ตอนที่ 9 ให้คุณหนึ่งแสนบาท

กลิ่นน้ำหอมจางๆลอยอยู่ในจมูกเธอ ทำให้หัวใจเธอถึงกับสั่น ไหว เหตุการณ์เมื่อคืนวานที่พร่ามัวปรากฏขึ้นในหัวเธออีกครั้ง เมื่อคิดถึงรอยเลือดบนเตียงนั่น เพ็ญนิติก็อดรนทนไม่ไหว ทำให้ เธอดูหมิ่นเขาอย่างมาก เป็นผู้ชายทำแล้วไม่กล้ายอมรับความ ผิด ไอ้ผู้ชายขี้ขลาด เธอจึงตะโกนเสียงดังตอบกลับไปอย่างไม่ คิด “คุณปุริม ฉันเกลียดคุณ ทำแล้วยังไม่กล้ายอมรับผิด ที่แท้ก็ เป็นแค่คนขี้ขลาด” กล่าวจบ เธอก็เดินออกไปเหมือนคนโดน หมากัด

แค่เธอเพิ่งจะเริ่มก้าวเท้า ร่างของเธอก็ถูกตามติด หลังจากนั้น ร่างของเธอก็ถูกดึงหันกลับมาด้วยกำลัง เสียงต่ำของชายหนุ่ม กล่าว “เพ็ญนต์ คุณพูดอะไร ไหนลองพูดอีกครั้ง ?”

เธอเงยศีรษะขึ้นอย่างไม่เกรงกลัวเขา ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้ หญิงจนๆที่ไม่มีเงิน แต่เธอก็ยังมีศักดิ์ศรีในตัวเธอเอง “คุณปุริม ฉัน รัง เกลียด คุณ

“ไม่ใช่ประโยคนี้ เป็นระโยคถัดจากนั้น” สายตาของเขานั้น เย็นเยียบราวกับจะฆ่าคน

“ทำแล้วไม่กล้ายอมรับ ที่แท้ก็แค่คนขี้ขลาด” เธอเหยียด หยาม ในสายตาหยิ่งเย็นชานั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“ผมทำอะไรไปถึงไม่กล้ายอมรับผิด?”
“คุณได้ครั้งแรกของฉันไป” เธอมองท่าทางที่หยิ่งยะโสของ เขาที่ไม่ยอมรับผิด เพ็ญนิตี้โกรธจนระเบิดออกมา

“งั้นหรือ? คุณมีหลักฐานอะไรล่ะ?” รอยยิ้มปรากฏขึ้นอย่าง ช้าๆ ในดวงตาของชายหนุ่ม “คุณเพ็ญนต์ นึกไม่ถึงว่าวิธีการ ของคุณนั้นมากมายจริงๆ มันเกินความคาดหมายของผมเลยที เดียว”

มือของเพ็ญนิติเงื่อขึ้น และโบกเข้าที่ปริมอย่างไม่คิดโดย ไม่ทันตั้งตัว ถึงเธอจะลงมืออย่างรวดเร็ว แต่ปริมนั้นเร็วยิ่งกว่า “สาวน้อย วิธีการของคุณนั้นล้าสมัยจริงๆ” ปุริมควักวิทยุสื่อสาร ออกจากกระเป๋ากางเกง “เรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยมา ชั้นบนสุด”

แขนของเธอถูกเขาจับไว้ พละกำลังของเขานั้นเยอะมาก แรง จับของเขานั้นทำให้เธอเจ็บจนน้ำตารื้นเอ่อ เธอนั้นหาเรื่องผิดคน จริงๆ เมื่อวานเป็นวันที่โคตรซวยของเธอเลย ไม่เพียงแต่แฟน หนุ่มจะนอกลู่นอกทาง ยังทำให้เธอต้องมาพบกับเจ้าปีศาจนี่อีก

“อย่าคิดจะใช้น้ำตามาบีบให้ผมปล่อยคุณ คุณเพ็ญนี้ ผม จะฟ้องร้องที่คุณใส่ร้ายผม

เธอกัดฟันกรอด ทนฝืนกลืนน้ำตาลงไป เธอจะไม่ร้องไห้ ได้ ฉันจะกลับไปที่โรงแรมเดี๋ยวนี้ คุณอย่าไปทำลายหลักฐานก็แล้ว กัน รอยเลือดบนเตียงนั่นล่ะคือหลักฐานแน่นหนา”

“เลือด?” มือของเธอที่ถูกยึดไว้นั้นคลายลงเล็กน้อย สายตา ของเขานั้นสำรวจและมองดูเธออย่างครุ่นคิด จากนั้น เขาก็ยิ้มออกมา “ที่แท้ก็แบบนี้เอง คุณตามผมมาที่ห้องทำงาน” มือที่เพิ่ง จะปล่อยคลายนั้นจับยึดเธอไว้อีกครั้ง เขาลากเธอเข้าไปที่ห้อง ทํางานของเขาด้วย ในตอนที่ผ่านห้องเลขาที่อยู่ด้านนอก เธอ เห็นสายตาของเลขาฯสาวมองมายังเธอด้วยความประหลาดใจ บางที เธออาจจะเป็นผู้หญิงคนแรกที่โดนปุริมฉุดลากเข้าห้อง ทํางานเขาก็เป็นได้

“ปัง” ประตูที่อยู่ด้านหลังเธอนั้นปิดลง

ปุริมนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของเขาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร หลัง จากนั้นก็หยิบเช็คใบหนึ่งออกมาจากลิ้นชัก ปลายปากกาตวัด เขียนเลขลงไปหกตัว เลข 1 หนึ่งตัว กับเลข 0 อีกห้าตัว แล้วยื่น ส่งให้เพ็ญนี้ติที่ยังไม่ดูไม่ค่อยเข้าใจในสถานการณ์ตรงหน้าสัก เท่าไหร่

หนึ่งแสนบาท เธอมองมันโดยที่ไม่รู้ตัว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด นี่คงเป็นค่าธรรมเนียมหรือค่าปิดปากเธอใช่หรือไม่?

เธองงไปหมดแล้ว

เห็นเธอไม่มีปฏิกิริยา เขาจึงจับมือของเธอขึ้นมา ใช้กำลังตัด เช็คใบนั้นไว้ในมือของเธอ หลังจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์สาย ภายในขึ้นมา “คุณทนายชานนครับ มาที่ห้องทำงานผมที่

เมื่อได้ยินคำว่าทนาย เพ็ญนี้จึงได้เข้าใจ เขาใช้เงินนี้เพื่อ จัดการทั้งหมดในสิ่งที่เขาเรียกว่า “รับผิดชอบ”