ตอนที่ 3 ซีเอ๋อร์ ไปกับพวกเราเถอะ
หลิ่วหมิงซีพยายามสงบสติอารมณ์ให้นิ่งที่สุด
ดูจากภายนอก เธอเหมือนกับสามารถยอมรับ สถานการณ์ตรงหน้าได้แล้ว
นั่นเป็นเพราะเธอรู้ว่า บาดแผลบางอย่างทำได้เพียง แต่เก็บไว้ค่อย ๆ ให้มันจางหายไปจากใจ
ไม่มีใครสามารถแบกรับแทนเธอได้
แสงจันทร์สาดส่องลงมายังพื้น ให้แสงสว่างแก่ทุกสิ่ง อย่าง หลิ่วหมิงซีเสาะหาผู้เสียชีวิตที่เรียงรายอยู่บนพื้น ไม่นานก็สามารถยืนยันร่างของแม่เธอได้
“แม่!”
“เยว่เยว่!”
หานเคอกับเธอ พุ่งตรงเข้ากอดร่างนั้นแน่นพร้อมกัน
แม้ว่าร่างนั้นจะเยียบเย็น แต่หลิ่วหมิงซีก็รู้ว่า เธอจะ ยังคงเป็นแม่ของตนเองตลอดไป
เป็นคนที่เธอรักใครมากที่สุดในโลกนี้ตลอดกาล
หานชิงเหอสอดมือข้างหนึ่งในกระเป๋ากางเกง ยืนมอง ภาพนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยอยู่ไม่ไกล
แสงจันทร์ทาบทาบนร่างเขาเป็นเงายาว
ได้เห็นน้ำตาอาบเป็นสายบนใบหน้าของหานเคอแล้ว หานชิงเหออดกัดริมฝีปากล่าง อดหัวเราะเสียงเย็นออก มาไม่ได้ รู้สึกสมเพชตัวเองเสียเหลือเกิน
โอบกอดผู้หญิงของคนอื่นเอาไว้ในอ้อมแขน แต่กลับ สะเทือนใจถึงขั้นนี้
ตอนที่แม่ของเขาเสียชีวิต ยังไม่เคยเห็นเขาโศกเศร้า เสียใจขนาดนี้เลย
หลังจากที่หน่วยกู้ชีพพาร่างของแม่ไป หลิ่วหมิงซี ก็ตามหาร่างของพ่อต่อ
บนพื้นมีร่างของคนชุดดำที่ถูกไฟคลอกนอนเรียงราย อยู่ไม่น้อย แต่กลับไม่มีพ่ออยู่
“คนชุดดำพวกนี้คือใครกัน?” หานเคอชี้แล้วถามขึ้น
“ยังต้องตรวจสอบต่อไปครับ คงจะต้องมาเพื่อผลการ วิจัยอย่างแน่นอน” ตำรวจจากทีมหน่วยผู้รับผิดชอบ ตอบกลับ
“ต้องเป็นพวกเขาแน่ที่ทำร้ายพ่อของฉัน!หลิ่วหมิงซี แผดเสียงออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่
“ซีเอ๋อร์ ใจเย็นก่อน เมื่อสืบสวนค้นพบเบาะแสแล้ว รัฐบาลจะต้องให้ความยุติธรรมกับเธออย่างแน่นอน!” หานเคอรีบดึงตัวเธอมาพูด
“พบ ๆ ๆ……….
เกิดเสียงลมตีจากเครื่องยนต์ดังขึ้นมาอีกครั้งเบื้องบน ท้องฟ้า เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งบินตรงมายังเหนือศีรษะ พัดพาให้เส้นผมของทุกคนปลิวไสว กระพือไปจนถึง เสื้อผ้าที่สวมใส่
หลังจากเฮลิคอปเตอร์ลงจอดแล้ว มีคนสองคนกระ หืดกระหอบวิ่งลงมา
“ขอโทษครับ คุณหาน ที่พวกเรามาช้า!”
ชายหนุ่มในชุดสูทวิ่งมายังตรงหน้าหานเคอ แล้วโน้ม ตัวคํานับอย่างนอบน้อม
“คุณชาย ผมมารับคุณกลับบ้านครับ” อีกคนหนึ่งยืน ตรงหน้าหานชิงเหอ
“ซีเอ๋อร์ กลับไปกับพวกเราเถอะ”
หานเคอยื่นมือมาทางเธอก่อนจาก
หลิ่วหมิงซีเงยหน้าขึ้น ใบหน้ายังคงมีคราบน้ำตาที่ยัง ไม่ทันแห้งเหือด มองหานชิงเหอที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก
“ไม่ค่ะ หนูยังหาร่างของพ่อไม่เจอเลย” หลิ่วหมิงซี ค่อย ๆ เลื่อนสายตากลับ ส่ายหน้าไปมา กำมือแน่น “พวกคุณไปกันเถอะค่ะ”
“เธอจะอยู่ที่นี่คนเดียวได้ยังไงล่ะ? พ่อแม่ของเธอก็ไม่ อยู่แล้ว ฉันจะดูแลเธอเอง!”
