บทที่ 9 ให้ยอมรับก็ไม่ยอมรับหรอก (1)

“ข้าบอกเจ้าไว้เลยนะ ข้าเป็นนายทหารที่ฮ่องเต้มอบให้ ถ้าเจ้า กล้าไม่ทําความเคารพข้า ข้าจะส่งสาส์นกล่าวโทษเจ้าไปให้ ฮ่องเต้! ชายวัยกลางคนที่ถูกนิ้วออกมาคือ แส้หลิน คนอื่นที่ไม่ ถูกจับกุมคงไม่รู้ แต่เมื่อสักครู่เขาได้สัมผัสความเร็วที่น่ากลัวของ หลงเส้าจิ้นแล้ว คนเช่นนี้ จะมีวรยุทธ์ต่ำต้อยได้หรือ

ดังนั้น แส้หลิน รู้สึกหวาดกลัวในทันใด เขาจึงทำได้เพียงอ้าง ถึงฮ่องเต้ หวังว่าฉายานามของฮ่องเต้จะช่วยชีวิตเขาไว้ได้

ทว่า ที่ แส้หลิน นึกไม่ถึงก็คือ เขาไม่อ้างถึงฮ่องเต้ยังจะดีกว่า เพราะพอเขาเอ่ยถึงฮ่องเต้ ก็ไปกระตุ้นต่อมโมโหของหลงเส้าจิ้น ในทันใด

ฮ่องเต้? ฮ่องเต้ใช่ไหม วันนี้นางหลงเส้าจิ้นจะคอยดูว่า ใน ค่ายทหารนี้ คำพูดของหลงเส้าจิ้นหรือคำพูดของฮ่องเต้ที่จะเป็น ใหญ่กันแน่

“ส่งสาส์นกล่าวโทษข้าใช่ไหม ได้เลย เช่นนั้นข้าอยากถาม รองแม่ทัพแส้ สักหน่อย ไม่ทำตามคำสั่งทหาร หมิ่นเบื้องสูง ทำให้ขวัญของเหล่าทหารสั่นคลอน ข้าควรจะส่งสาส์นกล่าวโทษ รองแม่ทัพแส้ สักกี่เล่มดี?”

หลงเส้าจิ้นยังไม่ทันได้ขยับตัว พอสิ้นประโยคของนาง แส้ หลิน ก็ถูกฝูหลิงตีให้คุกเข่าลงบนพื้น
แส้หลิน เงยศีรษะขึ้น มองดูหลงเส้าจีนในยามนี้ ไม่รู้ว่าเหตุใด ในใจจึงรู้สึกหวาดหวั่น เขาสายศีรษะ แส้หลิน วางแผนจะพูดแก้ ต่างให้ตนเอง “เจ้า เจ้าอย่าพูดจาเลอะเทอะ เป็นเจ้าที่ไร้ความ สามารถเอง เรื่องพวกนี้จะมาโยนความผิดให้ข้าไม่ได้หรอก!”

“เจ้า เจ้า เจ้า แล้วก็เจ้า ก้าวออกมาเดี๋ยวนี้” คร้านจะสนใจ แส้หลิน ที่นั่งคุกเข่าอยู่ หลงเส้าจิ้นจึงเรียกคนออกมา และคนที่ ถูกนางเรียก ล้วนเป็นนายพลที่มีชื่อเสียง และนักต่อสู้ที่มีบารมี ค่อนข้างสูงส่ง ในค่ายทหาร

ยกทัพออกศึก ท่านพ่อของตนนำทัพมาตั้งหลายปี หรือว่าพอ ถึงคราวที่หลงเส้าจิ่นออกโรงก็จะหวาดหวั่น ทำได้ไม่ดีแล้วอย่าง นั้นหรือ น่าขำาสิ้นดี!

คนพวกนั้นเห็นหลงเส้าจีนเรียกตนออกมา ก็มองสบตากันใน

ทันที ก่อนก้าวเท้าออกมาทีละคน

จากนั้น ที่เบื้องหน้าของหลงเส้าจิ้นก็พลันปรากฏแนวกำแพงที่ เกิดจากนักต่อสู้และนายพลห้าหกนายที่ยืนเรียงกัน หลงเส้าจิ้น ยืนอยู่เบื้องหน้าคนพวกนี้ หากไม่ใช่เพราะว่าหลงเส้าจิ้นมีอำนาจ เต็มเปี่ยม ก็อาจจะถูกข่มไว้แล้วก็เป็นได้

ดีมาก หลงเส้าจิ่นพยักศีรษะ ในค่ายทหารนี้ หากทำให้คน พวกนี้ยอมเชื่อฟังแล้ว ก็ไม่ต้องกลัวว่าคนอื่น ๆ จะไม่เชื่อฟังอีก

