ตอนที่ 7 วิวาห์อลวน 4

เธอไม่เงยหน้าขึ้นเพราะสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ยอมเห็นหน้าเจ้า บ่าวเป็นอันขาด ทันทีที่การจดทะเบียนสิ้นสุดลง เธอจะเร้นกายหายไปจาก งาน งานพันธนาการตัวเธอแต่ไม่มีทางพันธนาการหัวใจของเธอได้

“เอ่อ…” เจ้าหน้าที่อำเภอรู้สึกอึดอัดเพราะเห็นสีหน้าเจ้าสาวไร้ความสุข ตรงข้ามกับใบหน้าคมจัดหล่อเหลาที่อมยิ้มสมใจหมายตลอดเวลา “เซ็น ชื่อตรงนี้นะครับ”

วินเซน โชจรดปลายปากกาเซ็นลงตรงช่องว่างบนกระดาษใบเดียวกัน แต่แยกเป็นสองฝั่ง ก่อนจะเลื่อนมันให้เจ้าสาวที่เอาแต่ก้มหน้านิ่ง นาดา เงียบไม่รับรู้ เจ้าหน้าที่จึงเน้นไปที่เธอ

“เจ้าสาวคะ เ น อด้วยค่ะ”

เหมือนระฆังหมดยก นาดาเงยหน้าจับปากกาแล้วเซ็นปาดๆ คล้ายจะไม่ เต็มใจ แต่ก็เป็นลายเซ็นของเธอจริงๆ ก่อนจะวางปากกาลงด้วยความรู้สึก เหมือนกำแพงพังทลาย สิ้นสุดกันทีกับหนี้สิน 30 ล้านบาท

แต่แล้ว…

สายตาทอดไม่ได้ต้องเหลือบไปมองชื่อ-นามสกุลของเจ้าบ่าว ดวงตา กลมเบิกกว้างเมื่อความจริงปรากฏ เพิ่งจะคิดได้ว่าเธอลืมนามสกุลนี้ไป จากนามบัตรของเขาได้อย่างไร นามสกุลอ่านยากน่าจะจดจำได้ขึ้นใจ ไม่ น่าจะลืมได้แต่ก็ลืม เพราะอะไร จะบอกว่าเป็นเพราะพรหมลิขิตงั้นเหรอ นึกถึงนามบัตรใบเล็กที่ยัดใส่ลิ้นชักแล้วทิ้งไว้อย่างนั้น เพราะคิดว่าได้ แค่ชื่อก็พอ ชื่อวินวินไม่ค่อยได้ยิน คิดว่าจดจำเท่านั้นพอ

ทว่า…

“เรียบร้อยแล้วครับ” เจ้าหน้าที่ส่งมอบใบทะเบียนสมรสที่ทำรอไว้แค่เซ็นชื่อในใบคำร้องของจดทะเบียนสมรสก็จบ วินเซน โซ่กล่าวขอบคุณ บ มันมาทั้งสองใบก่อนจะส่งให้เจ้าสาวที่ทำหน้าเหมือนกำลังโดนสาป

นาดาได้เห็นหน้าเจ้าบ่าวของตนชัดๆ เขาชื่อ วินเซนโซ่ วินวิน อัล โอ ร็อคซี่ วินเซนโซ่’ คือชื่ออิตาเลียน วินวิน” คือชื่อไทย ทั้งคู่คือคน เดียวกันที่นามสกุลอัลริโอร็อคชื่

เธอถูกหลอก!

เจ้าสาวลุกขึ้นพรวด ดวงหน้าสวยเข้มแดงสลับซีดขาว ดวงตาลุกวาว ด้วยไฟโทสะ ร่างสวยหวานสั่นเทิ้มจนคนตัวมองเห็นได้ เมื่อเธอลุกขึ้นยืน สามีหมาดๆ ทั้งทางพฤตินัยและนิตินัยก็ลุกขึ้นตาม เขาตั้งหลักอย่างมั่นคง เพื่อเตรียมรับแรงปะทะจากคนตัวเล็ก

“ที่แท้ ฉันก็แค่นั่งผู้หญิงหน้าโง่คนนึงนะ

“น้ำค้าง มันก็แค่…

“แค่สนุกกับการหลอกลวงปลิ้นปล้อน สนุกนักใช่มั้ยที่เอาความรู้สึกของ ฉันมาล้อเล่น เธอแผดเสียงกร้าว ไม่สนใจว่าแขกในงานจะซุบซิบนินทา กันอย่างไร ช่างหัวมัน ใครจะว่าเธอบ้าก็เชิญ ไม่สนอีกแล้ว ในเมื่อทุกคน รวมหัวกันหลอกลวงเธอ ก็ไม่ต้องเกรงใจใครอีกแล้ว

“” เจ้าบ่าวผู้หล่อเหลาไม่ตอบ ดวงตาของเขากดมองฝ่ามือเล็กๆ ที่กำ แน่นอยู่ข้างลำตัว เพลิงโทสะนั้นน่ากลัวแต่เขาไม่ผวาเพราะเตรียมพร้อม มาแล้ว

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!”

“โอ้!” มีเสียงอุทานอย่างตกใจของแขกเหรื่อ ในงานดังพร้อมกัน ไม่มี ใครเชื่อว่าเจ้าสาวสวยหวานราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยายจะด่าเจ้า บ่าวตัวเองกลางงานแต่ง

“น้ำค้างฟังพ่อก่อนนะลูก” คุณภูวดลเห็นท่าไม่ดีหมุนล้อรถวีลแชร์เข้ามาห้ามด้วยตัวเอง “พ่อและคุณลุงคุณป้าไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้ พ่อ ขอโทษ”

“ไม่เป็นไรครับคุณอา ผมเป็นตัวต้นเหตุ ให้ผมจัดการเองดีกว่าครับ

ทรวงอกอวบที่โผล่ล้นออกมาจากชุดเจ้าสาวแบบเกาะอกกระเพื่อม เพราะแรงอารมณ์ความเจ็บแค้นมากมายมหาศาล นาดาอยากจะปรี่เข้าไป บีบคอเจ้าบ่าวของตนให้ตายคางานแต่ง ดวงหน้านวลแดง อยากจะชก หน้าหล่อๆ ให้หงายหลัง

“คุณกล้าดียังไงถึงทำกับฉันแบบนี้

“เรื่องนี้เอาไว้เคลียร์กันหลังจบงานดีกว่า” วินเซน โซ่บอกปัด

“ไม่! คุณคะ ดิฉันต้องการหย่ากับเขาตอนนี้เลย” ไหนๆ เจ้าหน้าที่ก็มา จากอำเภอเพื่อจดทะเบียนสมรสให้นอกสถานที่ก็ขอหย่ามันตรงนี้เลยแล้ว

“เอ่อ…” เจ้าหน้าที่พูดไม่ออก เตรียมมาเฉพาะใบทะเบียนสมรสซึ่ง เอกสารต่างๆ พ่อแม่ของเจ้าบ่าวจัดการทั้งหมด เหลือแค่เซ็นชื่อในใบ ร้องขอเท่านั้น ไม่คิดว่าต้องเตรียมใบหย่ามารอด้วยเลย

“จะไม่มีการหย่าเกิดขึ้น เจ้าบ่าวโพล่งขึ้น เจ้าสาวเหลืออดผลักเก้าอี้ หลีกทางจนล้มหมายจะได้กระแทกฝ่ามือกับใบหน้าหล่อเหลาคนจอม โกหก ฝ่ามือเล็กเสื้อขึ้นสูงแล้วสะบัดลงแต่ฝ่ามือใหญ่ก็รับไว้ได้ “ไม่ได้แอ้ม หน้าพี่หรอก”

“กรีด” นาดากรีดร้องสะบัดมืออีกข้างขึ้น วินเซนโซ่จำต้องปล่อยใบ ทะเบียนสมรสเพื่อรับมือเล็กก่อนที่มันจะกระทบแก้ม

“บอกแล้วไง ยังไงก็รอด” เขายังท่าปากดีลอยหน้าลอยตา ในขณะที่นา ดาพยายามทําทุกอย่างให้เขาเจ็บ มือสองข้างถูกพันธนาการจนแน่น เหลือแค่เท้า ดังนั้นเท้าในรองเท้าส้นสูงจึงกระแทกกับเท้าที่อยู่ในรองเท้าหนังมันปลาบ

“โอ๊ย!” ส้นรองเท้าคู่สวยกดลงบนหลังเท้าทำให้วินเซนโซ่เปล่งเสียง ครางออกมา “ฤทธิ์เยอะนักนะกระต่ายน้อยของพี่

“ฉันไม่ใช่กระต่ายน้อย ฉันเป็นเสือ และเสือตัวนี้ก็โกรธมากด้วย

ชายหนุ่มใช้จังหวะที่เธออาฆาตแค้นใส่เขาเตะหน้าแข้งหญิงสาวจนเสีย หลัก ร่างเล็กล้มสู่อ้อมแขนของเขาไม่ยาก เวลานี้เจ้าสาวก็เลยอยู่ในอ้อม แขนที่ซ้อนอุ้มเธอตัวลอย