บทที่ 1 ขอร้องหละ ให้ฉันเรียนจบมหาลัยก่อนนะ

แกร๊ก!

เสียงเปิดประตูดังขึ้น ภายในห้องที่เงียบสงบ ไป่หลิง ชีสะดุ้ง ผ้าห่มที่อยู่ในมือถูกกำแน่นขึ้นอย่างเงียบๆ เผย ให้เห็นนิ้วเรียวสีขาวใส

ด้วยเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้น ไป๋หลิงซีสูดหายใจเข้า ลึกๆ ฟันที่เรียงตัวเป็นระเบียบกัดริมฝีปากแดงของตัว เองอย่างควบคุมไม่ได้ จนกระทั่งกลิ่นเลือดอบอวลขึ้น มาภายในปาก

“ผมเลยบอกแล้วไง ทุกอย่างบนร่างกายคุณ เป็นของ ผมทั้งหมด คุณไม่มีสิทธิ์ละเมิดพวกมัน”

ข้างแก้มปวดขึ้นมา คางถูกบีบยกขึ้นมาอย่างแรง มอง เข้าไปในดวงตาคู่นั้นที่มีลักษณะคล้ายดาวที่ลอยอยู่บน ฟ้ายามค่ำคืน ผู้ชายคนนั้นยืนอยู่สูง ราวกับจักรพรรดิ และเอ่ยปากพูดอย่างเย็นชา ริมฝีปากสีแดงสดเม้มแน่น มุมปากยกขึ้นทำมุม มองลึกลงไปในตาของเธออย่าง เย็นชาราวกับสระน้ำเย็น

“รู้ รู้แล้ว!”

สนใจแก้มที่เจ็บปวดนั้นขึ้นมาไม่ไหว ไป๋หลิงซีอ้าปาก ค้าง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นแผงอกที่เปลือยเปล่าของ เขา อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้นมา! กวางน้อยภายในใจ สั่นไหวขึ้นมา
เธอรู้ดีว่าตัวเองไม่มีแรงที่จะต่อต้านเขา ความรักที่ ต่ำต้อยของเธอ เขากลับเกลียดชังจนถึงขีดสุด!

“เชื่อฟังก็ดีแล้ว”

มู่จิ่งเหยียนปล่อยคางของไป่หลิงซีออก นิ้วที่เรียวยาว ของเขาสัมผัสผ่านผิวบนใบหน้าของเธอ ค่อยๆถูไถอยู่ อย่างนั้น สายตาไปหล่นอยู่ไหลของเธอที่โผล่ออกมา จากผ้าห่ม รอยจูบจางๆที่ฝังอยู่บนนั้น ในที่สุดก็ทำให้ เขากระตุกยิ้มออกมาอย่างพอใจ และอารมณ์ดีขึ้นมา หน่อย

“ผมจำได้ว่าเมื่อวานเป็นวันที่คุณต้องไปรายงานตัว!”

ดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์ดี หันไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่อยู่ ด้านหลังออก มองเห็นเสื้อสีดำที่ถูกแขวนไว้เต็มไปหมด ดึงมันมาสวมทันที

เขาชอบสีดำ เพราะว่าเขานั้นก็ใช้ชีวิตอยู่ในความมืด และสีนี้ก็เหมาะกับเขามาก!

“ใช่ ใช่แล้ว”

ร่างของไป๋หลิงซีสั่นไหว ใบหน้าที่เคยขาวซีดอยู่ก่อน ก็ซีดมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่ลมหายใจก็ยังอ่อนแรงลง ด้วย คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะยังจำได้!

“เข้ามหาวิทยาลัยไหนหละ?”
เขาจดกระดุมไปด้วย พลางถามไปด้วยอย่างไม่ใส่ใจ เท่าไหร่ กระดุมคริสทัลสีขาวเกลียวสอดอยู่ที่ปลายนิ้ว ของเขา ด้วยแสงประกายอ่อนๆ ทั้งสวยและมีเสน่ห์มาก และมู่จิ่งเหยียนที่เป็นแบบนี้ เธอกลับไม่กล้ามองอีก เพราะเธอรู้ดีว่า ต่อมา มือที่สวยงามคู่นั้น อาจจะหล่นมา อยู่บนหน้าของเธอ!

