บทที่ 10 เธอเป็นแม่ประสาอะไรของฉัน?

หลี นคอยจับตามองชางหลิงตลอด แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่า จะ พบเจอชูเสี่ยวเฉิงกลางคัน หลังจากออกจากน้ำก็ใส่ร้ายว่าเขา เป็นผู้ชายเลวที่ทอดทิ้งเธอ ร้องไห้โวยวายจะเป็นจะตาย ดึงดูด สายตาผู้คนในร้านอาหารมุงดู

เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาควบคุมที่เกิดเหตุ ซางหลิงได้หลบหนีไปไม่เห็นแม้แต่เงา

หลีซินเล่าเรื่องนี้ให้โหมวยฟังอย่างกล้าๆกลัวๆ กลัวว่าเขาจะ โกรธแล้วให้ขาไปดื่มน้ำในสระ “ลูกพี่……..ต้องการให้ส่งคนไปตามกลับไหมครับ?” หลีซิน

ลองถามอีกฝ่าย

“ไม่ต้อง” น่าแปลกที่โหมวไม่โมโห มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย ฟังคำพูดของหลีซิน ดูเหมือนว่าจะเห็นภาพผลุดขึ้นในสมอง เสี่ยวเฉิงพัวพันหลีซิน ส่วนเธอแอบวิ่งหนีไปเมื่อสถานการณ์ วุ่นวาย ท่าทีแบบนี้ ต้องน่ารักมากแน่ๆ

“เธอหนีไม่ไกลหรอก” โหมวพูดอย่างมั่นใจ

ก็แค่กลับตระกูลซางเดือดร้อนโวยวายสักพัก ตามนิสัยของ เธอแล้ว เมื่อได้รับความไม่เป็นธรรม ก็ต้องระบายออกมาอยู่แล้ว

“งะงั้นคุณคน…. ” พอหลีซินนึกถึงซูเสี่ยวเฉิงคนนั้นก็เซง หงุดหงิด ในร้านอาหารมีคนมากมายเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปความบริสุทธิ์ของเขาถูกเธอทำลายหมดแล้ว

“นายจัดการเองละกัน” โหมวยพูด

การรวมตัวของซูเสี่ยวเฉิงและชางหลัง เหมือนสายฟ้าที่เจอ เข้ากับการปะทุของภูเขาไฟ ไม่มีเรื่องไหนที่พวกเธอทำลายไม่ได้ แต่ว่า เพื่อป้องกันเรื่องของเขาและชางหลังถูกทำลาย อย่างไร ก็ตามคงต้องจัดการซูเสี่ยวเฉิงให้ได้ก่อน

ดังนั้น งานที่สำคัญนี้ ก็มอบให้กับหลีซินที่ยังเป็นโสด

โหมวก้าวเท้าเดินออกไป ไม่ได้สนใจเลยว่าในห้องนี้ยังมีไม่ โม่ที่ยังรอเขา

พอเขาเดินออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของโม่โม่ก็หายไปหมด เธอกําหมัดแน่น เล็บจิกเข้าไปในเนื้อฝ่ามือของเธอ

ห่างกันไกลขนาดนี้ เธอได้ยินไม่ชัดว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่

อ่อนไหวกับค่นั้นมากๆ

พี่สะใภ้……..

ที! ผู้หญิงคนไหนที่ไม่กลัวตายอีกล่ะ?

“ป๊อก!” ชางหลิงที่นั่งเบาะหลังของรถแท็กซี่กำลังง่วงนอน หัว ก็ชนเข้ากับกระจกรถทันที

ความเจ็บปวดทำให้เธอตื่นขึ้นมา เธอลูบหน้าผากของตัวเอง ไม่เข้าว่าทำไมตัวเองถึงฝันร้ายในตอนกลางวันแสกๆ

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน หรือมันยากเกินไปที่สมองจะรับได้?

ตระกูลซาง

พอชางหลังเดินเข้าบ้าน ก็เห็นคนใช้ในบ้านติดตัวอักษรคำว่า (หมายถึงยินดี) บนหน้าต่าง ห่างกันไกลขนาดนี้ ยังได้ยินเสียง หัวเราะที่ลอยมาจากห้องรับแขก

ไหนจะตายเพื่อไถ่โทษล่ะ? ไหนรู้สึกผิดต่อเธอมากๆล่ะ? ทําไม ตอนนี้ถึงแนบเนียนจนดูเหมือนท่าทีของเจ้าสาวที่จะแต่งงาน จริงๆ?

