บทที่15 ตกหลุมพราง

รถของสวีอันจึงเคลื่อนตัวมาจอดที่หน้าประตูโรงแรมแห่งหนึ่ง เสิ่นอีเวยที่นอนไร้เรี่ยวแรงถูกสอันจึงลากลงจากรถ เธอรู้สึก หวั่นใจ และสังหรณ์ว่าตัวเองไม่ควรเข้าไป

เธอพยายามดิ้นรนขัดขืนจากเงื้อมมือสอันนิ่ง เดิมที่ทั้งคู่มี แรงพอกัน แต่เพราะเธอโดนวางยา เลยโดนสอันจึงลากเข้า ลิฟท์อย่างง่ายดาย

ลิฟท์หยุดลงที่ชั้นยี่สิบหก

ทางเดินเงียบสนิท พอเท้าเยียบลงบนพรมให้ความรู้สึกสบาย บอกไม่ถูก เสิ่นอีเวยรู้สึกเหมือนเธอเริ่มมึนหัวมากขึ้นเรื่อยๆ และ เริ่มมีเหงื่ออก

ช่วยด้วย…แต่คอเธอกลับไม่มีเสียงใดเปล่งออกมา

“ติ้ง! ”

สวี่อันฉิงแนบบอดี้การ์ดเปิดประตูออก

เงินอีเวย โดนผลักไปนอนบนเตียง ตาเธอเริ่มพร่ามัวเหมือน พร้อมจะหลับทุกเมื่อ

เธอเหลือบไปเห็นสอันนิ่งเดินมายืนข้างหน้าต่าง เหมือน กําลังโทรหาใคร

“ฮัลโหล คุณถาน พาคนมาให้แล้วนะคะ มาได้เลยทุกเมื่อ”
เธอรู้สึกคำพูดของหล่อนเหมือนไกลเหมือนใกล้ แต่ได้ยิน

เนื้อหาชัดเจน สังหรณ์ได้ว่าตัวเองจะต้องเจอกับอะไร เลยเริ่ม

หวาดกลัวจนน้ำตาไหล สอนฉิงวางสายหันมามองเธอที่นอนบนเตียงก็ยิ้มอย่างสะใจ

ออกมา

ประตูปิดดังปิ้ง

ความร้อนในตัวเธอเริ่มรุนแรงขึ้น ไม่ถึงห้านาทีประตูห้อง เปิดออกอีกครั้ง

ตอนหนีออกจากคฤหาสน์ เสิ่นอีเวยก็ถอดชุดคนรับใช้ออก ตอนนี้ขาเรียวขาวถูกซ่อนใต้กระโปรง ดวงตาเธอเริ่มเย้ายวน เพราะยาเริ่มออกฤทธิ์

ผู้ชายที่มายืนอยู่ข้างเตียงสายตาโลมเลียไปทั่วร่างเธอพลาง

กลืนน้ำลายดังเลือก ท่าทางตื่นสุดๆ

เธอรู้จักผู้ชายคนนี้ เคยเจอที่งานเลี้ยงมาก่อน ถานจงหมิง เจ้าของธุรกิจที่ดินของเมือง อายุมากกว่าสี่สิบ แต่ขึ้นชื่อเรื่อง เจ้าชู้มากผู้หญิง ได้ยินว่ายังมีความชอบพิเศษอีก

“ผู้หญิงของเซิ่งเจ๋อเฉิง…ฮะๆ ยังไม่เคยลองเลยนะเนี่ย!

เขาอ้าปากฟันเหลืองนั่นโผเข้าหาเงินอีเวย ฉับพลันเธอได้ กลิ่นลมหายใจแปลกหน้าและแรงที่กดทับร่างกายทำให้สติเธอ คืนมานิดหน่อย เธอเบิกตาโพลงอย่างหวาดกลัว ภาพที่สะท้อน เข้าแววตาคือหน้าตาตื่นกาม
เสิ่นอีเวยร้องอย่างเสียขวัญ “คุณจะทำอะไรนะ! ”

“ทํา…เธอไง…”

ปากเขาพูดค่าลามกออกมา สมองเธอแทบระเบิด คิดตาม ไม่ทัน

ลมหายใจน่ารังเกียจของถานจงหมิงพ่นลงที่ลำคอระหงของ เธอ เธอพยายามขัดขืนสุดชีวิต เท้าที่ใส่รองเท้าส้นสูงไม่รอช้า ถีบไปที่จุดยุทธศาสตร์ของเขาเต็มแรง

เขาร้องด้วยความเจ็บปวด และโกรธจัด เขาคว้าเธอและตบ หน้าด้านซ้ายของเธอจนหัน!

เสิ่นอีเวยรู้สึกมึนไปชั่วขณะจากการโดนตบ ยกมือไม่ขึ้นอีก

เขาแกล้งทิ้งน้ำหนักกดทับลงมาอีก

ตอนนี้เองมีเสียงเปิดประตูดังขึ้น สอนนิ่งเข้ามาโดย ในมือถือ กล้องถ่ายรูปมาด้วย ทำหน้าที่ตากล้องถ่ายรูปคนทั้งคู่ที่อยู่บน เตียง

“เสิ่นอีเวย ไม่รู้ว่าเพิ่งเจ๋อเฉิงมาเห็นเธอในสภาพนี้เขาจะว่าไง บ้างนะ?”

เงินอีเวยหน้าถอดสี เธอรู้แล้วว่านี่คือหลุมพราง เป้าหมายของ สอนฉิงคือต้องการให้ตัวเธอโดนทำลาย

เธอเจ็บปวดใจจนแทบขาดใจ ถานจงหมิงใช้แรงแยกมือเธอออก พยายามจะปลดกระดุมเสื้อเธอ เธอค่อยๆหมดแรงต่อต้านลงไปเรื่อยๆ

เชิงเจ๋อเฉิง…นายอยู่ไหน?

ภาพเบื้องหน้าเริ่มพร่ามัวเพราะน้ำตาที่ไหลริน วินาทีนี้เธอ ยอมรับว่าตัวเองไม่มีเกียรติต่อหน้าเพิ่งเจ๋อเฉิงจริงๆ ถึงแม้ว่าจะ โดนเขาทำร้ายนับครั้งไม่ถ้วน แต่เวลาที่เจออันตราย คนแรกที่ เธอคิดถึงก็ยังเป็นเขา

ทั้งน่าขำและน่าสังเวช

แต่เขาไม่มีทางมา

เงินอีเวยเหมือนคล้ายจะสลบไป…

ปิ้ง!

ตอนนี้เองประตูโดนคนถีบเปิดออก

เสิ่นอีเวยหันไปมองทางประตู เพราะตาพร่ามัวด้วยน้ำตา เธอ เลยเห็นเลือนรางว่ามีผู้ชายคนหนึ่งใส่ชุดสูทสีดำยืนที่หน้า ประตู…