บทที่ 12 สงครามเย็น

โจวเฉิงแต่เดิมคิดว่าซูซีมสั่งให้เขาพาโล่เฟยเอ๋อขึ้นรถเป็นพิเศษ คือจะถาม โล่เฟยเอ๋อเกี่ยวกับผู้ชายที่จับมือเธอ ถึงแม้ว่าจะไม่ ถามถึงผู้ชายคนนั้น แต่อย่างน้อยก็น่าจะคุยกันไหม

หลังจากผ่านไปสิบนาที เขาพบว่าเขาคิดผิดแล้ว

หลังจากประธานของพวกเขาพูดขึ้นมาเองสองคำก็ไม่ได้ เปิดปากทองคำพูดอีก ส่วนคุณโล่ที่กำลังมองออกไปนอกรถไม่รู้ ว่าคิดอะไรอยู่

รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ ในรถ โจวเฉิงก็ลำบากใจ

ประธานชูครับ ทำไมคุณไม่คุยกับคุณโล่ครับ

อย่างไรก็ตามซูซีมไม่ได้ยินเสียงในใจของเขา และแน่นอนว่า ถึงแม้ว่าเธอจะได้ยิน เธอก็คงไม่เปิดปากพูดแน่ๆ สุดท้ายแล้วซูซี ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นคนเย็นชา

โจวเฉิงเพื่อทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย ในที่สุดก็เป็นคนเริ่ม เอง “คุณผู้หญิงออกมาช็อปปิ้งเหรอครับ?”

โล่เฟยเอ๋อด็ดึงสายตาจากนอกหน้าต่างรถกลับมา แล้วพูดว่า “อย่าเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงเลยค่ะ ฉันชื่อโล่เฟยเอ๋อ คุณเรียกชื่อ ฉันได้เลย หรือเรียกฉันว่าเฟยเอ๋อก็ได้ค่ะ”

แต่โจวเฉิงไม่ได้กล้าเรียกโล่เฟยเอ๋อว่าเฟยเอ๋อได้ขนาดนั้นดังนั้นเขาก็เลยเลือกที่จะเรียก โล่เฟยเอ๋อว่าคุณโล่

ได้ยินสามคำว่า “คุณโล่ โล่เฟยเอ๋อเอามือก่ายหน้าผาก เกียจที่จะแก้ไขแล้ว เพียงแค่ตอบคำถามก่อนหน้านั้นของโจวเฉิง “ใช่ค่ะ ฉันออกมาช็อปปิ้ง

โจวเฉิงมองไปที่ถุงที่อยู่ในมือของ โล่เฟยเอ๋อ แล้วพูดว่า “คุณ

โล่มาช็อปปิ้งซื้อของน้อยจังเลยนะครับ” “จริงเหรอคะ?” โล่เฟยเอ๋อก้มหัวมองถุงที่อยู่ในมือ แล้วยกนิ้ว

ขึ้น

โจวเฉิงพยักหน้า “อือ ผมมีลูกพี่ลูกน้อง ทุกครั้งที่ช็อปปิ้ง พวก เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า เครื่องสำอาง ถ้าไม่กี่สิบถุงเธอจะไม่หยุด ช็อปครับ”

โล่เฟยเอ๋อหัวเราะแล้วตอบว่า “ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ

โล่เฟยเอ๋อก็พูดคุยกับโจวเฉิงแก้เขินไป ซูซีถึงแม้ว่าจะไม่พูด แต่ก็ฟังอยู่ตลอด

ฟังเสียงนุ่มนวลของโล่เฟยเอ๋อ ที่จะค่อยๆสงบลง

ในใจหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อน

คุยกับไปสักพัก เสียงโทรศัพท์ของโล่เฟยเอ๋อก็ดังขึ้น

เธอพูดขอโทษโจวเฉิง หลังจากนั้นก็เปิดซิปกระเป๋าแล้วหา

โทรศัพท์

จับไปสองสามรอบก็จับไม่ได้ เธอก็วางถุงที่อยู่ในมือวางข้างเท้าอย่างง่ายดาย หลังจากนั้นก็ใช้สองมือเปิดกระเป๋าเพื่อค้นหา