จ้าวหลันคือกำลังเอาชุดแต่งงานเทียบบนตัวชางฉิง ริ้วรอยบน ใบหน้ายิ้มแทบซ่อนไม่อยู่

“ฉิงฉิงลูกฉันหุ่นดีจริงๆ ชุดแต่งงานนี้ใส่แล้วสวยกว่าซางหลัง

เยอะ”

เมื่อได้ยินชื่อของตัวเอง ชางหลิงตัวสั่น เธอจ้องมอง ถึงจะเห็น ได้ชัดเจนว่าชุดแต่งงานนั้นเป็นชุดที่หยูเฉินออกแบบเพื่อเธอด้วย ตัวเอง

“ปล่อยมือลงเดี๋ยวนี้!” เธอตะโกนเสียงดัง เดินเข้าไปอย่าง รวดเร็ว

ชางนิ่งและจ้าวหลันจือตกใจ แต่วินาทีถัดมา ชางหลิงก็แย่งชุด แต่งงานจากมือของจ้าวหลันจือไปแล้ว

“นี่เป็นชุดแต่งงานของฉัน!” แม้ว่าจะออกแบบโดยหยูเฉิน แต่ ร่างแบบในตอนสุดท้ายเธอเป็นคนวาด และเธอเป็นคนหาวัสดุด้วยตัวเอง แม่ลูกคู่นั้นมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้อง

“พี่” พอชางฉิงเห็นชางหลิง ก็รีบแอบข้างหลังของจ้าวหลินจือ “นะ…………. หนูไม่ได้คิดแบบนั้น หนูก็แค่ชอบ เลยอยากจะลองใส่

“ลองใส่ดู?” ซางหลิงยิ้มอย่างเย็นชา ดังนั้นเธอเลยขึ้นเตียง กับหยูเฉิน ช่วยฉันลองสามีในอนาคตของฉันว่าไหวไหมเห

รอ?”

“ซางหลิง เธอพูดอะไรน่ะ?” จ้าวหลินจือปกป้องชางฉิง “ตัว เธอเองไม่สามารถคุมผู้ชายได้ กลับมาโทษฉิงฉิงลูกฉัน ตอนนี้ เป็นลูกฉันฉิงฉิงที่จะแต่งงานกับตระกูลหยู ถึงแม้จะไม่มีของพวก นี้ของเธอ หยูเฉินก็จะส่งของที่ดีกว่านี้มาให้ ฉันก็แค่เห็นว่ายังไง เธอก็ไม่ได้ใช้ เลยเอาแบบมาลองดูเฉยๆเท่านั้น”

“เหอะ” ชางหลิงไม่ไหวกับแม่ลูกคู่นี้จึงๆ “ฉันคุมผู้ชายตัวเอง ไม่อยู่? ถ้าหากใครเจอพวกเธอสองคนเข้าละก็ ใครจะไปคุมไหว ล่ะ? ในตอนนั้นเธอก็อ่อยพ่อของฉันแบบนี้เหรอ ตอนนี้ก็มาสอน ลูกสาวคานขึ้นเตียงกับว่าที่สามีของฉัน แม่เป็นยังไงลูกก็เป็น แบบนั้น!”

“แกหุบปาก!” เสียงทะเลาะชั้นล่างดังไปถึงคนที่สนทนากันใน ห้องหนังสือ ซางหวยซูและหยูเฉินยืนอยู่ที่ปากบันได คุณปูซาง เจิ้งตงและคุณย่าโจวรุ่ยฟางก็อยู่ข้างหลัง

“ไอ่ลูกอกตัญญู! ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นแม่แก แกกล้าใช้น้ำ เสียงแบบนี้คุยกับเธอได้อย่างไร?” ซางหวยซูเดินลงตึก ชี้หน้าต่าซางหลังอย่างโมโห

“เธอเป็นแม่ประสาอะไรของฉัน? แม่ฉันเสียนานแล้ว!”

“แก!” ซางหวยซูโมโหจนพูดไม่ออก ยกมือขึ้นฟาดเข้าหน้าของชางหลัง