ตอนที่ 13 ไม่อาจหลีกเลี่ยงความขัดแย้ง

“ปัทมา ขอบใจเธอสําหรับเงินห้าหมื่นนั่น ถ้าหากไม่ใช่เพราะเงิน ห้าหมื่นก้อนนี้ ผมกลัวจริงๆว่าเดือนนี้ว่าเดือนนี้จะประคองไปไม่ รอด” ภายในห้องมีเสียงแหบของผู้ชายที่ชื่อ ชนรพ ดังขึ้น แต่ เป็นการทำให้เพ็ญนี้ที่ได้ยินเรื่องเสียดหู ที่แท้แม่เธอต้องการเงิน ห้าหมื่นนั่นมาให้ชนรพ

เธอโกรธจนลมออกหู “แม่ แม่ออกมาหน่อย” เธอรู้สึกไม่ดีที่จะ เข้าไป แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่กล้าตะโกนออกมา

เกิดเสียงชุลมุน…ดังขึ้นภายในห้องอยู่ชั่วครู่และคนในห้องก็ รีบตามออกมาทันที ในตอนที่ปัทมาเปิดประตูมายังมีเสื้อผ้าบาง ชิ้นที่ไม่เรียบร้อยด้วยซ้ำ เพ็ญนีลูก มาได้ยังไงกัน?”เหมือนกับ ว่าเธอคิดไม่ถึง สีหน้าของปัทมาไม่ค่อยดีนัก คาดว่าน่าจะกลัว เพ็ญนี้พูดถึงเรื่องเงินห้าหมื่นนั่น

“คืนมาให้หนู” เธอยื่นมือออกไป มองปัทมาด้วยสายตาอัน เย็นเยียบ เธออยากจะถลาเข้าไปตบสักที แต่นี่คือแม่ของเธอ จริงๆเหรอ ทำไมเธอถึงแม่มีอย่างนี้ได้

ปัทมารีบร้อนออกมานอกห้อง หลังจากนั้นก็รีบปิดประตู เกิด ความกลัวว่าเพ็ญนีติเห็นชนรพที่อยู่ในห้อง ปัทมาจูงมือของเพ็ญ นีไปยังที่โครงเถาองุ่น ซึ่งทางนั้นต้องเดินผ่านผลดา ปัทมาก็ไม่ ได้สนใจที่จะทักทาย แล้วจึงกดไหล่เพ็ญนต์ให้นั่งบนเก้าอี้ไม้ที่อยู่ ใต้โครงเถาองุ่นและได้กล่าวขึ้นมาอย่างร้อนตัว “เพ็ญนิตี้ แม่ก็ไม่มีปัญญา แม่ไม่สามารถทนมองดูบริษัทลุงชน พมีปัญหาได้ หรอกนะลูก รอแม่มีเงินแล้วแม่จะรีบคืนให้นะ”

“ไม่ใช่คืนหนู ต้องคืนจำรูญ แม่ แม่ไปหลอกฉกฉวยเงินจาก คนอื่นอย่างนี้ได้ยังไงกัน” ด้วยความโกรธ เพ็ญนลุกขึ้นตะโกน เสียงดัง ใบหน้าโกรธจนแดง

“เพ็ญนต์ เบาเสียงหน่อยสิ”

“ทำไมต้องเบาเสียง? นี่แม่มาทำงานหรือมาเกาะติดไอ้หน้า ขาวนั้น ไอ้ไก่อ่อนนั่น? คืนเงินมา”

“อืออ…” ปัทมาน้ำตาไหลร่วงในทันที “เพ็ญนต์ แม่แค่ ใจอ่อน แม่ทนดูต่อไปไม่ได้ ก็เหมือนที่แม่ทนดูไม่ได้ที่เห็นลูกถูก รังแกในสถานเลี้ยงเลี้ยงเด็กกำพร้า

จบกัน เมื่อปัทมาใช้ประโยคเด็ดเช่นนี้ เพ็ญนี้ก็รู้แล้วว่าตัว เองนั้นจบสิ้นแล้ว สิ่งที่เธอแน่ใจก็คือปัทมาจ่ายเงินสองหมื่นเพื่อ รับเด็กจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเลี้ยงดู เพียงแค่พูดประโยค นี้ขึ้นมาก็นึกถึงเรื่องที่ตนเองนั้นได้เป็นหนี้ปัทมาแล้วสองหมื่น ถึง แม้ว่าเธอจะไม่เคยรู้ว่าได้ให้เงินปัทมาไปแล้วมากน้อยเท่าไหร่ ทว่าตอนนี้ระหว่างเธอกับปัทมาก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ ให้ชัดเจน

“แม่..” ใจเธออ่อนลง ปัทมารู้เสมอว่าอะไรคือจุดอ่อนของเธอ “เพ็ญนต์ แต่ครั้งนี้ รอแม่มีเงินจะรีบเอามาคืนลูกทันที

แล้วเธอจะสามารถพูดอะไรได้ เธอถอนหายใจขณะส่ายศรีษะ ตอนที่ออกมาจากบ้านตระกูลมุณีกร ภายในใจของเธอนั้นเป็นรสชาติที่ไม่สามารถบรรยายอกมาได้ ทั้งๆที่เสียใจกับปัทมา แต่ ว่าเรื่องเงินห้าหมื่นนั่นล่ะ? เธอไม่สามารถที่จะถูกญาณิณ ด่าลับ หลังว่าหน้าไม่อายได้ตลอดเวลาหรอกนะ

เธอเดินไปเตะก้อนหินไป “เพ็ญนี้ใช่ไหม?”จู่ๆตรงหน้าเธอก็ มีเงาร่างหนึ่งเพิ่มขึ้นมา และยืนบังแดดให้กับเธอ ภยนต์ยืนอยู่ ตรงหน้าเธออย่างเงียบๆ

“หลีกไป” เธอไม่ชอบยนต์ เห็นได้ชัดว่าเขามักจะเป็นฝ่าย โทรหาเธอ แต่ผลดามักจะพูดให้กลายว่าเธอคิดจะปีนขึ้นเรือน บ้านมณีกร ตระกูลมุณีกรมีอะไรดี ตอนนี้ยังไม่ตกต่ำอีกเหรอ ขนาดไม่ตกต่ยังต้องนำเงินห้าหมื่นของแม่เธอมาต่อชีวิต ตอนนี้ เงินห้าหมื่นสําหรับพวกเขาก็ดีถมถืดแล้ว ถ้าเป็นแต่ก่อนต่อให้ เป็นห้าล้านพวกเขายังไม่ชายตามองเลย

แต่โชคนั้นไม่เข้าข้างบ้านมณีกร ความรู้สึกคงจากหน้ามือ กลายเป็นหลังมือ

“เพ็ญนต์ เงินห้าหมื่นนั่นฉันจะคืนเธอแทนพ่อเอง ขอเวลาให้ ฉันหน่อยสัก2-3วันก็น่าจะได้ ตกลงไหม?”