ตอนที่ 1 พบกับเขา

“อ๊า…” เสียงร้องกรีดแหลมแทรกผ่านความเงียบสงัดยามค่ำคืน จากภายในมหาวิทยาลัยตรัล หลังจากร้องเสียงหลง เพ็ญนีวิ่ง หันหลังกลับอย่างผลุนผลัน น้ำตาเอ่อล้น ฉากเหตุการณ์ที่เพิ่งได้ เจอนั้นถึงกับฉีกกระฉากหัวใจของเธอ

จํารูญ

ญาณินท์

การกอดจูบที่งดงามและน่าลุ่มหลงนั่น

แต่ทว่า จํารูญเป็นแฟนหนุ่มของเธอ เป็นเรื่องที่คนใน มหาวิทยาลัยต่างก็รู้กันทั่ว

แต่ตอนนี้ทุกอย่างได้เปลี่ยนไป จำรูญและญาณินท์ต่างกอดจูบ

นัวเนียกันไม่หยุด นึกไม่ถึงว่ายัง…ยังจูบกันอีกเรื่อยๆ

“เพ็ญนีติ์… เมื่อได้ยินของเสียงเพ็ญ จำรูญก็ปล่อยร่าง ญาณินท์ออกโดยไม่ต้องคิด แล้วหันไปวิ่งตามเพ็ญนี

เธอได้ยินเสียงก้าวเท้าของจำรูญ เสียงๆนั้น ราวกับไม้กลอง อันหนักอึ้งที่กำลังทุบเข้าที่หัวใจเธอ นั่นคือความเจ็บปวด

ไม่ได้ เธอไม่ต้องการให้เขาไล่ตามเธอ ตอนนี้เธอไม่อยากให้ เขาแตะต้องแม้เพียงปลายนิ้ว

เขาหลอกลวงเธอ เขาเคยบอกกับเธอ ว่าเธอเป็นคนรักเพียงหนึ่งเดียวของเขา แต่ทว่าจริงๆแล้วเขาแอบมีความสัมพันธ์กับ ญาณินท์ลับหลังเธอในสถานที่ที่เธอมักจะไปเดทกับเขา

ภายในหัวใจยิ้มอย่างขนข่ม เขาคิดว่าเธอไปสอนกวดวิชา แล้วแน่ๆ ใช่ เธอไปมาแล้วจริงๆ แต่เมื่อตอนที่เธอถึงบ้าน นักเรียนได้พบว่านักเรียนของเธอได้ไปดูภาพยนตร์กับพ่อแม่ ตอนนั้นเธอเพิ่งจะรู้ว่าโทรศัพท์มือถือของเธอมีข้อความที่ยังไม่ ได้เปิดอ่าน ที่แท้นักเรียนคนนั้นได้แจ้งกับเธอตั้งนานแล้ว แต่เป็น ที่เธอนั้นรีบร้อนที่จะไปและไม่ก็ไม่ทันได้ดูโทรศัพท์มือถือ แต่ทว่า ตอนนี้เธอไม่เสียใจสักนิดที่พบเจอเหตุการณ์เช่นนั้น

เรื่องที่เธอไปสอนกวดวิชาก็บอกกับจำรูญไปแล้ว

เธอควรจะมีความสุข ถ้าหากไม่เจอกับฉากเมื่อสักครู่นี้ เธอ เพิ่งจะเข้าใจถ่องแท้ว่าใจคนนั้นเป็นเช่นไร

จํารูญกับญาณินท์

เพ็ญนีตี้น้ำตาไหลร่วงราวกับหยาดฝน ทางที่กำลังมองนั้นพร่า เลือน การวิ่งอย่างรวดเร็วนำพามาซึ่งสายตาผู้คนใน มหาวิทยาลัยที่มองมาจากทั่วทุกทิศทาง

แต่ว่าต่อให้เป็นที่นี่ แล้วมันจะทำไมกันล่ะ? เธอไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว

ตอนนี้เธอแค่อยากจะหนีไปให้ไกลจากจำรูญ ไม่เช่นนั้นเธอคง รู้สึกว่าอากาศรอบๆตัวเธอนั้นได้สกปรกโสมมไปแล้ว

