ตอนที่ 2 พวกเรามาพยายามใช้ชีวิตด้วยกันเถอะ

น้ำซุปร้อน ๆ ผ่านลงไปในลำคอ ก็ทำให้ร่างกายรู้สึกอบอุ่นขึ้นไม่ น้อย

กู้จื่อชีไม่ชอบเลยที่จะต้องมองเห็นร่างกายประดับไว้ด้วยผ้า ผ่อนที่สกปรกเสียจนดูไม่ออกว่าสีเดิมคือสีอะไร เมื่อเก็บห้องครัว เรียบร้อยแล้ว ก็หยิบหม้อยกตั้งขึ้นเพื่อต้มน้ำ

“เหมาต้าน มาอาบน้ำมา

เมื่อน้ำร้อนขึ้น จื่อก็หันไปมองที่เหมาบ้านที่อยู่ด้านหลังของ เธอราวกับเป็นมนุษย์ล่องหน ตั้งใจว่าจะจัดการให้แม่นางน้อยผู้ นี้สะอาดสะอ้านหมดจดก่อนค่อยว่ากัน

“ทำไมถึงสกปรกขนาดนี้! “จื่อ จ้องมองที่น้ำในอ่างไม้ที่

กลายเป็นสีดำสนิท อดไม่ได้ที่จะกัดลิ้นด้วยความสยอง

เหมาต้านรู้ว่าตัวเองถูกรังเกียจเข้าให้อีก ใบหน้าเล็กขาวซีด ไม่ได้พูดอะไรออกมา

กู้จื่อรู้อยู่ว่านางกลัวเจ้าของร่างเดิม ก็ไม่ได้ตั้งความหวังว่า ฝ่ายตรงข้ามจะสามารถใช้เวลาแค่เพียงชั่วครู่ถึงจะคุ้นชินสนิท กับเธอขึ้นมาได้ บ่นอีกคำสองคำก็ยกน้ำมาอีก

“น่ารักเสียจริง! “ดวงตาของจื่อเป็นประกาย สายตาที่มอง เหมาต้านราวกับเป็นหมาป่าตัวหนึ่งที่กำลังหิวโซแล้วมองเห็น อาหารอันโอชะ
เด็กน้อยถูกจับอาบน้ำเสียจนขาวสะอาดหมดจด เดิมที่ใบหน้า เล็ก ๆ ที่รู้สึกหนาวเหน็บจนเป็นสีเขียวม่วงก็แปรเปลี่ยนเป็นสี แดง น่ารักน่าชังเอามาก ๆ

“เรียบร้อย ข้า…..แม่ก็จะต้องอาบน้ำ เจ้ารอสักประเดี๋ยวไม่ดื้อ ไม่ชน!

สะกดกั้นความกระหาย ความปรารถนาเอาไว้ไม่ไหว ก็ “ม้วฟ เข้าให้ที่ใบหน้าของเด็กน้อยที่หนึ่ง ชื่อยิ้มตาหยีพลาง กับเช็ดหยดน้ำตามตัวของนางจนแห้งสนิท สวมใส่เสื้อผ้าสะอาด พร้อมกับวางลงบนเตียง

เหมาต้านลูบเข้าบริเวณที่ถูกหอมด้วยท่าทีตะลึงงัน ใบหน้า แดงด้วยความเขินอาย นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านแม่หอม แถมยังใกล้ ชิดกับนางขนาดนี้

“สวรรค์ นี่ยังจะให้มีชีวิตใช่ไหม”

เดิมทีคิดว่าเหมาต้านเองก็นับว่าสกปรกมากพออยู่แล้ว รอให้ กู้จื่อได้ทำความสะอาดตัวเองแล้ว ถึงจะรู้ว่าจริง ๆ เหมาบ้านก็ ยังนับว่ายังสะอาดอยู่ อย่างน้อยชาวบ้านเขาใช้แค่น้ำถังเดียวก็ สามารถอาบได้สะอาด แต่ตัวเธอเองเปลี่ยนอ่างน้ำมาไม่รู้ตั้ง รอบแล้ว สีเทาเข้มแบบนั้นไม่กล้าที่จะมองตรง ๆ ให้เต็มตาเลย ด้วยซ้ำ

กู้จื่อเอามือกุมหน้าขึ้นด้วยความท้อแท้ในจิตใจ ใบหน้าที่ เหมือนอาวุธของเจ้าของเดิมนี้จริง ๆ ไม่รู้ไปเอาความกล้าหาญ ชาญชัยมาจากไหนถึงได้กล้าไปยั่วยวนคุณชายที่มาจากครอบครัวผู้ลากมาก!

