บทที่ 5 จะต้องมีความสุขแน่นอน

ตั้งแต่เด็กพวกเขาต่างก็บอกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไร้ ยางอาย เธอไม่เชื่อ เธอไม่เชื่อว่าแม่จะเป็นผู้หญิงแบบ นั้น เธออยากจะไปในสถานที่ที่แม่ของเธอเคยอยู่เพื่อ ยืนยัน!

“เอ๊ะ! เด็กคนนี้ ก็รู้ว่าปู่อดไม่ได้ที่ต้องเห็นเธอแบบ นี้ ถ้าเธออยากไปก็ไปเถอะ ยังไงก็ตามตระกูลไป่ก็ยัง มีอุตสาหกรรมที่เมืองเจียงเฉิงเหมือนกัน หลิงหลิงเธอ บอกปู่มา … …

เมื่อคุณปู่ไป๋พูดมาถึงครึ่งทางก็หยุดลง สายตาจ้อง ไป๋หลิงซีที่อยู่ตรงหน้าอย่างจริงจัง ทำเอาไป่หลิงซีนิ่ง ชะงัก ในใจก็อดไม่ได้ที่จะตั้งใจขึ้นมา

“คุณปู่ มีอะไรจะพูดกับหลิงหลิงหรอ?”

น้อยครั้งมากที่คุณปู่ไป๋จะใช้สายตาที่จริงจังแบบ นี้คุยกับตัวเอง ยกเว้นตอนที่เธอหมั้นกับมู่จิ่งเหยียน เมื่อ5ปีก่อน คุณปู่ไป๋เคยถามเธออย่างจริงจังแบบนี้

ครั้งนี้ เป็นครั้งที่สองในชีวิตของเธอ ทำให้ไป๋หลิงซี ตื่นเต้นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่ เธอรู้ว่า สิ่งที่คุณปู่ไป๋ จะพูดต่อจากนี้ คงจะต้องสำคัญมาก

“แต่งงานกับมู่จิ่งเหยียน เธอคิดว่าตัวเองจะมีความสุ ขจริงๆหรอ?”
ไป่หลิงซีชะงัก เธอคิดไม่ถึงเลยว่า คุณปู่ไป๋จะถาม คําถามนี้กับเธออย่างกะทันหันแบบนี้ ท่าทางที่ดูจริงจัง แบบนี้ ท่าเธองุนงงไปชั่วขณะ เธอมีความสุขไหม?ที่ ผ่านมา มีแค่เธอที่ชอบมู่จิ่งเหยียน แต่คนที่มู่จิ่งเหยี ยนชอบคือเจียงรั่วฉิง ที่ผ่านมาเธอพยายามมาตลอด ตกลงถูกหรือผิดกันแน่?

เธอรู้ดี ถ้าเกิดว่าตอนนี้เธอกลับคำพูดแล้วหละก็ คุณ ปู่ก็จะใช้ทุกวิธีเพื่อที่จะหยุดการแต่งงานของพวกเขา แน่ๆ เธอปล่อยให้คุณปู่เสียสละทุกอย่างเพื่อตัวเองได้ จริงๆหรอ?

“มีความสุข ต้องมีความสุขแน่นอนอยู่แล้วค่ะ คุณปู่ ลืมไปแล้วหรอ? หลิงหลิงหวังเสมอว่าอยากจะแต่งงาน กับพี่จิ่งเหยียน ตอนนี้ความหวังใกล้จะเป็นจริงแล้ว คุณ ปูจะต้องได้เห็นหลิงหลิงมีความสุขนะ หลิงหลิงจะดูแล คุณปู่ตลอดไปนะ!”

ไป๋หลิงซียิ้มอย่างอ่อนหวาน บนใบหน้าที่ขาวใสเผย ให้เห็นรอยบุ๋มเล็กของรักยิ้ม กอดแขนของคุณปู่ไป๋ไว้ อย่างอ้อนๆ และเอนศีรษะลงบนตักของคุณปู่ไป๋

“หลิงหลิงมีความสุขก็ดีแล้ว ขอแค่เธอมีความสุข ปู่ เต็มใจทำทุกอย่าง!