หาโทรศัพท์เจอแล้วก็ กดปุ่มรับสาย

“อือ เรียบร้อยแล้ว กินข้าว กินที่ไหน…

ซูซีมองไปที่โล่เฟยเอ๋อที่ก้มหัวลง กำลังรูดซิปกระเป๋า น้ำ เสียงอ่อนโยนที่กำลังพูดคุยกับสายตรงข้าม แม้กระทั่งไม่ได้ สังเกตตัวเองที่คิ้วค่อยๆขมวดขึ้นที่น้อยๆ

คนที่คุยโทรศัพท์กับเธอเป็นใคร? สนิทกันขนาดนี้เลยเหรอ? แล้วยังกินข้าวด้วยกันอีก?

ซูซีมูไม่รู้เลยสักนิด ว่าเขาจึงอยู่ในใจเต็มไปหมด

โล่เฟยเอ๋อพูดมากอยู่กับสายตรงข้ามนานสิบกว่านาทีแล้ว และซูซีจ้องเธอมามากกว่าสิบกว่านาทีแล้วเหมือนกัน

หลังจากโล่เฟยเอ๋อวางสายโทรศัพท์ ก็สังเกตเห็นว่าซูซี กําลังมองเธอ เธอก็ถามด้วยความมึนงง “ทำไมคะ?”

ถูกโล่เฟยเอ๋อจับได้แล้ว สีหน้าของซูซูก็แสดงออกมาว่า อับอาย หลังจากนั้นก็ทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของ โล่เฟยเอ๋ อ แล้วก็มองออกจานอกหน้าต่างรถด้วยความเย็นชา เหมือน ว่าถ้ามองเธอมากกว่านี้ ก็จะรู้สึกไม่ดี

ดูการเคลื่อนไหวของซูซี สีหน้าของโล่เฟยเอ๋อก็นิ่งแข็ง

ดวงตาของเธอมีประกายของความเจ็บปวด ร่างกายค่อยๆ ขยับไปทางประตูอย่างเงียบๆ
ซูซีรู้สึกอารมณ์เสียที่เมื่อกี้เขาแอบมองเธอแล้วถูกเธอจับได้ ตอนนี้เมื่อสังเกตเห็นดวงตาและการเคลื่อนไหวของโล่เฟยเอ๋อ ก็ มีความรู้สึกแปลกๆไหลผ่านหัวใจของเขา

เขากดมุมปากของเขาอย่างรุนแรง สายตาที่มองออกไปนอก หน้าต่างรถกลายเป็นความสับสน

ผ่านไปแล้วอีกสิบกว่านาที ตอนที่กำลังผ่านตึกอวิ๋นเหรียง โล่เฟยเอ๋อก็พูดขึ้นทันที “รบกวนจอดตรงนี้ด้วยค่ะ

โจวเฉิงได้ยินคำพูดของเธอก็เหยียบเบรกทันที

ไม่รอให้รถหยุด โล่เฟยเอ๋อก็รีบลงจากรถ “พวกคุณพวกคุณ ที่มาส่งฉัน” หลังจากโล่เฟยเอ๋อพูดขอบคุณเสร็จ ก็ปิดประตูรถ อย่างรวดเร็ว แล้วหันหลังเดินจากไป

ได้ยินเสียงปิดประตูรถ ซูมก็หันหัวกลับไปมอง เห็นเพียงแค่

ด้านหลังของโล่เฟยเอ๋อที่หายไปกับฝูงชน

ค่อยๆละสายตา ก็เห็นเขากับถุงช็อปปิ้งของโล่เฟยเอ๋อที่เท้า เมื่อกี้โล่เฟยเอ๋อรีบเดินไป แล้วก็ลืมของไว้

