บทที่ 11 การแสดงที่แสนพิเศษ

“แต่ว่าผู้กำกับ ฉันขอโอกาสอีกสักครั้งได้ไหม? ฉันต้องการ โอกาสนี้จริง ๆ ! ” ถงเสี่ยวมั่นพูดขอร้อง

ถ้าเธอไม่ถูกคัดเลือก แสดงว่าความสามารถในการแสดงของ เธอสู้คนอื่นไม่ได้ แต่หากเป็นเพราะว่าเธอถูกกับดัก จนทำให้เธอ ต้องมาสาย เธอยอมไม่ได้จริง ๆ !

“สาวน้อย เธอดูสิว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนี้มีคนไหนบ้างที่ไม่ ต้องการโอกาสนี้? ” ผู้กำกับคนหนึ่งใช้มือปิดข้อมูลที่อยู่ในมือ ทิ้งเพราะมันไม่มีค่าพอให้แม้แต่จะชายตามอง

“สาวน้อย ถือซะว่าครั้งนี้เธอได้ทราบกฎของวงการนี้แล้ว ครั้ง หน้าจะได้ไม่ผิดพลาดอีก ก็นับว่าวันนี้เธอไม่ได้มาเสียเที่ยว ” ผู้ กำกับไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น เขาขยิบตาให้กับผู้กำกับอีกคน หนึ่ง จากนั้นทั้ง 2 ก็หยิบเอกสารแล้วลุกขึ้น

“ผู้กำกับคะ ขอร้องล่ะ ฉัน…….

ผู้กำกับทั้ง 2 ไม่แยแสเธอ แม้กระทั่งตอนที่เดินผ่านเธอก็ไม่ เหลือบมองเธอแม้แต่น้อย ในฐานะที่พวกเขาเป็นผู้ช่วยผู้กำกับ เด็กผู้หญิงจำพวกนี้พวกเขาเห็นมาเยอะแล้ว

ถงเสี่ยวมั่นทำได้เพียงมองผู้ช่วยผู้กำกับเดินจากไปต่อหน้า ต่อตา

โอวจื่อเหย่เดินมาพอดี เมื่อเห็นท่าทางหดหูของถงเสี่ยวมั่นก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

ถงเสี่ยวมั่นส่ายหัว “การออดิชั่นจบลงแล้ว ฉันไม่มีโอกาสแล้ว ไปเถอะ”

โอวจื่อเหย่ขมวดคิ้ว “ที่นี่มีห้องน้ำไหม? ”

ถงเสี่ยวมั่นชี้ไปที่ด้านซ้าย “คุณเดินตรงไปเรื่อย ๆ พอเดินสุด ทางแล้วเลี้ยวซ้ายก็จะเห็นเอง

“โอเค ถ้างั้นคุณรอผมแป๊บหนึ่งนะ อย่าหนีไปไหนล่ะ ! วันนี้ ผมเป็นคนช่วยคุณนะ ถ้าคุณหนีไปล่ะก็ คุณก็ไม่มีความเป็นคน แล้ว! ” เมื่อพูดจบ โอวจื่อเหย์ก็เดินไปตามทางที่ถงเสี่ยวมั่น

ถงเสี่ยวมั่นถอนหายใจ เธอไม่เคยคิดที่จะหนี แม้ว่าจะรู้ว่า ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร แต่ยังไงซะวันนี้เขาก็เป็นคนช่วยเธอ เธอรู้ดีว่าบุญคุณต้องตอบแทน อีกทั้งในมือของเขาก็ยังมีรูป เปลือยของเธอด้วย

เธอหาเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วนั่งลง รอโอวจื่อเหยอย่างเงียบ ๆ

ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้ชายคนนี้ไปเข้าห้องน้ำถึงที่ไหน หรือว่าไป อุจจาระ 20 นาทีผ่านไป เขาก็ยังไม่กลับมา

ในขณะที่ถงเสี่ยวมั่นกำลังสงสัยว่าผู้ชายคนนี้กลับไปแล้วหรือ เปล่า จู่ ๆ เขาก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ

“ฉันนึกว่าคุณตกส้วมไปแล้ว! นานขนาดนี้! ”

“วางใจเถอะ ผมตัวใหญ่แบบนี้ ตกลงไปไม่ได้หรอก! “โอวจ๋อเหย่ตอบ

“ไปเถอะ”

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังเตรียมตัวที่จะเดินจากไป พนักงานคน หนึ่งก็เดินเข้ามา “คุณคือองเสี่ยวมั่นใช่ไหม? ”

ถงเสี่ยวมั่นพยักหน้า

“เรื่องเป็นแบบนี้นะ นักแสดงที่จะมาแสดงเป็นนักแสดง ประกอบหญิงลำดับที่ 3 ผู้กำกับยังหาคนที่เหมาะสมมาแสดงไม่ ได้ ได้ยินมาว่าผู้ช่วยผู้กำกับบอกว่ายังมีคุณอีกคนหนึ่งที่ยังไม่ได้ ออดิชั่น ก็เลยตัดสินใจให้โอกาสคุณสักครั้ง

ถงเสี่ยวมั่น งุนงง เพราะคราวที่แล้วก็พูดเหมือนกันว่าเป็น โอกาสพิเศษที่เพิ่มมา เธอยังคงรู้สึกกลัวไม่หาย

“คงไม่ใช่กับดักอีกนะ?

