บทที่ 5 รักแรกนอกใจ

เพราะเมื่อคืนนัดกันไว้กับอยู่แล้ว ดังนั้นสองทุ่มตรง เขามาถึง ห้องที่จองไว้ในคลับดี้เหาตรงเวลา

เพิ่งเข้าไป ก็เห็นบนโซฟาหนังแท้สไตล์ยุโรป มีผู้ชายสวมชุด สูทใส่รองเท้าหนังนั่งอยู่หลายคน ในอ้อมแขนของผู้ชายหลาย คน ยังคงพึ่งพาเด็กสาวสวย อายุราว ๆ สิบเจ็ดสิบแปดปี เนื้อ หนังอ่อนนุ่มจนราวกับสามารถคั่นเอาน้ำออกมาได้

ซูซีมขมวดคิ้วเล็กน้อย หยุดเดิน ดูเหมือนว่าวินาทีต่อไป เขา เตรียมจะหมุนตัวแล้วเดินออกไป

ในเวลานี้ลู่ยู่ที่นั่งอยู่ตรงกลางก็ลุกขึ้นยืน “ซูซี นายมาแล้ว รีบนั่งสิ” พูดแล้วเขาก็ชี้ไปที่ที่นั่งว่างข้างๆ บนโซฟา

ลู่ยูเอ่ยปากแล้ว ซูซีรู้สึกไม่ดีที่จะไม่ไว้หน้าเขา ก็เลยอยู่ต่อ

หลังจากที่ถอดเสื้อคลุมส่งให้บริกร ก็หาที่นั่งว่างๆ ค่อนข้าง ไกลจากพวกลู่, ซูซีรินเหล้าหนึ่งแก้ว ชูแก้วเหล้าให้กับคนที่ ดื่มอวยพรกับเขา พอกำลังจะดื่ม ลู่ก็ลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้ “ซูซี มู่ นั่งดื่มคนเดียวตรงนี้จะไปสนุกอะไร มาด้วยกันสิ

ซูซีมู่หนังตาไม่กระดิก พูดอย่างเรียบเฉย “ถ้านายยังเอาร่างที่ มีกลิ่นน้ำหอมที่ทำให้คนขยะแขยงเข้าใกล้ฉันอีกนิ้วเดียว ฉันจะ โยนนายออกไปทันที

อยู่เข้าใจซูมู่มาก ไปยินประโยคนี้ของเขา ชูสองมือขึ้นทันทีและถอยหลังสองก้าว “อย่าฉันไม่เข้าใกล้นาย”

ซูซี่ไม่สนใจเขา เอนตัวพิงพนักพิงนุ่มๆบนโซฟา ม่านตามอง ต่า จ้องไวท์ในมือ

ยู่ส่ายหน้า จากนั้นพูดกับซูซึม “ฉันว่านายติดนิสัยรักความ สะอาดมากเกินไปมันดีจริง ๆ เหรอ แม้แต่กลิ่นน้ำหอมยังรับไม่ ได้ อนาคตของนายยังจะแต่งงานไหม หรือว่าแต่งกับผู้หญิงที่ไม่ ใช้น้ำหอมเหรอ ตอนนี้นอกจากคนบ้านนอกที่อยู่บ้านนอก ยังมีผู้ หญิงแบบนี้…”

แต่งกับผู้หญิงที่ไม่ใช้น้ำหอมเหรอ ซูซีหยุดการกระทำที่ กําลังยกแล้วเหล้าลง

ในหัวมีใบหน้าของโล่เฟยเอ๋อแวบเข้ามา บนร่างกายของเธอ

เหมือนกับจะไม่มีกลิ่นน้ำหอม…

“ซูซี? ” อยู่เห็นซูซีจู่จู่ ๆ ก็ยกแก้วเหล้าไม่ขยับ ตะโกนเรียก

เขา

เขากำลังคิดถึงผู้หญิงคนนั้นเหรอ ซูซีม่สัปหงก จากนั้นพูดกับ อยู่ประโยคหนึ่ง “ฉันออกไปเดินเล่นสักหน่อย” แล้วว่าแก้วที่อยู่ ในมือลง ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง

