บทที่ 7 ฉันให้เงินคุณเอง

ฉิวหยู่เฉิงส่งสัญญาณให้คุณหมอออกไปก่อน ภายในห้องทำงาน จึงเหลือแค่เขากับหยูนจิ้งจี

ฉิวหยู่เฉิงเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน “คุณแน่ใจใช่ไหมว่าคิดอย่าง ชัดเจนดีแล้ว? คงไม่ได้กำลังทรมานตัวเอง เพื่อให้ฉันรู้สึกสำนึก ในบาปหรอกนะ?”

“คนอย่างคุณ จะรู้สึกสำนึกในบาปได้หรือ?” หยูนจิ้งจีพูด เหน็บแนม แม้ว่าเธอจะยิ้ม แต่ในตาของเธอไม่ยิ้มสักนิดเดียว

ผิวหยู่เฉิง ในตอนนี้ก็ทำไม่ชัดเจน ตนเองก็ไม่รู้ว่าอยากจะให้ห ยูนจิ้งจีคลอดเด็กคนนี้ไหม

สําหรับบ้านตระกูลฉิวเด็กเพียงคนเดียวไม่ต้องพูดถึง ถึงจะ เป็นทีมฟุตบอลก็เลี้ยงดูได้! คุณย่าอยากจะอุ้มเหลนจะแย่แล้ว ไม่ใช่หรือ? มิเช่นนั้น ให้เป็นของเล่นเธอดีไหม?

“จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้บังคับเธอ….” เป็นครั้งแรกที่ผิวหยู่เฉิง พูดช้าขนาดนี้ อย่างกับไม่ใช่ผู้ชาย

เหมือนว่า ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจพูดออกมา “ฉันให้เธอคลอด เด็กคนนี้ได้นะ!”

“ฉันเลี้ยงเขาไม่ได้” หยูนจิ้งจีพูด ในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมา

“ลูกของคนในบ้านตระกูลฉิว คุณแค่รับผิดชอบคลอดเขาออกมา ไม่จําเป็นต้องเลี้ยงดู! พูดอะไรออกมาเลี้ยงไม่ไหว” ฉิวหยู่เฉิง ขมวดคิ้วว่าเธอด้วยเสียงอันดัง

“แต่ฉันรอสิบเดือนที่จะคลอดเขาไม่ได้ เรื่องที่ต้องเจอกับ สายตาเหยียดหยามพลางๆไปก่อนเพราะท้องก่อนแต่งจะไม่พูด ถึง แต่ถ้ารอจนท้องโตแล้ว เธอก็จะไปทำงานไม่ได้ ไม่ได้ทำงาน ก็เท่ากับไม่มีรายได้ อาการป่วยของแม่ก็เร่งด่วนมาก เธอจะ

หาเงินจากไหนมาคลอดลูกหรือ?

ผิวหยู่เฉิงคิดว่าตนยอมถอยให้ถึงขั้นนี้แล้ว หยูนจิ้งจียังจะซื้อ ร้นในความคิดของตนอีก ก็ทำให้เขารู้สึกโมโห

“ฉันยินยอมให้เธอคลอดลูกออกมาแล้ว หยูนจิ้งจคุณอย่ามา ทําได้คืบจะเอาศอกเลย” ฉิวหยู่เฉิงกัดฟันพูด

ในใจของหยูนจิ้งจีรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างถึงที่สุด จึงแก้ต่างให้ตัวเอง “ฉันไม่ได้จะคุยเรื่องเงื่อนไขอะไรกับคุณทั้ง นั้น แม่ของฉันเข้าโรงพยาบาลแล้ว ฉันต้องการเงิน ฉันไม่ สามารถหยุดทํางานได้

“กให้คุณเอง!” ฉิวหยู่เฉิงไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ตนเองเหมือนเจ้าพ่อ ที่มีเงินแล้วก็แสดงอำนาจบาตรใหญ่ขนาดไหน พูดออกมาด้วย ท่าทางพาลๆ

