก ๆ พูดเพราะ ๆ หน่อยก็ไม่ได้เสียหายเดือดร้อนอะไร

เก็บเอาเหยื่อที่ล่าได้โดยคาดไม่ถึงแบบนี้ทำให้หลี่ชวนถึงรู้สึก อารมณ์ดีเป็นอย่างมาก เก็บธนูลง “พอและ เวลานี้ก็ไม่เช้าแล้ว ลงเขากันเถอะ”
กู้จื่อซีเองก็รู้สึกหวาดกลัวว่าจะมีสัตว์กินเนื้อชนิดอื่นโผล่มาอีก รีบเอ่ยขึ้น “ได้ นี่ก็……

“ทำไม? “หลี่ชวนถึงเงยหน้าขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ก็มองเห็น

ใบหน้าของจื่อซีที่ดูที่มลงไปถนัดตาจ้องมองไปทางเบื้องหน้า ด้านหน้ามีโพรงเล็ก ๆ ของภูเขา พืชที่อยู่ข้างในเขียวชอุ่ม แบบที่ในช่วงฤดูหนาวยากจะมีให้เห็น

โพรงเขานั้นหลี่ชวนถึงก็เคยไปมาก่อน แต่ก็ไม่พบว่าจะมี สิ่งของดี ๆ อะไร ช่วยไม่ได้เลยที่เขาจะรู้สึกงุนงงขึ้น

แต่จื่อ ที่แม้กระทั่งร่างกายที่อ่อนแอไร้เรี่ยวแรงจนดูแลเอง ไม่ได้ ยังรีบล้มลุกคลุกคลานวิ่งไปที่เป้าหมายนั้น รอจนแน่ชัด แล้ว ก็รู้สึกปลื้มปลิ่มจนน้ำตาเอ่อท่วมท้นออกมา

คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นโสมจริง ๆ !

จากบันทึก เป็นเน่ากัง โสมมีฤทธิ์เป็นกลางปรับสมดุล มีรส หวาน ออกขมเล็กน้อย เพิ่มสมรรถภาพ ใช้กับร่างกายที่ขาดน้ำ ความดันเลือดต่ำ อีกทั้งยังสามารถรักษากล้ามเนื้อหัวใจที่อ่อน แรง สารพัดโรค!

ที่สำคัญก็คือ โสมจีนนับตั้งแต่อดีตกาลจนถึงปัจจุบันนับได้ว่า เป็นยาที่มีชื่อเสียงโด่งดังและมีค่า

กู้จื่อหยิบจอบเล็ก ๆ ขึ้นมาอย่างแช่มชื่นเป็นอย่างยิ่ง เธอ ค่อย ๆ ขุดโสมจีนออกมาอย่างระมัดระวัง

“เจ้าจะขุดสิ่งนี้เอาไปทำอะไรกัน
หลี่ชวนถึงก็ติดตามมาด้วย ดูเธอที่ระแวดระวังขนาดนี้ก็อดไม่ ได้ที่จะแปลกใจ

“นี่คือโสมจีน! เอาไปแลกเป็นเงินได้! “จ่อที่ไม่แม้แต่จะ หันหน้ามามองพูดขึ้น มือที่ออกแรงค่อย ๆ ผ่อนแรงลงอย่าง เบามือ

หลี่ชวนถึง ใจเต้น “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่านี่คือโสม

ท่าทางที่กำลังขุดโสมจีนหยุดชะงักลง จื่อซีใจเต้นไม่เป็นระ นี่เพิ่งจะคิดขึ้นได้ว่าเจ้าของร่างกับหลี่ชวนถึงน่าจะมีจุดที่ เหมือนกันอยู่ คนทำไร่ไถนาทั่ว ๆ ไปไม่มีทางออกหรอกว่าพวก นี้มันเป็นยาที่มีชื่อเสียงและมีคุณค่า

หัวสมองเริ่มหมุนคว้างอย่างรวดเร็ว ในทันใดนั้นเอง นึกได้ แล้ว !

ดวงตาของจื่อเป็นประกาย “ข้าเติบโตมากับท่าน พอนาน

วันไป ก็ได้เรียนรู้พวกความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับยามาบ้าง

ท่านปู่ของเจ้าของร่างเป็นหมอที่มีชื่อในหมู่บ้าน ดูเหมือนจะ ได้ผล หลี่ชวนถึงก็ไม่ได้สงสัยอะไรอีกต่อไป

“อีกเดี๋ยวท่านจะไปในเมืองใช่ไหม? “การปีนเขาในครั้งนี้ ทำให้ทั้งสองคนได้อะไรเป็นอย่างมาก อารมณ์ดีพอตัวเลยที เดียว พูดจาสอดรับเข้าขากันได้เป็นอย่างดี

หลี่ชวนถึงก้มหน้าลงมองหมาป่าที่อยู่ในมือ “อืม”

“ไปด้วยกันเถอะ ข้าเองก็จะเอาโสมติดมือไปขายพอดี แลกเงินมาได้หน่อย ซื้อข้าวสาร”จื่อ ที่รอประโยคนี้จากเขาพอดี ได้ยินเข้าก็ยิ้มปริ่มพูดขึ้น

แต่หลี่ชวนถึงกลับขมวดคิ้วขึ้น “ถ้าจะเข้าเมืองละก็……..ที่บ้าน

ไม่มีเงินที่จะเอาไปขึ้นเกวียนได้หรอก ”

กู้จื่อรู้สึกว่าก็ไม่เป็นอะไร “ไม่มีปัญหา พวกเราก็เดินไปก็แล้ว กัน รีบกันเข้าหน่อย เหมาต้านรอพวกเราอยู่ที่บ้าน

ความรู้สึกที่ได้เป็นแม่ดูแลคนอื่นแบบนี้แค่เพียงครู่เดียวก็ทำ ให้กู้จื่อ รู้สึกภาคภูมิใจขึ้น เจ้าของร่างเดิมไม่ได้ทำเอาไว้ดี ไม่ ได้หมายความว่าเธอเองจะทำให้ดีไม่ได้

หลี่ชวนถึงมองที่เธอด้วยความประหลาดใจ แต่ยังก้มหน้าเร่ง ฝีเท้าต่อ ไม่ได้พูดอะไรออกมา

กู้จื่อซีก็รับรู้ได้อย่างรวดเร็วถึงสาเหตุที่เขามีอะไรอยากจะพูด

แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา