บทที่3 ขุดเรื่องเก่ามาพูด

เธอมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง น้ำตาไหลอาบแก้มประชด ว่า “ไม่น่าเชื่อว่านายยังจําได้ว่าฉันเป็นคุณนายเชิง!”

ท่าที่เขาเหมือนนายพรานจ้องเหยื่อของตัวเองก็ไม่ปาน เขา ค่อยๆย่อตัวลงมาเชยคางเธอขึ้นว่า “เธอฟังให้ดีนะในงานแต่ง ฉันก็บอกเธอแล้วไงว่า ฉันให้ฐานะเธอได้ ให้ความสบายกับเธอ ได้ ให้ความรักเธอได้ เวลาสองปีเนี่ย เธอโง่มากจน มองไม่ออกหรือไงกัน?”

แรงเขาเยอะมาก เสิ่นอีเวยเจ็บจนน้ำตาไหล แต่กลับไม่ยอม แสดงความอ่อนแอ “ฉันอธิบายไปหลายครั้งแล้วนะ ทำไมนาย ยังไม่เชื่อฉันอีก?”

“ยังไม่ยอมรับเรื่องที่เคยทำใช่ไหม? ดีมาก”

เสิ่นอีเวยยังไม่ทันรู้สึกตัว เพิ่งเจ๋อเฉิงก็ลากเธอขึ้นมาจากเตียง ร่างน้อยอรชรถูกจับกระชากด้วยสู้แรงเขาไม่ไหว

พอเห็นแววตาเขา เสิ่นอีเวยรู้สึกกลัวขึ้นมา เพราะเธอเห็นแวว ตาฆ่าคนในนั้น

เขาจับท้ายทอยเธอให้เงยหน้ามองเขา ด้วยความแรงทำให้ เอวเธอกระแทกกับขอบหน้าต่างอย่างจัง

มืออีกข้างของเขาจับหลังเธอกดเข้าจนหน้าต่างเปิด ลมเย็น โชยเข้ามา
เธอพยายามตะกายเสื้อผ้าเขาด้วยความเจ็บ ร่างท่อนบนอยู่ นอกหน้าต่าง เธอตะคอกสุดเสียง “เพิ่งเจ๋อเฉิงนายบ้าไปแล้ว หรอ! ”

นี่เป็นชั้นสามสิบของโรงแรม

เขายิ้มหยัน “ทำไม พึ่งมากลัวตอนนี้หรือไง?”

ผมยาวของเธอปลิวตามกระแสลม พอมองต่ำลงมาก็เจอ ดวงตาหนึ่งคู่ที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา

แค่เอ่ยปาก เสียงก็แหบพร่า “เพิ่งเจ๋อเฉิง ฉันยอมรับว่าฉันกลัว แล้วโอเคไหม? ฉันรู้ว่านายผลักฉันลงไปได้แน่ แต่…ฉันขอร้อง อย่าเลยนะ”

เขาเขยิบเข้าใกล้เธอ ลมหายใจร้อนระอุข้างหูเธอ ทั้งๆที่กลัว หัวเราะพูด แต่เธอเหมือนได้ยินเสียงปีศาจจากขุมนรกบอกว่า “ขอร้องแล้วฉันต้องปล่อยเธอหรอ? งั้นทำไมเมื่อสองปีก่อนเธอ

ถึงไม่ปล่อยเงินหุ้ยบ้างล่ะ?”

เงินอีเวยแอบสั่น นั่นไง เป็นเพราะเงินหุ้ยจริงๆด้วย เธอพูดอะไรไม่ออก เพราะเธอรู้ว่าต่อให้พูดมากกว่านี้ เขาก็ไม่ เชอ

มองเล็บมือที่ซีดขาวเพราะใช้แรงมากเกินไปของเสิ่นอีเวยแล้ว เซิ่งเจ๋อเฉิงประชดต่อ “คุณเสิ่นกำลังร้องขอชีวิตอยู่หรอ?”

“…ใช่”
“รู้ไหมว่าฉันอยากโยนเธอลงไปจากตรงนี้มากแค่ไหน? เอา ให้ใครๆก็หาศพเธอไม่เจอเลยยิ่งดี

เงินอีเวยไม่ได้ต่อค่า เธอมองหน้าเขานิ่ง เธอรู้มาตลอดว่าเขา รังเกียจเธอ แต่เธอไม่เคยคิดว่า เขาจะเกลียดเธอถึงขั้นอยากฆ่า

เธอให้ตาย!

แล้วถ้างั้นความพยายามที่ผ่านมาของเธอมันคืออะไรล่ะ?

เสิ่นอีเวยกัดฟันหัวเราะออกมาอย่างอดสู “เซิ่งเจ๋อเฉิง ปล่อย มือเถอะ…”

เขามองเธอด้วยแววตาสับสน

“คุณเสิ่นเหมือนจะคิดอะไรง่ายไปหน่อยนะ ฉันจะให้คนที่ ทรยศหักหลังคนอื่นตายง่ายๆได้ยังไง? เก็บเธอไว้ เพราะยังมี ประโยชน์อยู่”

เงินอีเวยอึ้งไป เขาผลักเธอไปชนกำแพงอย่างจัง จนหัวเธอ

โดนกระแทกจนมึน

เขาเหมือนสัตว์ป่าที่กำลังตกมัน

เสิ่นอีเวยมองเซิ่งเจ๋อเฉิง หลังจากนั้นสามวินาทีเขาก็ปล่อยมือ

ความเจ็บและความกลัวทำให้เธอเข่าอ่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้น คอที่พึ่งถูกบีบเมื่อกี้ก็ได้รับอากาศเข้าไป เธอไอคอกแค่กไม่หยุด เหมือนพึ่งหลุดจากประตูแห่งความตายมาก็ไม่ปาน

เซิ่งเจ๋อเฉิงจุดไฟสูบบุหรี่ เอียงหน้ามองเธอ “ที่แท้คุณเงินก็รู้จักร้องขอชีวิตนี้ ในเมื่อกลัวตาย ต่อไปก็ทำตัวว่าง่ายหน่อย ไม่

งั้นฉันมีวิธีเป็นร้อยที่จะทำให้เธอรู้ความรู้สึกของคนที่ชีวิตอยู่ใน มือคนอื่น เหมือนกับคืนนี้ไง เงินอีเวยเงยหน้าขึ้นมอง คอเริ่มแหบ “ฉันไม่เข้าใจ ในเมื่อ นายเกลียดฉันขนาดนี้ ไม่เคยมองฉันเป็นภรรยาเลย ทําไมไม่

ยอมหย่ากับฉัน?”

เชิงเจ๋อเฉิงพ่นบุหรี่ออกมาค่หนึ่ง สายตาเหยียดมองเธอ “เธอรู้ไหมว่าสมัยก่อนเขามีวิธีทรมาณที่เรียกว่า แยกร่างห้า ส่วน?”