ตอนที่ 7 วิวาห์อลวน 6

“ใช่ มันไม่มีประโยชน์ น้ำตาของฉันมีค่ากว่าจะต้องมาเสียให้คุณ” เธอ คงเก็บก้นความเจ็บปวดไม่ไหวเลยแผดเสียงแหลมตอบกลับ ทว่านั่นก็เป็น สิ่ง วินเซน โซ่พอใจ

“รู้งั้นก็หยุดร้องได้แล้ว พี่ไม่ชอบเห็นน้ำตาเธอหรอกนะ”

“ก็ไม่ต้องมอง ”

“ไม่เอานะน้ำค้าง เราน่าจะคุยกันดีๆ” ชายหนุ่มทอดเสียงอ่อน

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ คนเลว คนบ้า คุณมันไม่ใช่คนด้วยซ้ำ

“ต่อให้เธอจะด่าว่ายังไง ก็เปลี่ยนแปลงแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ปรองดอง กันไว้จะดีกว่า” คนเจ้าเล่ห์ตะล่อมล่อหลอก แต่หากนาดายังคงแสนชื่อดัง เดิมเธอก็น่าจะทำตามที่เขาบอก ทว่าตอนนี้นาดากำลังเปลี่ยนไป จากสาว น้อยใสชื่อเพราะถูกทำร้ายจากทุกคนรอบกาย ทำให้เธอเริ่มคิดหาหนทาง ตอบโต้เอาคืน

นาดาไม่โกรธเกลียดผู้ใหญ่เพราะเชื่อว่าพวกท่านไม่ผิด ผู้ชายคนนี้ต่าง หากที่ผิดและคงหลอกล่อให้ผู้ใหญ่คอยทำตามแผนเหมือนที่หลอกล่อเธอ มาแล้วหลายครั้ง เธอโกรธเขา โกรธมาก ชนิดอยากถลกหนังแล่เอามา เกลือตากแดด คอยดูเถอะ เธอทำแน่อย่าให้เผลอแล้วกัน

สายตาอาฆาตแรงของเธอทำเอาวินเซนโซ่ขนลุก ไม่กลัว แต่เกรงว่าเธอ จะทําอะไรที่เขาไม่คาดคิด

“มองด้วยสายตาอาฆาตแค้นเลยแฮะ”

“กลัวด้วยเหรอ”

“เปล่า แค่อยากให้เราหันหน้าเข้าหากัน จับเข่าคุยกันดีกว่านะน้ำค้าง
“ฮี จับเข่าคุย แล้วทำไมไม่คิดแบบนี้ตั้งแต่แรก เห็นฉันเป็นอะไรถึงต้อง หลอกกัน ตลอดเวลาฉันคิดว่าคุณเป็นคนดี แต่ตอนนี้คุณมัน….

“อยาก อะไรก็เชิญเลยน้ำค้าง ด่าให้พอเพราะถ้าถึงที่หมาย พี่จะ ปิดปากเธอไม่ให้มีเวลามา พี่อีก

นาตาไม่กลัว ถ้าไม่เห็นแววไหววาบในดวงตาคมกริบคู่นั้น เธอสะบัด หน้าพร้ดและปล่อยให้น้ำตาไหลริน วินเซน โซ่อยากแก้มัดข้อมือให้แต่ก็ กลัวว่าหญิงสาวจะทำอะไรไม่คิดเข้าอีก จึงจำต้องปล่อยเธอไว้แบบนั้น เขา ขับรถขึ้นเหนือไปเรื่อยๆ ทุ่งทิวลิปของสตีฟเคยไปมาแล้ว 2 ครั้ง การขับรถ ขึ้นเหนือต้องใช้ความระมัดระวังสำหรับคนไม่คุ้นชินเส้นทาง ดังนั้นรถคัน หรูมีโบว์สีชมพูอ่อนคาดไว้บนกระโปรงรถจึงแล่นไปด้วยความระมัดระวัง

เมื่อต้องจอดเติมน้ำมัน เขาก็เข้าร้านสะดวกซื้อตุนขนมของกินเอาไว้ถุง

“อยากเข้าห้องน้ำมั้ย” ถามด้วยความห่วงใย หากแต่หญิงสาวส่ายหน้า

ปฏิเสธ

“งั้นกินอะไรรองท้องหน่อยนะ พี่ป้อน

ขนมปังแซนด์วิชจากร้านสะดวกซื้อถูกจ่อที่ปาก นาดาเป็นหน้าหนี ทว่า วินเซนโชก็บขนมปังยัดใส่ปากเธอ

“ห้ามคาย ถ้าไม่เชื่อก็ลองดู” สายตาท้าทายทำให้นาดาบ้วนขนมปังทิ้ง ให้มันรู้ไปว่าเธอก็ไม่กลัวเขา

“น้ำค้าง” ชายหนุ่มกดกระจกลงแล้วสั่งสอนเมียสาวด้วยการบดจูบอวด สายตาคนในปั๊มน้ำมัน หลายคนมองรถสวยที่ผูกโบว์มาอย่างน่ารัก รู้ว่า เป็นรถเจ้าบ่าวก็ยังให้ความสนใจจึงมองเลยเข้าไปให้เจ้าบ่าวเจ้าสาว กําลังจูบกันนัวเนีย

