ตอนที่ 12 นางปีศาจของอสูร

“ก็ใช่น่ะสิ หรือว่าซีเอ๋อร์เองก็เป็นแฟนคลับของพวก เขา?”

ตันหนีจื่อเหลือบตามองไปยังพวกเขาแวบหนึ่ง น้ำ เสียงแฝงความเป็นศัตรู

“เปล่า……ฉันแค่สงสัยนิดหน่อยน่ะ ผู้ชายที่ใส่แว่นดำ คือใครเหรอ?”

หลิ่วหมิงซีได้ยินสาว ๆ พวกนั้นกรีดร้องว่า ‘เดือน โรงเรียนชิงเหอ’กับ ‘ไอดอลLK’อะไรสักอย่าง

ดูท่า สองคนนี้จะมีอิทธิพลภายในโรงเรียนนี้ไม่เบา เลย

“หมอนั่นน่ะชื่อLK! ชื่อก็แปลกแถมยังจำติดหัวอีกต่าง

หาก! ทำไมซีเอ๋อร์ถึงไปสนใจเขาล่ะ? อย่าบอกนะว่า

หมอนั่นเป็นแบบที่ซีเอ๋อร์ชอบ!”

“เปล่า ๆ! ฉันแค่รู้สึกว่าเขาร้องเพลงเพราะมากเท่านั้น เอง อัลบั้มก่อนที่หานชิงเหอออกมา ฉันเคยเห็นชื่อเขา ก็เลยรู้ว่าเขาอยู่ในนั้นด้วย”

ตันหนีจื่อหรี่ดวงตาสีอำพันของเขา

“ที่แท้ก็ฟังอัลบั้มของพวกเขานี่เอง แล้วยังบอกว่า ไม่ใช่แฟนคลับอีก…..
พอถูกจับได้หลิ่วหมิงซีก็หน้าแดงก่ำ แลบลิ้นออกมา “ขอโทษนะ….…….

ว่าแล้ว

ว่าเรื่องบางเรื่องปิดยังไงก็คงปิดไม่มิด

“กรี๊ด เดือนโรงเรียนชิงเหอ เซ็นชื่อให้พวกเราหน่อย ได้ไหมคะ! ฉันอยากได้!”

ผู้คนมากมายล้อมรอบหานชิงเหอ ชั่วขณะนั้นพวกเขา จึงไม่สามารถเข้ามายังห้องเรียนได้

หานชิงเหอขมวดคิ้วได้รูป แม้ว่าจะไม่ตั้งใจ แต่ก็ยัง แผ่รังสีมืดหม่นออกมาอยู่ดี

ทำให้เด็กสาวพวกนั้นตกใจจนกลืนน้ำลายอึกใหญ่

ถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวด้วยความหวาดหวั่น

” หลิ่วหมิงซีเองก็ถูกรังสีนั้นทำให้ตกใจกลัวเช่น

กัน

รู้สึกไปเองหรือเปล่านะ?

อยู่ที่โรงเรียนหานชิงเหอยังมีภาพลักษณ์ดำมืดต่อ หน้าสายตาผู้คนอย่างนี้!

ราวกับอสูรที่ออกมาจากนรกยังไงอย่างงั้น!
แถมยังเป็นพวกที่ร้ายกาจมากเสียด้วย!

“ถอยไปหน่อยทุกคน ขืนยังอยู่อย่างนี้ต่อไป ฉันกับ หานชิงเหอคงต้องหนีแล้วล่ะ ทุกคนคงไม่อยากเห็นเรา ย้ายห้องหรอกใช่ไหม

LKยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย โบกมือไปมา เอ่ยขึ้นด้วยน้ำ เสียงสบาย ๆ

จิตใจที่หวาดกลัวของเพื่อนร่วมชั้นทั้งหลายถูกรอย ยิ้มราวสายลมฤดูใบไม้ผลิของเขาปลอบโยน จึงยอม เปิดทางเดินให้

หานชิงเหอสอดมือข้างหนึ่งในกระเป๋ากางเกงแล้วก้าว เท้ายาว

LKอยู่ด้านหลัง มองยังเงาร่างสูงสง่าของเขาแล้วอด

ส่ายหัวไม่ได้

เจ้าหมอนี่ยังชอบทำตัวโดดเดี่ยวเหมือนเคย

เขายอมอยู่คนเดียว ยอมโดนใครต่อใครเกลียด ดี กว่าต้องเสียเวลารับมือคนอื่น

“ขืนทำตัวเหมือนเดิมอย่างนี้ต่อไป จะเสียแฟนคลับ เอานะ……”

หานชิงเหอทำหูทวนลมต่อคำพูดของเขา ยังคงทำ หน้าเย็นชาต่อ เดินตรงไปยังที่นั่งของตัวเอง
นาทีต่อมา เขากลับตกใจขึ้นกะทันหัน สีหน้า เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

หลิ่วหมิงซีประสานสายตาเข้ากับเขา ทั้งสองจ้องมอง กันอย่างสงบนิ่ง

ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้..….…..

ยัยเด็กน้อยอายุแค่สิบห้าปีอย่างเธอ มาอยู่ในชั้น มัธยมปลายปีสองห้องสามได้อย่างไรกัน!

‘หานเคอ นายนี่ช่างมีความสามารถจริง ๆ’

หลิ่วหมิงซีไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เพียงรู้สึก อึดอัดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเมื่อโดนเขาจ้องมอง อย่างนั้น จนเผลอกำกระโปรงไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว

เธอจดจําคำพูดที่เขาเคยบอกเอาไว้ตลอด ว่าต่อให้

เจอกันที่โรงเรียน ก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก

ตามคาด–

พอหานชิงเหอส่งสายตามา ก็ค่อย ๆ ถอยกลับอย่าง เยือกเย็น

เขากับLKนั่งโต๊ะเดียวกัน ที่นั่งถัดจากเธอไปแค่แถว เดียวเท่านั้น บนโต๊ะเต็มไปด้วยหนังสือวางกองเละเทะ และมีกีต้าร์ห้อยอยู่ที่มุม
“วันนี้นายนั่งด้านนอก”

หานชิงเหอไม่อยากอยู่ใกล้หลิ่วหมิงซีนัก

“อะไรนะ?” LKตกใจเล็กน้อย

หานชิงเหอตัวติดอยู่กับที่นั่งของเขา พลิกเปิดดูหน้า หนังสือพลาง ปัดโน้ตสีชมพูหลายแผ่นที่แรกอยู่ในนั้น ไปพลาง

วันนี้ชิงเหอดูแปลกไปนิดหน่อย……

หลังจากที่LKนั่งแล้ว ก็หันไปจ้องเขาแวบหนึ่ง แล้วหัน หน้ามายังหลิ่วหมิงซีที่นั่งอยู่ข้างตัว

หลิ่วหมิงซีที่มองเขาทั้งสองคนอยู่ตลอด ตอนนี้เมื่อ เขาหันมา เธอจึงหลบสายตาด้วยความตกใจ

ดวงตาภายในแว่นตาดำของLKหรี่ลงเล็กน้อย ทำไมต้องหลบ?

อีกอย่าง เขาไม่เห็นจำได้ว่าในห้องสามนี้มีเด็กสาว หน้าตาน่ารักอย่างนี้อยู่ด้วย

นักเรียนใหม่เหรอ?