บทที่ 9 พี่สะใภ้ คุณทำตัวไม่น่ารักเลย
เธอรีบลงมาจากรถอย่างลนลาน พลางประคองหนาน จิ่นเฉิงที่ถูกซัดล้มลงอยู่ที่พื้น “พี่รอง….
หนานจิ่นเฉิงถูกชกและไอแค่กๆ ขณะที่ลุกขึ้น ช่วง เวลาแค่พริบตาเดียว ทำให้เขามองการเคลื่อนไหวของ หลงเป่ยเฉินไม่ชัดเจน แล้วจึงถูกเขาชกหน้าเมื่อมา ประชิดตัว!
ไอ้หมอนี่ ฝีมือไม่เลว!
เขาเช็ดเลือดมุมปาก พลางพูดอย่างไม่ยอมแพ้ “ลอบกัด! พวกขี้ขลาด!”
วินาทีต่อมา หนานจิ่นเฉิงจึงโจมตีหลงเป่ยเฉินกลับ ด้วยความรวดเร็วเหมือนกัน แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาจะ หลบได้ทัน แล้วระหว่างที่กำลังหมุนตัวหน้าผากของ หนานจิ่นเฉิงก็ถูกชกอีกแล้ว ทำให้เขาเลือดไหลทันที!
หนานหย่าซินตกใจกลัว เธอนิ่งเหม่ออยู่กับที่ มองเห็น ใบหน้าที่หล่อเหลาของหนานจิ่นเฉิงอาบไปด้วยเลือด สดๆ
หนานจิ่นเฉิงก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาไม่คิดว่าหลงเป่ย เฉินจะกล้าเอากริชมาทำร้ายหน้าเขาตอนกลางวันแสกๆ อย่างนี้
เขาจึงเลียเลือดมุมปากเมื่อได้สติ จู่ๆ ก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะ และทั้งตัวจึงล้มไปกองกับพื้นแบบนั้น…
“พี่รอง!”
หนานหย่าซินกรีดร้องพลางวิ่งเข้าไป แต่กลับถูกหลง เป่ยเฉินดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมอก! “ไม่ตายหรอก” ขณะที่ พูด เขาจึงแบกเธอแล้วเอาไปทิ้งในรถ จากนั้นจึงหันไป กำชับกับคนที่อยู่ข้างหลัง “เอาเขาไปส่งที่บ้านตระกูล หนาน แล้วบอกหนานเฉียนหมิงว่า ช่วยเฝ้าสุนัขของเขา ให้ดีๆ!”
เสียงดัง “ปัง!”
ประตูรถถูกปิด!
ภายในพื้นที่ที่เล็กและแคบเหลือเพียงหนานหย่าซิ นกับหลงเป่ยเฉิน!
เธอมองผู้ชายที่น่ากลัวคนนี้อย่างหวาดกลัว พยายาม ซุกตัวเข้ามุม และถลึงตาโตคู่นั้นจ้องมองเขา
หลงเป่ยเฉินโน้มตัวเข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งยัน หน้าต่างรถ ท่ามกลางความระวัดระวังตัวของหนานหย่า ซิน เขาจึงดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมอก นัยน์ตาดำขลับ ที่เล็กแคบจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กของเธอ ความเย็น ชาและลุ่มลึกปกคลุมอยู่ในแววตา น้ำเสียงทุ้มแหบให้ ความรู้สึกบีบรัดมาก “คุณผู้หญิง คุณกล้ามากนะ….”
หนานหย่าซินตกใจและกระพริบตาไม่หยุด พลางถามอย่างหวาดกลัว “คุณ…คุณคิดจะทำอะไร?”
หลงเป่ยเฉินหรี่นัยน์ตาดำขลับ สายตาที่แหลมคมยิ่ง มองอย่างลึกซึ้ง “เธอกำลังกลัว?”
“ฉัน ฉันเปล่า” เธอปฏิเสธเสียงแข็ง ถึงแม้ร่างกายจะ ตกใจกลัวจนสั่นไปหมดแล้วก็ตาม
หลงเป่ยเฉินพยักหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม แล้ว จึงกระดิกนิ้วเสียงดัง จากนั้นคนขับรถที่อยู่ข้างหน้าจึง สตาร์ทรถ และข้างหลังของเขาจึงมีรถหรูเรียงเป็นแถว ดูโอ่อ่ามาก
“คุณจะพาฉันไปไหน? พี่รองของฉัน….”
หลงเป่ยเฉินยื่นนิ้วที่เรียวยาว แตะลงที่ริมฝีปาก อมชมพูของเธอ พร้อมกับเสียงหัวเราะเล็กน้อย “ปา กน้อยๆ ของเธอพูดมากไปแล้ว ต้องคิดหาวิธี…
ทันที่ที่สิ้นเสียง เขาจึงบีบคางเธอขึ้นมา และดึงเธอ เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด จากนั้นจึงประกบจูบเธออย่าง แรง…
หนานหย่าซินเบิกตาโตด้วยความตกใจ พยายามดิ้น สุดชีวิต มือเล็กของเธอก็ทุบไปที่หน้าอกที่ล่ำสันของ เขา!
“อึบ…อึบ..อย่า…ปล่อยฉัน…
การต่อสู้ที่อ่อนแอของเธอสําหรับหลงเป่ยเฉินก็ เหมือนกับแมวน้อย เขาใช้มือข้างหนึ่งบีบสองมือของ เธอเอาไว้ และใช้ตัวทับเธอให้อยู่บนที่นั่ง แล้วดูดกัด ความหวานของเธออย่างรุนแรง!
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ตอนที่หนานหย่าซินรู้สึกว่า ตัวเองใกล้จะหายใจไม่ออก ในที่สุดเขาจึงปล่อยปาก ของเธอ…
เธอหายใจหอบใหญ่ ร้องตะโกนด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ “คุณ คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง? ฉันเป็นพี่สะใภ้ของ คุณนะ!”
คำพูดของเธอเหมือนกับกับระเบิด ที่ระเบิด ภาพลวงตาความเงียบสงบระหว่างพวกเขาให้ละเอียด หลงเป่ยเฉินหัวเราะเยาะ “พี่สะใภ้ที่รัก เธอต้อง การ หนี งาน แต่งงาน ไม่ใช่ เหรอ?”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