“ลงมือเถอะ พวกเจ้าเข้ามาพร้อมกันเลย” หลงเส้าจิ้นไม่แม้แต่ จะขยับตัว เสียงใสกังวาน ดังก้องขึ้นกลางค่ายทหารที่กว้างใหญ่
พอได้ฟังเช่นนั้น คนพวกนั้นที่ถูกเรียกออกมาก็ยิ้มในทันใด ทว่า รอยยิ้มของพวกเขาคือการยิ้มเยาะ

ความโกรธเคืองในใจของพวกเขาไม่กี่คนนั้นพลุ่งพล่านขึ้นมา เข้าไปพร้อมกันอย่างนั้นหรือ หลงเส้าจิ้นผู้นี้ดูแคลนพวกเขาเกิน ไปจริง ๆ หรือว่ามั่นใจในตนเองมากเกินไปก็ไม่รู้ ตอนที่พวกเขา ควบม้าบนลานทราย หลงเส้าจิ๋นเจ้าเด็กที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่น น้ำนม ยังไม่ทันเกิดมาบนโลกเสียด้วยซ้ำ

“หลงเส้าจิ้น วันนี้ หากว่าคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าพวกข้าคือบิดา ของเจ้า พวกข้าอาจจะเกรงกลัวอยู่บ้าง ทว่า ในเมื่อเป็นเจ้า เช่น นั้น พวกข้าจึงต้องหารือกันให้ดีเสียก่อน เพื่อไม่ให้คนอื่นตำหนิ ๆ อย่างพวกข้าว่าไปรังแกแม่นางอย่างเจ้าได้

คนผู้หนึ่งในคนกลุ่มนั้นก้าวออกมาพูดเช่นนี้ ในสายตาของ พวกเขา หลงเส้าจิ้นไม่ถือเป็นภัยคุกคามอันใด ดังนั้น ต่อให้ ปะทะกัน พวกเขายังต้องพิจารณาสักหน่อย คิดไปคิดมา พวกเขา ก็ตัดสินใจว่า จะส่งคนที่อ่อนแอที่สุดในกลุ่มพวกเขาออกไปสู้กับ หลงเส้าจิ่น

เฮอะ เป้าหมายของหลงเส้าจิ้นพวกเขาจะไปรู้ได้อย่างไร เพียง แต่ คิดจะสร้างบารมีในค่ายทหารนี้ผ่านทางพวกเขา หลงเส้าจิ้น เหมือนจะคิดเพ้อฝันเกินไปเล็กน้อย

มองคนที่ก้าวออกมา หลงเส้าจิ๋นขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฝูหลิง สิบ กระบวนท่า”

คำพูดของหลงเส้าจิ่นสั้นกระชับจนน่ากลัว ทว่า ผู้หญิงกลับตอบรับอย่างกระตือรือร้น นางมองคนก้าวเท้าออกมา จากเข้าจัดการในทันที

นายก้าวมาคนนั้นยังคงมึนงงอยู่เล็กน้อย ทว่า ถูก หลิงเข้าประชิดตัว จึงทําเพียงอย่างไม่สมัครใจนัก

ห้า สี่ สาม…ฝูหลิงเคลื่อนไหวว่องไว ปากพึมพำนับเลข เบา ๆ ถึงขนาดที่ยังเวลาหันมาสังเกตหลงเส้าจิ้น

หลงจิ้นมองฟูหลิงแต่สามารถของนางบอกว่าสิบกระบวนท่าก็คือสิบกระบวน ทํา ไม่ทางพลาดแน่

ฝูหลิงมองหลงเส้าจิ่น นางนับเลขอยู่เงียบ ๆ น่าเสียดาย เลขตัวสุดท้าย คุณหนูก็ไม่ได้ปราดตามองมาทางนางสักนิด

โครมจากนั้นก็เสียงวัตถุลงพื้นหนัก ๆ ฝูหลิงครบ กระบวนของตนแล้ว นางฝุ่นออก จัดแต่งของตนให้ เรียบร้อย แล้ว กระบวนท่า

แม้ฝูหลิงไม่ทันตระหนัก ทว่า หลงเส้าก็รับรู้ถึงความ พอใจเล็ก ๆ ของฝูหลิง ฟูหลิงความมั่นใจให้นาง

ฝูหลิงกับจิ่นบ่าวสบตากันแล้ว ท้ายที่สุด ฝูหลิงนี้เสมอมา แต่อย่างไร ตนเองรักคุณหนูเป็นแบบสุดหัวใจ ฝูหลิงแสดงออกว่า ตนคงเป็นคนมีรสนิยมชอบความเจ็บ ปวดเป็นแน่จึงได้ติดตามอยู่ข้างกายคุณหนูอย่างถูกทนถึงเพียงนี้ ฝูหลิงหันหน้ากลับไป นางในยามนี้เพิ่งจะนึกออกว่าตนยังคง อยู่ในค่ายทหาร ท่าทางเช่นนี้ของนางเกรงว่าจะเหมือนสาวน้อย

เกินไป ตนไม่อาจให้คุณหนูเสียหน้าได้

ทว่า ตอนที่สายตาของผู้หญิงมองไปยังทหารเหล่านั้นอีกครั้ง นางก็รู้สึกมึนงง นี่ นี่เกิดอันใดขึ้นกัน?