ทุกคนเห็นลุกซูซี ออกไปกะทันหัน นึกว่าเขาเป็นอะไร ก็หันมา ไปอย่างพร้อมเพรียงกัน อยู่หัวเราะแห้งๆแล้วพูดกับคนอื่นหนึ่ง ประโยค ‘เขาออกไปเดินเล่น จากนั้นก็เรียกทุกคนให้ดื่มต่อ

ซูมออกมาจากในห้อง เดินผ่านทางเดิน มาถึงระเบียงที่เปิดโล่งสุดทางเดิน

เขาสวมแค่เสื้อเชิ้ตตัวเดียว ลมตอนกลางคืนของปลายฤดู ใบไม้ร่วงพัดมา ความเยือกเย็นแทรกซึมทั่วทั้งร่างกายทันที และ ยังพัดเอาความคิดที่ยุ่งเหยิงในหัวของเขาเมื่อกี้ออกไป

ยืนอยู่ตรงนั้นสิบกว่านาที เขากำลังเตรียมจะกลับห้อง เพิ่งจะ หมุนตัว ก็เห็นเงาคนที่คุ้นเคยคนหนึ่ง ยืนห่างด้านหน้าห้องหลาย เมตร

เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ซูซีม่หยุดเดิน สายตามองไปที่โล่เฟยเอ๋

อ

หลังจากที่แน่ใจแล้วว่าเป็นเบอร์ห้องที่ถังหมิว บอก โล่เฟยเอ๋ อก็ยกมือขึ้นเคาะประตูหลายครั้ง ด้านในกลับไม่ตอบกลับ ตอน ที่เธอกำลังจะเคาะประตูอีกครั้ง ก็พบว่าประตูไม่ได้ล็อค ลังเลอยู่ หลาย จากนั้นเธอก็ค่อยๆผลักประตูออก

พอประตูเปิด ก็มองเห็นด้านในห้อง ผู้ชายคนหนึ่งด้านหลังหัน ไปทางประตู ถือดอกกุหลาบช่อใหญ่ คุกเข่าต่อหน้าถังหว

ตอนที่มองออกว่าผู้ชายที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าถังหซิวนี้เป็นใคร โล่เฟยเอ๋อกลับสูดหายใจ เบิกตาโตจ้องมอง ไม่เชื่อนิดหน่อย

รุ่นพี่กู้… นี่กำลังทำอะไรอยู่ ถังหซิวขอความรักจากถังหว เหรอ

ไม่ รุ่นพี่กู้ทำไมถึงชอบถังหวละ แน่นอนว่าต้องจำคนผิด โล่ เฟยเอ๋อบอกกับตัวเองแบบนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย
ทว่าวินาทีถัดมา บทสนทนาของผู้ชายกับถังซิว ทำลายจิต นาการของ โล่เฟยเอ๋อ

“ชิงหลัน ฉันนึกว่าคุณเป็นแฟนกับเฟยเอ๋อ ตอนเรียนมหาลัย พวกเธอไปไหนก็ไปด้วยกัน” ในน้ำเสียงของถังหวฉีบ่นเบา ๆ

“ไม่ใช่ เธอเข้าใจผิดแล้ว ระหว่างฉันกับโล่เฟยเอ๋อไม่มีความ สัมพันธ์อะไรทั้งนั้น เขาอึ้งสักพัก ก็พูดขึ้นอีก “บางที ฉันอาจจะ ยังไม่ดีพอ แต่ฉันสัญญาฉันจะเป็นคนที่ดีกับเธอที่สุดในโลกใบนี้ โปรดตอบตกลงเป็นแฟนกับฉันนะ”

ถังซิวฉีแสดงรอยยิ้มแห่งชัยชนะต่อโล่เฟยเอ๋อ จากนั้นก็พยัก หน้าอย่างเขินอายให้กู้ชิงหลันที่คุกเข่าอยู่บนพื้น

