ตอนที่ 14 ขาเลือดไหลแล้ว

“ไม่ต้อง”เธอเดินก้าวนำร่างยนต์ เธอไม่ได้อยากที่จะพบปะกับ คนในบ้านมณีกร ถ้าหากไม่ใช่เพราะปัทมา เธอจะไม่มาเด็ดขาด

“เพ็ญนีติ์…” เสียงที่เรียกเธอเบาๆ ความหมายของชายหนุ่มที่

อยู่ด้านหลังเธอต้องการสื่อนั้นคงเป็นความเสียใจ

“ลาก่อน” ขาที่ก้าววิ่งอย่างรวดเร็ว เธอหวาดกลัวผู้ชาย หน้าตาดีที่หล่อเหลาเอามากๆมาเรียกเธอและมองมายังที่เธอ ดวงตาที่ลึกซึ้งคู่นั้นลุ่มลึกราวกับน้ำ แต่เธอมักจะรู้สึกอยู่เสมอว่า มันปลอม ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเรื่องจริงแม้แต่นิดเดียว ในครั้งแรกที่ เธอเห็นสายตาของภยนต์มองมายังที่ตัวเธอ ราวกับว่าเธอนั้น เข้าไปตกอยู่ในความฝัน

แต่เธอไม่ชอบผู้ชายที่สง่างามและหล่อเหลาขนาดนั้น คุณครูที่ สถานเลี้ยงเด็กกําพร้าเคยบอกว่าในอดีตพ่อของเธอก็เป็นเช่น นั้น ที่กิริยา มารยาทสุภาพเรียบร้อย เป็นแบบที่ทำให้ผู้หญิงนั้น ตกหลุมรัก

เธอไม่ชอบ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าสายตาที่น่าดึงดูดคู่นั้นของ พ่อเธอนั้นหมกมุ่นกับผู้หญิง แม่ของเธอก็คงจะไม่กระโดดตึกฆ่า ตัวตาย เธอก็คงจะไม่ต้องถูกส่งตัวไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เพราะการตายของพ่อที่มาเสียใจในภายหลังในตอนที่สายเกิน

ไป

ชั่วชีวิตนี้ เธอจะไม่มีวันรักผู้ชายที่เป็นเหมือนกับพ่อ
เพ็ญนิติวิ่งอย่างรวดเร็ว เหมือนกับว่าผู้ชายที่อยู่ด้านหลังนั้น เป็นงูพิษร้าย

“ครืดดดดด….

เสียงแตรและเสียงเบรกดังขึ้นกระทันหันที่ข้างหูเธอ แรงสั่น กระแทกที่รุนแรงทำให้เพ็ญนีทรงตัวไม่อยู่ หกล้มคะเมนลงไป เกิดอาการเจ็บปวดที่ขาที่ทำให้เธอถึงกับเบ้หน้า

เงาร่างสายหนึ่งมายืนอยู่เบื้องหน้าเธออย่างรวดเร็ว เสียงของ ชายหนุ่มที่คุ้นเคยทว่ากลับเย็นชาในวันนั้น “เพ็ญนิติ นี่คุณยัง ไม่ยอมแพ้?”

พระเจ้า ศัตรูนั้นยากจะหลีกเลี่ยง ปุริมนั่นเอง

ไม่แปลกใจที่เขาจะพูดจาเสียดแทงหูเช่นนี้ เขาคงคิดว่าเธอ ล่อลวงเขาอย่างนั้นมั้ง?

มือยันพื้นโดยไม่สนเขานั้นยังปวดอยู่ และเพ็ญนิติก็ฝืนกาย ลุกขึ้น

“เพ็ญนี้ ทำไมคุณไม่ระวังเลย?”ภยนต์ที่ตามเธอมา ยื่นมือ เข้าไปประคองเธอ “เดี๋ยวผมส่งคุณไปที่โรงพยาบาล” นี่เป็น โอกาสดีงามที่ได้เข้าใกล้ชิดเพ็ญนี้ เขาไม่สนใจชายหนุ่มที่ชน เพ็ญนีตี้เลย

“ขอบคุณค่ะ พวกเราไปกันเถอะ” เธอตอบโดยไม่ชายตามอง ปุริม อีกทั้งยังยินยอมให้ถยนต์เข้ามาประคองเธอพาเดินจากไป ขณะที่เดินก้กวาดตามองว่ามีแท็กซี่ได้ผ่านมาบ้างหรือยัง
ขานั้นบาดเจ็บจริงๆ แต่ทว่าเธอกับภยนต์ไม่มีใครสังเกตเห็น หยดเลือดที่ค่อยๆร่วงหล่นบนพื้น ปุริมเห็นสีเลือดสดใหม่หยด ไหลเป็นทาง กลับรู้สึกระคายตา ส่วนเพ็ญนิตินั้นก็ไม่ได้สนใจ มองเขาสักนิด

หรือว่าคำพูดที่เขาเพิ่งจะพูดไปนั้นมันแรงเกินไป?

ทันใดนั้นก็คิดถึงท่าทีของเธอที่หันหลังเดินออกไปจากห้อง ทํางานของเขา ตอนนี้เธอเหมือนกับกวางน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ และดูแตกต่างจากผู้หญิงที่คอยคิดหาวิธีเข้าหาเขาในอดีต

บางทีอาจจะเป็นเขาที่เข้าใจเธอผิดไปจริงๆ

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ปุริมมองดูเพ็ญนิติในขณะที่ขึ้น แท็กซี่ไปกับชายหนุ่มที่ประคองเธอ “อะไร วินัย?” เลขาฯของ เขา ต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นถึงได้โทรด่วนเข้ามา

“เรียนท่านประธาน หนังสือวินิจฉัยจากสหรัฐฯที่คุณต้องการ ได้มาถึงแล้วครับ”

“ผลเป็นยังไงบ้าง?

“ไม่ดีเลยครับ ไม่มีเวลามากเท่าไหร่นัก

ใจของเขาหดลง “ฉันรู้แล้ว” กล่าวจบก็วางสายทันที

ยังมีการประชุมอีก ต้องรีบจัดการให้เสร็จเข้าถึงจะว่าง สำหรับเรื่องของคุณปู่ เขาคิดไว้นานแล้ว

ปุริมสะบัดศีรษะ พร้อมกลับขึ้นรถไปอีกครั้ง ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นมีชายหนุ่มดูแลแล้ว ก็ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องไปห่วง คืนนั้น เขา คงบ้าไปแล้วแน่ๆถึงได้ไปจูบเธอ

เหมือนจริงๆ ทั้งริมฝีปากนั้น ทั้งดวงตาคู่นั้นดูคล้ายกันมาก แต่น่าเสียดาย เธอไม่ใช่พนนี

รถขับมุ่งไปที่ศูนย์จัดแสดงสินค้าราวกับติดปีก วันนี้เขาเป็นตัว

ละครหลักของงานที่นั่น จึงไม่สามารถที่จะล่าช้าได้