เห็นเพียงเหล่าทหารที่ล้อมรอบอยู่แต่ละคนล้วนอ้าปากค้าง เบิกตากว้างมองตนและคุณหนู ทุกคนเหมือนจะตื่นตกใจกันหมด

“ยังมีใครอีก” หลงเส้าจิ้นไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกับภาพ สถานการณ์เช่นนี้ นางมองคนที่เมื่อสักครู่เพิ่งจะพูดคุยปรึกษากัน อย่างโอ้อวดว่าจะปะทะกับนางอย่างไร อ้าปากกว้างจนคางแทบ จะหล่นลงพื้น โดยไม่แสดงสีหน้าใด ๆ

พอหลงเส้าจิ๋นส่งเสียง ก็ทำให้คนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์พวก นั้นตื่นตกใจ พวกเขาแต่ละคนมองหลงเส้าจิ้น คิดจะก้าวออกไป แต่ฝีเท้านั้นหนักอึ้งราวกับมีหินถ่วงไว้ก้าวเท้าไม่ออกสักนิด

“ซี้ดด โอ๊ย! เจ็บจริง ๆ!” นายพลที่ถูกฟูหลิงล้มไปอยู่ที่พื้น ผ่าน ไปครึ่งค่อนวันแล้ว เพิ่งจะมีโอกาสได้ร้องแสดงความเจ็บปวด เมื่อสักครู่ ตอนที่เขาถูกฝูหลิงล้มไปอยู่บนพื้น เจ็บจนเขาไม่มี แม้แต่เสียงจะร้อง เห็นได้ชัดถึงความมือหนักของผู้หญิง

นายพลคนหนึ่งคิดจะเดินออกมาข้างหน้าไปประคองคนที่ถูกตี จนล้มลงอยู่ที่พื้นคนนั้น กลับนึกไม่ถึงว่า เขาเพิ่งจะก้าวเท้าออกมาข้างหน้า ผู้หญิงก็ก้าวเท้ายาวมาอยู่ที่เบื้องหน้าเขาแล้ว

“เจ้า คิดจะทำอะไรน่ะ” ไม่ได้รับความมั่นใจจากคุณหนู โทสะ ในใจของผู้หญิงก็พลุ่งพล่าน นางมองคนที่คิดจะก้าวเท้าออกมา ประคองชายผู้นั้น ก็มีท่าทีไม่ยินดีในทันใด มองนายพลคนนั้น ด้วยหน้าตาอึมครึม ราวกับกำลังพูดว่า “ถ้าเจ้ากล้าเข้ามา เจ้า จะมีจุดจบเช่นเดียวกับเขา

อีก กลืนน้ำลายเข้าไปหลายอีก เท้าที่กำลังจะก้าวออกไปของ นายพลคนนั้นก็ถอยกลับมาที่เดิม เขาเดินไปอยู่ข้างหลังกองทัพ มองผู้หญิงอย่างหวาดหวั่น จากนั้นก็วิ่งหายไปจากที่นั่น

น่ากลัวเกินไปแล้ว มีสตรีที่น่ากลัวถึงเพียงนี้ได้อย่างไรกัน

เพียงแค่ผู้หญิงคนเดียว ก็สยบคนส่วนใหญ่ที่อยู่ในที่นี้ไว้ได้ แล้ว หลงเส้าจิ๋นมองภาพเหตุการณ์ดังกล่าว ก็อดสายศีรษะไม่ได้ คุณภาพกองทัพเช่นนี้ ไม่อยากจะพูดถึงเลยจริง ๆ

จุนหลินเย่เลี้ยงกองทัพเช่นนี้ไว้ เพื่อให้คนมาเอาชนะเลยแท้ ๆ

ทว่า แม้คนส่วนใหญ่จะตกตะลึง แต่คนพวกนั้นที่ถูกหลงเส้า จีนเรียกออกมา แต่ละคนล้วนเจนจัดในด้านนี้ จะมาหวาดกลัว ง่าย ๆ เช่นนี้ได้อย่างไรเล่า