กู้ชิงหลันลุกขึ้นยืนอย่างดีใจ จากนั้นอุ้มถังหวฉีขึ้น เดินไป

รอบ ๆ ในห้อง

“อย่างทำแบบนี้ มีคนมองอยู่นะ” ถังหวฉีกอดคอเขาไว้ มอง ออกไปนอกประตูอย่างเขินอาย

“ใครกล้ามอง ฉัน…” แววตาของชิงหลันประกายความ โกรธ อุ้มถังหซิวอยู่แล้วหมุนตัว ตอนที่เห็นโล่เฟยเอ๋อยืนอยู่ ตรงประตู เขาก็หยุดพูด อารมณ์สีหน้าของเขาก็อึ้งทึ่ง

ผ่านไปประมาณสิบกว่าวินาที เขาถึงได้สติกลับมา ถามอย่าง หวาดกลัวเล็กน้อย “เฟยเอ๋อ เธอมาได้อย่างไร”

ฉันมาได้ยังไงนะเหรอ เพราะว่าเธอบอกให้ฉันมายังไงล่ะ ไม่ ไม่ใช่เธอบอกให้ฉันมา แต่เป็นถังหวพูดกับฉันว่าต้องการให้ฉันมา

ให้ฉันมาดูเธอคุกเข่าขอเขาเป็นแฟน

ถังหชิวฉพูดอย่างดวงตายิ้มแย้ม “ชิงหลัน ฉันให้เฟยเอ๋อมา เดิมทีฉันคิดว่าเฟยเอ๋อกับฉันและเธอล้วนคุ้นเคยกัน เธอเชิญฉัน มา ตอนที่ฉันอยู่บริษัทก็เลยถือโอกาสเรียกเฟยเอ๋อมาด้วย เพียง แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะเซอร์ไพรส์ให้ฉันชุดใหญ่ขนาดนี้

กู้ชิงหลันมองถังหวแวบหนึ่ง จากนั้นมองโล่เฟยเอ๋ออยาก

พูดแต่ก็ไม่พูด “เฟยเอ๋อ ฉัน…

ไม่รอให้กู้ชิงหลันพูดจบ ถังหวก็ยื่นมือไปจับบนตัวของชิง หลันอย่างสนิทสนม อมยิ้มแล้วพูดกับโล่เฟยเอ๋อ “เฟยเอ๋อ เธอ จะอวยพรฉันกับรุ่นพี่กู้ไหม”

โล่เฟยเอ๋อรู้ว่า ถังหมิวฉีตั้งใจถามแบบนี้ เขาต้องการเห็นเธอ

เสียใจ

และถังหมิวก็ทำสำเร็จ เธอเสียใจจริง ๆ

เธอคิดมาตลอดว่าระหว่างเธอกับกู้ชิงหลันเหลือแค่เจาะ หน้าต่างกระดาษชั้นนั้น ตอนนี้กู้ชิงหลันบอกว่าระหว่างพวกเขา ไม่มีความสัมพันธ์ใดใด เขายังอุ้มผู้หญิงที่มักทำให้เธอลำบาก มาตลอดอย่างสนิทสนม โล่เฟยเอ๋อรู้สึกเจ็บปวดใจจนหายใจไม่ ออก

เธอกัดริมฝีปากแรงๆ ถึงกั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาได้ “อวยพร อวยพรให้เธอกับรุ่นพี่กู้มีความสุข อย่างยาวนาน
“ขอบใจเธอมาก เฟยเอ๋อ” หลังจากที่ถังหวพูดประโยคนี้ จบ หันหน้าพูดกับกู้ชิงหลันเสียงอ่อน “ชิงหลัน ฉันหนาว เสื้อคลุม อยู่บนระเบียง เธอช่วยไปหยิบมาให้ได้ไหม”