ซูซีจ้องมองถุงช็อปปิ้งอย่างไม่หยุดนานสิบกว่านาที หลังจาก นั่นก็หยิบถุงขึ้นมา

โจวเฉิงมองจากกระจกหลัง เห็นถุงที่อยู่ในมือของซูซี ก็พูด ว่า “ประธานซูครับ ถุงของคุณโล่ เมื่อกี้เธอรีบเดินไป แล้วลืมไว้”

ซูซีมองไปที่ถนนที่วุ่นวายด้านนอก แล้วก็มองถุงที่อยู่ในมือท้ายที่สุดก็ไม่พูดอะไร

“ประธานซูครับ นี่…” โจวเจ๋งจะถามซูซีม่ว่าจะทำยังไงกับถุง ของ โล่เฟยเอ๋อ แต่ถูกซูซึมขัดจังหวะ “กลับบ้าน

โจวเฉิงถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเปลี่ยนใจไม่ไปที่ บริษัท แต่กลับบ้านแทน แต่ก็ไม่ได้ถามซูซี

ท้องฟ้าถึงแม้จะยังไม่มืด แต่รถก็ติดเกินไป ดังนั้นเมื่อใกล้ถึง ห้าโมง พวกเขาก็มาถึงวิลล่าหลันถึงที่อาศัยอยู่

รถขับผ่านบ้านพัก ก็หยุดอยู่ด้านหน้าบ้านพักของซูซี “มาที่นี่ตอนเจ็ดโมงเช้า” หลังจากพูดเสร็จ ซูซีมก็ไม่รอให้โจว เฉิงตอบกลับ แล้วก็ถือถุงของ โล่เฟยเอ๋อลงจากรถแล้วเข้าบ้าน

โจวเฉิงยืนตัวแข็งอยู่สองสามวินาที แล้วก็ไม่ได้ตอบสนองต่อ

สิ่งที่ซูซีมู่พูด

หลังจากที่ซูซึมเข้าบ้าน ก็หยิบถุงวางไว้บนระเบียง เขาจึงวาง ลง ก็หยิบถุงขึ้นมาอีกครั้ง แล้วระหว่างทางก็หิ้วถุงเข้าห้องนอน

หลังจากวางถุงลงบนโต๊ะในห้องนอนแล้ว เขาก็เดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำอุ่น ซูซี ใส่ชุดนอนอย่างสบาย ในมือถือผ้าขนหนู เช็ด หยดน้ำบนเส้นผมอีกครั้ง ในขณะที่ออกมาจากห้องน้ำ

ตอนที่เดินผ่านโต๊ะ เท้าของเขาก็หยุดก้าว สายตามองลงมาที่ ถุงที่อยู่บนโต๊ะ

ซูซีม่รู้ว่ายังไม่ได้รับอนุญาตจากโล่เฟยเอ๋อที่จะดูของส่วนตัวของเธอ ซึ่งเป็นการไม่เคารพสิทธิ์ของเธอ

แต่เขาอยากรู้อยากเห็นจริงๆ ว่าของที่โล่เฟยเอ๋อซื้อมาคือ อะไรกันแน่

สายตาของซูซุมู่ที่จ้องมองถุงอย่างไม่กระพริบตาเป็นเวลานาน สุดท้ายก็เอื้อมมือออกไปอย่างไรจริยธรรม หยิบถุงขึ้นมา

เปิดถุง ไม่ใช่เสื้อผ้าที่คาดไว้ แล้วก็ไม่ใช้กระเป๋า รองเท้า เครื่องสําอาง แต่เป็นแฟ้มรูปภาพและพู่กันบางส่วน

ในดวงตาของซูซีม่มีความประหลาดใจ จ้องมองที่แฟ้ม รูปภาพเป็นเวลานาน ซูซีก็เอาแฟ้มรูปภาพใส่กลับเข้าไปในถุง