“ฉัน ฉันชอบเมืองเจียงเฉิงมาก!”

น้ำเสียงของเธอเบาลงเรื่อยๆ จนสองคำสุดท้ายเกือบ จะไม่ได้ยิน แต่ว่าเขาก็ยังคงได้ยินมัน การเคลื่อนไหว ในมือหยุดลงทันที สายตาที่เยือกเย็นและคมราวกับมีด นั้น หล่นอยู่บนร่างกายเธออีกครั้ง! “ดังนั้นแล้ว?”

ดังนั้น… …?

ไป๋หลิงซีสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นและ สบตาเข้ากับสายตา ของมู่จิ่งเหยียนพอดี ราวกับว่าถูกบางอย่างกัดเข้าเต็มๆ ตื่นตระหนกและหลบตาราวกับทำความผิดอีกครั้ง!

เขาเป็นโจรของเธอ โจรที่เธอไม่มีทางหนีพ้นได้ เธอ เต็มใจที่จะยอมโจรคนนี้จับ และไม่อาจปลดปล่อยตัว เองได้!

“คุณสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเมืองเจียงเฉิง!”

เขาให้คำตอบเธออย่างตรงๆ และยังให้สายตาที่เย็น ชากับเธอเหมือนกัน น่ากลัวราวกับถูกแช่แข็ง!
“ฉัน……..”

เธอรู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่สามารถปิดบังเขาได้ เป็นเธอ ที่ไร้เดียงสามากเกินไป และคิดว่าขอแค่ยื้อเวลาจนกว่า จะประกาศผลสอบก็พอ เสร็จแล้วเธอแค่เดินทางไป เมืองเจียงเฉิงก่อน แต่คิดไม่ถึงเลยว่า… …เขากลับถาม ออกมาก่อน จริงๆแล้วเขาไม่เคยได้สนใจเรื่องของเธอ มากนัก

“คุณอยากหนีไปจากผม?”

“ไม่นะ ไม่ ฉันแค่อยากเรียนจบจากมหาวิทยาลัยที่ แม่ฉันเคยเรียนเท่านั้น ไม่มีความหมายอื่นเลยจริงๆ ขอร้องหละ คุณให้ฉันไปเถอะนะ ฉันสัญญาว่าจะเชื่อ ฟังทุกอย่าง คุณจะให้ทำอะไรฉันก็ยอม!

ไป๋หลิงซีรีบตอบ ราวกับกลัวคำว่าไม่ยอมของเขาแค่ คำเดียวก็สามารถฆ่าเธอได้!

“ผมจะให้คุณทำอะไรก็ได้หมดเลย?”

โยนกางเกงในมือทิ้ง เขาเริ่มมองผู้หญิงตรงหน้าด้วย ความสนใจอีกครั้ง

เส้นผมที่ยาวและนุ่มลื่นกระจัดกระจายอยู่บน ผ้าปูที่นอนสีชมพู

เขายังคงจำอุณหภูมิหลังจากที่ห่อหุ้มฝ่ามือใหญ่ได้ เขาชอบผมของเธอ นอกจากสระทำความสะอาดแล้วก็ไม่ได้ทำอะไรเลย กลับสามารถทำให้เขารักจนไม่ วางมือ

ไป่หลิงซีเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง และสบเข้ากับสายตา ของมู่จิ่งเหยียนที่จ้องมา เธอรู้ว่าตัวเองไม่สามารถถอย หลังกลับไปได้แล้ว แต่ก็ยังกลัวอยู่ดี

“ขอแค่ให้ฉันได้อยู่ที่เมืองเจียงเฉิงจนเรียนจบ มหาวิทยาลัย ฉัน… …ฉันยอมทำทุกอย่าง!”

หลบตาลงและลังเลนิดหน่อย ในที่สุดมือที่กำผ้าห่มไว้ ก็คลายออก เริ่มค่อยๆขยับไปที่ข้างเตียงของร่างนั้น