ตอนที่ 9 รุ่นพี่เสี่ยวต้นAND าไดโนเสาร์

ดวงตาสองข้างนั้น

คือยีนส์ที่ได้รับถ่ายทอดมาจากแม่

หลิ่วหมิงซีออกมาจากบ้านโดยลำพัง ความจริงแล้ว ยังมีความตื่นเต้นอยู่มาก เธอจงใจหลบเลี่ยงสายตาขึ้ สงสัยของคนแปลกหน้าพวกนั้น แล้วเดินตามป้ายเพื่อ หาทางไปยังห้องลงทะเบียน

“ฮาย สาวน้อย เธอเป็นนักเรียนใหม่เหรอ?”

น้ำเสียงสดใสร่าเริงดังมาจากทางด้านหลัง

จู่ ๆ ใครคนหนึ่งในชุดการ์ตูน ห้อยตุ๊กตาไดโนเสาร์น่า รักตัวหนึ่งอยู่ที่คอก็กระโดดออกมา

เส้นผมของเขาเป็นสีขาวโพลน ปอยผมด้านหน้ามีสี เหลืองและสีชมพูอยู่เคียงกัน

“เอ๋?” หลิ่วหมิงซีตกใจสะดุ้ง เมื่อมั่นใจว่าเขาเป็น ผู้ชายคนหนึ่ง จึงพยักหน้า “ใช่ค่ะ”

“อ้อ! ฉันเป็นคนนำทางของโรงเรียนนี้เอง เธออยาก ไปไหน ฉันนำทางไปให้ได้นะ

ชายหนุ่มที่ใบหน้างดงามกว่าผู้หญิงพูดพลาง กระ พริบตาข้างซ้ายอย่างขี้เล่น ส่งประกายวิบวับไปทางเธอ

ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้น
ที่จริงตันหนีจื่อเพิ่งตื่นนอน น้ำประปาในหอพัก นักเรียนหยุดไหลแล้ว เขาก็เลยออกมาข้างนอกเพื่อหา ที่อาบน้ำ

ขณะที่กำลังจะกลับไปงีบต่อในหอพัก พอดีเห็นสาว สวยกำลังเดินหาทางอย่างงง ๆ

หากไม่ฉวยโอกาสนี้ไว้ ก็จะถือว่าละเลยน้ำใจจาก สวรรค์ไปหน่อย

ไม่ไกลจากตรงนั้นยังมีแปรงสีฟัน ยาสีฟัน กับโฟม ล้างหน้าของเขาวางอยู่

“ค่ะ ฉันจะไปห้องทะเบียนของโรงเรียน จะได้รู้ว่าตัว เองอยู่ห้องไหนปีไหน

หลิ่วหมิงซีคิดพลางพูดออกไปอย่างจริงจัง

“อย่างนี้นี่เอง งั้นไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอไปเอง” ตัน หนีจื่อหรี่ตา

แบบนี้ก็จะสามารถเก็บข้อมูลเลขห้องของน้องสาวได้ ด้วย เขานี่ช่างฉลาดจริง ๆ

“จริงสิ น้องสาวชื่อว่าอะไรเหรอ?” ตันหนีจื่อถามขึ้น อย่างเป็นมิตร

“หลิ่วหมิงซี”
“อืม ไพเราะดี ฉันชื่อตันหนีจื่อ” เขาพูดพลางหรี่ตา สีอำพัน เสริมขึ้นอีกประโยค “เธอเรียกฉันว่าเสี่ยวตัน ก็ได้

“ตกลงค่ะ รุ่นพี่เสี่ยวตัน แต่ว่าทำไมรุ่นพี่ถึงแต่ง ตัวอย่างนี้ล่ะคะ? ฉันเห็นทุกคนใส่เครื่องแบบนักเรียน กันหมดนี่นา”

“อ๋อ ๆ เรื่องนี้พูดแล้วยาวน่ะ แค่ก ๆ”

เขาหรือจะบอกเธอได้ ว่าความจริงแล้วนี่คือชุดนอน?

ตันหนีจื่อพูดพลาง เอาตุ๊กตาไดโนเสาร์หน้าตาโง่ ๆ ที่ คอออก คิดหาที่ทางเอาไปเก็บ

แต่จนแล้วจนรอดก็หาไม่ได้

“คือว่า พบหน้ากันครั้งแรก รุ่นพี่เองก็ไม่มีอะไรจะให้ เธอเลย งั้นเอางี้! น้องสาว ตุ๊กตาไดโนเสาร์ตัวนี้ให้เธอก็ แล้วกัน”

ข้อความแทรก: มันจะง่ายเกินไปหรือเปล่า!

“เอ่อ ไดโนเสาร์ตัวนี้ดูน่าจะสำคัญกับพี่มาก แล้วมันก็ น่ารักออกอย่างนี้ เอามาให้ฉัน คงไม่ดีมั้งคะ?”

หลิ่วหมิงซีรู้สึกว่าที่รุ่นพี่คนนี้จะพาตัวเองไปลง ทะเบียนก็เกรงใจมากแล้ว ยังจะเอาของขวัญล้ำค่าที่ ห้อยคอไว้มาให้เธออีก!
เธอจึงรู้สึกตะขิดตะขวงใจน่าดู

หลังจากผ่านการคะยั้นคะยอไปสักพัก สุดท้าย หลิ่วห มิงซีก็ยอมรับของขวัญพิเศษชิ้นนี้เอาไว้จนได้

“เอาล่ะ และที่นี่ก็คือสถานที่ลงทะเบียน เธอเข้าไปหา อาจารย์ได้แล้วล่ะ”

“ขอบคุณค่ะรุ่นพี่เสี่ยวตัน”

เมื่อหลิ่วหมิงซีเข้าไปข้างใน อาจารย์กำลังดื่มชาอยู่ พอดี

“สวัสดีค่ะ หนูมาลงทะเบียนค่ะ”

“อืม มีจดหมายแนะนำตัวมาหรือเปล่า?” อาจารย์ไม่ แม้แต่จะเหลือบตาขึ้นมอง

การจะเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมEDUNไม่ใช่เรื่องง่าย คนที่อยู่ภายในนี้ หากไม่ใช่มหาเศรษฐีก็ต้องมาจาก ตระกูลสูง

กระทั่งอาจารย์ ที่พบเจอคนมีประวัติต่าง ๆ มา มากมาย จนไม่แปลกใจอีกต่อไป

“มีค่ะ”

หลิ่วหมิงซีหยิบกระดาษจดหมายที่คุณลุงหานให้มา จากในกระเป๋า มอบให้เธอด้วยสองมืออย่างนอบน้อม
อาจารย์คนนั้นเหลือบเห็นตราประทับของประธาน บริษัทHOSEกรุ๊ปที่อยู่มุมขวาล่าง

ก็ตกใจจนเกือบสำลักชาที่ยังไม่ได้กลืนลงคอ

“พรืด! แค่ก ๆ! คุณ คุณหลิ่วสินะคะ! กรุณารอสักครู่ ฉันจะจัดการให้คุณเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ นี่ค่ะ เชิญดื่มชาก่อน นะคะ! “

ท่าทีของอาจารย์กลับกลายเป็นพินอบพิเทาถึงขนาด นั้น แถมยังรินชาให้เธออีก ทำเอาหลิ่วหมิงซีถึงกับงงงัน เล็กน้อย