หานเคอพูดพลาง หันหน้าไปเรียกชายหนุ่มที่ยืนอยู่ ด้านหลัง “ชิงเหอ มานี่!”
หานชิงเหอขมวดคิ้ว เดินมาอย่างไม่เต็มใจนัก ทว่า ขณะที่มองไปยังหลิ่วหมิงซี สายตาของเขาก็อ่อนโยน ขึ้นโดยไม่รู้ตัว
โดยไม่ต้องพูดซ้ำสอง เขาจับข้อมือเธอเอาไว้ แล้วดึง ตัวเธอหันกลับไป
ก้าวตรงไปทางเฮลิคอปเตอร์
“เดี๋ยวก่อน! พ่อของฉันเขา……”
“ถ้าหากเจอแล้ว ทีมกู้ภัยคงจะแจ้งให้เธอรู้เป็นคน แรกเองแหละ” หานชิงเหอพูดขึ้นอย่างเย็นชา ดึงตัวเธอ ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัว แล้วหาที่ให้เธอนั่ง
“นั่งซะ”
“ฉันไปกับคุณไม่ได้” หลิ่วหมิงซีขัดขืนชั่วครู่ ยังอยาก จะลงไปอยู่ดี
ก็ที่นี่คือบ้านของเธอนี่นา!
เธอจากไปไม่ได้หรอก!
“อย่าโง่น่า!” หลังจากหานซิงเหอคว้าเธอไว้ได้ก็ดึงตัว กลับมา กดเธอตรึงแน่นอยู่ที่เบาะหลัง “ยืนอยู่บนเขาลึก แบบนี้ ถ้าไม่อดตายเสียก่อน ก็คงได้กลายเป็นอาหาร สัตว์ป่า!”
“แต่ว่า…….” น้ำตาพลันเอ่อคลอเบ้า หลิ่วหมิงซีกำมือ พลางกัดริมฝีปากแน่น
“นี่คือบ้านของฉัน..….….…..
ได้ยินเธอพูดประโยคนั้นพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น หานชิงเหอถึงกับตกตะลึง ในใจราวถูกโจมตีด้วยบาง สิ่งบางอย่างอย่างรุนแรง
นาทีต่อมา หานเคอและคนที่เหลือก็ตามขึ้นมา
“ซีเอ๋อร์ ไปกับพวกเราเถอะ ฉันเป็นเพื่อนเก่าที่รู้จัก พ่อแม่เธอมานานแล้ว เธออาจไม่เคยเจอฉันมาก่อน แต่ ว่านับจากวันนี้ พวกเราก็คือคนใกล้ชิดที่สุดของเธอ ใน โลกใบนี้ เธอจะได้ไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกต่อไป”
หานเคอตบบ่าเธอเป็นการปลอบโยน ลึกลงไปใน ดวงตาแฝงด้วยความเศร้าสลด
“คุณลุงหาน…….…….
หลิ่วหมิงซีอึ้งไปชั่วขณะ ในใจเกิดความรู้สึกบาง อย่างอันยากจะอธิบายเอ่อล้นขึ้นมา
เธอยังสามารถมีที่พักพิงใจอันอบอุ่น เหมือนกับบ้าน ของตัวเองได้อยู่อีกหรือ
เพราะว่าที่นั่งบนเฮลิคอปเตอร์มีจำกัด เมื่อคุณลุงหาน วางแผนแล้ว หลิ่วหมิงซีจึงต้องนั่งบนตักที่เดียวกับหาน ชิงเหอ
“ทำไมต้องให้ผมกอดเธอไว้ด้วย?” หานชิงเหอ แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน
“ก็เพื่อให้เฮลิคอปเตอร์รักษาศูนย์ถ่วงขณะบินได้ ตลอดรอดฝั่งน่ะสิ จะกอดไหม ไม่กอดก็ไสหัวลงไป!”
