บทที่6 เขาให้ความสนับสนุนเธอ

ตามองเห็นมือของถังซิว กำลังจะตบลงที่หน้า โล่เฟยเอ๋อ หลับตาจากจิตใต้สํานึก

เธอสามารถรู้สึกได้ชัดเจนถึงลมแรงที่พัดมาจากมือของถังห

แต่ทว่า ความเจ็บปวด ในจินตนาการยังไม่ได้เกิดขึ้น แต่กลับ กลายเป็นเสียงความเจ็บปวดที่คุ้นเคย

นั้นคือถังหวฉี… โล่เฟยเอ๋ออึงไปหลายวิ ลืมตาขึ้น ก็เห็นมือ ของถังหวที่ตบหน้าเธอถูกอีกมือหนึ่งจับไว้แน่น

มือนั้นสะอาดและสวยงามจนไม่อาจพรรณนาได้ สายตาของ โล่เฟยเอ๋อหยุดอยู่ที่มือนั้นหลายวิ ถึงละสายตาจากมือข้อมือ ขาวๆของอีกฝ่าย เป็นใบหน้าที่ตกใจของซูซี

แต่ไหนแต่ไรมาหน้าเขาไร้ความรู้สึก บัดนี้เต็มไปด้วยความ เยือกเย็นที่ไม่อาจคาดเดาได้ ในตาคือเปลวไฟแห่งความโกรธ

ซูซีเหมือนกับไม่เห็นสายตาของโล่เฟยเอ๋อ เขาหรี่ตา มอง ไปยังถังหวฉี ในสายตามีอันตรายของความหยิ่งผยอง “คุณจะ ตบเธอเหรอ”

ไม่รู้ว่าถังหซิวถูกรูปร่างหน้าตาของซูซีมทำให้ตกใจ หรือว่า ถูกซูซีมู่ทําให้ตกใจ เขาจ้องเขาอย่างตะลึง ไม่มีการตอบสนอง
สายตาของซูซีฉายประกายความรังเกียจ จากนั้นตอนที่ทุก คนไม่มีการตอบสนอง ก็สะบัดข้อมือของถังซิวทิ้งอย่างแรง

อารมณ์นั้น เหมือนกับสลัดขยะอะไรที่ทำให้เขารู้สึกขยะแขยง แรงเยอะมาก การกระทำสะเพร่า ถังหวฉีถูกเขาสะบัดไปที่ ประตูห้อง หัวกระแทกกับประตูห้อง เสียงดัง ปัง เสียงหนึ่ง

และในช่วงเวลานี้ กู้ชิงหลันที่ไปเอาเสื้อคลุมที่ระเบียงกลับเข้า มา เห็นฉากนี้พอดี เขาจึงรีบวิ่งไปประคองตัวถังหวฉีขึ้นมา “ห ชิวฉี เธอเป็นอย่างไรบ้าง

“ชิงหลัน, เฟยเอ๋อบอกว่าฉันแย่งคุณไปจากเธอ เธอร่วมมือ กับคนอื่นรังแกฉัน… ถังหวหดตัวเข้าไปในอ้อมกอดของกู้ชิง หลัน ร้องไห้ออกมาอย่างทุกข์ใจ

กู้ชิงหลันตบที่หลังเธอเบาเบา ให้กำลังใจเธอ จ้องมองซูซี และโล่เฟยเอ๋ออย่างโกรธเคือง “โล่เฟยเอ๋อ ฉันไม่ได้เป็นอะไร กับเธอ ทั้งหมดก็คือเธอคิดเองเออเอง เธอปฏิบัติกับหซิวฉีแบบนี้ ทำให้ฉันโกรธมากจริง ๆ

ไม่ได้เป็นอะไรกันเหรอ คิดเองเออเองเหรอ

โล่เฟยเอ๋อมองกู้ชิงหลันอย่างตะลึงอยู่นานไม่มีการตอบสนอง ซูซีรู้สึกถึงในใจมีไหม้กองหนึ่งกำลังลุกไหม้ ทันใดนั้นเขาก็ เอื้อมมือไปจับมือของ โล่เฟยเอ๋อ หมุนตัวแล้วเดินจากไป

ในทางเดินเงียบสงบมาก โล่เฟยเอ๋อถูกลากโดยซูซึม ทั้งสอง คนไม่พูดคุยอะไร ได้ยินเสียงโฮ้ร้องเบาๆเป็นครั้งคราว ออกมาจากห้องที่ประสิทธิภาพกันเสียงยอดเยี่ยม

เดินไปจนถึงสุดทางเดิน ซูซีถึงหยุด เขาหยิบการ์ดจาก กระเป๋าของเขาออกมาหนึ่งใบ รูดบัตร จากนั้น ผลักประตูเปิดออก ลากโล่เฟยเอ๋อเข้าไปในห้อง จากนั้นมี

เสียงปิดประตูดังปัง

หลังจากโยนโล่เฟยเอ๋อลงบนโซฟาซูซีมก็ไปในน้ำแก้วหนึ่ง บนบาร์ แล้วดื่ม

เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองเป็นอะไร เรื่องของผู้หญิงคนนี้เกี่ยว อะไรกับเขาเหรอ เขายืนมือเข้าไปยังทำไม

หลังจากที่ดื่มน้ำในแก้วหมด ซูซูก็วางแก้วในมือลงบนบาร์

แรงๆ จากนั้นพูดกับโล่เฟยเอ๋ออย่างเย็นชา “คุณนั่งโง่พอแล้ว ก็

ออกไปเอง”