“ดูนั่นสิ ไม่อายเลยเนอะ ไปเข้าโรงแรมเถอะไป” นาดาได้ยินเสียงผู้หญิงดังเข้าหู หน้าของเธอซีดเผือดก่อนจะแตงกลามไปถึงเนินอกอวบ

“เด็กดื้อต้องเจอแบบนี้แหละ ถ้าซื้ออีกครั้งจะปล้ำอวดเสียเลย” เขาขู่ ก่อนจะก้มลงเก็บซากขนมปังที่เธอคายทิ้งโดยไม่ถือสาว่ามันสกปรก ก่อน จะเอาไปทิ้งถังขยะแล้วปิดกระจกรถ แซนด์วิชป้อนใส่ปากเธอใหม่

“ฉันไม่หิว” เธอหันหน้าหนี

“อีกตั้งไกลกว่าจะถึง ยังไงก็ต้องกินรองท้อง

“ก็บอกว่าไม่หิวไงเล่า”

“น้ำค้าง! อย่าคิดว่าพี่จะพูดเล่นกับเธอได้ตลอดนะ เมื่อกี้คงยังน้อยไปล่ะ มั้ง ถึงยังทำตัวดื้อด้านได้อีก

“คุณมันก็ดีแต่ขู่ คนไม่หิวจะบังคับให้กินได้ไง จะบ้าเหรอ”

“ไม่กินไม่ได้ กินซะ แล้วถ้าเธอคายทิ้งเหมือนเมื่อกี้อีกล่ะก็ พี่จะป้อนเธอ ด้วยปาก หรือน้อยไป ถ้างั้นให้พี่กินเธอแทนข้าวในรถตอนนี้เลยก็ได้นะ ดี เหมือนกันรู้สึกเริ่มจะเพลียๆ แล้วด้วย เติมพลังงานสักหน่อยดีกว่า” ว่าแล้ว เขาก็ปรับเบาะที่เธอนั่งให้เอนลง

“กินก็ได้” เธอรีบบอก แต่วินเซนโซสายหน้า

“ไม่ทันแล้ว ขี้เกียจเปลี่ยนใจ

“อย่านะ คุณจะทำให้ฉันไม่เหลือแม้กระทั่งศักดิ์ศรีเลยเหรอ” เสียงของ เธอสั่นเครือ แต่ไม่ได้อ่อนลงเลยแม้แต่น้อย

“ผัวจะมีเซ็กซ์กับเมียในรถ ใครจะทำไม รถก็ติดฟิล์มมืด นอกจากจะ มองเข้ามาจากกระจกหน้าถึงจะเห็น

“ไม่นะ ฉันยอมกินแล้ว อย่าทำอะไรฉันในรถเลย” กะพริบตาน้ำใสๆ ก็ ไหลเป็นทาง วินเซนโซ่ก็ใจอ่อนยวบปรับเบาะขึ้นดังเดิม แต่พอเห็นกลีบ ปากสั่นระริกก็กดจูบพร้อมกับดูดซับน้ำตาให้แห้งเหือดอย่างอ่อนโยน เขาจูบเธอจนพอใจก็ยังแซนด์วิชที่บิเป็นชิ้นเล็กๆ เข้าปากแล้วจัดการป้อนเธอ ด้วยปาก

ไม่รู้ทำไม แซนด์วิชชิ้นเล็กรสชาติธรรมดาเพราะกินประจำจึงอร่อยขึ้น สามีจัดการป้อนแซนด์วิช ให้ภรรยาจนหมดชิ้นก็ให้เธอดื่มน้ำตาม ก่อนจะ แกะแซนด์วิชอีกหอใส่ปากตัวเองบ้าง หมดชิ้นแรกตามด้วยชิ้นที่สองและ สาม นาดามองคนหิวโหยกินเอาๆ ก็อดพูดแขวะไม่ได้

“อดอยากมาจากไหน กินอย่างกับยัดนุ่น”

“ตั้งแต่เที่ยงยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย มัวแต่เตรียมตัวมาสารภาพ

บาป

“ฮี สารภาพบาป

“จริงๆ พี่ไม่ตั้งใจโกหกเธอหรอก แค่ไหลไปตามน้ำ ไม่คิดว่าเธอจะเป็น คนที่ต้องแต่งงานด้วย พี่ก็เพิ่งรู้ตอนที่เธอเอาสร้อยไปคืน พอดีคุณแม่ส่งรูป ถ่ายให้ดู ได้เห็นตัวจริงพอดีแล้วเธอก็ไม่รู้จักพี่ พี่ก็ไหลไปตามน้ำแค่นั้น

“แล้วเรื่องของวินพลินกับฉัน คุณแค่ไหลไปตามน้ำหรือเปล่า”

ชายหนุ่มไม่ตอบ เก็บขยะใส่ถุงเปล่าแล้วกระดกขวดน้ำใส่ปากง่ายๆ ไม่มีพิธีรีตองใดๆ ไม่เหลือมาดร้ายของมหาเศรษฐีผู้เย่อหยิ่งจองหองเอา เสียเลย จากนั้นเขาก็เอาขยะไปทิ้งแล้วเคลื่อนรถออกจากตรงนั้นโดยไม่ ตอบคําถาม หารู้ไม่ว่าหัวใจดวงน้อยๆ ของนาดาเจ็บแปลบเหมือนถูกใคร เอาเข็มหลายร้อยเล่มทิ่มแทง

เขาไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องนั้น…