“คุณ คุณ คุณ…..ว่าอย่างไรนะ?” หยูนจึงถามขึ้นอย่าง ตะกุกตะกัก

ผิวหยู่เฉิงมองเธอที่ท่าทางโง่เขลาอย่างนั้น ก่อนหน้านี้ยัง เหมือนกับกระต่ายที่จะกัดคนอยู่เลย ตอนนี้ กลับเข้าไปอยู่ในโพรงกระต่ายของเธอแล้วล่ะมองตัวเองเป็นอาย

อารมณ์ของผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนแปลงตะลึง

เขาอีกครั้งจําใจ “ฉันว่าเงินค่ารักษาแม่คุณ ฉัน ให้คุณ คุณคลอดลูกอย่างสบายใจได้

ราวกับว่าโดนแผ่นแป้งตกอย่างในของตอนนี้ค่อนข้างมึนงง

คุณพูดจริงหรือ? จริงใช่ไหม” หยูนจิ้งน้ำตาไหลออกมา อย่างซักถามให้ตอบหยุด

“ฉันฉิวหยู่เฉิงพูดคำไหนนั้นมีแค่ฉิวหยูเฉิงคนเดียว เท่านั้นที่พูดแบบออกมาด้วยท่าทางพาล

หลังจากที่ฉิวหยู่เฉิงรับปากหยูนจิ้งอย่างแน่นอนแล้ว เธอก็ ร้องไห้อย่างหนัก เหมือนกับน้อยอย่างช่วยไม่ถึงแม้ร้องไห้ หน้าของเธอ

ฉิวหยู่เฉิงมองเต็มไปด้วยละอองน้ำ ไม่เธออะไร อีกแล้ว ตนให้เงินเธอ ร้องไห้คร่ำครวญแบบอีก ไม่เข้าใจ ความของ

“นายฉิว ขอบคุณสําหรับความช่วยเหลือของคุณมากก้อนของฉันมั่นคงแล้ว ฉันคืนคุณอย่างแน่นอน ค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ”
หยูนจิ้งจีพูดแล้วก็โค้งคำนับให้ผิวหยู่เฉิง ทันทีที่ท่าทางของ เป็นเช่นนี้ กลับยิ่งทำให้ผิวหยู่เฉิงค่อนข้างทำตัวไม่ถูกแล้ว

ตอนนี้หยูนจิ้งจีก็เอ่ยปากออกมา “นายฉิว ให้ฉันยืมเงิน ฉัน รู้สึกขอบคุณมากๆ แต่ฉันไม่อยากให้คุณเข้าใจผิดว่า ฉันขาย เด็กคนนี้ให้คุณ”

“ฉันก็รู้ว่าถ้าเด็กคนนี้อยู่ในการเลี้ยงดูของฉัน คงจะเทียบกับที่ เขาอยู่กับคุณไม่ได้ ฉันมีคำขอหนึ่งอย่างที่อยากให้คุณกรุณา ฉัน หวังว่าฉันจะได้สิทธิในการไปเยี่ยมลูกบ้าง นี่เป็นคำขอเดียวของ ฉัน”

หยูนจิ้งจียืนอยู่ที่ด้านหน้าของฉิวหยู่เฉิง ผู้หญิงที่ผอมแห้งสูง ไม่ถึงไหล่ของเขา ท่าทางที่พูดกับเขาในตอนนี้ กลับไม่มีทีท่า หวาดกลัวแต่อย่างใด

เมื่อเห็นฉิวหยู่เฉิงไม่พูด หยูนจิ้งจีก็คิดว่าคำขอของเธอทำให้ เขาไม่พอใจแล้ว จึงรีบพูดเพิ่มเติม “ฉันยังพูดไม่จบ!”

หยูนจิ้งจีมองที่ฉิวหยู่เฉิงอย่างจริงใจ “ฉันแค่อยากจะขอไป เยี่ยมลูก ไม่ขออย่างอื่น ถึงเขาจะไม่รู้ว่าฉันเป็นแม่ของเขาก็ได้ ก็ แค่ให้ฉันได้เจอเขาบ้างเท่านั้นก็พอแล้ว……..