บทที่ 1 แสดงมากไป จนไม่มีคุณค่าแล้ว

โรงแรมที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งย่านตัวเมือง ภายในห้อง VIP หรูหรา

แสงที่สลัวๆ ทำให้เห็นเพียงแค่เงาของคนสองคนที่กำลัง ยุ่งเหยิงอยู่ด้วยกัน

เกือบทั้งคืนแล้ว พลิกตัวไปมา ตอนที่ฟ้าใกล้จะสว่าง พวกเขา

ก็เพิ่งต่างคนต่างนอน………

ผ้าม่านที่บดบังแสงแดดแรงๆ สกัดกั้นแสงสว่างที่นอก หน้าต่างเอาไว้ ทำให้มีแสงสาดเข้ามาอย่างเบาบาง เพื่อบอกว่า เวลาตอนนี้ไม่เช้าแล้ว

หยูนจิ้งจีรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ข้างกาย ก็กอดอีกฝ่ายโดยไม่รู้

สึกตัว ขยับเข้าหาอย่างสนิทชิดเชื้อ

“ที่รัก เมื่อวานคุณเร่าร้อนมากจริงๆ” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่ม ราวกับเสียงไวโอลินที่เซ็กซี่ ยังถือเป็นเสียงปลุกที่แหบห้าวอีก ด้วย แต่เสียงที่แปลกๆนี้ กลับทำให้หยูนจิ้งจีสะดุ้งโหยง

เธอเงยหน้าขึ้นทันที ก็ได้เจอกับใบหน้าที่หล่อเหลาจนน่า ตกใจ เค้าโครงใบหน้าที่ชัดเจน ดวงตาที่ลึกล้ำ จมูกโด่ง ริมฝีปา กบางๆ ดูมีอำนาจราวกับพระราชาที่ปกครองบ้านเมือง

แม้ว่ารูปร่างหน้าตาของชายที่อยู่ตรงหน้าจะดึงดูดความสนใจ ของหยูนจิ้งจีไปแล้ว จิตใจเหม่อลอยไปชั่วขณะ แต่เธอก็รู้สึกตัวกลับมาได้อย่างรวดเร็ว ผู้ชายคนนี้…….ไม่ใช่หยูจื้อผ่านแฟนของ เธอ!

“อ๋า อ่า อ๋า!!!” เสียงร้องตะโกนจากลำคออย่างบังคับไม่ ได้ หยูนจิ้งจีรีบดึงผ้าห่มที่เตียงมาพันร่างกายที่บอบบางของเธอ เอาไว้

ฉิวหยู่เฉิงเลิกคิ้วมองหญิงสาวที่ร้องจนไม่มีเสียง ออกคำสั่ง อย่างเย็นชา “เงียบ!

ด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและแข็งกร้าวมากเกินไปของเขา หยูนจิ้ง จีก็เงียบลงทันที เกือบจะเป็นพฤติกรรมจากจิตใต้สำนึก

แต่ทั้งความเสียใจและความน้อยใจที่อยู่ในใจของเธอ ทะลัก ขึ้นมาทำให้เธออดไม่ได้ที่จะเม้มปากแน่นเบ้าตาก็ชุ่มชื้นขึ้นมา

เธอในตอนนี้ แสงแดดที่กำลังสาดอยู่บนร่างกาย ผมที่ย้อมสี เหลืองอ่อนๆ ผิวที่ขาวเนียนละเอียดประกายแสงอ่อนๆออกมา นึกไม่ถึงว่าจะทำให้ฉิวหยู่เฉิงรู้สึกสบายใจสบายตา

“คุณเป็นใคร? ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?” ในที่สุดหยูนจิ้งจก็หา กำลังของตนเองเจอแล้ว ถามขึ้นด้วยท่าทางเหิมเกริม

เธอคบกับหยูจื้อผ่านมาสี่ปี เมื่อวานเป็นวันประกาศผลสอบ ของศาลยุติธรรม หยูจื้อผ่านสอบผ่านด้วยคะแนนสูงอย่างราบรื่น กำลังจะเป็นทนายความอย่างเป็นทางการ และยังขอหยูนจิ้งจี แต่งงานอีกด้วย