“กลัวอะไร? เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน! ” มือข้างหนึ่งของโอวอ เหย่วางอยู่บนไหล่ของถึงเสี่ยวมั่น

ถงเสี่ยวมั่นรีบปัดมือของเขาออก “งั้นก็ได้”

พนักงานพาถึงเสี่ยวมั่นกับโอวจื่อเหยขึ้นไปบนตึก เมื่อไปถึง ห้อง ๆ หนึ่ง เขาหยุดฝีเท้าลง “คุณองคุณเข้าไปเถอะ ผู้กำกับต่าง รออยู่”

ถงเสี่ยวมั่นมองไปที่โอวจื่อเหย

“ไม่เป็นไรหรอก! ผมอยู่หน้าประตู ถ้าเรื่องผิดปกติ คุณก็ตะโกนขอความช่วยเหลือได้เลยได้ที ผมจะรีบเข้าไปช่วย

ถงเสียวมั่นพยักหน้า ตรงนี้คือชั้น 3 แสงแดดนอกหน้าต่าง เจิดจ้า คงไม่มีอะไรหรอก อีกทั้งชายคนนี้ก็อยู่ด้านนอกทั้งคน เธอผลักประตูเดินเข้าไป ก็เห็นผู้กำกับที่นั่งอยู่ตรงกลางที่

กำลังหารือกับผู้ช่วยผู้กำกับ 2 คนที่เธอเจอเมื่อสักครู่คือผู้กำกับ

หลินซวง !

พระเจ้า ผู้กำกับหลินซวงมาออดิชั่นฉันด้วยตัวเองเลยเหรอ เนี่ย !

จู่ ๆ ถงเสี่ยวมั่นก็รู้สึกอกสั่นขวัญแขวน

เมื่อผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ ผู้กำกับหลินชวงเห็นถึงเสี่ยวมั่นเดินเข้า มา ก็รีบเดินมาข้างหน้าเธอ ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เธอ “นี่คือ บทละคร ลองอ่านดู ให้เวลาเธอเตรียมตัว 3 นาที ”

ถงเสี่ยวมั่นรับกระดาษแผ่นนั้นมา พลางมือสั่น

เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ ผู้ช่วยผู้กำกับก็ส่ายหน้า แค่ความกล้า ยังไม่มีเลย ดูท่าแล้วคงจะไม่ไหว

ถงเสี่ยวมั่นพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อให้ตัวเองสงบ ลง แล้วเริ่มท่องบทละครที่เขียนอยู่ในกระดาษ

บทละครที่อยู่ในนั้นไม่เยอะมาก และไม่มีการบรรยายสถานที่ ทำได้เพียงคาดเดาสถานการณ์เท่านั้น

เวลา 3 นาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ผู้ช่วยผู้กำกับส่งสัญญาณเตือนผู้กำกับหลินซวงผู้กำกับ หลิน ชวงจึงได้หยุดการหารือกับผู้ช่วยผู้กำกับอีก 2 ท่านลง

“โอเค เริ่มได้ ไม่ต้องตื่นเต้น แสดงออกมาให้เต็มที่” ผู้กำกับ หลินซวงพูดขึ้น

ถงเสี่ยวมั่นพยักหน้าพลางเดินมาอยู่ตรงกลางของผู้กำกับ

เหล่านั้น

ไม่มีชุด ไม่มีดนตรี ไม่มีการบรรยายเหตุการณ์ มีเพียงบทไม่ กี่ประโยคเท่านั้น

สําหรับนักแสดงทุกคนถือว่าเป็นการท้าทายอย่างมาก แต่ก็ ถือว่าเป็นโอกาสดี เพราะทำให้มีพื้นที่ในการแสดงความ สามารถมากขึ้น

ผู้ช่วยผู้กำกับ 2 คนที่เพิ่งพูดจากับองเสี่ยวมั่นอย่างไม่เกรงอก

เกรงใจเมื่อสักครู่เงยหน้าขึ้น

ในขณะที่ทุกคนกำลังรอการแสดงของถึงเสี่ยวมั่นอยู่นั้น จู่ ๆ ถงเสี่ยวมั่นก็ล้มอยู่บนพื้น “ปั๋ง”

