บทที่ 12 เธอท้องแล้ว

“คุณอา!” หยูเฉินตะลึง รีบเข้าไปบังตัวชางหลิงไว้ “ซางหลิงพูด ไม่คิด คุณเป็นผู้ใหญ่ อย่าติดอะไรกับเธอมากเลยครับ” “เหอะ” ชางหลิงจับหน้า เช็ดเลือดมุมปาก แสยะยิ้มเย็นชา

“หนูพูดถูกสินะ อายแล้วโกรธสิท่า?”

หลิงหลิง อย่าพูดอีกเลย” หยูเฉินห้ามเธอเอาไว้

“อย่าเรียกฉันแบบนี้อีก!! ชางหลังมองค้อนเขา “นายไม่ คู่ควร”

หยูเฉินก้มหน้าลง สีหน้าดูเศร้าโศกมาก

“โอ๊ย…….” ชางฉิงเห็นหยูเฉินปกป้องชางหลิง จับท้องตัวเองไว้ ร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด “ท้องของฉัน………………

“เป็นอะไรไป? ฉิงฉิง ท้องเป็นอะไรเหรอ? หรือเป็นเพราะที่ชาง หลิงผลักเมื่อกี้ทำให้ลูกในท้องเคลื่อนที่!” จ้าวหลันจือร้อนรน

ลูกในท้อง?

ชางหลิงอึ้ง เธอจ้องไปที่ท้องซางฉิง อย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เธอท้องเหรอ?” คำพูดนี้คือหยูเฉินที่ถาม

หยูเฉินอ้าปากค้าง พูดไม่ออก

“ฉิงฉิงท้องได้หนึ่งเดือนแล้ว ท้องลูกของตระกูลหยูเลยนะ! ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเราจะรับผิดชอบไหวได้ยังไง!” จ้าวหลัน อร้องไห้ก่อนแล้วหนึ่ง

“เร็ว รีบส่งไปโรงพยาบาลเร็ว” บางหวยซูไม่สนใจชางหลังอีก เขารีบพุ่งเข้าไปหาซางฉิง

“หลิง…….ซางหลิง” หยูเฉินก้มหน้าลง “เธอก็เห็นแล้ว ฉิ่งฉิง ท้องแล้ว ตระกูลพวกเราสืบทอดกันมาห้าสมัยแล้ว ปู่ย่าและพ่อ แม่ของฉันก็ต่างคาดหวังฉันให้สร้างครอบครัวและมีลูกเร็วๆ ฉัน ชอบเธอจริงๆ แต่ว่า………จะบังคับนิ่งนิ่งเอาลูกออกไม่ได้ และ ฉันก็ไม่อยากให้ที่บ้านต้องเสียใจ ดังนั้น ขอโทษด้วยนะ………. ฉันติดค้างเธอ ฉันจะหาวิธีอื่นชดใช้แทนนะ ต่อไป พวกเราก็ยัง เป็นคนบ้านเดียวกัน……

ยังเป็นคนบ้านเดียวกัน? ชางหลังสงสัยในสิ่งที่ตัวเองได้ยินมา

หน้าหนาแค่ไหนเชียว ถึงได้พูดจาน่าขำแบบนี้ได้? ว่าที่สามี ของเธอ กลายเป็นน้องเขยของเธอ และเธอยังต้องรับให้ได้อีก และยังต้องอวยพรให้พวกเขาจากใจจริงไหม?

“พี่เฉิน……” ชางฉิงที่ถึงหน้าประตู ตะโกนไปด้านในเสียงดัง ว่า “พี่เฉินไปกับฉันได้ไหม ฉิงฉิงกลัว…….

“หยูเฉิน ยังจะนิ่งอยู่ทำไม? ยังไม่รีบตามไปอีก?” โจวรุ่ยฟางก็ พูดขึ้น

“ชางหลิง……” หยูเฉินมองเธออย่างลำบากใจ

“ไปให้พ้น!” ชางหลิงจับชุดแต่งงานที่ขาดลุ่ยแน่นๆ กัดฟันกรอดด้วยความโมโห

ชางหวยซูมองดูชางหลังที่นั่งอยู่บนพื้น ก็สั่งคนใช้ว่า “ขังคุณ หนูใหญ่ไว้ อย่าให้เธอออกมา จนกระทั่งเธอจะรู้ตัวว่าทำผิด คนทั้งบ้านต่างพยุงชางฉิงออกไป ชางหลังหมดแรง นั่งอยู่บน

เพราะการกระซากดึงทิ้งของเธอ ชุดแต่งงานขาดหลุดลุ่ยจนไม่ เป็นรูปร่างไปหมด ไข่มุกที่เธอตั้งใจเลือกมากระเด็นออกไปจน หมด ทำเอาทั้งห้องรกมาก

