ตอนที่ 3 เจ้าเล่ห์

“เสี่ยวหลี ตื่นหรือยัง? เป็นอะไรไป? ออกมากินข้าว เช้า! ”

ด้านนอก ก็มีเสียงแม่พูดเข้ามา หลีโน่รีบบ้วนปากแล้ว พูดไปว่า: “กำลังไป! ”

เหมือนว่าจะอ้วกออกมาหมดไส้หมดพุง พร้อมกับ ความจําใจกับความเจ็บปวดเมื่อก่อน! เรื่องบางเรื่องก็ ควรปล่อยไปนานแล้ว!

ตอนที่ลุกขึ้นมา หลีโน่ก็รู้สึกผ่อนคลาย น้ำใสๆกลับ ไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจจากหางตา :

“น่าเสียดาย เธอตื่นสายเกินไป! ครั้งแรกที่มีค่าของ เธอ–”

พอคิดเรื่องเมื่อคืน ทันใดนั้นความเกลียดชังก็เข้ามา ในหัว : เธอระมัดระวังอยู่เสมอ เมื่อคืนก็ไม่ได้ดื่มไป เยอะนะ แต่ความจำ มันเป็นตอนๆช่วงๆ!

เป็นเจียงลู่! อย่างไม่ต้องสงสัยเลย!

ไม่น่าล่ะเมื่อคืนตาของเธอมีทรายเข้าไป แล้วก็เข้ามา ช่วยเป่าให้เธอ! พอตอนนี้คิดดู เธอต้องใช้โอกาสนี้ใส่ อะไรลงไปในเครื่องดื่มแน่ๆ!

ทำไมล่ะ?
เพราะว่าจางเยวี่ยเจ๋อ?

แต่เธอรู้อยู่แล้วว่า เธอกับเขายังไงก็ไม่มีทางเป็นไป

ได้!

แล้วทำไมยังต้องมาทําร้ายเธอล่ะ?

เล็บที่ยาวนั้นแทงเข้าไปที่ฝ่ามือ หลีโน่สูดลมหายใจ เข้าไป ในตอนนี้ก็มีเสียงของแม่พูดมาพอดีอีกว่า:

“เสี่ยวหลี——”

“มาแล้ว!

ทันใดนั้นเองก็เหมือนตั้งสติได้ หลีโน่รีบเช็ดน้ำตาออก

ที่โต๊ะอาหาร แม่ก็ตักข้าวให้เธอแล้ว: “ทำไมสีหน้า แย่แบบนี้? หรือว่าทำงานหนักไป? หรือว่าไม่สนุกกับ งานเลี้ยงเมื่อคืน? ทะเลาะกับลู่ลู่เหรอ? ”

พอเห็นว่าใบหน้าของแม่ดูแก่ขึ้นอย่างชัดเจน ในใจ ของหลีโน่ก็รู้สึกเจ็บปวดอีกรอบ เธอคีบไข่ใส่ลงไปใน จานของแม่แล้วยิ้มให้

“ไม่มีอะไร! น่าจะดื่มเยอะไปหน่อย นอนน้อย……

เธอจะทำให้แม่เป็นห่วงอีกไม่ได้!

ยังกินไม่เสร็จ โทรศัพท์ของหลีโน่ก็ดังขึ้นมา เจ็บปวดใจสายไป เธอก็รีบร้อนออกไป:

“หนูทำโอที น่าจะไปทำนอกสถานที่ ไม่ต้องรอหนู นะ! ”

หลีโน่กลับมาอีกทีก็หลังจากนั้นอีกครึ่งเดือนกว่า

ต้องไปรายงานที่บริษัทก่อน หลีโน่ถึงลากกระเป๋า เดินทางออกไปจากบ้าน ระหว่างทางไม่ไกลจากนั้นก็ มองเห็นร้านตา ร้านหนึ่ง นึกขึ้นมาว่าแม่ชอบกินพาย ทุเรียนของร้านเขามากที่สุด เธอก็เดินไปต่อแถว

ตอนที่เดินไป ไม่รู้เมื่อไหร่ก็มีเงาสีเทาๆสูงๆใหญ่ๆมา อยู่ด้านหน้า แล้วจู่ๆในหัวของเธอก็ว่างเปล่า มือผ่อน คลายลงถุงในมือก็ตกลงไปที่พื้น:

จาง…จางเยวี่ยเจ๋อ ทำไมเขามาอยู่นี่ได้ล่ะ?

ริมฝีปากปิดสนิท หลีโน่พูดอะไรไม่ออกเหมือนอมน้ำ อยู่ ทั้งคู่เผชิญหน้ากัน ทั้งสองนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ขยับอยู่ นาน

ถนนอีกฟากที่มองเห็นฉากนี้ไกลๆ เจียงลู่เกือบจะไม่ ได้ตัดเล็บออก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

เคยจินตนาการภาพที่ทั้งสองพบกันอีกครั้งมานับครั้ง ไม่ถ้วน หลีโน่กลับคิดไม่ถึง ไม่ใช่ว่ารู้สึกอาย แต่รู้สึก พูดไม่ออก มันผิดไปหมดทุกอย่าง!
จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำลายความเงียบของ ทั้งสอง ตอนที่เธอรับโทรศัพท์ จางเยวี่ยเจ๋อก็หมุนตัว ออกไป

ยิ้มแบบฝืนๆ หลีโน่ก็หมุนตัวออกไปเช่นกัน ทันใดนั้น เองก็มีเสียง “เพลี้ยะ”ตบหน้าแรงๆเข้ามาที่สาย

“แม่? ”

“อย่ามาเรียกฉัน! ฉันไม่มีลูกสาวที่ไม่ได้เรื่องแบบ แก! พ่อของแกยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล แกยังยุ่งเกี่ยว กับเขาไม่เลิก? อยากให้ฉันโกรธจนตายเลยแกถึงมี ความสุขใช่ไหม? ทำไมแกทำให้กลายเป็นเรื่องตลก ได้? ทำไมครอบครัวเราต้องมานอนกลางดินกินกลาง ทรายจนวันนี้? ทำไมพวกเราต้องระหกระเหิน ทั้งหมด นี้ แกลืมแล้วเหรอ? ถ้าไม่ใช่เจียงลู่มาบอกฉัน ตอนนี้ ตอนนี้ฉันก็ยังคงงงอยู่

คุณแม่เงี่ยนโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว

เจียงลู่! เจียงลู่อีกแล้ว!

ยัยเจ้าเล่ห์!