ตอนที่ 8 ปากพูดไม่ได้เหรอ

รอเธอออกมา พนักงานคนนั้นก็เอากาแฟมาเสิร์ฟพอดี ส่วนเฟิง โม่ลุกขึ้นไปหาเธอไม่สนใจ:

“ชอบไหม?

ถึงจะชอบแต่ในตอนนี้เธอกลับไปอยากได้ก็เลยส่ายหัว

“ก็ไม่เท่าไหร่!”

ส่วนพนักงานก็รออยู่นาน พอจะเอากาแฟวางเสิร์ฟ ก็ได้ยินเขาพูด: “จะทานกาแฟไหม?

ไม่รอหลีโน่ตอบเขาก็พูด: “เอามาเสิร์ฟ! ”

ที่จริงพนักงานเสียความมั่นใจไปแล้ว ส่วนตอนนี้ก็ยิ่ง กลัวเข้าไปใหญ่ มือสั่นไม่หยุด เสียงของเฟิงหีโม่ผิด ปกติ ยิ่งกลัวอะไรก็จะมาอย่างนั้น พอเธอจะเอาเข้าไป ให้ แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กาแฟก็สาดใส่กระโปรงของ หลีโน่ ตกใจจึงเธอถึงกับทำแก้วแตก:

“ขอโทษค่ะ ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ…”

กระโปรงสีขาว รอยกาแฟเลยชัดมาก พนักงานรีบลง ไปนั่ง

เฟิงหีโม่กลับพูดออกไปอย่างเย็นชา : “นี่เป็นบริการ ชั้นดี’ของพวกคุณเหรอ? ”

สายตาเย็นชาราบเรียบของเขาแต่หลิโน่กลับเข้าใจ อย่างชัดเจนแล้วรีบเปลี่ยนเป็นชุดของตัวเอง พอออก มาพนักงานก็ยังหมอบอยู่ที่พื้น อีกทางนึงก็มีผู้จัดการ ผู้ชายสวมสูทก้มหัวให้

“ประธานเฟิง ขออภัยครับ! เด็กบ้านนอกเพิ่งมา เลย ไม่เป็นงาน——”

สายตาเย็นชามองกวาด เฟิงหีโม่ไม่ไว้หน้า: “ผมว่า ยี่ห้อของพวกคุณเหมาะให้คนบ้านนอกใส่! เราไปกัน เถอะ! ”

หลีโน่เดินตามไป รู้สึกอบอุ่นใจเหมือนมีแสงสว่างส่อง มา!

ก่อนออกไป เธอเหมือนกับว่าจะได้ยินเสียงร้องของ พนักงาน: “เธอจะถูกหัก! ค่าชุดจะถูกหักจากโบนัส เงินเดือน!

แม้ว่าจะไม่ชอบที่รังแกคนอื่น แต่เธอกลับไม่เห็นใจ ยัยพนักงานคนนั้น! อีกอย่าง ถ้าเมื่อกี้ไม่ได้เขา คนที่ จะขายหน้าก็เป็นเธอต่างหาก!

ตอนที่อยากขอบคุณเขา ก็มีน้ำเย็นสาดเข้า มา: “ขายหน้า! ปากพูดไม่ได้หรือไง? ”

ลูกค้ารวยๆคือพระเจ้า เธอไม่รู้หรือไง?
เธอเม้มปากน้อยใจอย่างมาก : ใครไม่อยากมีพลัง ล่ะ? แต่พลังก็มีข้อจํากัด!

เมื่อกี้กำลังรู้สึกดีกับเขาแต่จู่ๆก็หายไปทันที!

สุดท้าย หลีโน่ก็ถูกเฟิงหีโม่ดึงเข้าไปอีกร้าน พอ เข้าไป ใบหน้าของเธอก็ยังไม่พอใจ ขณะเดียวกันเฟิงหี โม่เบื่อที่จะสนเธอก็เลยเข้าไปเลือกมาสองชุดแล้วโยน ใส่เธอ:

“ไปลอง! ”

สุดท้ายก็เลือกกระโปรงสั้นระดับเข่าลายดอกบัวชมพู ที่เย็บอย่างประณีต เฟิงหีโม่ไปจ่ายเงิน ตลอดทางทั้ง สองไม่พูดคุยอะไรกันมากเหมือนคู่รักทะเลาะกันทั่วไป เฟิงหีโม่ก็อดทนไว้ ส่วนหลีโน่ก็แก้มปูดออกมา

ที่นอกหน้าต่าง ทางลี่เส็งที่มองเห็นเขาสองคนอย่าง ผ่านๆก็ตะลึงอย่างตื่นเต้น แล้วก็วนอยู่ที่ถนนไปมาแล้ว จึงกลับมาตามทั้งสองคนเข้ามาตรงกลางถนน ไม่รู้ว่า ตัวเองตาฝาดหรือเปล่า ข้างๆเขาเป็นผู้หญิงใช่หรือไม่

ตรงทางข้าม ในที่สุดเขาก็ไปขวางทางเฟิงหีโม่แล้วก็ วิ่งหอบๆ: “พี่เฟิง ที่แท้ก็พี่เอง!”

ตัวตรงงชะโงกหน้าไป เขามองไปที่ด้านหลังของเขา เห็นหลีโน่ค่อยๆเงยหน้ามา ทันใดนั้นรอยยิ้มที่มุมปาก นิ่งไป ความช็อกก็แผ่ไปทั่ว:
“คุณ…….”

ไม่รู้จักเขา เมื่อกี้กำลังฟุ้งซ่าน หลีโน่คิดว่าตัวเอง พลาดอะไรไป สายตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย:

“นายพูดกับฉันเหรอ? ซีอะไร? ”

เห็นสีตาของเฟิงหีโม่แปลกไป ตอนนั้นเองทางลี่เส็งก็ ได้สติ : “เอ่อ ผมพูดว่า….แขกคนสำคัญ! แขกสำคัญ จริงๆ! พี่เฟิงก็มี…ผู้หญิง? “