ไม่ต้องพูดถึงผู้ช่วยผู้กำกับ 2 คน แม้แต่ผู้กำกับหลินซวงเองก็ ตกใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นแผนการอะไร

หลังจากที่ถงเสี่ยวมั่นล้มลงบนพื้น ร่างกายของเธอเริ่มสั่น จากนั้นก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นมา แขนทั้ง 2 ข้างพยายามประคองร่าง ของตนเอง ร่างกายของเธอสั่นระรัว ราวกับว่าอีกหนึ่งวินาทีข้าง หน้าจะล้มลงไปอีกครั้ง
“ฉันกับเหลียนเวยเติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เป็นคู่รักที่มีใจ ให้กันมาแต่เล็ก เป็นเพื่อนเล่นกันมาด้วยความบริสุทธิ์ใจ เขาดี กับฉันมาก ยอมฉันทุกอย่าง ฉันรักเขา ฉันรักเขามาก อีกทั้งยัง รักเขาเพียงคนเดียว…….

ภายในดวงตาของถงเสี่ยวมั่นมีน้ำตาแฝงอยู่ เพียงแต่ว่า น้ำตาอยู่ในเบ้าตายังไม่ไหลออกมา ดวงตาคู่นี้ทำให้คนซาบซึ้ง ใจเป็นอย่างมาก และทำให้ดวงตานั้นก็ได้ปรากฏความ แข็งแกร่งออกมา

ขณะที่เธอแสดงตามบทนั้น เธอก็กัดริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ

เมื่อพูดจบ เธอหลับตาลงอย่างทรมานใจ แล้วน้ำตาก็ค่อย ๆ ไหลออกมา

ผู้กำกับหลินชวงมองไปที่เด็กสาวคนนี้ ผมของเธอยุ่งเหยิงนิด หน่อย บนตัวเธอมีรอยแผลเล็กน้อย สำหรับบทละครแบบนี้มัน เหมาะกับสภาพแบบนี้เป็นอย่างมาก

แม้ว่าจะเป็นการแสดงเพียง 3 นาที แต่ผู้กำกับทั้ง 3 คนก็ยาก ที่จะดึงสติกลับมา ราวกับว่าอารมณ์และความรู้สึกทั้งหมดถูก ดึงดูดไปจนหมดสิ้นแล้ว

ถงเสี่ยวมั่นเช็ดใบหน้า แล้วลุกขึ้นจากพื้น “ผู้กำกับคะ ฉัน แสดงจบแล้วค่ะ”

ผู้กำกับหลินซวงลูบที่เครา “การแสดงของเธอพิเศษมาก ๆ นัก แสดงบางคนแสดงบทละครตอนนี้ออกมาอย่างมีความสุขที่สุด นักแสดงบางคนร้องไห้จนน่าสลดใจ แต่เธอนั้นแสดงออกมาได้เป็นกลางที่สุด”

ถงเสี่ยวมั่นยิ้ม” ผู้กำกับคะ ฉันไม่อยากปิดบังพวกคุณ ที่ฉัน สามารถแสดงได้เข้าถึงตัวละครแบบนี้ ก็เพราะฉันเคยอ่านนิยาย เรื่องนี้ ตอนที่ฉันเห็นบทละครนี้ มันทำให้ฉันนึกถึงช่วงเวลาที่ เฉียงเวยถูกตี ฉันก็เลยแสดงออกมาแบบที่เห็นคะ

ละครโบราณเรื่องนี้อิงเนื้อเรื่องตามนวนิยาย ถงเสี่ยวมั่นจึงเร่ง อ่านทั้งวันทั้งคืนจนจบ

“นิยายเล่มนั้นมีตัวอักษรกว่า2ล้านตัว เธออ่านทั้งหมด แล้ว? ” ผู้กำกับหลินช่วงแปลกใจ

ถงเสี่ยวมั่นพยักหน้า “ใช่คะ อ่านหมดแล้ว”

“ถ้างั้นเธอลองอธิบายตัวละครตัวนี้ตามความเข้าใจของเธอ

“เฉียงเวยเด็กคนนี้เป็นรักแรกของพระเอกที่ชื่อเหลียนเวย และเป็นคู่รักที่มีใจให้กันมาแต่เด็ก ด้วยฐานะที่ต่ำต้อยทำให้เธอ น้อยเนื้อต่ำใจ ในนวนิยายมักแสดงออกให้เห็นถึงความอ่อนแอ ของเธอ แต่ในความเป็นจริงแล้ว การที่เธอไม่ยื้อแย่งนั้น เพราะ เธอแข็งแกร่งต่างหาก ฉันคิดว่าการที่ผู้แต่งตั้งชื่อเธอว่าเฉียงเวย ก็เพราะว่าต้องการเหน็บแนมเสียมากกว่า