กับลูกชายดื้อด้านคนนี้ คุณลุงหานกลับตะคอกใส่ โดยไม่อดทนเลยสักนิด
“ช่างเถอะค่ะ คือว่า เดี๋ยวฉัน……….” หลิ่วหมิงซีคิดว่าคน ที่ต้องลงไปควรจะเป็นเธอมากกว่า
“มานี่! เธอไปไม่ได้”
ทันใด มือข้างหนึ่งก็คว้าช่วงเอวของเธอเอาไว้ แล้ว บังคับให้เธออยู่ในอ้อมกอดของเขา
หลิ่วหมิงซีจึงต้องนั่งลงบนขาของหานชิงเหอ พวง แก้มของเธอพลันแดงซ่านขึ้นมา หัวใจเต้นตึกตักระรัว จนควบคุมไว้ไม่อยู่
พอได้ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ทําเอาผิวกายร้อนผ่าวจน แทบจะทนไม่ไหว
เพราะว่าแผ่นหลังหันให้หานชิงเหอ อีกทั้งแสงใน เฮลิคอปเตอร์ก็ค่อนข้างมืดหม่น
เธอจึงมองไม่เห็นว่า ใบหน้าของหานชิงเหอก็ปรากฏสี เลือดฝาดขึ้นมาทั้งสองข้างเป็นครั้งแรก
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ไม่สิ ครั้งที่สองของเขา ที่ได้อยู่ ใกล้หญิงสาวขนาดนี้ อีกทั้งยังเป็นท่วงท่าพาลให้คิดอีก ต่างหาก
แม้จะรู้ว่าเวลานี้ไม่ควรจะคิดอะไรเลอะเทอะ แต่ว่า เรือนร่างอ่อนนุ่มที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา กับผิวเนียน นุ่มที่อยู่ระยะประชิดนี่ ทำเอาลมหายใจของเขาแทบจะ สะกดกลั้นเอาไว้ไม่ได้
ก้อนเมฆนอกหน้าต่างล่องลอยผ่านไป หลิ่วหมิงซีต้อง ใช้เวลาเนิ่นนานถึงจะสงบใจลงมาได้
เมื่อมองลงไปยังบ้านเรือนที่ค่อย ๆ เล็กลงทุกที เธอก็ ยกมือขึ้นปาดหยดน้ำตาที่ไหลออกมาจากขอบตา
ลาก่อน เมืองซานเฉิง
ลาก่อนค่ะ คุณพ่อ คุณแม่
บ้านเดี่ยว ณ ซานเมืองเอ
เมื่อเฮลิคอปเตอร์จอดสนิท หานซิงเหอก็ผลักเธอให้ ลุกขึ้นจากอ้อมกอดของเขาทันที แล้วกระโดดลงไป จากที่นั่งอย่างรวดเร็ว
ราวกับกำจัดสิ่งน่ารำคาญออกไปได้ยังไงอย่างงั้น
ความจริงแล้วเขาแค่ไม่อยากให้ใครเห็นเขาหน้าแดง เท่านั้นเอง
หลิ่วหมิงซีชะงักงันไปชั่วขณะ เงาในดวงตาสะท้อน เงาหลังของชายหนุ่มรูปงามที่ค่อย ๆ ออกห่างจากตัว
เธอแอบเม้มปากน้อย ๆ
เธอคงจะ…….ถูกเกลียดเข้าแล้วสินะ..………
“ไปเถอะ ซีเอ๋อร์
ฝ่ามือหนาอันอบอุ่นคว้ามือน้อย ๆ ของเธอเอาไว้ หาน เคอดึงตัวเธอให้เดินไปข้างหน้า ยังบ้านเดี่ยวหรูหรา โอ่โถงหลังใหญ่
“นับตั้งแต่วันนี้ ที่นี่ก็คือบ้านของเธอ”
หลิ่วหมิงซีเดินเข้าไป ทันใดนั้นคนรับใช้ก็นำรองเท้า สะอาดมาให้พวกเขา
“ท่านนี้คือ?” เมื่อผู้ดูแลเห็นหลิ่วหมิงซี ก็ชะงักไปอย่าง เห็นได้ชัด
ผู้ดูแลอายุค่อนข้างมาก เส้นผมล้วนกลายเป็นสีเงิน แวบแรกที่เห็นหลิ่วหมิงซีเข้า ก็ถึงกับตกตะลึง
เด็กผู้หญิงคนนี้ ช่างเหมือนกับเธอเสียจริงๆ
เธอคนนั้น หญิงสาวที่เปี่ยมเสน่ห์มากที่สุดเท่าที่เขา เคยพบมา ทั้งยังเป็นหญิงสาวที่คุณหานรักมากที่สุดใน
ชีวิต
แต่ว่าสุดท้ายแล้ว พวกเขากลับไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ตอนนี้ คุณหานกลับพาเด็กสาวคนหนึ่ง ซึ่งละม้าย คล้ายเธอเหลือเกินกลับมาด้วย
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