บทที่ 10 พระเจ้าผู้ช่วยโลกของเธอ

จากนั้นก็มีเสียง “อ๊า….. ” ดังขึ้น เธอได้ยินเสียงประตูถูกปิดดัง “ปัง” ขึ้นทางด้านหลัง

ถงเสี่ยวมั่นถูกผลักล้ม ใบหน้ากระแทกเข้ากับพื้นครั้งหนึ่ง

รอจนเธอลุกขึ้นกลับมาที่หน้าประตู ไม่ว่าอย่างไรประตูก็เปิด ไม่ออกเสียแล้ว!!

เธอออกแรงตบไปที่ประตูสองสามครั้ง ตะโกนว่า “ช่วยด้วย” อยู่หลายที ก็ได้ยินเสียงตอบรับกลับมา

ตอนที่เธอเดินมากับเจ้าหน้าที่พนักงานคนนั้น ก็รู้สึกว่าสถานที่

แห่งนี้ลึกลับไปแล้ว แรกเริ่มยังสามารถเห็นผู้คนได้อยู่ แต่ว่าใน

ภายหลัง กระทั่งเงาคนก็ไม่เห็นแล้ว

คาดว่า คงถูกคนเล่นงานเข้าแล้ว

คนที่เล่นงานเธอในครั้งนี้วางแผนมานานแล้ว สถานที่แห่งนี้ ไม่ค่อยมีใครมา ดังนั้น จึงได้พาเธอมาที่นี่

ถงเสี่ยวมั่นหมุนตัวกลับมา มองดูสถานที่แห่งนี้ ที่นี่มืดสนิท มี เพียงแค่ช่องระบายอากาศที่มีแสงสว่างมากหน่อย

เธอเปิดไฟฉายในโทรศัพท์มือถือ ถึงได้พบว่าที่แห่งนี้น่าจะ เป็นห้องประชุมห้องหนึ่ง เพียงแต่ว่าตอนนี้ไม่มีการประชุม ที่นี่จึง ไม่ได้ถูกใช้เป็นธรรมดา และก็ไม่มีใครมาเช่นกัน
เธอเดินดูรอบๆครั้งหนึ่ง ก็พบว่าที่นี่มีประตูทั้งหมดสองบาน บานหนึ่งก็คือประตูด้านหน้าที่เธอเพิ่งจะเข้ามาเมื่อครู่นี้ อีกบาน คือประตูหลัง แต่ว่าประตูหลังก็ถูกปิดตายไปแล้ว

จะทําอย่างไรดีนะ!

ในตอนนี้ถึงเสี่ยวมั่นเพิ่งจะพบว่าโทรศัพท์มือถือของตัวเองนั้น ไม่มีสัญญาณ!

ใช่แล้ว ที่นี่เป็นชั้นใต้ดิน นอกจากติดตั้งอุปกรณ์ขยาย สัญญาณ ไม่เช่นนั้นจะมีสัญญาณได้อย่างไรกัน

“คุณย่ามันเถอะ!” ถงเสียวมันอดไม่ได้ ด่าออกมาประโยค หนึ่ง

รู้แต่แรกแล้วว่าวงการนี้ซับซ้อนอย่างยิ่ง คิดไม่ถึงเลยว่าขา

ข้างหนึ่งของเธอยังไม่ได้ก้าวเข้าไป ก็เริ่มถูกคนวางแผนเล่นงาน

เสียแล้ว!

เบื้องหน้าไม่มีทางออก เธอจึงทำได้เพียงแค่โทรศัพท์ขอความ ช่วยเหลือ แต่ว่า โทรศัพท์มือถือไม่มีสัญญาณ

เธอถือ โทรศัพท์เดินไปรอบๆอย่างระมัดระวัง และหยุดเท้าลง กะทันหัน สถานที่แห่งนี้ สัญญาณนั้นอ่อนแรงไปช่องหนึ่ง

ถงเสี่ยวมั่นเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบช่องลมนั้น ตอนที่เตรียมจะโทรศัพท์ สัญญาณน้อยนิดนั้นก็ไม่มีแล้ว

สัญญาณน้อยนิดนี้ เดี๋ยวมี เดี๋ยวไม่มี
ถึงเสี่ยวมั่นเงยหน้าขึ้นมองช่องลมนี้ ดูท่าเธอคงต้องปีนขึ้นไป ด้านบน ถึงจะเพิ่มแรงสัญญาณให้กับโทรศัพท์มือถือได้มาก หน่อย

เธอลากเก้าอี้ตัวหนึ่งมาแล้วเหยียบเท้าปีนขึ้นไปยังช่องลม เล็กๆช่องนั้น ที่แห่งนี้เล็กแคบเกินไปแล้ว เธอนั่งอยู่ที่นั่น ยังต้อง ก้มศีรษะลงมาก ถ้าหากไม่ใช่ว่าร่างกายยืดหยุ่นได้ไม่เลว ก็ คงยืนไม่อยู่จริงๆ