ไม่มีแล้ว ไม่มีแล้ว…….ญาติมิตร ความรัก เธอไม่มีมันทั้งหมด

แล้ว

คลับnova

โหมวมองดูนาฬิกาบนข้อมือ กลางคืนสี่ทุ่มแล้ว ชางหลงทาง

นั้นยังไม่มีข่าวคราวเลย เขาโทรศัพท์ไป ก็บอกว่าปิดเครื่อง

“ฉู่ฉือ” โหมวยเดินไปตรงระเบียงอย่างไม่พอใจ “เธอล่ะ?”

“คนที่กลับมาบอกว่า คุณหนูสองตระกูลชางเหมือนจะไม่ สบาย คนทางนั้นไปโรงพยาบาลกันหมด คุณชางยังอยู่ในตระ กูลชาง ดูท่าทาง หลังจากที่เธอกลับไป ทําให้พวกเขาทุกคน โกรธไม่เบา” ฉู่ฉือตอบไปตามตรง

เธอยังอยู่ตระกูลชางอีกเหรอ? โหมวยเหมือนได้ยินแค่คำนี้

“เตรียมรถ” โหมวก้าวเดินไปทันที
ชางหลิงไม่มีน้ำตาไหลเลยสักหยด

ตอนที่แม่ยังอยู่เคยบอกกับเธอไว้ว่า น้ำตาที่ไร้ประโยชน์จะ ไหลไม่ได้ ตอนนี้อยู่ในตระกูลซาง ถึงแม้เธอร้องไห้จนตาบอดก็ ไม่มีใครเห็นใจเธอหรอก

คนใช้ในบ้านขังเธอไว้ในห้องชั้นหนึ่ง ที่นี่คือสถานที่ตั้งแต่เด็ก จนโตที่เธออยู่บ่อยที่สุด ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ขอแค่เธอทะเลาะแย่ง ของกับชางฉิง สุดท้ายคนชนะก็ต้องเป็นชางฉิง ทุกคนต่างก็บอก ให้เธอยอมให้น้อง ที่จริงก็แค่ลำเอียงเท่านั้น

ดังนั้น ขอแค่ซางฉิงร้องไห้ เธอก็ต้องถูกทำโทษ ถูกขังในห้อง

ครั้งนี้ ซางหลิงตอนแรกคิดว่าถึงแม้ตัวเองจะถูกขังในนี้ไปจน

ตายก็จะไม่ยอมก้มหน้ารับผิดอีกเด็ดขาด แต่ว่า…….

เธอหิวมากจริงๆ!

ได้ยินเสียงท้องร้องดังขึ้น ชางหลังทำอะไรไม่ได้

เมื่อวานไม่ได้กินอะไรเลย ดื่มแต่เหล้า วันนี้ก็ยังไม่ได้กินข้าว กับน้ำอีก ตอนนี้ท้องเธอแทบจะแนบไปที่หลังแล้ว ในเวลานี้เธอ อยากจะกลับไปกลับnovaอย่างมาก ถ้ารู้ว่าสถานการณ์จะเป็น แบบนี้ เธอน่าจะกินอิ่มแล้วค่อยมา

แต่ว่า เธอชางหลิงจะนั่งคอยอยู่แบบนี้ไม่ได้ คิดว่าขังเธอไว้ แล้วเธอจะไม่มีแรงต่อสู้งั้นเหรอ?
เธอพึงประตูฟังเสียงด้านนอก ได้ยินคนใช้ด้านนอกกำลังคุย กันอยู่ เดินไปหน้าต่างข้างหลังช้าๆเงียบๆ หน้าต่างบานนี้มีลวด กันขโมยสองเส้นที่ถูกเธอตัดไว้แล้ว เธอแกะมันออกอย่าง ง่ายดาย เธอตัวเล็ก ปืนขึ้นหน้าต่าง และลอดออกจากช่องเล็กๆ นั้นไป

นอกประตูตระกูลชาง มีรถสีดำจี๊ปจอดอยู่ข้างๆ

“คุณชายรอง คนในตระกูลชางยังไม่กลับมา ตอนนี้จะเข้าไป ได้เหรอ?” ฉู่ฉือดับรถและถาม

โหมวยลงจากรถ กำลังคิดว่าจะแสดงตัวต่อหน้าซางหลิงยังไง กลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากรั้วนั้นไม่ไกลนัก

“ไม่ต้องแล้ว” โหมวยกระตุกยิ้ม เดินไปทางด้านนั้น