กู้ชิงหลันเก็บสายตาที่มองโล่เฟยเอ๋อ แล้วพยักหน้า “ได้ ฉันจะ ไปเดี๋ยวนี้” พูดจบ เขาก็ออกไปที่ระเบียงอย่างรีบร้อน

หลังจากที่กู้ชิงหลันจากไป ถังหวก็เปลี่ยนจากที่เมื่อกี้ อ่อนแอ เขายิ้มและพูดกับโล่เฟยเอ๋อ “โล่เฟยเอ๋อ เห็นแล้วหรือ ยัง รุ่นพี่ที่เธอชอบ ตอนนี้เป็นแฟนฉันแล้ว มองดูผู้ชายที่ตัวเอง ชอบมาตั้งหลายปี กลับชอบผู้หญิงที่ตัวเองเกลียดที่สุด เธอรู้สึก ไหมว่านี่เป็นความทรมานที่ตายดีกว่าอยู่…

“รุ่นพี่กู้ชอบเธอขนาดนี้ เธอก็คบกันเขาให้ดีดี” โล่เฟยเอ๋อยิ้ม ออกมาอย่างแข็งแกร่ง ไม่มีใครสังเกตเห็น เธอกมัดไว้แน่นมาก จนเปลี่ยนสีซีดเซียว เล็บถูกฝังอยู่ลึกเข้าไปในเนื้อ ความเจ็บปวด ที่เหมือนกับโดนเจาะหัวใจ

ได้ยินคำพูดของโล่เฟยเอ๋อ, ถังหวก็หัวเราะ “โล่เฟยเอ๋

อ, พูดคำพูดที่ขัดกับใจ เธอเจ็บใจมากใช่ไหมล่ะ”

“โล่เฟยเอ๋อ เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงตอบตกลงเป็นแฟนกับ เขา” ถังหซิวฉีพูดถึงตรงนี้ ก็หยุดลง จากนั้นเข้าใกล้ข้างหูของโล เฟยเอ๋อ ตั้งใจพูดกดเสียงต่ำ “ง่ายนิดเดียว ฉันก็จะแย่งของที่เธอ ชอบไปยังไงล่ะ”

ได้ยินที่ถังหซิวฉพูด ไม่เพียงเพราะเธอชอบกู้ชิงหลันเขาถึง แย่งไป ก้นบึงหัวใจของโล่เฟยเอ๋อเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด
เงียบขรึมอยู่หลาย เธอถึงเงยหน้าขึ้น เหมือนนึกอะไรขึ้นมา ได้อย่างฉับพลัน กวาดสายตาจ้องมองถังซิวบนล่างรอบหนึ่ง จากนั้นแสยะยิ้มพูด “ฉันว่า ถังหวแท้จริงแล้วหลายปีมานี้เธอ ตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉันตลอด ก็เพราะว่าอิจฉาริษยาเหรอ” พูดถึง ตรงนี้โล่เฟยเอ๋อก็หยุดแป๊บหนึ่ง แล้วพูดต่อ “ที่จริงเธอไม่จำเป็น ต้องอิจฉาฉัน เพราะว่าด้านวิธีใช้กลอุบายที่ต่ำตมฉันเทียบไม่ได้ เลยจริง ๆ”

ตอนที่ถังหซิวได้ยิน โล่เฟยเอ๋อพูดว่าอิจฉา โกรธมือกมัด แน่น ตอนที่ได้ยิน โล่เฟยเอ๋อพูดประโยคสุดท้าย ในที่สุดก็ทนไม่ ได้ ทันใดนั้นก็ยกมือขึ้น ตบไปที่หน้าของโล่เฟยเอ๋อ

ถังหวฉียกมือกะทันหัน ความเร็วก็ไว ทำให้โล่เฟยเอ๋อไม่ทัน ตั้งรับ ทำให้เธอไม่มีเวลาตอบสนองใดใดและหลบได้

ตอนที่เห็นมือของถังซิว ตบไปที่หน้าของโล่เฟยเอ๋อ…