ตอนที่ 12 ค่ำคืนอันวุ่นวาย

“เพ็ญนิติ นี่เธอพูดเองนะ ถึงตอนนั้นก็อย่าบอกกับจำรูญแล้วกัน ว่าฉันเป็นคนกดดันเธอ”

“ไม่หรอก” เธอหันหลังกลับและได้แต่เดินจากไปด้วยความ

สับสน

เดิมที่เธอต้องการมาหาจำรูญเพื่อสะสางบัญชี แต่ทว่าตอนนี้ มันไร้สาระสิ้นดี เฮงซวย! เพ็ญนี้รู้สึกว่าชีวิตเธอในตอนนี้นั้น หมดความโชคดีไปแล้ว

เธอกลับมาถึงหอเหมือนร่างไร้วิญญาณ และล้มตัวนอนลงไป บนเตียงทันที เธอไม่อยากไปเรียน หลังจากดึงผ้าห่มขึ้นคลุมขึ้น มาถึงศีรษะ ก็ได้เรียกรูมเมท “ฝ้าย ตอนคาบบ่ายช่วยลาให้ฉัน หน่อยสิ”

“เพ็ญนต์ เธอเป็นอะไรไป? เธอไม่ได้เป็นอย่างที่คนพวกนั้น พูดจริงๆ ใช่ไหม?”

เธอไม่รู้ไม่รู้เลยสักอย่าง ตอนนี้เธอรู้สึกปวดศีรษะ อ่าว่า เธอ ยังไม่ได้โทรศัพท์หาปัทมาเพื่อยืนยันให้แน่ใจเลย ถึงแม้ว่าเธอ จะได้ยืนยันให้แน่ใจก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะเธอเข้าใจนิสัย ปัทมาดี บางทีเรื่องเงินห้าหมื่นนั่นอาจจะเป็นจริง

“เพ็ญนี้ เธอไม่พูดอะไรบ้างล่ะ? หรือว่าเธอเหยียบเรือสอง แคมจริงๆ? ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันไม่เคยได้ยินเธอพูดถึงเรื่องของคุณชายปุริมเลยสักครั้ง”

“หยุดพูดเถอะ ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาพูด” เธอตะโกนลั่น อกแทบจะระเบิด เธอเลิกผ้าห่มออกและโทรศัพท์หาปัทมาทันที รอสายอยู่นานก็ไม่มีคนรับโทรศัพท์ เพ็ญนต์จึงรู้สึกโมโห “ฝ้าย อย่าลืมช่วยฉันลาด้วยนะ” เธอทนนอนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอต้อง ไปหาปัทมา การที่ตัวไม่รับโทรศัพท์ก็แสดงว่าเธอทำตัวสันหลัง หวะอยู่เธอกลัวคนอื่นจะรู้ว่าทำผิด

“เพ็ญนี้ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม” ฝ้ายนับว่าเป็นเพื่อนของเธอ เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะกังวลใจ

“ไม่เป็นไร ฉันจะไปหาแม่ ส่วนเรื่องเงินห้าหมื่นนั่นฉันไม่รู้อะไร เลย” เธอหมดอารมณ์ บนโลกนี้คาดว่าคงไม่มีใครโชคร้ายไป มากกว่าเธออีกแล้ว

“เมื่อวานแม่เธอมาหาเธอแต่ว่าเธอไม่อยู่ โทรศัพท์หาเธอก็ไม่

รับ สักพักแม่เธอก็กลับไป ใครจะรู้ว่าที่แท้ไปหาจำรูญ”

เพ็ญนีติ์เริ่มบ่นพึมพัม เมื่อคืนเธอปิดโทรศัพท์ เธอไม่อยากที่ จะได้ยินเสียงของจำรูญ ทว่าเรื่องราวเมื่อคืนนั้นชุลมุนไปหมด ราวกับเป็นหายนะอย่างหนึ่งในชีวิตของเธอ

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอกลับไปบ้านตระกูลมุณีกร แต่ทุกครั้งที่ กลับ เธอจะมีความรู้สึกไม่สบายใจบางอย่าง ที่เธอสมัครเข้ามหา วิทยาลัยดรัล ก็เพราะนี่เป็นความต้องการของแม่ แม่เธอทำงาน เป็นแม่บ้านตระกูลมุณีกรมาแล้วสี่ปี ที่จริงแล้วเธอนั้นรู้ดีกว่าใคร ว่าแม่ทำอะไร แต่เธอไม่ได้มีกำลังมากพอที่จะขัดขวางแม่ได้
ไง เพ็ญนต์ กลับมาแล้วเหรอ” ยามนั้นยังเป็นคนเก่าแก่ของ ที่นี่ เพียงแค่มองก็รู้ทันทีว่าเป็นเธอ

“แม่ฉันอยู่ไหมคะ?”

“ก็อยู่นะ” ประตูเล็กถูกเปิดออก เพ็ญนี้จึงสาวเท้าเข้าไป

เธอเดินตรงไปยังห้องคนรับใช้ ห้องพักคนรับใช้ภายในบ้า นมุณีกรนั้นสะอาดเรียบร้อยมากกว่าห้องเช่าข้างนอก อีกทั้งยัง สวยงามมากกว่า

ตรงหน้าต่างของห้องคนรับใช้มีโครงเถาองุ่นเล็กๆ กิ่งสีเขียว มรกตนั้นยังมีพวงองุ่นเขียวที่ยังไม่สุกดี ดูเหมือนความหวานของ องุ่นนั้นได้ซึมซาบออกมา “เพ็ญนี้ เธอมาทำอะไร?” เสียงของ ผู้หญิงอันหยิ่งผยองราวกับเจ้านาย พร้อมกับสาดสายตาส่ง มายังเพ็ญนีติ์

เป็น ผลดา

เพ็ญนี้ติไม่สนใจ สาวเท้าก้าวยาวๆถึงหน้าประตูห้องของแม่ เธอ แต่เมื่อมือของเธอที่เพิ่งจะเคาะประตูไป เสียงครางต่ำของผู้ หญิงก็ดังออกมาจากภายในห้อง เสียงนั่นทำให้เธอต้องหยุดยืน อยู่ที่หน้าประตู มือของเธอจะไม่ตกลงมาได้อย่างไร

“ชั้นต่ำ แม่เธอล่อลวงนายท่าน ส่วนเธอก็มาล่อล่วงคุณชาย ตระกูลมุณีกร ใช่ไหมล่ะ?” ในขณะที่กอดอก ผลดาก็มองเพ็ญนี ด้วยความดูหมิ่น