ด้วยการพุ่งออกนอกประตูรั้วมหาวิทยาลัยราวกับบิน แม้กระทั่งตัวเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าความรวดเร็วนี้มาจากไหน คาดไม่ ถึงว่าขายาวๆของจํารูญนั้นยังไล่ตามเธอไม่ทัน

เมื่อยืนอยู่ริมถนนหน้าทางเข้ามหาวิทยาลัย ดวงตาของเพ็ญ ตี้สังเกตไปที่ถนน เป็นที่น่าแปลกใจ ตอนนี้ยังไม่เท่าไหร่ ตาม ปกติของมหาวิทยาลัย ในช่วงเวลานี้ผู้คนควรจะออก ออกมาทาน อาหารมื้อเย็นกัน และตามเหตุผลดังกล่าว แท็กซี่ควรจะมีเยอะ แต่ทว่าตอนนี้อย่าถามถึงแท็กซี่ที่จอดรอเลย ที่ถนนนั้นแม้แต่รถ สักคนก็ไม่มี

“เพ็ญนิติ์…”

เสียงเรียกของจำรูญยิ่งเข้าใกล้มากขึ้นทุกที

เพ็ญนิตี้มองไปที่ถนนอีกครั้งด้วยความลนลาน ในที่สุดเธอก็ เห็นรถคันหนึ่ง แต่กลับไม่ใช่รถแท็กซี่

ไม่สนแล้ว! ไม่ว่าเป็นรถอะไรเธอก็จะขึ้น ขอเพียงแค่อาศัยรถ คันนี้พาเธอไปให้ไกลจากจำรูญก็พอ เธอไม่อยากฟังคำอธิบาย ใดๆของเขา เห็นกับตาตัวเองขนาดนี้ จะหลอกอย่างไรก็คงไม่ได้ อีกแล้ว

เธอเคลื่อนตัวทันที ทำมือโบกรถให้หยุด และไปยืนอยู่กลาง ถนน โดยไม่ทันคิด ตำแหน่งนั้นเหมาะพอดีสำหรับรถที่จะมาถึง ในไม่ช้า

“เอี๊ยดดดดด” เสียงเบรกดังขึ้น เสียงเบรกรถคันนั้นคงสั่น สะเทือนเยื่อแก้วหูผู้คนได้ไม่น้อย หน้าต่างของตัวรถถูกเขย่าอยู่ ชั่วครู่ เสียงเย็นเยียบเสียงหนึ่งพุ่งใส่เพ็ญนีราวกับจะกินหัวหลบไป จะหาเรื่องตายก็อย่ามารถ

เสียงน่าดึงดูดนหู ตรงข้ามกับพูดอันแสนตอนนี้มันไม่ใช่เวลาชื่นชมแล้ว เพ็ญนีตี้ไปที่ด้านคน อย่างไม่ลังเล เปิดประตู ฉันต้องการขึ้นรถ” ท่าทางราวกับเป็นส่วนตัวของเธอ

ฝ่ายชายสายศีรษะด้วยความดูหมิ่น บ้าไปแล้ว” กล่าวจบ เขาถอยรถไปด้านหลังสนใจ เตรียมชิ่งไปจากเธอ

ด้านหลังของเพ็ญนต์ เสียงของรูญนั้นดังไป เรื่องที่ต้องคุยกับ”

เมื่อได้ยินเสียงของจำรูญ เธอไม่ไหน มองไปยังรถที่กำลังเลี้ยวกลับ เธอพุ่งกระโดด ถึงว่า เธอจะกระโดดถึงฝากระโปรงหน้ารถ มือคว้าไฟเลี้ยวอย่าง เหนียวแน่น เธอต้องไปจากให้ไม่อย่างไรไม่ให้จำรูญ ไล่ตาม

“Shit! แม่งจริงๆด้วย ” ฝ่ายชายนั้นวดคิ้ว ใบหน้าหล่อนั้นยิ่งแสดงความเหยียดหยามมากยิ่งขึ้น ตาบังเอิญ เห็นจำรูญ?”