รอให้อาบน้ำเสร็จ กู้จื่อ ก็ออกแรงใช้ร่างที่ผอมโซดูบอบบาง จนเกินไปแบบนี้นำเอาถังไม้ย้ายออกไปไว้ที่ด้านนอก

กระท่อมฟางที่ด้านนอกมีพื้นที่เล็ก ๆ ใช้ปลูกผัก เพียงแต่น่า เสียดายที่พื้นที่มีเพียงแค่ต้นกล้าไม่กี่ต้นที่ขึ้นกระจัดกระจาย

กู้จื่อซึมองดูน้ำที่กระฉอกออกมา ก็แอบกังวลขึ้น ข้าวสารที่อยู่ ในโอ่งข้าวที่น้อยนิดแบบนั้นต้องเหลือเอาไว้ตอนตรุษจีน ผักที่มี อยู่แค่ไม่กี่เส้นก็ไม่พอใช้ วันนี้ตอนค่ำจะทำอย่างไรกันดีนะ

“นั่นมันเป็นผักชิ้นสุดท้ายของบ้านแล้ว !

น้ำเสียงแข็งกระด้างของชายคนหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้กู้จื่อ ที่กำลังอยู่ในภวังค์ตกใจขึ้น เธอรีบหันหน้ากลับไป แค่ชั่วครู่ก็ถลึงตาเบิกโพลงขึ้น

พี่ชาย

ทว่าไม่เหมือนกับที่เธอเคยพบปะในห้วงเวลาสมัยนั้นที่เป็น แบบสมัยนิยม ชายคนนี้ดวงตาเย็นชา ทำให้คนรู้รับรู้ได้ถึงพละ กำลังอันแข็งแกร่ง

รูปร่างสูงใหญ่กำยำ จากที่กะ ๆ โดยสายตาดูแล้วน่าจะราว ๆ ร้อยเก้าสิบเซนติเมตร

กู้ซื้อชีกลืนน้ำลายลงอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้เหมือนกันว่ามีกล้าม เนื้อที่หน้าท้องไหม อยากจะลองลูบไล้ดูสักหน่อยว่ามันจะรู้สึกดี หรือเปล่า แต่ว่าคนนี้ทำไมดูไปแล้วช่างคุ้นตาขนาดนี้กันนะ!
ท่าทีของจื่อซีก็สะดุดชะงักค้างในทันใด นี่คงไม่ใช่สามีที่เป็น “รักแท้” ของเธอหรอกใช่ไหม!

“ในเมื่อเจ้าฟื้นแล้ว มีบางเรื่องที่ข้าจะต้องพูดตรงไปตรงมา เจ้าไม่ชอบที่ข้าจนไม่อยากจะอยู่กับข้าก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เจ้าก็เก็บ ของแล้วก็ไปจากที่นี่เสีย แต่ว่าบ้านของจางหยวนว่ายเจ้าอย่าไป คิดถึงมันอีกเลย ดูเอาในหมู่บ้านมีใครที่เต็มใจที่จะรับเจ้าเอาไว้ เจ้าก็ตบแต่งให้เขาไปเสีย

พี่ชายหนุ่มรุ่นน้อยผู้นี้ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ราวกับว่า มองเธอต่อให้มากมายอย่างไรก็แสดงท่าทีเหมือนเดิม เมื่อพูด จบก็เดินเข้าห้องไป มือยังคงถือเป็ดและไก่เอาไว้

“ทุกครั้งที่ถูกคนหามกลับมา เจ้าไม่อาย แต่ข้าอาย! ”

กู้จื่อ กระพริบตาปริบ ๆ ด้วยความว่างเปล่า คิดอยู่ตั้งนานถึง จะเรียกคืนความทรงจำชื่อของพี่ชายหนุ่มน้อยคนนี้ออกมาได้ หลี่ชวนถึง

อดไม่ได้ที่จะพึมพำขึ้น “ผู้ชายที่หน้าตาท่าทางดูดีแบบนี้คิดไม่ ถึงเลยว่าจะแต่งเข้ากับคนหลายใจไม่มีคุณธรรมแบบนี้ ช่างไม่รู้ จักคุณค่าเอาเสียเลย

