ตอนที่ 16 ไม่อาจมีอนาคต

เธอค่อยๆดึงขากางเกงออกอย่างระมัดระวัง เลือดแข็งแห้งกรัง บริเวณขาบวมแดงมาก ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเธอถึงได้เจ็บขนาด นั้น ก็ในตอนที่ถูกชนมันไม่ชัดนะ

“เพ็ญนิติ ทำไมคุณบาดเจ็บมาล่ะ ผมช่วยส่งคุณไปโรง พยาบาลดีกว่านะ”แค่ช่วงเวลาเพียงสั้นๆ ก็ได้มีเงาศีรษะทอดลง มา เสียงของจำรูญที่ดังขึ้นยังคงอ่อนโยนเหมือนแต่ก่อน แต่ทว่า ภายในใจของเธอกลับเจ็บปวดขึ้นมา เทียบกันแล้วยังมากกว่า แผลบนขาของเธอเสียอีก

มือเรียวขาวของเขายื่นมาเบื้องหน้าเธอ แต่ก่อนเธอชื่นชอบ ท่าทางของเขาในเวลาที่เล่นกีต้าร์อย่างมาก เป็นหนุ่มหล่อแสน สมาร์ท แต่ทว่าตอนที่เห็นมือเขาในเวลานี้ เธอกลับไม่มีความ รู้สึกใจเต้นเหมือนอย่างในอดีต

เธอเสมองไปทางอื่นและเป็นสายตาของเขา ผืนลุกยืนขึ้นมา หลังจากนั้นก็กระโดดเขยกขาเดินมุ่งไปยังหอพัก

“เพ็ญนี้ ผมขอโทษ” ทันใดนั้น เสียงของชายหนุ่มก็เอ่ยดัง ขึ้นอย่างกระทันหัน ทำให้ร่างเธอถึงกับอ่อนยวบ ภาพเช่นนั้น เพียงคำว่า “ขอโทษ”ก็สามารถอธิบายได้ทุกอย่างงั้นหรือ?

เธอส่ายศีรษะโดยที่ไม่ได้พูดอะไรและกระโดดเขยกขาไปยัง ข้างหน้าต่อไปเรื่อยๆ
“เพ็ญนีติ์” เงินนั่นญาณินท์จงใจให้คุณน้า ผมเพิ่งมารู้ในตอน หลัง คุณไม่ต้องคืนหรอกนะเพ็ญนิติ

เขารู้ เขาเดาใจเธอได้ เขาที่รู้จักเธอดีขนาดนี้ แต่ยังกลับ ทําร้ายจิตใจของเธอได้เพียงนั้น เธอกัดฟันกรามกรอด กล่าว ด้วยเสียงอันเบา “ฉันจะคืนเงินคุณ” จะคืนให้เขาทั้งหมดไม่ขาด แม้แต่เหรียญเดียว แต่ทว่าเงินก้อนนั้นจำนวนมันไม่ใช่น้อย เธอ สอนพิเศษเดือนๆหนึ่งได้แค่พันกว่าบาทเท่านั้น

ค่อนข้างหนักใจอยู่บ้าง แต่เธอจำเป็นจะต้องนำเงินทั้งหมด คืนให้กับญาณินท์

“เพ็ญนต์ ไม่ใช่ว่าผมชอบเขา แต่ว่า ผมอยากจะอยู่ที่ มหาวิทยาลัยนี้” เขายังคงพูดต่อ

เธอไม่ได้โต้ตอบกลับ ระหว่างเธอกับจำรูญนอกจากเรื่องเงิน

ห้าหมื่นแล้วก็ไม่มีอะไรอื่นที่ต้องเกี่ยวข้องกันอีก

เมื่อเธอเดินโขยกเขยกเข้าไปในหอพัก ฝ้ายก็รีบเข้ามาทัก “เพ็ญนต์ เธอเป็นอะไร? เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอ?”

“อ้อ ไม่ทันระวังก็เลยล้มน่ะ ฝ้าย ครั้งก่อนที่ลูกพี่ลูกน้องเธอ แนะนำงานที่คลับ ตอนนี้ยังขาดคนอยู่มั้ย? เธอช่วยถามให้ฉัน หน่อยสิ”

“ได้สิ เพ็ญนต์ เงินห้าหมื่นนั่นมันเรื่องจริงใช่ไหม?” ฝ้ายรีบ โยงไปถึงสาเหตุที่เธอต้องการหาเงิน

เธอไม่ได้ตอบ นั่นคือรอยแผลในใจของเธอ เหมือนกับเอาเกลือมาโรยทุกครั้งที่มีใครถาม ทำให้เธอเจ็บปวดเหมือนมีแผล ที่ยังสดอยู่ตลอดเวลา “ฝ้าย พรุ่งนี้ช่วยลาเรื่องเรียนให้ฉันหน่อย นะ บอกไปว่าฉันได้รับบาดเจ็บที่ขา

“เพ็ญนิติ์ พรุ่งนี้เธอจะไปไหน?”

“ไปโรงพยาบาล” เธอยิ้ม ครั้งนี้เธอจะไปโรงพยาบาลจริงๆ แล้ว เธอต้องการขายเลือด เธอมักจะเลือดกำเดาไหลอยู่บ่อย ครั้ง ถ้ามันไหล โดยเปล่าประโยชน์เช่นนี้ไม่รู้ขายมันดีกว่าหรือไง อย่างน้อยก็ยังแลกเป็นเงินมาคืนหนี้สินได้

“อย่างนั้นก็ดี ในที่สุดเธอก็รู้จักที่จะถนอมตัวเองบ้างแล้ว พรุ่ง นี้ฉันจะช่วยทำเรื่องลาให้เธอ จำไว้ว่าต้องดูแลขาตัวเธอเองให้ ดีๆ”

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปสอนพิเศษ ในตอนที่ออกจากหอพัก เธอเห็นจำรูญที่กำลังนั่งริมข้างทางที่ต้นไม้เรียงรายตรงตำแหน่ง ที่เธอเคยนั่ง ข้างกายของเขาไร้เงาของญาณินท์ เธอฟังเขาร้อง เพลงเก่านั้นขึ้นมา เป็นเพลงโปรดของเขาที่เคยร้องให้เธอฟัง

น่าแปลกที่ผมตกหลุมรักคุณในทันที ตกหลุมรักคุณอย่างลึก

ปราศจากสาเหตุ ปราศจากเหตุ

น่าแปลกที่ผมตกหลุมรักคุณในทันที ตกหลุมรักคุณอย่างถล่

ตั้งแต่ที่ผมเจอคุณวันนั้น
คุณรู้ไหมว่าผมรอคุณอยู่ ถ้าหากคุณแค ผมจริงๆ

คุณจะปล่อยให้ค่ำคืนที่ไม่สิ้นสุดอยู่กับผมได้อย่างไร คุณรู้ไหมว่าผมรอคุณอยู่

ใครกำลังรอใครอยู่?

ใครรักใครจริง?

เมฆหมอกที่ผ่านตา เธอและเขาไม่อาจมีอนาคตร่วมกันอีก เธอหันร่างเลี่ยงทางเดินที่ต้นไม้เรียงราย ไม่ต้องการที่จะฟัง เพลงที่ระคายหูเธออีกต่อไป