พูดประโยคนี้จบ ซูซีมูก็ไม่ได้อยู่ต่อ ทิ้งให้โล่เฟยเอ๋ออยู่คน เดียว เดินออกจากห้องไป

เดิมทีซูซีมู่เตรียมจากออกไปเลย พอเดินถึงหน้าประตูลิฟท์ถึง นึกขึ้นได้ เสื้อคลุมและของของเขายังอยู่ในห้องของลู่ เขาหยุด ไปหลายวิ จากนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องของ

ตอนที่เดินกลับไป ชายหญิงที่อยู่ด้านในกำลังพูดคุยกันอย่าง สนุกสนานคึกคัก อยู่มองเห็นเขาเดินกลับมา ก็พูดใส่ “ออกไป เดินเล่นนานขนาดนี้ ฉันคิดว่านายหลงทางแล้ว”

ซูซี เงียบ เพียงแค่เดินไปถึงที่แขวนเสื้อผ้า ก็หยิบเอาเสื้อคลุมของตัวเอง

อยู่เห็นการกระทำของเขา ก็รีบลุกขึ้น “ซูซี ไม่ใช่มั้ง จะไป อย่างนี้เลยเหรอ”

“มีธุระ” ซูซึมู่พูดออกมาสองค่อยางเย็นชา

มองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นพยักหน้า “ในเมื่อมีธุระ ฉันก็ไม่รั้ง นายไว้ พรุ่งนี้ค่อยนัดกันใหม่

“ค่อยว่ากัน” ซูซีม่พูดคำสองคำนี้เบา ๆ จากนั้นเดินออกไป จากห้อง

โล่เฟยเอ๋อหลังจากที่ซูซีมออกไป ก็ทนไม่ไหว นั่งร้องไห้ออก มาขึ้นโซฟา

สี่ปีมานี้ พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างอบอุ่น เธอเคยคิดว่ากู้ชิง หลันชอบเธอ เคยคิดว่าในใจของเขามีแค่เธอ เขาคุกเข่าขอถังห ชิวฉีเป็นแฟนของเขา

เขาชอบคนที่โล่เฟยเอ๋อเกลียดมากที่สุด…

เขาพูดว่าเธอคิดเองเออเอง เขาพูดว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับ เธอเลยสักนิด

โล่เฟยเอ๋อเธอยอมแพ้ได้หรือยัง

โล่เฟยเอ๋อร้องไห้จนแทบจะขาดใจ คนที่เธอชอบมาเต็มๆ ปี

ความรักทั้งหมดของเธอ

โล่เฟยเอ๋อร้องไห้นานมาก นานมากจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอดังขึ้น ถึงหยุดร้อง

เธอปาดมือเช็ดน้ำตาบนหน้า จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกจาก ในกระเป๋า แล้วรับโทรศัพท์

เป็นหวหรูเฉียวโทรหาเธอ ถามว่าเธออยู่ที่ไหน ทำไมไม่ไป หาเขา

โล่เฟยเอ๋อพูดจบประโยคจะกลับไปเดี๋ยวนี้ แล้วก็วางสาย

หลังจากที่เธอเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋าแล้ว เธอถึงนึกขึ้นได้ ว่าที่นี่คือห้องของผู้ชายคนนั้น

ผู้ชายคนนั้นปรากฏตัวกะทันหัน ขัดขวางไม่ให้ถังซิ่วฉียบ เธอ ช่วยเธอรังแกถังหวกลับอย่างโหดร้าย จากนั้นเขาก็พา เธอมาถึงที่นี่…

แม้แต่ชื่อของเขาเธอก็ยังไม่รู้ กลับช่วยเธอไว้ทั้งสองครั้ง

นึกคำพูดของเขาก่อนจากไปขึ้นได้ ดวงตาของโล่เฟยเอ๋อมอง ด้านล่าง

หลังจากนั่งนิ่งอยู่นาน เธอก็เปิดกระเป๋า หยิบกระดาษแผ่น หนึ่งและปากกาหนึ่งแบ่งออกมา

บนกระดาษ แต่ละเส้นแต่ละขีดเขียนสามคำ ขอบคุณ คุณหยุดอยู่ชั่วครู่ เธอก็เขียนชื่อของตัวเองลงอีก

เธอไม่รู้ว่ากระดาษนี้จะถูกบริกรของห้องเก็บเป็นขยะไปทิ้ง หรือไม่ แต่เธอยังคงเอามันวางไว้ใต้แก้วบนบาร์
หลังจากทําทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย โล่เฟยเอ๋อถึงออกไปจาก

ห้อง

ตอนที่ออกไป ประตูห้องข้างๆเปิดออกพอดี มีชายหญิงหลาย คนเดินออกมาจากด้านในห้อง

โล่เฟยเอ๋อมองแค่แวบเดียว ก็รีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์

เธอไม่รู้ว่า อยู่อยู่ท่ามกลางคนเหล่านั้นพอดี เห็นโล่เฟยเอ๋ออ อกมาจากห้องของซูซี อารมณ์บนหน้าของ อันดับแรกคือ ตะลึง ต่อมาคือตกใจ จากนั้นคือไม่น่าเชื่อ

หลังจากอารมณ์ตกใจทั้งหมดหายไปแล้ว เขาก็ส่งคนอื่นกลับ จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาจากระเป๋า โทรหาซูซี