คุณปู่ไป่ยิ้มอย่างพึงพอใจ ฝ่ามือใหญ่ที่เต็มไปด้วย รอยเหี่ยวย่นของคนชราค่อยๆสัมผัสบนศีรษะของไป๋ หลิงซี เสียงประตูดังขึ้นเพราะมีคนเปิดออก ร่างที่มืด มิดเข้ามาอย่างช้าๆ เท้าที่ย่างก้าวทรงพลังและลึกล้ำเช่นเดียวกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ทั้งสงบและ แข็งแกร่ง แต่ก็ราวกับเป็นความฝัน เหมือนไม่ใช่ความ จริง

“หลิงหลิงคุยกับคุณปู่แล้วหรอ? ทางโรงเรียนได้ จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เดือนหน้า หลิงหลิงก็ สามารถเดินทางไปได้เลย โชคดีที่ไม่ไกลจากบริษัท สาขาย่อยเท่าไหร่ ทุกๆเดือนผมจะไปดูแลหลิงหลิงที่ นั่นเองครับ”

มู่จิ่งเหยียนเดินไปหยุดที่ด้านหลังของไป๋หลิงซี และ กอดเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างคุ้นเคย มองไปทางคุณปู่ ไป อย่างเคารพเหมือนดั่งเคย

อ่อนโยน ดูฉลาด อบอุ่นและพิถีพิถัน มู่จิ่งเหยียนที่ เป็นแบบนี้ทำให้ไป๋หลิงซีรู้สึกสับสนไปชั่วขณะ นี้คือมู่ จิ่งเหยียนที่เธอรู้จักคนนั้นจริงหรอ? การแสดงที่แสน หวานนี้ ไม่รู้ว่าพวกเขาแสดงต่อหน้าของคุณปู่มาหลาย ครั้งจนนับไม่ถ้วนแล้ว แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ก็ทำให้เธอรู้สึก สับสน ทำให้เธอดื่มดำกับการแสดงที่อ่อนโยนของเขา จนไม่สามารถหลุดพ้นได้ บางทีหากแต่งงานกับเขา ความอ่อนโยนแบบนี้ก็อาจจะเกิดขึ้นจริงได้ เธออาจจะ สามารถมีความสุขได้จริงๆ!

“อ้อ งั้นก็ดี การแต่งงานของนายกับหลิงหลิง ฉัน อยากจะวางแผนก่อน ปีที่แล้วหลิงหลิงก็อายุครบ 18 ปีแล้ว ฉันคิดว่าจะจัดงานแต่งงานให้พวกเธอทั้งสอง คนในปีที่หลิงหลิงอายุครบ 20 นายคิดว่าเป็นยังไง!”
คุณปู่ไปพยักหน้าอย่างพอใจ ในขณะเดียวกันกับตอ นที่มู่จิ่งเหยียนเดินเข้ามา ความเมตตาบนใบหน้าก็ได้ หายไปนานแล้ว สายตาตอนที่เงยหน้าขึ้นมามองนั้น จริงๆแล้วไม่ได้มีคำถามด้วยซ้ำไป เรื่องนี้เขาได้ตัดสิน ใจไว้ก่อนแล้ว!

“คุณปู่ ไม่ได้บอกว่า……..

ไป๋หลิงซีชะงัก เธอรู้ว่าที่คุณปู่ทำแบบนี้ก็เพื่อตัวเอง ทั้งหมด เธอสามารถรับรู้ได้ถึงความแข็งทื่อของมู่จิ่งเห ยียนที่อยู่ข้างๆ แต่ว่าบนใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้ม ที่อบอุ่นเล็กน้อย เธออยากที่จะหยุดข้อเสนอของคุณ ปู่นี้ แต่กลับถูกมือใหญ่ที่อยู่บนไหลรั้งเอาไว้อย่างแรง ความเจ็บปวดนั้น ทำให้เธอไม่สามารถเอ่ยปากได้ เขา โกรธแล้วจริงๆด้วย!

“ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่คุณปู่ต้องการ ผมเองก็ อยากรีบแต่งงานกับหลิงหลิงเหมือนกัน ยังไงซะชีวิต มหาลัยที่เบิกบานแบบนั้น ปล่อยให้หลิงหลิงอยู่ที่นั่น ผม เองก็รู้สึกไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่ ขอบคุณคุณปู่ที่ใส่ใจ ครับ จิ่งเหยียนจะดูแลหลิงหลิงอย่างดี จะไม่ทำให้คุณ ปู่ผิดหวังแน่นอน”