แต่เมื่อเธอปีนขึ้นมาแล้ว ก็เพิ่งจะคิดได้ว่า ตัวเองจะโทรศัพท์

หาใครกันล่ะ

110 หรือ

จะพูดอย่างไร

พูดว่าตัวเองถูกคนทำร้าย ขังเอาไว้ในห้องประชุมชั้นใต้ดิน หรือ คาดว่าคงถูกคิดว่าเป็นคนบ้า

แต่ในสมุดบัญชีรายชื่อโทรศัพท์ของเธอนั้นหาคนที่จะมาช่วย เหลือตัวเองไม่ได้ แม้ว่าตัวเองจะมีสามี แต่แม้กระทั่งใบหน้าของ สามีก็ยังไม่เคยเห็น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามีเบอร์โทรศัพท์มือถือ ของเธอเลย

ถงเสี่ยวมั่นเปิดบัญชีรายชื่อสมุดโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้น มา คนสองคนที่โทรศัพท์มาในระยะนี้ คนหนึ่งก็คือองเสียวเลย อีกคนก็คือ………..

ผู้ชายคนนั้นในวันนั้น
เมื่อคิดถึงผู้ชายคนนั้น ถงเสียวเลยก็ใจเต้นเร็วขึ้นอย่างอดไม่

จะโทรศัพท์หาเขาไหม

เขาจะมาไหม

นิ้วของเธอแตะอยู่บนเบอร์โทรศัพท์มือถือที่ไม่ได้บันทึกชื่อเอา ไว้ เมื่อมือลื่นกะทันหัน นิ้วก็กดลงบนชื่อนั้น โทรศัพท์ก็ถูกโทร ออกไปแล้ว!

ถงเสี่ยวมั่นไม่มีเวลามาสนใจโทรศัพท์มือถือ เปลี่ยนท่าทาง ทำท่าทางใดท่าทางหนึ่งเป็นเวลานานนั้นเหนื่อยเกินไปแล้ว

และในตอนนี้เองที่โทรศัพท์มือถือถูกรับแล้ว

“ฮัลโหล…..” แม้ว่าจะเคยเจอกันสองครั้ง แต่ถงเสี่ยวมั่นนั้น คุ้นเคยกับเสียงของเขามาก

“ฮัลโหล ฉัน……ฉันถูกขังเอาไว้ คุณมาช่วยฉันได้ไหม”

“อะไรนะ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน สัญญาณฝั่งคุณไม่ค่อยดี คุณ เปลี่ยนสถานที่หน่อย มีเสียงแทรก!”

“นี่เป็นจุดที่มีสัญญาณดีที่สุดที่ฉันอยู่แล้ว” ถึงเสี่ยวมั่นบอก ตำแหน่งที่ตัวเองอยู่ในกับผู้ชายที่อยู่ในสายโทรศัพท์คนนั้น เพิ่ง จะพูดจบ สายโทรศัพท์ก็ตัดไปแล้ว

ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นวางสาย หรือว่าเป็นเพราะสัญญาณ โทรศัพท์มือถือของตัวเองมีปัญหาจึงตัดสายไป
และก็ไม่รู้เช่นกันว่าเขาฟังสถานที่ที่ตัวเองพูดได้ชัดเจนหรือไม่ ยิ่งไม่รู้ว่าเขาจะมาหรือไม่

ถงเสี่ยวมั่นทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เธอลงมาจากตำแหน่งนั้น ยัง คงต้องพึ่งตัวเอง หาทางที่จะสามารถออกไปได้เถอะ

เวลาผ่านไปชั่วโมงหนึ่งได้ วิธีอะไรถึงเสี่ยวมั่นล้วนลองหมด แล้ว กระทั่งวางแผนจะปืนออกไปจากทางช่องลม แต่ว่า เป็นสิ่งที่ เป็นไปไม่ได้

ที่นี่ทั้งอึดอัดและร้อน ผ่านไปนานเข้า แรงกายของถุงเสี่ยวมั่น ก็ถูกผลาญไปพอสมควรแล้ว เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ เหงื่อไคลไหล ท่วม สูดอากาศค่าโต

ถ้าหากว่าไม่มีคนพบว่าเธออยู่ที่นี่ เธอจะอดตายอยู่ที่นี่ เปล่านะ

เพราะว่าตอนนี้เธอรู้สึกหายใจลำบากบ้างแล้ว “ถงเสียว… เสียงหนึ่งลอยมาจากทางประตูนั้น ” ถงเสี่ยวมั่นลุกขึ้น เคลื่อนตัวไปที่ประตูในทันที “ฉันอยู่นี่……. “คือที่นี่ เปิดประตูเถอะ” ที่ประตูมีเสียงของผู้ชายคนนั้นลอย มา

ประตูถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว แสงไฟฉายกระบอกหนึ่งส่อง เข้ามา ถึงเสี่ยวมั่นหลับตาหันหน้าหนีไปอีกทางหนึ่งทันที

อยู่ภายในความมืดมาเนิ่นนาน เธอยังปรับสายตาให้เข้ากับแสงจ้าแบบนี้ไม่ได้

“ไม่มีอะไรแล้ว” โอวจื้อเหย่โบกมือให้กับเจ้าหน้าที่พนักงานที่

เปิดประตู พนักงานจึงจากไปในทันที เขาหันหน้ามามอง ถึงเสี่ยวมั่น “เฮ้ ออกมาได้แล้ว! ยังอยู่ข้าง ในนั้นไม่พอหรือไง!

ถงเสี่ยวมั่นก้าวเท้าเดินออกมา เพิ่งจะออกมา ขาก็อ่อนแรง เสียจนจะทรุดลงพื้น โชคดีที่โอวจื้อเหยตาไวมือเร็วประคองเธอ ขึ้นมา

“เป็นอะไร แสร้งทำเป็นบาดเจ็บหรือไง”

“เวียนหัว” ถงเสี่ยวมั่นหลับตา เสียงอ่อนแรงเล็กน้อย

โอวจื่อเหย่กอดถงเสี่ยวมั่นไว้ในอ้อมแขน “ที่นี่อุดอู้เกินไปแล้ว ออกไปหาที่นั่งกันสักหน่อย

ถงเสี่ยวมั่นหอบหายใจสองสามครั้ง ก็ดิ้นรนออกจากอ้อมแขน ของโอวจื่อเหย่ เหลือบตาขึ้นมองเขา “ได้”

โอวจื่อเหย่พาลงเสี่ยวมั่นเลี้ยวไปเลี้ยวมาก็มาถึงชั้นหนึ่งด้าน บน หาสถานที่ที่มีเก้าอี้นั่งพักสักครู่หนึ่ง

จู่ๆ ถงเสี่ยวมั่นก็ตบลงที่ต้นขาตัวเองอย่างแรง “งานงอก แล้ว!”

“คุณตื่นเต้นอะไรกัน” โอวจื่อเหยขมวดคิ้ว

“วันนี้ฉันมาคัดเลือกตัวนักแสดง ตอนนี้ฉันยังต้องไปคัดเลือกตัวด้วย!” ถงเสี่ยวมั่นลุกขึ้นทันที วิ่งไปทางห้องคัดเลือกตัวนัก แสดงก่อนหน้านี้อย่างรีบร้อน

รอจนถึงตอนที่ถึงห้องนั้น ห้องรับรองก็ไม่มีใครแล้ว มีแค่ พนักงานที่กำลังทำความสะอาด

“ขอถามหน่อยค่ะ การคัดเลือกตัวนักแสดงประกอบหญิงใน

วันนี้จบลงหรือยังคะ”

“จบแล้ว ทำไมคุณถึงเพิ่งมากัน” เจ้าหน้าที่พนักงานถามอย่าง ไม่ใส่ใจประโยคหนึ่ง สมัยนี้มีแต่คนแย่งชิงกันอยากจะเป็นดารา คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังมีคนมาสาย

ถงเสี่ยวมั่นวิ่งไปยังห้องที่อยู่ข้างๆห้องนั้นทันที ห้องด้านข้าง ต่างหากที่เป็นห้องที่ใช้คัดเลือกตัวนักแสดงจริงๆ

ในมือผู้ช่วยผู้กำกับสองคนล้วนมีเอกสารเป็นปีก จัดการไป

พูดคุยไปพลาง

“ผู้กำกับคะ ฉันยังไม่ได้คัดเลือกตัวนักแสดงเลยค่ะ!”

ผู้ช่วยผู้กำกับเงยหน้าขึ้นมามองเธอ หนึ่งในนั้นแสดงออก อย่างชัดเจนว่ารำคาญเล็กน้อย “เด็กน้อย ในสายอาชีพนี้ สิ่ง สำคัญที่สุดคือ เข้าใจกฎระเบียบ กระทั่งกฎระเบียบเรื่องเวลาที่ เป็นสิ่งพื้นฐาน เธอก็ยังไม่เข้าใจ จะเข้าสู่วงการได้อย่างไร ครั้ง หน้าแล้วกัน”

“ใช่แล้ว ครั้งนี้จบไปครึ่งชั่วโมงแล้ว” ผู้กำกับอีกคนหนึ่งเอ่ยสําทับ