แต่จะว่าไปหลี่ชวนถึงผู้ที่เป็นผู้มีความสามารถ ถึงอดทนต่อ เจ้าของร่างเดิมมาได้ตั้งนาน อีกทั้งยังมีลูกกับเจ้าของร่างเดิม คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะยอมวางมือลงได้

ไม่ถูกต้อง …….
กู้จื่อรู้ตัวขึ้นในทันที ดูหลี่ชวนถึงไม่พึงพอใจเธอเป็นอย่าง มาก ความหมายของประโยคนี้คงไม่ใช่ว่าอยากจะให้เธอไป อย่างนั้นหรอกใช่ไหม? เธอไม่อยากจะเชื่อว่าใบหน้าที่เป็น อาวุธในตอนนี้ นอกจากหลี่ชวนถึงแล้วจะยังมีใครที่อยากจะ ตบแต่งเอาเธอไปอีก

นอกจากนี้เธอเองยังเพิ่งจะ “นอกใจ”

“ไม่ได้ ขายังอยากจะลองพยายามอีกสักหน่อย”กู้จื่อน พึมพำขึ้นมาประโยคหนึ่ง ตอนนี้ฤดูหนาวเหน็บหนาวสะท้าน ทรวงไปทั่วทุกที่ทุกแห่งหน ถ้าหากว่าถูกขับไล่ให้ออกไปแล้ว เกรงว่าแค่วันเดียวก็ไม่น่าจะอดรนทนไหวจนต้องตายไปจริง ๆ เธอเองเพิ่งจะมีชีวิตขึ้นมา ไม่อยากจะตายอีกครั้งหรอกนะ!

เธอค่อย ๆ คืบคลานเดินเข้าไปในห้องครัว หลี่ชวนถึงกำลังนั่ง อยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเล็กจัดการเป็ดและไก่ ไม่ได้มองดูเธอเลยสักนิด

กู้จื่อชีกระแอมน้ำเสียงพูดขึ้น “หลี่ชวนถึง เรื่องราวเมื่อก่อน เป็นข้าที่ไม่ดีเอง แต่จากเรื่องในครั้งนี้ข้าเองก็ประจักษ์กับตัวแล้ว ต่อไปภายภาคหน้า พวกเราพยายามใช้ชีวิตด้วยกันเถอะ”

บ้านนี้ถึงแม้ว่าจะยากจนอยู่สักหน่อย แต่ก็ยังมีข้อดีที่นับได้ว่า เป็นที่ซุกหัวนอน อีกทั้งยังมีเด็กน้อยน่ารักที่สามารถเล่นด้วยได้ พี่ชายหนุ่มน้อยผู้นี้ก็เป็นอาหารตาให้เธอ เธอต้องโง่แน่ ๆ ถึงจะ สามารถไปจากที่นี่ได้

ทว่าเธอเองก็คิดไม่ถึงเลยว่าค่าพูดพวกนี้เจ้าของร่างเดิมล้วน พูดมาก่อนแล้วทั้งสิ้น อีกทั้งยังพูดไปพลางร้องห่มร้องไห้เช็ดขี้มูกไป ดูท่าทางแล้วถ้าเทียบกันยังดูจริงใจมากกว่าเธออีกด้วยซ้ำ สายตาของหลี่ชวนถึงสะท้อนประกายถึงความคิดหนาระอาใจ ออกมาด้วยความรำคาญ ท่าทางที่กำลังถอนขนไก่นั้นดูใช้แรง ยิ่งขึ้นไปอีก

“ได้”

แต่เขาก็ยังตอบมาแค่เท่านั้น จริง ๆ บ้านนี้ก็ยังมีเหมาต้านอีก คน เขาเองถ้าต้องไปขึ้นเขาก็ไม่สะดวกที่จะเอาลูกไปด้วย อีกทั้ง ตัวเขาเองเป็นคนที่ไม่ได้มีความรู้อะไรที่จะเลี้ยงลูกสาวให้ดีได้

นอกจากนี้ในตอนนั้นหลังจากได้ตกปากรับคำแล้ว กู้เอก็ดู นิ่งสงบเรียบร้อยทำตัวดีขึ้นมาระยะหนึ่ง

ตอนนี้เขาขอแค่ว่า ให้กู้จื่อช่วยดูแลด้านเหมาให้ดี รอให้นาง

รู้ความแล้ว ตัวเขาเองก็วางใจลงได้