บทที่ 7 ฉันจะหย่า!

ใช่เหรอ? ชางหลิงสงสัยมากๆ ทําไมในสมองของเธอไม่มีความ ทรงจำส่วนนี้เลย? แต่ เธอนึกย้อนกลับไปตอนที่ตัวเองเห็นภาพ ในใบทะเบียนสมรส แทบอยากจะตบหน้าตัวเอง ใจจะขาด

ยิ้มเบิกบานซะขนาดนั้น ใครจะไม่เชื่อละว่าเธอยินยอมเอง “อันนั้นไม่นับ ฉันดื่มมากไป” ชางหลังอธิบายกับเขา

โหมวยตอบกับเธออย่างจริงจัง “ใบทะเบียนก็จดแล้ว มีเพศ สัมพันธ์กันแล้ว ความจริงในนามของสามีภรรยาก็มีแล้วด้วย คุณยังจะปฏิเสธอีกเหรอ?”

เอ่อ…..

ชางหลิงอึ้ง

ถ้าพูดแบบนี้ ก็เหมือนจะถูก…… ยๆๆ ถูกอะไรละ ผิดทั้งนั้น

“อีกอย่าง เมื่อคืนคุณดูมีความสุขมากนะ” โหมวยยิ้มแบ บร้ายๆ

ชางหลังได้ยินคำนี้ หน้าแดงไปถึงคอ เธอรีบยื่นมือมาปิดปาก ของเขา แล้วมองซ้ายมองขวา กลัวว่าคำพูดของเขาจะถูกคน อื่นได้ยิน

โหมวยรู้สึกว่าท่าทีแบบนี้ของเธอน่ารักมาก โอบเอวแน่นขึ้น ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นกว่าเดิม
“โอเค ถึงฉันจะยอมรับความจริงในการแต่งงานของพวกเรา งั้นตอนนี้พวกเราไปหย่ากันเถอะ” ตอนนี้ซางหลังอยากจะหนี ผู้ชายแสนร้ายกาจคนนี้ไปห่างๆ

โหมวยไม่พอใจเล็กน้อย “ทำไมผมต้องหย่าด้วย?

“เพราะว่าพวกเราสองคนแต่งงานกันเป็นเรื่องตลก นายเป็น ถึงท่านประธานของบริษัท เซ็งซื่อ กรุ๊ปเลยนะ และยังเป็นหัวหน้า ตระกูล โหมวด้วย นายแต่งงานกับฉันที่ไม่มีชื่อเสียงอะไรเลยไม่รู้ สึกเสียเปรียบเหรอ?”

ซางหลิง ใช้นิ้วชี้หน้าอกของเขา สั่งสอนอย่างจริงๆจังๆ

“ไม่เสียเปรียบ” โหมวยตอบอย่างใจเย็น

เอ่อ…….ชางหลิงพูดไม่ออกทันที

“งั้น………พวกเราก็ไม่เหมาะสมกัน ชางหลังไม่รู้จะคิดเหตุผล อะไรดี สมองรีบหมุนอย่างรวดเร็ว

“ไม่เหมาะสมกันตรงไหน?” โหมวยจะรอฟังว่าเธอจะพูดอะไร ออกมา

“ไม่เหมาะสมไปซะทุกอย่าง!” ชางหลิงขมวดคิ้ว “ไม่พูดเรื่อง ภูมิฐานก่อน พูดแค่รูปลักษณ์ภายนอกละก่อน นายหน้าตาหล่อ แบบนี้ ควรจะหาผู้หญิงที่สวยและหุ่นดี อีกอย่าง นายสูงขนาดนี้ อย่างน้อยก็น่าจะหนึ่งร้อยแปดสิบห้า ฉันสูงแค่หนึ่งร้อยหกสิบ เอง ส่วนสูงก็ไม่เข้ากัน

“คุณแน่ใจเหรอว่าพวกเราเทียบไม่ขึ้น?” โหมวยปุบปับก็หนกามแล้ว

ชางหลังแทบจะกระอักเลือด ผู้ชายคนนี้ไร้ยางอายจริงๆ หน้า ด้านจนทำให้คนโมโห!

“ฉันไม่สน! ยังไงฉันก็จะหย่า ฉันจะหย่า!” เมื่อใช้เหตุผลแล้ว พูดไม่รู้เรื่อง เธอจะโวยวายไม่ได้เหรอ? โหมวยอย่างน้อยก็เป็น

ถึงท่านประธาน คงไม่มีผู้หญิงหรอกมั้ง

“ไม่หย่า” โหมวยปฏิเสธเธออย่างไร้ความปราณี ชางหลิงกำลังจะโต้กลับเขา หยูเฉินก็รีบเดินมาทางนี้

“คุณชายรองครับ” เขาเดินมาหยุดตรงขอบสระ “คุณโมโม่มา ครับ”

ความไม่แยแสวาบผ่านสายตาของโหมวย อารมณ์เปลี่ยนไป

ทันที

“ฉันไม่ว่าง” เขาตอบเสียงเย็นชา

“แต่ว่า เมื่อกี้นายท่านโทรมาบอก ถ้าหากท่านไม่พบเจอคุณ โม่โม่ละก็ เขาจะมาพบคุณด้วยตัวเอง” หยูเฉินพูดอย่างลำบาก ใจเล็กน้อย คุณชายรองไม่ค่อยถูกกับคุณพ่อของตัวเองอยู่แล้ว ถ้าหากเขามาจริงๆละก็ คาดว่าเรื่องของชางหลังก็คงเก็บไม่อยู่ แล้ว

ซางหลังถูกละเลยอยู่ข้างๆ สับสนงุนงง โหมวย กลับขยับ ร่างกาย มือทั้งคู่ของเขาพยุงแขนของชางหลิง ซางหลิงรู้แค่ว่า ร่างกายของตัวเองค่อยๆห่างจากน้ำ แล้วนั่งบนขอบสระอย่างมั่นคง

คุณไม่โม่?

ชื่อนี้รู้สึกคุ้นๆ….. คุณโมโม่เป็นคนสวยอันดับหนึ่งของเมือง หนานในข่าวลือ และยังมีสัญญาหมั้นกับตระกูลโหมวคนนั้นเห รอ?

งั้นก็คือ ว่าที่ภรรยาของโหมวยน่ะสิ

“บอกหลี นพาเธอไปทานข้าว

โหมวกลายเป็นโหมวยที่เย็นชาอีกครั้ง ซางหลิงรู้สึกว่าเขา เป็นโรคไบโพล่าหรือเปล่า เมื่อกี้ยังตื่นใส่เธออยู่เลย แต่ในตอน นี้ กลับสับหน้าเป็นใบหน้าที่ไร้อารมณ์ เหลือแค่เขียนคำว่า “กูไม่ สบอารมณ์อยู่”ไว้บนหน้าเท่านั้น

“เดี๋ยวฉันไปเอง” ซางหลิงหยิบผ้าเช็ดตัวที่วางบนพื้น คลุมบน ร่างกายของตัวเอง เธอไม่อยากให้คนหลายๆคนมาเดินตาม ทางที่ดีให้เธอหาโอกาสหนีได้ เธอไม่กล้าเดือดร้อนแต่เธอคงจะ หนีได้อยู่มั้ง?

เธอหายไปจากหน้าประตูอย่างรวดเร็วราวกับควัน โหมวย มองแผ่นของเธอ ในสายตาเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู