บทที่4ถูกผู้หญิงคนหนึ่งพากลับบ้าน

เจียงซื้อซื้อตะลึงทันที เธอยังไม่ทันได้ตอบเลย หลี่เซิ่งที่อยู่ ข้างๆ ก็พยายามส่งสายตาสะกิดเธอ

ใครๆก็สามารถมองออกว่า คุณชายน้อยชอบเจียงซื้อสื้อเป็น อย่างยิ่ง

ถ้าหากว่าเจียงสื่อสื่อสามารถมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา นั้นก็ยิ่งดี มากทีเดียว

เจียงซื้อสื่อรู้สึกจนปัญญา ได้แต่อุ้มเขาขึ้นมาอีกครั้ง

เจ้าตัวน้อยดูเหมือนจะดีใจมาก มือทั้งสองกอดแน่นกว่าอีก ดวงตาคู่หนึ่งดูจะสว่างกว่าเดิม

เจียงสื้อสื่อเห็นแล้วก็ยิ่งชอบ อุ้มเขาไว้แล้วเดินออกไปข้างนอก

พอมาถึงข้างนอก เธอจึงยิ้มกับเจ้าตัวน้อยแล้วกล่าวคำ ขอบคุณที่รักคะ เมื่อกี้ขอบคุณคุณมาช่วยนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นเพียงผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนึงเท่านั้น เอง ข้างๆคุณพ่อผมก็มีผู้หญิงแบบนี้เยอะมาก ผมได้ชินจนคุ้นเคย แล้ว”

เสียงของหนุ่มน้อยนั้นทั้งอ่อนหวานทั้งหยิ่ง

ทำตัวคล้ายกับผู้ใหญ่

เจียงซื้อสื่อฟังแล้วรู้สึกตลกมาก”คุณแค่กี่ขวบเอง ก็คุ้นเคยแล้ว

หรือ?”

หนุ่มน้อยถอนหายใจออกมา แล้วพูดอย่างจริงจัง”ใครให้พ่อของ ผมนั้นหน้าตาหล่อ จนผู้หญิงพวกนั้นชอบกอดตัวอยู่ข้างๆเขา น่ารำ คาญจริงๆเลย แต่ว่าคุณป้าคุณแตกต่างจากพวกเธอมาก คุณทั้งสวย ทั้งอ่อนโยน ผมขอบคุณมาก ดังนั้นผมจึงคิดจะเลี้ยงคุณ!”

พอเจียงซื้อสื่อได้ยินคำพูดนี้ ก็เกือบจะล้มลงไปบนพื้นเธอยัง สงสัยอยู่ว่าตนเองนั้นหูฝาดไปหรือเปล่า
เลี้ยงหรอ?

เธอถูกเด็กสี่ห้าขวบบอกว่าจะเลี้ยงเธอ!

เจียงซื้อสื่อรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พูดอยู่ในใจว่า:คุณคิด จะเลี้ยงฉัน แต่คุณรู้หรือไม่คำว่าเลี้ยงมันแปลว่าอะไร แต่เธอก็ไม่ได้ คิดมากนัก เพียงแค่อุ้มเขาลงไป จากนั้นก็คิดจะกลับมาทำงานต่อ

แต่หนุ่มน้อยกลับมองเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาด

หวัง”คุณไม่ได้พูดนั้นก็หมายความว่าคุณยอมใช่ไหมครับ?” เจียงซื้อสื่อตอบกลับว่า”ใช่ไง ฉันยอมแล้ว”

“จริงหรือ?สุดยอดเลย นั้นเดี๋ยวคุณก็กลับบ้านกับฉันด้วยกัน”

หนุ่มน้อยหงายมุมปากขึ้นมาอย่างดีใจ รอยยิ้มของเขานั้นทำให้ ใบหน้าที่เล็กจิ๋วกลายเป็นแดงก่ำ ซึ่งน่ารักมาก

ทำให้คนอยากจะจูบสักที!

แต่เจียงสื่อสื่อก็ทนความอยากลงไปได้ แล้วพูดอย่าง หัวเราะ”กลับบ้านหรอ?ไม่ต้องก็ได้นะ?”

หนุ่มน้อยทำหน้าอย่างจริงจัง” ในเมื่อที่คุณรับปากว่ายอมให้ผม เลี้ยงคุณแล้ว หรือว่าคุณจะเปลี่ยนใจหรอ?พ่อผมบอกว่า คนที่โกหก นั้นจมูกจะยาวขึ้นนะ”

เมื่อได้ฟังที่เขาพูดแล้วเจียงสื้อสื้อจึงจะรู้ว่า เจ้าตัวน้อยนี้ตั้งใจ จริงๆ ไม่ได้พูดเล่น”

แต่นี่มันช่างแปลกไปหรือเปล่า?

เขายังเล็กขนาดนี้ ทำไมถึงสามารถพูดคำอย่างคำว่าเลี้ยงออก มาได้ล่ะ?

คนในตระกูลจิ้นสั่งสอนเด็กยังไงเนี่ย?

ช่วงเวลาระหว่างที่พูดนั้น พวกเขาก็ได้ลงมาจากดึกแล้ว หน้าประตูที่รถยี่ห้อโรลส์รอยซ์ที่หรูหราคันนึงจอดอยู่ บอดี้การ์ดก้มหน้าขึ้นไปเปิดประตูรถ แต่หนุ่มน้อยยังนอนอยู่บนร่างกายของเจียงซื้อสื้อ กำลังรอคำตอบจากเธอ

2/5

บทที่4ถูกผู้หญิงคนหนึ่งพากลับบ้าน

เจียงสื้อสื่อถูกมองจนหนังศีรษะรู้สึกเสียวซ่า จึงรีบพูดว่า”ที่รัก คะ เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกทีได้ไหม?เพราะคุณป้ายังต้องไปทำงาน อีก คุณกลับบ้านไปกลับเถอะ ส่วนเรื่องที่จะเลี้ยงหรือเปล่า เรื่องนี้ เดี๋ยวที่หลังเราค่อยว่ากันอีกทีดีกว่าไหม?”

“ไม่ได้ คุณรับปากกับผมแล้ว เปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว”หนุ่มน้อยพูด อย่างจริงจัง

เจียงสื้อสื่อรู้สึกหัวโตทันที แบะแอบโทษตนเองอยู่ในใจว่าทำไม ไม่คิดก็ค่อยพูดล่ะ

นี่มันต้องทำยังไงดี?

ถ้าไม่ยอมก็ถือเป็นการโกหก แต่ถ้ายอมแล้ว…ดูสิ นี่เขาแค่กี่ ขวบเอง เธอยังไม่ใจร้ายขนาดนั่นหรอก

เมื่อเวลาที่เธอกำลังสับสนอยู่ใน เจ้าตัวน้อยก็อ้าปากพูดอีก ครั้ง”คุณไม่อยากไปที่บ้านผมใช่หรือเปล่าครับ?”

เจียงสื้อสื่อพยักหน้าทันที”ใช่ไง ตระกูลจิ้นเป็นตระกูลแสง รวย ต้องมีกฎระเบียบที่เข้มงวดแน่นอน พวกเราแค่ได้รู้จักกันครั้งแรก เอง ถ้าหากว่าฉันไปแล้ว อาจถูกกล่าวหาว่าเป็นคนหลอกลวงด้วยซ้ำ ดังนั้นฉันถึงไม่ยอมไป”

หนุ่มน้อยเอียงศีรษะคิดไปครู่หนึ่ง รู้สึกว่ามันมีเหตุมีผล ดังนั้นจึง พูดว่า”นั้นไม่เป็นไร ไม่ไปบ้านผมก็ได้ ผมจะไปบ้านคุณแทนครับ”

“โธ่เอ่ย..

เจียงสื่อสื่อสำลักน้ำลายตัวเอง ทำไมมันอ้อมกลับมาอีกเนี่ย?

“นี่ก็ไม่ได้ด้วยหรอครับ?

หนุ่มน้อยไม่พอใจแล้ว ขอบตาคู่นึงบวมขึ้นทันที และมองไปทางเจียงสื่อสื่อมองแล้วรู้สึกว่าหัวใจเกือบจะแตกแล้ว

ชอบสิจะไม่ชอบได้ยังไงล่ะ?

หน้าตาขอวเขาทั้งหล่อทั้งน่ารัก พอเขายิ้มขึ้นมาหัวใจของเธอก็

ราวกับว่าจะละลายไปด้วย

ดังนั้นหลังจากคิดไปสองวินาที เจียงซื้อสื่อก็ยอมอย่างไม่ค่อย เต็มใจ”ได้ได้ได้ ฉันพอคุณกลับบ้านค่ะ คุณอย่าร้องไห้เลย”

พอพูดเสร็จ เธอก็อุ้มหนุ่มน้อยไว้แล้วขึ้นไปนั่งบนแถวหลังของ

รถโดยตรง

ส่วนหนุ่มน้อยนั้นกำลังยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ในอ้อมอกของเจียงซื้อสื้อ

ณ ห้องทำการประธานใหญ่ของจิ้นกรุ๊ป

จิ้นเฟิงเฉินกำลังนั่งดูรายงานงบการเงินชุดหนึ่งอยู่ข้างหลังของ โต๊ะทำงาน

กู้เนี่ยนซึ่งเป็นผู้ช่วยถือถ้วยกาแฟแก้วหนึ่งเดินเข้ามา แล้ววางบน โต๊ะพร้อมรายงานว่า “ท่านประธานครับ เมื่อกี้นี้บอดี้การ์ดของคุณชาย น้อยโทรมารายงานว่า วันนี้คุณชายน้อยไปก่อความวุ่ยวายที่

บริษัทX.C.

จิ้นเฟิงเฉินนั่งตัวตรงอยู่ และไม่ได้เงยหน้าขึ้นสักนิด เพียงแค่ ตอบอย่างราบเรียบ “เขาอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะตามใจเขา ขอให้ แค่เขาสบายใจก็พอ ถ้าหากว่าบริษัทของคนอื่นนั้นได้รับความเสีย หายอะไร เราจ่ายเงินให้ก็พอ”

กู้เนี่ยนไอเบาๆออกมาเสียงหนึ่ง”เขาไม่ได้ทำอะไรเสียหายแต่ ….ได้ข่าวว่าเขาถูกผู้หญิงคนหนึ่งพากลับบ้านครับ”

“ผู้หญิง?”

จิ้นเฟิงเฉินหงายหน้าขึ้นมาได้ ขมวดคิ้วแล้วถามว่า”ผู้หญิงคน

ไหน?”

“เป็นพนักงานหญิงของบริษัทX.C.ครับ ได้ข่าวว่าพอคุณชาย น้อยได้เห็นเธอแล้วก็ชอบมากนอนอยู่ในอัอมอกของเธอไม่ยอมลงมา ยังบอกว่าจะเลี้ยงดูเธอด้วยครับ”

กู้เนี่ยนพูดด้วยความเกิบเขินเล็กน้อย

พอจิ้นเฟิงเฉินได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าก็ดำลงมาทันที”ไปเตือนเฟิง เหราว่า ถ้าทีหลังเขายังสอนพวกคำที่แปลกประหลาดให้เสี่ยวเป่าอีก ฉันก็จะย้ายเข้าไปจัดการธุรกิจที่ทวีปแอฟริกา และทั้งชีวิตนี้ไม่ต้อง กลับมาแล้ว”

ครับผม

กู้เนี่ยนรีบรับคำสั่ง แล้วถามอย่างระมัดระวังว่า”นั้นต้องสั่งคนไป รับคุณชายน้อยหรือเปล่าครับ?”

จิ้นเฟิงเฉินนวดขมับไว้ด้วยความปวดหัว แล้วพูดว่า”ทุกครั้งที่เขา รู้สึกไม่สบายใจ ไม่มีใครสามารถพูดให้เขาเชื่อฟังได้ ฉันไปเองละกัน ขอที่อยู่ด้วย!”

“หมู่บ้านแห่งหนึ่งที่ชื่อว่าฝูหรงย่วน อยู่เขตเหนือเมืองครับ”

กู้เนี่ยนรีบบอกที่อยู่ออกมา

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงหยิบกุญแจรถ ไว้แล้วยืนขึ้นเดินออกไป