บทที่ 8 คุณผู้หญิง คุณกล้าหนีงานแต่งงาน
เช้าวันที่สอง โต๊ะทานอาหารบ้านตระกูลหนานยังคง เหมือนเดิม หนานเฉียนหมิงอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจที่อยู่ ในมือ หนานจิ่นเฉิงกับหนานหย่าซินทานอาหารเช้า
“ซินซิน อีกสักพักเธอออกไปกับพี่หน่อย พี่มีของจะให้ เธอ” นานๆ หนานจิ่นเฉิงจะพูดจริงจังกับหนานหย่าซิน
“ได้ค่ะ” หนานหย่าซินตอบตกลงโดยไม่ได้คิดอะไร มี แต่หนานเฉียนหมิงที่รู้สึกไม่สบายใจ เขาใช้สายตาถาม หนานจิ่นเฉิง แต่เขากลับยักไหล่ พลางพูดอย่างสบายๆ “น้องสาวจะแต่งงานแล้ว ผมในฐานะพี่ชายก็ต้องแสดง ตัวเสียหน่อย”
หนานเฉียนหมิงไม่ได้พูดอะไร แล้วจึงใส่เสื้อคลุม เตรียมออกไปทำงาน จนกระทั่งร่างเงาของเขาหายไป จากคฤหาสน์แล้ว หนานจิ่นเฉิงจึงจูงมือของหนานหย่าซิ นพลางพูด “พวกเราก็ออกไปได้แล้ว”
หนานหย่าซินปล่อยให้หนานจิ่นเฉิงจูงมือขึ้นรถ จังหวะที่เธอเพิ่งจะนั่งรถ หนานจิ่นเฉิงก็ล็อกประตูรถ ทันที จากนั้นจึงขับรถออกทันทีโดยไม่พูดอะไร!
ทางข้างหน้าเริ่มห่างจากเขตตัวเมืองไกลออกไป เรื่อยๆ หนานหย่าซินจึงรู้สึกไม่สบายใจทันที
“พี่รอง พวกเรากำลังจะไปไหนคะ?”
“ไปส่งเธอที่สนามบิน
“ทําไมต้องไปสนามบิน? พี่รอง อีกสองวันฉันก็จะ แต่งงานแล้วนะคะ” หนานหย่าซินมองหนานจิ่นเฉิงอย่าง ตกตะลึง ในหัวคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ
“ฉันทําไปก็เพื่อเธอ! เธอตัดสินใจแต่งงานกับเขาเพื่อ ฉันกับพี่ใหญ่ใช่ไหม?” ภายใต้แสงอาทิตย์ ใบหน้าหล่อ เหลาได้รูปของหนานจิ่นเฉิง ทำให้เขามีบุคลิกที่หล่อไม่ ธรรมดาจนไม่อาจละสายตาได้
“พี่รอง พี่หยุดก่อเรื่องได้แล้ว! การแต่งงานของทั้ง สองตระกูลถูกกำหนดแน่นอนแล้ว พวกเรารีบกลับกัน เถอะค่ะ!”
“ซินซิน หลงฉีรุ่ยเป็นเหมือนหมาป่าที่คลุมหนังแกะ ฉันไม่ยอมให้เธอแต่งงานกับผู้ชายแบบนั้นเด็ดขาด!
หนานหย่าซินหน้าแดง พูดโพล่งออกมาโดยไม่ทันยั้ง คิด “พี่รอง! ฉันกับหลงฉีรุ่ยมีอะไรกันแล้วค่ะ!
“เธอว่าอะไรนะ?!” หนานจิ่นเฉิงรีบเหยียบเบรกอย่าง แรง รถจึงหยุดกะทันทัน…
เขาหันมามองหนานหย่าซิน นัยน์ตาแหลมคมคู่นั้นเต็ม ไปด้วยความโกรธทันที เขาคิดมาตลอดว่าหนานหย่าซิ นทำไปเพื่อบริษัทถึงได้ตกลงแต่งงานกับหลงฉีรุ่ย แต่ ทำไม…
“ก็คือคราวที่แล้วที่ฉันไม่ได้กลับบ้าน เพราะไปร่วม งานเลี้ยงกับพี่อาน…”
หนานจิ่นเฉิงมองหนานหย่าซินอย่างตกตะลึง ทันใด นั้นเขาจึงใช้แรงทุบพวงมาลัย “ให้ตายเถอะ! ฉันจะฆ่า ไอ้เลวนั่น!”
“พี่รองคะ มีบางโชคชะตาที่สวรรค์เป็นผู้กำหนดค่ะ รีบส่งฉันกลับบ้านเถอะ ฉันจะไม่หนีงานแต่งงานค่ะ… หนานหย่าซินฝืนยิ้ม แต่เธอยังพูดไม่ทันจบ พลันได้ยิน เสียงเบรกรถดังอยู่รอบๆ…
รถออฟโรดสองสามคันได้ล้อมรอบพวกเขาไว้หมด แล้ว!
“พี่รอง ดูสิคะ…”
รถลีมูซีนหรูคันหนึ่งที่อยู่ตรงกลางเปิดประตู และชาย หนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ใส่เสื้อโค้ทกันลมสีดำก็เดินลงมา หนานจิ่นเฉิงมองดูใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชานั้น พลาง หรี่นัยน์ตาเล็กน้อย
“ซินซิน เธอนั่งอยู่ในนี้อย่าขยับ ฉันจะลงไปดูหน่อย
หนานหย่าซินหยักหน้า สายตาสัมผัสกับนัยน์ตาเย็น ชาคู่นั้นที่อยู่นอกรถทำให้เธอตกใจและตัวสั่นไม่หยุด สายตาพลางมองการพูดคุยกันของหนานจิ๋นเฉิงกับคน คนนั้น
ชายหนุ่มทั้งสองคนมีรูปร่างสูงใหญ่เหมือนกัน ดูดีไม่ แพ้กัน
หลงเป่ยเฉิน? นายคิดจะทำอะไร?
หลงเป่ยเฉินยกเปลือกตาขึ้น มองเขาตั้งแต่หัวจรด เท้า แล้วจึงเลิกคิ้วหนา พูดหัวเราะเยาะอย่างไม่ปรานี “นายก็คือหนึ่งในสองพี่น้องตระกูลหนานที่ไร้ฝีมือ?”
“นายว่าใครไร้ฝีมือ? กล้าดูถูกพี่ชายของฉัน ไม่อยาก มีชีวิตแล้วใช่ไหม?” หนานเฉียนหมิงคือไอดอลที่หนาน จิ่นเฉิงเคารพเลื่อมใสมาตลอด ตอนนี้ได้ยินคนอื่นพูด ดูถูกพี่ใหญ่ เขาจึงเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหางแล้วร้อง เอะอะโวยวาย
“ก็หมายถึงพวกนายสองคน” เสียงทุ้มต่ำและเรียบ เฉยของเขา ให้ความรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก
“หลงเป่ยเฉิน ฉันขอเตือนนายอย่าอวดดีให้มากนัก ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน…
หลงเป่ยเฉินไม่พูดอะไร เพียงแค่เขายืนเยาะเย้ยอยู่ ตรงนั้น ก็ให้ความรู้สึกของกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ เขามอง หนานจิ่นเฉิงด้วยสายตาที่เย็นชา ขณะที่เขายังไม่หยุด โวยวาย จู่ๆ เขาจึงออกมือและใช้กำปั้นชกไปที่หนานจิ๋น เฉิงอย่างแรง…
“โอ๊ย…
หนายหยาชนที่นั่งดูสถานการณ์อยู่ในรถพลางกรีดร้อง!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