เพื่อต้อนรับชีวิตใหม่ของทั้งคู่ หยูนจิ้งจีตั้งใจเอาเงินออมของตนมาจองห้องนี้ที่โรงแรมชั้นน่า โดยเฉพาะอยากจะให้เก็บไว้ เป็นความทรงจําที่ยากจะลืมของทั้งคู่

พวกเพื่อนๆก็เอาแต่ตะโกนบอกว่าอยากฉลองให้กับพวกเขา ทุกคนดื่มกันไม่หยุดจนเลยเที่ยงคืน หยูนจิ้งจีก็โดนทําให้ดื่มไป ไม่น้อย จึงจูงแฟนของเธอขึ้นห้องไปอย่างสติเลอะเลือน

เรื่องราวก็เป็นไปได้ด้วยดีอย่างชัดเจน แต่พอลืมตาขึ้นมา ค่ำคืนที่อาลัยอาวรณ์ก็กลับเป็นคนแปลกหน้าที่คาดไม่ถึง เรื่องนี้ เธอจะรับได้อย่างไร!

“คุณผู้หญิง การบริการของคุณเมื่อคืนนี้ฉันพอใจมาก และฉัน คงให้คุณเสียแรงเปล่าไม่ได้หรอก อยากได้เท่าไหร่เสนอราคามา เลย ฉัน ให้คุณได้ ดังนั้นคุณก็ไม่ต้องแสดงว่าไร้เดียงสาอีกต่อไป แล้ว” ฉิวหยู่เฉิงยิ้มอ่อนๆแล้วพูดขึ้น นี่คงเป็นการแสดงที่ดู เก้งก้างที่สุดที่เขาได้เคยพบมา เมื่อวาน ผู้หญิงคนนี้เป็นคนจูง เขามาจากผับชัดๆ ตอนนี้ยังจะเสแสร้งอีก ไม่สายไปหน่อยหรือ

การแสดงที่ไร้เดียงสาของเธอปรากฏออกมาอย่างไม่เหมือน ใคร เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยจริงๆ ผู้หญิงคนนี้หน้าตาใช้ได้เลย รูปร่างก็ไม่แย่ แต่ฉิวหยู่เฉิงก็ไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรทั้งสิ้น

“คุณว่าอย่างไรนะ?” หยูนจิ้งจีก็ไม่เคยเจอผู้ชายที่เลวร้ายแบบ นี้มาก่อนเลย

อะไรนะมาบอกว่าเธอแสร้งทำตัวไร้เดียงสา? เธอไร้เดียงสา จริงๆต่างหาก! แล้วยังจะให้เสนอราคาอย่างนั้นหรือ? เรื่องอย่าง นี้ใช้เงินมาเป็นตัวตัดสินได้หรือ แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกของฉันด้วย
หยูนจิ้งจีกังวลจนอยากจะร้องไห้ แต่กลับกัดปาก ไม่ยอมให้ ตนเองร้องไห้ แต่คําพูดของชายคนนี้แต่ละค่าก็ไม่น่าฟังเอาเสีย เลย เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับผู้ชายที่ไม่มีมารยาทขนาดนี้

“แสดงมากไป จนไม่มีคุณค่าแล้ว หยุดก่อนที่จะมากไปกว่านี้ เถอะ รู้ไหม?” ฉิวหยู่เฉิงหยิบปากกาออกมา เซ็นชื่อ เขียนเช็ค เสร็จแล้วก็ทิ้งไว้บนเตียง “ค่าที่คุณลำบาก”

“คุณมันคนเลวที่น่ารังเกียจ!” ตาแดงๆของหยูนจิ้งจี จ้องมอง ชายคนนั้นด้วยความเกลียดชัง เหมือนว่าอยากจะกัดเขาให้ตาย ไปเสียเลย

ฉิวหยู่เฉิงยักไหล่ “เมื่อวานคุณเป็นคนเริ่มเองนะ”

หยูนจิ้งจีโมโหจนน้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ทำไม เรื่องราวมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้นะ!