ตอนที่ 2 รสชาติของผู้ชาย

ชายหนุ่มคนนั้นยืนยันความแน่ใจกับเธออีกครั้ง ราวกับว่าขอ เพียงแค่ยืนยัน เขาก็จะช่วยเหลือเธอ มันเป็นความรู้สึกในฉับ พลันของเพ็ญ เธอรู้สึกได้ว่าเขาจะต้องพาเธอจากไปจากตรง นี้ได้อย่างแน่นอน

“เขาเป็นอดีตแฟนเก่าของฉัน” เพ็ญนี้เน้นน้ำเสียงคำว่า “อดีต” น่าแปลกประหลาด เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่นี้เธอหอบจน หายใจถี่ แต่ตอนนี้ที่เธอเผชิญหน้ากับชายหนุ่มคนนั้น เธอกลับ รู้สึกว่าจิตใจสงบขึ้นมาทันที ด้วยน้ำเสียงทุ้มบวกกับโทนเสียง อันราบเรียบ

“ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้เขาก็ไม่ใช่แฟนของคุณแล้ว ใช่ไหม?”

“ถูกต้องค่ะ” เธอตอบอย่างไม่ลังเล เธอไม่สามารถเป็นแฟน ของจำรูญได้อีกแล้ว ชั่วชีวิตนี้ไม่มีทาง… “ดี งั้นผมจะพาคุณไป แต่ว่า ขอเตือนไว้ก่อนว่าคุณจะกลับ

ไม่ได้แล้วนะ”

“OK”

เธอกําลังตอบตกลงเขายังไม่ทันจบประโยค แขนของชายคน นั้นราวกับมือวิเศษ เขายื่นแขนออกมาจากหน้าต่างรถ หลังจาก นั้น ใช้กำลังดึงตัวเธอจากหน้าต่างรถแคบๆเข้าไปในตัวรถ

ในช่วงเวลาต่อมา เพ็ญนต์ก็นั่งอยู่บนตักของชายหนุ่ม หน้าตักกว้างที่เต็มไปด้วยกล้ามขาอันแข็งแกร่ง ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะ คิดถึงคำว่า “น่าเย้ายวน

มือของชายหนุ่ม โอบที่เอวของเธอ ส่วนอีกมือหนึ่งก็บังคับพวง มาลัย เกือบจะในเวลาเดียวกัน รถคันนั้นขับห่างออกไปจากหน้า มหาวิทยาลัยตรัลราวกับลูกธนูที่หลุดออกจากแล่ง และได้ขับทิ้ง ระยะห่างมากพอจากการไล่ตามของจำรูญ เธอไม่ได้มองย้อน กลับไป แต่สายตาของเพ็ญนีกลับบังเอิญเห็นภาพที่จำรูญวิ่งไล่ ตามเธออย่างบ้าคลั่งจากกระจกเลี้ยวข้างรถ

แต่ทว่าระหว่างเธอกับเขานั้นจบลงแล้ว

ในตอนที่เธอเจอเขากับญาณินท์กอดจูบกัน ทุกอย่างมันก็จบ ลงอย่างสิ้นเชิง

โชคชะตาของคนเรา บางทีอาจจะต้องผ่านการสั่งสมที่ใช้เวลา นานเพื่อที่จะได้บทสรุป แต่บางครั้งโชคชะตาของคนเรากลับ สามารถสิ้นสุดลงอย่างสิ้นเชิงภายในชั่วเสี้ยวนาที จากนี้ไปเป็น ได้เพียงแค่คนแปลกหน้า

“สาวน้อย คุณอยากจะไปที่ไหนล่ะ?” เสียงลมที่แว่วผ่านหู คือ คำถามของชายหนุ่มที่ต้องการคำตอบของเธอ

“ได้หมดเลย ที่ไหนก็ได้ค่ะ”

“งั้นผมจะพาคุณไปเปิดห้อง

“OK” เธอเองก็ตอบรับอย่างไม่คิด ความคิดของเธอเริ่ม ฟุ้งซ่าน จิตใจที่เคยสงบลงของเธอนั้นเริ่มสับสนอีกครั้ง
พ่อมดกีต้าร์ เธอเคยชื่นชอบจำรูญมาก ชอบทุกบทเพลงที่เขา บรรเลงด้วยกีต้าร์ ชอบจนกระทั่งเธอให้สมญานามเขาว่า “พ่อ

หรือว่าเขาเป็นเหมือนพ่อมดที่ทำให้เธอลุ่มหลง ทำให้เธอหลง รักเขา แต่กลับทําร้ายเธอลงอย่างสิ้นเชิง

อ่า ไม่สิ เธอไม่ควรคิดถึงเขา และจะต้องไม่คิดถึงเขาอีก เพราะเขานั้นไม่คู่ควร

เธอแค่ตอบกลับเขาไปส่งๆ แต่ทว่าไม่นานหลังจากนั้น รถได้ ลดความเร็วลง สติเพ็ญนค่อยๆคืนกลับมา จึงค่อยเห็นว่ารถ ของชายหนุ่มกำลังเข้าลานจอดรถแห่งหนึ่ง ทว่าด้านข้างของ ลานจอดรถนั้นเป็นแสงป้ายนีออน โรงแรมแคส์ที่กำลังกระพริบ อยู่

โลกแห่งความลุ่มหลง

ในที่สุดเธอก็รู้สึกตัว จึงพบว่ามือของชายหนุ่มที่อยู่บนเอวเธอ นั้น ไม่เคยห่างจากตัวเธอเลย และเขาก็โอบเธอไว้ตั้งแต่เริ่มขับ รถออกมาจนถึงตอนนี้

เธอเอี้ยวตัวกลับ จึงค่อยนึกออกว่าระหว่างเขากับเธอนั้นคือ คนแปลกหน้า “บอกฉันว่าคุณเป็นใคร?”

“ปุริม” แนะนำตัวจบ ชายหนุ่มก็โน้มตัวเข้ามาทันที สองมือ แกร่งนั้นโอบเอวของเธอไว้ ในขณะเดียวกัน ใบหน้านั้นก็ลอย อ้อยอิ่งอยู่ตรงหน้าเธอ ริมฝีปากเรียวบางนั้นชวนดึงดูด กระทั่ง เกือบทำให้เพ็ญนลืมไปว่าควรจะโต้แย้งกับการตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

แช่มช้า และชิ้น นำมาซึ่งรสชาติที่อยู่ภายใต้ความเป็นชาย ทําให้หัวใจของเธอนั้นสั่นไหว จะอย่างไรก็ไม่มีทางทำให้สงบลงได้